Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013

Άγρια μανιτάρια: Ποτέ δεν ξέρεις αν είναι αθώα



Ρεπορτάζ: Μάρθα Καϊτανίδη mkaitanidi@dolnet.gr
Στις αρχές της εβδομάδας, η εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» έγραψε ότι περισσότερες από 30 οικογένειες έχουν δηλητηριαστεί από άγρια μανιτάρια τους δύο τελευταίους μήνες, γεγονός που προκαλεί ιδιαίτερη ανησυχία στους ειδικούς. Όπως λένε, ούτε ο πιο καλά «διαβασμένος» δεν μπορεί να ξεχωρίσει τα επικίνδυνα από τα ασφαλή προς κατανάλωση μανιτάρια για έναν πολύ απλό λόγο: η μορφολογία των μανιταριών αλλάζει καθώς αναπτύσσονται.
Όπως εξηγεί η Τζένη Νέου, διευθύντρια του Κέντρου Δηλητηριάσεων το οποίο εδρεύει στο Νοσοκομείο Παίδων Π. & Α. Κυριακού, στην Ελλάδα υπάρχουν περισσότερα από 2.000 είδη άγριων (αυτοφυών) μανιταριών.
Παρότι οι κάτοικοι της υπαίθρου περιμένουν πώς και πώς τις βροχές για να βγουν να μαζέψουν μανιτάρια, κάθε χρόνο το φθινόπωρο (κυρίως τον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο) αλλά και την άνοιξη (κυρίως τον Μάρτιο και τον Απρίλιο) καταγράφονται σε όλη τη χώρα περισσότερες από 100 δηλητηριάσεις εξαιτίας της κατανάλωσης άγριων μανιταριών.
Το χειρότερο είναι πως οι δηλητηριάσεις δεν είναι μεμονωμένες, αλλά συνήθως αφορούν ολόκληρες οικογένειες και τα παιδιά έχουν τις περισσότερες πιθανότητες να παρουσιάσουν σοβαρά συμπτώματα, ίσως διότι καταναλώνοντας ίσες ποσότητες μανιταριών με τους ενηλίκους ο οργανισμός γεμίζει με περισσότερες τοξίνες ανά κιλό σωματικού βάρους.
Επικίνδυνα χαρακτηριστικάΜε τι μοιάζουν όμως τα επικίνδυνα άγρια μανιτάρια; Τα γενικά μορφολογικά χαρακτηριστικά που υποδηλώνουν πως πιθανώς έχουν υψηλή τοξικότητα είναι πολλά και διαφορετικά.
Υπάρχουν μεγάλα και εντυπωσιακά μανιτάρια όπως το Αmanita Ρhalloides, τα οποία έχουν δομές σαν λευκά κρόσσια κάτω από το καπέλο τους, ελεύθερα κρόσσια που δεν προσφύονται στον βλαστό τους, μια γραμμή (αύλακας) γύρω από την πρόσφυση του βλαστού (αυτή αποκαλείται δακτύλιος του θανάτου) ή έναν βολβό στη βάση του βλαστού (λέγεται βολβός του θανάτου). Αυτού του είδους τα μανιτάρια παράγουν τις επονομαζόμενες αματοξίνες, οι οποίες προκαλούν βλάβες στο ήπαρ που μπορεί να φτάσουν μέχρι την ηπατική ανεπάρκεια. Ειδικά το Αmanita Ρhalloides θεωρείται υπεύθυνο, σύμφωνα με τη διεθνή βιβλιογραφία, για τους περισσότερους θανάτους.
Υπάρχουν επίσης μανιτάρια χωρίς κροσσούς, που όμως θυμίζουν τα ημισφαίρια του εγκεφάλου. Αυτά περιέχουν την τοξίνη γυρομιτρίνη, η οποία προκαλεί νεφρικές και ηπατικές βλάβες.

Άλλα επικίνδυνα μανιτάρια έχουν κροσσούς ή σπόρους στο χρώμα της σκουριάς, οι οποίοι καλύπτουν σαν κουρτίνα όλο τον βλαστό τους. Αυτά τα μανιτάρια παράγουν νεφροτοξικές ουσίες.
Υπάρχουν επίσης επικίνδυνα μανιτάρια που έχουν κάτω από το καπέλο τους κόκκινους πόρους, άλλα με μελανό καπέλο, ή με μαύρους ή καφέ κροσσούς κ.λπ.
Αγώνας με τον χρόνοΑνάλογα με το δηλητηριώδες μανιτάρι που έφαγε κάποιος και την τοξίνη που αυτό παράγει, μπορεί να εκδηλώσει συμπτώματα από μισή ώρα μετά την κατανάλωση έως και 24 ώρες αργότερα.
Σε γενικές γραμμές, οι δηλητηριάσεις από μανιτάρια χωρίζονται σε αυτές που προκαλούν γρήγορη έναρξη συμπτωμάτων (συνήθως μέσα σε 6 ώρες) και σε εκείνες που προκαλούν καθυστερημένη (όψιμη) εκδήλωση συμπτωμάτων, δηλαδή 6 έως και 24 ώρες αργότερα.
Από τα περίπου 5.000 είδη άγριων μανιταριών που υπάρχουν σε όλο τον κόσμο, μόνο τα 100 προκαλούν δηλητηριάσεις στον άνθρωπο επειδή παράγουν τοξίνες. Από αυτά τα 100 είδη, μόνο τα 10 μπορεί να προκαλέσουν θανατηφόρο δηλητηρίαση. Στην πραγματικότητα, «αν οι ασθενείς σπεύσουν στο νοσοκομείο αμέσως μόλις εκδηλωθούν τα ύποπτα συμπτώματα, υπάρχουν αντίδοτα που θα τους βοηθήσουν να αναρρώσουν», τονίζει η κ. Νέου. «Βέβαια, μπορεί να χρειαστεί να μείνουν αρκετές μέρες στο νοσοκομείο, αλλά είναι θετικό ότι μπορεί να αντιμετωπιστεί η δηλητηρίαση», προσθέτει.
Αν όμως καθυστερήσει κανείς να πάει στο νοσοκομείο, μπορεί να υποστεί ανεπανόρθωτες βλάβες. Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία, περίπου ένας στους 10 ασθενείς που δηλητηριάζονται από το μανιτάρι Αmanita Ρhalloides, μπαίνει τελικά στη λίστα για μεταμόσχευση ήπατος.
Τα συμπτώματαΤα συμπτώματα που εκδηλώνουν οι ασθενείς παρουσιάζουν διαφοροποιήσεις, ανάλογα με την τοξίνη που παρήγαγε το μανιτάρι που έφαγαν.

Τα μανιτάρια του γένους Boletus, , λ.χ., που έχουν κόκκινους πόρους κάτω από το καπέλο τους, προκαλούν μουσκαρινικά φαινόμενα, δηλαδή αυξημένη εφίδρωση, σιελόρροια, δάκρυσμα, βραδυκαρδία, θόλωμα της όρασης, πόνο στην κοιλιά, έμετο, διάρροια, υπόταση, βρογχόσπασμο και πνευμονική συμφόρηση. Τα συμπτώματα αυτά συνήθως υποχωρούν εντός λίγων ωρών, αλλά μπορεί και να διαρκέσουν 6-24 ώρες.

Τα μανιτάρια που περιέχουν αματοξίνες, όπως το Αmanita Ρhalloides, συνήθως προκαλούν συμπτώματα 6-24 ώρες μετά την κατανάλωσή τους. Τα συμπτώματα εκδηλώνονται σε τρεις φάσεις και η βαρύτητά τους εξαρτάται από την ποσότητα των μανιταριών που καταναλώθηκε.
* Η πρώτη φάση είναι το πρώτο 24ωρο και περιλαμβάνει εμέτους, έντονη διάρροια, πυρετό, ταχυκαρδία, μείωση των επιπέδων σακχάρου στο αίμα (υπογλυκαιμία), υπόταση και αφυδάτωση.
* Η δεύτερη φάση εκδηλώνεται τις επόμενες 24-48 ώρες και χαρακτηρίζεται από υποχώρηση των γαστρεντερικών συμπτωμάτων και την ψευδή εντύπωση πως ο ασθενής πάει καλύτερα. Αντί για καλύτερα, όμως, εκδηλώνει διαταραχές της ηπατικής και της νεφρικής λειτουργίας (όπως ίκτερος και μείωση ή διακοπή της ούρησης) που επιδεινώνονται σταδιακά.
* Στην τρίτη φάση που εκδηλώνεται 3-5 ημέρες μετά την κατανάλωση ο ασθενής εκδηλώνει ηπατική ανεπάρκεια, ενώ μπορεί να υπάρξει και νεφρική ανεπάρκεια. Τα καλά νέα είναι πως με την εντατική νοσηλεία η θνησιμότητα έχει μειωθεί σημαντικά. Ωστόσο, περνάει καιρός μέχρις ότου αποκατασταθεί η ηπατική λειτουργία του ασθενούς.
Σε γενικές γραμμές, ανεξάρτητα από το είδος των μανιταριών που έφαγε κάποιος, πρέπει να πάει αμέσως στο νοσοκομείο αν μετά την κατανάλωσή τους εκδηλώσει γαστρεντερικά ενοχλήματα και να περιγράψει στους γιατρούς όσο πιο αναλυτικά μπορεί τι έφαγε.

Τα... μαθηματικά των μανιταριών

5.000 είδη άγριων μανιταριών υπάρχουν σε όλο τον κόσμο
2.000 είδη άγριων μανιταριών υπάρχουν στην Ελλάδα
100 τα είδη που προκαλούν δηλητηριάσεις στον άνθρωπο
10 τα είδη που μπορεί να προκαλέσουν θανατηφόρο δηλητηρίαση
100 οικογένειες δηλητηριάζονται ετησίως από άγρια μανιτάρια στην Ελλάδα

Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013

Η αρπαγή νερού και η χρηματοπιστωτική βιομηχανία



Το 2008 στο Economist o Andrew Liveris o CEO της εταιρίας χημικών DOW είπε ότι «Το νερό είναι το πετρέλαιο του 21ου αιώνα». Από το 2008 παρακολουθούμε μια αυξανόμενη τάση αγοράς γης και υδατοφόρων οριζόντων, αγοράς δικαιωμάτων νερού και ιδιωτικοποιήσεων δημοσίων υπηρεσιών ύδρευσης σε χώρες του τρίτου κόσμου αλλά και επενδύσεων σε σχετικές υποδομές από όλες τις μεγάλες τράπεζες και τα επενδυτικά κεφάλαια.

Το 2006, η UBS Investment Research, που ανήκει στη μεγαλύτερη τράπεζα της Ευρώπης από πλευράς περιουσιακών στοιχείων, εξέδωσε έκθεση 40 σελίδων «Q-Series ®: Νερό» – «Λειψυδρία: Η καθοριστική κρίση του 21ου αιώνα ; «(10 Οκτωβρίου 2006). H Aquaduct Alliance που αποτελείται από τη General Electric, τη Goldman Sachs και την Ουάσιγκτον με βάση το think tank World Resources Institute έχουν ξεκινήσει ένα προτζεκτ χαρτογράφησης του νερού το οποίο έχει ως στόχο να παρέχει στις εταιρείες και τους επενδυτές άνευ προηγουμένου λεπτομέρειες σχετικά με το νερό σε μερικές από τις μεγαλύτερες λεκάνες απορροής των ποταμών του κόσμου.

 Το καλοκαίρι του 2011, η Citigroup εξέδωσε έκθεση σχετικά με τις επενδύσεις του νερού.
Η δήλωση του Willem Buiter (επικεφαλής οικονομολόγος της Citigroup) δίνει μια ιδέα: «Το νερό, θα γίνει τελικά το πιο σημαντικό φυσικό εμπόρευμα, ξεπερνώντας το πετρέλαιο, το χαλκό, τα γεωργικά προϊόντα και τα πολύτιμα μέταλλα «, αρκετοί άλλοι έχουν ήδη δει το νερό ως μια σημαντική επενδυτική ευκαιρία, συμπεριλαμβανομένης της ενεργειακής GE Financial Services, της Goldman Sachs και αρκετών εταιρειών διαχείρισης περιουσιακών στοιχείων που επενδύουν σε γεωργικές εκτάσεις στην Ασία, την Αφρική, τη Νότια Αμερική και την Ανατολική Ευρώπη. Οι ευρωπαίοι Επίτροποι λοιπόν που συνομιλούν καθημερινά με τα διευθυντικά στελέχη αυτών των εταιριών είναι αδύνατον να αγνοούν το ζήτημα. Πως είναι δυνατόν η απάντησή τους να είναι οι ιδιωτικοποιήσεις των εταιριών ύδρευσης στις χώρες του νότου; Δεν είναι η απώλεια του κοινωνικού ελέγχου πάνω στους υδάτινους πόρους σε ένα τέτοιο γεωπολιτικό περιβάλλον τουλάχιστον ατυχής αν όχι εγκληματική;

Αρθρο της Shiney Varghese που δημοσιεύτηκε στο Institute for Agricultural and Trade PolicyΓράφοντας στο National Geographic το Δεκέμβριο του 2012 σχετικά με «τεχνικές άρδευσης μικρής κλίμακας με απλούς κάδους, οικονομικές αντλίες, γραμμές ενστάλαξης και άλλον εξοπλισμό», που επιτρέπουν «στις αγροτικές οικογένειες να ξεπεράσουν τις εποχές της ξηρασίας, να αυξήσουν τις αποδόσεις τους, να κάνουν πολυποίκιλες τις σοδειές τους και να βγάλουν τον εαυτό τους από τη φτώχεια» η ειδική για το νερό Sandra Postel της Global Water Policy Project (Σχέδιο Παγκόσμιας Πολιτικής για τα Ύδατα) προειδοποίησε για την απερίσκεπτη χρήση γης και ύδατος, που αφορούν στις επενδύσεις στην Αφρική.
«Εκτός εάν οι κυβερνήσεις της Αφρικής και τα ξένα συμφέροντα ‘δανείσουν’ λίγη υποστήριξη σ’αυτούς τους αγρότες, που αναλαμβάνουν τέτοιου είδους πρωτοβουλίες αντί να τους υπονομεύουν μέσα από συμφωνίες γης και νερού, οι οποίες εξυπηρετούν μεγάλης κλίμακας συμφέροντα και εμπορικά συστήματα, η καλύτερη ευκαιρία εδώ και δεκαετίες για την κοινωνική πρόοδο στην περιοχή θα χαθεί…».
Μέσα στον ίδιο μήνα μια ηλεκτρονική δημοσίευση στο Market Oracleανέφερε ότι «..οι νέοι βαρώνοι του νερού-οι Τράπεζες της Wall Street και η ελίτ των πολυεκατομμυριούχων-αγοράζουν νερό σε όλο τον κόσμο με πρωτοφανείς ρυθμούς..».
Η έκθεση αποκαλύπτει δύο φαινόμενα που γιγαντώθηκαν και θα μπορούσαν δυνητικά να οδηγήσουν σε συσσώρευση κέρδους σε βάρος των κοινοτήτων και των κοινών αγαθών: την επέκταση των μέσων της αγοράς πέρα από την υδροδότηση και την αποχέτευση σε άλλους τομείς της διαχείρισης του νερού και τον ολοένα πιο ενεργό ρόλο των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων.
Σε πολλές περιπτώσεις αυτό σημαίνει πως η ίδια η κυβέρνηση έχει δημιουργήσει δημόσιους οργανισμούς, οι οποίοι λειτουργούν σαν επιχειρήσεις με συμβάσεις ανάθεσης έργου παροχής νερού και υγιεινής σε αυτούς που διαθέτουν τεχνογνωσία ή εισέρχονται σε δημοσιο-ιδιωτικές συνεργασίες πολύ συχνά με πολυεθνικές του νερού. Αυτό συνέβη πρόσφατα στην πόλη Nagpur καθώς και στο Νέο Δελχίστην Ινδία.
Στις περισσότερες αγροτικές περιοχές, αποτελεί ακόμα πρόκληση το να διασφαλίσει κανείς την προμήθεια καθαρού, πόσιμου νερού και αποχέτευσης. Για κερδοσκοπικές εταιρείες όπως η Sarvajal έχουν ήδη αρχίσει τη θέσπιση προπληρωμένων περιπτέρων νερού (ΑΤΜ’s νερού), τα οποία θα διανέμουν νερό με την εισαγωγή μιας προπληρωμένης κάρτας. Δεν μας προκαλεί έκπληξη η απήχηση που έχουν αυτά τα μηχανήματα στον κόσμο, ο οποίος σε διαφορετική περίπτωση δεν έχει πρόσβαση σε καθαρό, πόσιμο νερό.
Με την κλιματική αλλαγή ωστόσο η κρίση του νερού δεν περιορίζεται στις αναπτυσσόμενες μόνο χώρες και δεν αποτελεί απλά μια ανησυχία, που σχετίζεται με την ύδρευση και την αποχέτευση.
Το κοινό αγαθό του νερού εξαντλείται και υποβαθμίζεται και στις ανεπτυγμένες και στις αναπτυσσόμενες χώρες. Στις ΗΠΑ η εκτροπή του νερού για εκτεταμένη φυτική παραγωγή βασικών προιόντων, για βιοκαύσιμα, για εξόρυξη φυσικού αερίου κ.ά. επιδεινώνουν την κρίση στις αγροτικές περιοχές. Σε περιοχές που εκτείνονται από τον υδροφόρο ορίζοντα Ogallala (μέγ.450.000 km2) μέχρι τις Μεγάλες Λίμνες της Βορείου Αμερικής, το νερό έχει χαρακτηρισθεί ως υγρός χρυσός.
Δισεκατομμυριούχοι σαν τον Τ.Boone Pickens έχουν αγοράσει την υπερκείμενη γη πάνω από τον υδροφόρο αυτό ορίζοντα καθώς και ταδικαιώματα για την απόκτηση του νερού. Εταιρείες σαν την DOW CHEMICALS με μακρά ιστορία στην μόλυνση των υδάτων, επενδύει στην επιχείρηση καθαρισμού του νερού, μετατρέποντας την ίδια τη ρύπανση σε κέρδος.
Όμως οι χημικές εταιρείες δεν είναι οι μόνες: Η GE και ο ανταγωνιστής της, η SIEMENS, έχουν εκτενή χαρτοφυλάκια, που περιλαμβάνουν μια σειρά από τεχνολογίες νερού για να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες των βιομηχανιών-πελατών τους, τους δημοτικούς προμηθευτές νερού, των κυβερνήσεων (τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, δύο εταιρείες που έχουν έδρα στη Μινεσότα εξελίχθηκαν σε μεγάλους παίχτες σ’ αυτό το ‘παιχνίδι’- η ECOLAB με την απόκτηση της NALCO και η PENTAIR μετά τη συγχώνευσή της με την TYCO’s FLOW CONTROL UNIT- και οι δύο ανήκουν τώρα στην S&P’s 500 (Standard and Poor’s 500).
Το καλοκαίρι του 2011 η CITIGROUP εξέδωσε μια μελέτη για τις επενδύσεις στο νερό. «…Το νερό σαν κατηγορία περιουσιακών στοιχείων, κατά τη γνώμη μου,…» αναφέρει ο W.Buiter (οικονομικός διευθυντής στη Citigroup) « θα γίνει το πιο σημαντικό φυσικό-με βάση το εμπόρευμα- περιουσιακό στοιχείο ξεπερνώντας το πετρέλαιο, το χαλκό, τα βασικά γεωργικά προιόντα και τα πολύτιμα μέταλλα.»
Για ακόμη μια φορά αρκετοί ακόμη βλέπουν το νερό σαν μία πολύ σημαντική επενδυτική ευκαιρία συμπεριλαμβανομένων των GE’s Energy Financial Services, τη Goldman Sachs και αρκετές ακόμη εταιρείες διαχείρισης περιουσιακών στοιχείων, οι οποίες έχουν αρχίσει να αγοράζουν χωράφια στην Ασία, Αφρική, Νότιο Αμερική και Ανατολική Ευρώπη.
Με δεδομένες αυτές τις πρόσφατες τάσεις, οι πρωτοβουλίες που παρακολουθούν τη χρήση του νερού των εταιρειών και οι πληροφορίες σχετικά με το χάρτη κινδύνων, που σχετίζονται με το νερό θα μπορούσαν να είναι δίκοπο μαχαίρι. Μερικά παραδείγματα περιλαμβάνουν το «σχέδιο αποκάλυψη του νερού» και το «σχέδιο χαρτογράφηση του νερού». Και τα δύο ξεκινούν από μη κερδοσκοπικές / ομάδες προβληματισμού, η πρώτη από το Ηνωμένο Βασίλειο με βάση το πρόγραμμα αποκάλυψης άνθρακα και η δεύτερη από την έδρα στις ΗΠΑ του World Resousces Institute.
Έτσι διακρίνουμε ότι συνδέονται με την κοινή εκλογική τους λογική: διεθνείς επενδυτές, που ανησυχούν για τους κινδύνους που έχουν σχέση με το νερό.
Οι πρωτοβουλίες αυτές θα μπορούσαν να βοηθήσουν τις επιχειρήσεις να προσδιορίσουν και να μειώσουν τη σπατάλη ή θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε επενδύσεις που ακολουθούν το νερό και το αρπάζουν.
To Έργο Αποκάλυψη άνθρακα Carbon Disclosure επιδιώκει να βοηθήσει τις επιχειρήσεις τους και θεσμικούς επενδυτές να κατανοήσουν τους κινδύνους και τις ευκαιρίες που σχετίζονται με τη λειψυδρία και άλλα σχετικά με το νερό ζητήματα. Σύμφωνα με την πιο πρόσφατη έκθεση της, εκδοθείσα για λογαριασμό των 470 επενδυτών με περιουσιακά στοιχεία ενεργητικού ύψους 50 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, πάνω από τους μισούς ερωτηθέντες στην έρευνα τους έχουν αντιμετωπίσει προκλήσεις που σχετίζονται με το νερό κατά τα προηγούμενα πέντε χρόνια, όπως διακοπές στη λειτουργία, αυξήσεις των δαπανών και άλλες επιζήμιες επιπτώσεις.
Η Aqueduct Alliance (Υδραγωγείο της Συμμαχίας) και το έργο της χαρτογράφησης των υδάτων, η οποία έχει ως στόχο να παρέχει σε εταιρείες ένα πρωτοφανές ποσό λεπτομερειών για τους κινδύνους σχετικά με το νερό παγκοσμίως, φαίνεται σε ένα επίπεδο ως μια άμεση απάντηση στα πορίσματα των εκθέσεων με τις παγκοσμίως αποκαλύψεις σχετικά με το νερό από τη CDP. Η General Electric, η Goldman Sachs και η Ουάσιγκτον με βάση το think tank World Resources Institute είναι τα ιδρυτικά μέλη της Συμμαχίας Υδραγωγείο. Όλοι τους προσδιορίζουν το τους κινδύνους που σχετίζονται με το νερό ως επιζήμιους για την συνεχιζόμενη κερδοφορία, την οικονομική ανάπτυξη και την περιβαλλοντική βιωσιμότητα.
Οι υδάτινοι χάρτες, με το πρωτοφανώς λεπτομερές επίπεδό τους και τη μεγάλη τους ανάλυση, επιδιώκουν να συνδυάζουν τα προηγμένα υδρολογικά δεδομένα με συγκεκριμένους γεωγραφικούς δείκτες που αποτυπώνουν τους κοινωνικούς, οικονομικούς και κυβερνητικούς παράγοντες. Αλλά αυτή η πρωτοβουλία έχει προκαλέσει ανησυχίες ότι οι πληροφορίες αυτές προσφέρουν στις επιχειρήσεις και τους επενδυτές άνευ προηγουμένου λεπτομέρειες για πληροφορίες που αφορούν το νερό σε μερικές από τις μεγαλύτερες λεκάνες απορροής των ποταμών του κόσμου.
Πολλοί από αυτούς τους επενδυτές, που περιγράφονται ως «οι νέοι βαρόνοι τού νερού» σε άρθρο του Jo-Shing Yang με τίτλο«Κερδίζοντας από τη δίψα σας καθώς η παγκόσμια ελίτ σπεύδει να ελέγξει το νερό σε ολόκληρο τον κόσμο» είναι οι ίδιοι με αυτούς που έχουν επωφεληθεί από την κερδοσκοπία στις γεωργικές συμβάσεις και έχουν συμβάλλει στην επισιτιστική κρίση των τελευταίων ετών. Η επισιτιστική κρίση και οι πρόσφατες ξηρασίες έχουν επιβεβαιώσει ότι ο έλεγχος της προέλευσης των τροφίμων, της γης και τού νερού που ρέει κάτω ή από αυτήν-είναι εξίσου ή ακόμη πιο σημαντικές.
Μια πιο προσεκτική ματιά στις επενδύσεις που σχετίζονται με την Αφρική, για παράδειγμα, δείχνει ότι η αρπαγή γης δεν είναι απλά μια επένδυση, αλλά και μια προσπάθεια να «συλλάβουν» το νερό που βρίσκεται κάτω από τη γη .Στην πρόσφατη ετήσια Παγκόσμια Διάσκεψη AgInvesting (με πάνω από 370 συμμετέχοντες), οι ομάδες διαχείρισης περιουσιακών στοιχείων και οι παγκόσμιες γεωργικές επιχειρήσεις παρουσίασαν τα σχέδιά τους, συμπεριλαμβανομένων των αγορών μεγάλων εκτάσεων γης σε διάφορες τοποθεσίες σε όλο τον κόσμο. Με εργαλεία όπως οι χάρτες νερού, αυτοί οι επενδυτές ευνοούνται ακόμα περισσότερο. Η βιασύνη για την αρπαγή γης σε όλον τον πλανήτη, καθώς και η αντίσταση σε αυτήν, δείχνει ότι όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη, κάτοχοι μετοχών και ασφαλιστικών ταμείων και η Wall Street ή τα έθνη-κράτη από τη μια πλευρά ή οι ανθρώπους που σήμερα χρησιμοποιούν αυτά τα εδάφη και τα νερά, και οισυνήγοροί τους από την άλλη – γνωρίζουν πολύ καλά τη φύση της ζωής και του θανάτου της αρπαγής της γης (και του νερού) ειδικά στην περίπτωση των αναπτυσσόμενων χωρών.
Πρέπει να τεθούν σε εφαρμογή εθνικοί και διεθνείς ρυθμιστικοί μηχανισμοί για να εξασφαλιστεί ότι οι βασικοί πόροι όπως η γη, το νερό και τα μέσα για την πρόσβαση σε φρέσκο νερό δεν γίνονται απλώς το μέσο για συσσώρευση κερδών για τους πλούσιους, αλλά ρυθμίζονται (διέπονται) με τρόπο που να εξασφαλίζει τη βασική διαβίωση των ατόμων που εξαρτώνται περισσότερο από αυτό. Η τελευταία συνεδρίαση της Επιτροπής για την Παγκόσμια Επισιτιστική Ασφάλεια (ένας μηχανισμός των Ενωμένων Εθνών μηχανισμός που έχει συσταθεί για την αντιμετώπιση της επισιτιστικής κρίσης) ήταν ένακαλό σημείο εκκίνησης, και έχει θέσει σε κίνηση μια σειρά διαβουλεύσεων με τις αρχές (που πρέπει να διέπουν) τις γεωργικές επενδύσεις. Κοινωνικές οργανώσεις (και ενώσεις πολιτών) παρακολουθούν τους διάφορους τρόπους με τους οποίους μπορούν να αναπτυχθούν κανονισμοί σε εθνικά πλαίσια: απλά παρακολουθούντην αρπαγή της γης, περιορίζουν τις αρνητικές επιπτώσεις, μεγιστοποιούν τις ευκαιρίες, αναχαιτίζουν ή αντιστρέφουν την αρπαγή της γης. Τελικά κάθε πολιτική προσέγγιση πρέπει να δώσει προτεραιότητα πρόσβασης των τοπικών κοινοτήτων στην τροφή και στο νερό: όσες και όποιες επενδύσεις σχετίζονται με το νερό πρέπει να περιοριστούν ως προς τους κινδύνους για την επιβίωση και να ενισχυθεί η ικανότητα των ανθρώπων να συνειδητοποιήσουν τα δικαιώματά τους όπου κι αν βρίσκονται, στις αναπτυσσόμενες ή στις αναπτυγμένες χώρες.
Πηγή : Savegreekwater.org
ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση
gregordergrieche

Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ


ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΙΤΙΑ ΤΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ..




 «Οι γιατροί, όπως και οι ασθενείς, είναι όμηροι δύο ισχυρών βιομηχανιών. Από τη μια μεριά υπάρχει η φαρμακοβιομηχανία, που προσφέρει εύκολες φαρμακευτικές λύσεις αντί να ενθαρρύνει τους ασθενείς να αλλάξουν συνήθειες. Και από την άλλη, η βιομηχανία των τροφίμων προστατεύει ζηλότυπα τα συμφέροντά της εμποδίζοντας τη διάδοση ρητών συστάσεων γύρω από τις συνδέσεις ανάμεσα στις τροφές και την αρρώστια. Το κοινό στοιχείο και των δύο είναι μια βαθιά επιθυμία να μην αλλάξει τίποτα».
Αποσπάσματα από το παγκόσμιο μπεστ σέλερ τού Νταβίντ Σερβάν Σρεμπέρ: «Anticancer - Ένας νέος τρόπος ζωής».

Είδαμε (βλ. Η σύγχρονη βιομηχανία τού καρκίνου), ότι το φαινόμενο ή αποτέλεσμα nocebo αποτελεί ένα βασικό αίτιο επιδείνωσης τής πορείας τού καρκίνου ή ακόμα μπορεί να προκαλέσει νέο καρκίνο.

 Ποια είναι όμως, τα αρχικά αίτια τής δημιουργίας τού καρκίνου;

 Οι περισσότεροι θεραπευτικοί κύκλοι έχουν από κοινού αποφανθεί, ότι ο καρκίνος αποτελεί πολυπαραγοντική νόσο, δηλαδή τα αίτιά του είναι πολλά και διαφορετικά. Αναφέρουμε τα κυριότερα από αυτά:

- Ψυχολογικές επιβαρύνσεις-stress. Ο σύγχρονος παραφυσικός άνθρωπος, ζει κάτω από την επίδραση έντονου στρες. Άγχος, αγωνία, ανασφάλειες, φανατισμός και άλλα άρρωστα εξωτερικά ερεθίσματα, εμπλέκονται με τα προσωπικά μας πάθη (λύπη, θυμό, αλαζονεία, φθόνο, οργή, μίσος, ζήλεια, φιλαυτία κ.ά.) και δημιουργούν ψυχολογικές επιβαρύνσεις, που επιδεινώνουν σοβαρά την υγεία μας. 
 Ξαφνικές και έντονες ψυχικές ρήξεις, όπως θάνατοι φιλικών ή αγαπημένων προσώπων, απογοητεύσεις, θλίψεις, φοβίες, επαγγελματικές αποτυχίες και άλλα τέτοια πάθη, αποτελούν τον βασικό μηχανισμό πυροδότησης τού καρκίνου.

 
Τοξίνωση. Η τοξίνωση είναι η συσσώρευση τοξικών υποπροϊόντων, που δημιουργούνται από τις λειτουργίες τού μεταβολισμού, σε ποσότητες μεγαλύτερες από εκείνες, που μπορεί να απομακρύνει το σώμα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση τού οξειδωτικού στρες και τής παραγωγής μυκήτων (candida) και των καταστροφικών ελευθέρων ριζών. Αν οι ψυχολογικές επιβαρύνσεις αποτελούν τον πυροδοτικό μηχανισμό τού καρκίνου, η τοξίνωση αποτελεί το υπόβαθρο. 

Τι προκαλεί την τοξίνωση τού οργανισμού:


- Το κάπνισμα αποτελεί μία βαριά τοξική συνήθεια, που βλάπτει τούς καπνιστές αλλά και τούς γύρω τους. Γύρω στις δύο χιλιάδες χημικές ουσίες εισέρχονται με την εισπνοή τού καπνού στα σώματα των καπνιστών και μαζί κάποια ραδιενεργά στοιχεία!



 Το κάπνισμα αποτελεί το υπόβαθρο για διάφορους καρκίνους και κυρίως αυτού των πνευμόνων.
 Όμως, ο πυροδοτικός μηχανισμός τού καρκίνου των πνευμόνων και των λεμφαδένων, είναι μία έντονη ψυχολογική ρήξη και συγκεκριμένα ο φόβος τού θανάτου.








- Το αλκοόλ και ο εθισμός του σε αυτό. Το αλκοόλ αποτελεί ένα θανάσιμο ναρκωτικό, που καταστρέφει την ανθρωπότητα εδώ και χιλιετίες. 

- Η ιατροφαρμακευτική μόλυνση (εμβόλια, αντιβιοτικά, αναλγητικά και κάθε είδους χημικά συνθετικά φάρμακα), αποτελεί ένα καίριο χτύπημα στην υγεία των ανθρώπων τού αιώνα μας. Τα χημικά συνθετικά φάρμακα είναι ξένες και άγνωστες ουσίες για το σώμα, το οποίο είναι υποχρεωμένο να εργαστεί πολύ σκληρά για να τις απομακρύνει. 

Ο ευκολόπιστος μεταπολεμικός κόσμος ξεγελάστηκε από την τεχνοκρατική Ιατρική και οδηγήθηκε στο φαρμακευτικό εθισμό. Ατελείωτα εκατομμύρια συνταγογραφημένα και μη χημικά συνθετικά φάρμακα ευθύνονται για εκατομμύρια θανάτους και την υποβάθμιση τής υγείας των ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη. Ως παράδειγμα ας εξετάσουμε τα πλέον «ακίνδυνα» αναλγητικά φάρμακα, που καταναλώνει ο καθένας από εμάς σαν καραμέλες... 
 Η ασπιρίνη το τόσο γνωστό και «αθώο» αυτό αναλγητικό, περιέχει τη χημική ουσία σαλικιλικό οξύ. Η ουσία αυτή δημιουργεί πολλές παρενέργειες, όπως αιμορραγίες στο στομάχι, αιμορραγικά εγκεφαλικά επεισόδια (κυρίως στις ομάδες αίματος Ο και Β), έλκος στομάχου, άσθμα, πολύποδες, σύνδρομο Reye στα παιδιά και ελαττώνει την ποσότητα βιταμινών και αρκετών μετάλλων στον οργανισμό.

Η παρακεταμόλη (πουλάει ετησίως 4 δισεκατομμύρια χάπια!) είναι άλλη μία χημική ουσία «ακίνδυνη» όπως διαφημίζεται, βρίσκεται σε πολλά αναλγητικά χάπια (όπως το Depon) κι έχει πολλές παρενέργειες όπως: Καταστρέφει αποδεδειγμένα το ήπαρ, συνδέεται με καρκίνους και λευχαιμίες, με νέκρωση των νεφρικών θηλών και καταστροφή των νεφρών. Πρόσφατο είναι το θέμα απαγόρευσης τού αναλγητικού χαπιού Mesulid που απαγορεύτηκε σε Η.Π.Α. και στον Καναδά, ενώ στην Ευρώπη συνταγογραφείται σπάνια. Το Mesulid αποδείχτηκε, ότι καταστρέφει το ήπαρ και τα νεφρά. Ο κατάλογος των παρενεργειών των χημικών χαπιών και σκευασμάτων είναι πραγματικά ατελείωτος…Υπολογίσθηκε, ότι μόνο το 1994, στις Η.Π.Α., 106.000 άρρωστοι πέθαναν στο νοσοκομείο από τα φάρμακα τής συμβατικής Ιατρικής. Αυτά, σύμφωνα με το περιοδικό τού Αμερικανικού Ιατρικού Συλλόγου («Incidence of adverse drug reactions in hospitalised patients», vol. 279).


  Επίσης, 39 μακροχρόνιες έρευνες αναφέρονται για τις παρενέργειες των φαρμάκων στα νοσοκομεία στις Η.Π.Α. κι έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι οι παρενέργειες των χημικών φαρμάκων επηρεάζουν 2,2 εκ. αρρώστους το χρόνο και προκαλούν πολύ σοβαρές παρενέργειες. 

- Οι ναρκωτικές ουσίες (κάνναβη, κοκαΐνη, ηρωίνη, LSD, κρακ κ.ά.), που διακινούνται και κυκλοφορούν σχεδόν ελεύθερα ανάμεσά μας. 

- Καλλυντικά. Βαριά μορφής τοξίνωσης επιφέρουν τα δήθεν «αθώα» χημικά καλλυντικά, που περνούν κατευθείαν από το δέρμα στο αίμα και χρησιμοποιούνται κατά κόρον κυρίως από γυναίκες, όπως κρέμες (προσώπου, χεριών, σώματος, αντηλιακές κ.ά.), σαμπουάν, αρώματα, αποσμητικά κ.ά. Ουσιαστικά, οι σύγχρονοι «πολιτισμένοι» άνθρωποι έχουν μετατραπεί σε τοξικοχημικές αποθήκες.

- Ανθυγιεινή διατροφή. Είναι γνωστό, ότι η ανθυγιεινή και η λανθασμένη διατροφή τοξινώνει βαριά τον οργανισμό και αποτελεί μία από τις κυριότερες αιτίες εκδήλωσης τού καρκίνου, αλλά και των άλλων εκφυλιστικών ασθενειών, που μαστίζουν την ανθρωπότητα.
 Τα trans-λιπαρά οξέα, όπως οι μαργαρίνες, τα τηγανισμένα ή ψημένα σπορέλαια, ακόμα και το μαγειρεμένο ελαιόλαδο, αποτελούν την ωρολογιακή βόμβα στα πιάτα των καταναλωτών.
 Επίσης, τα βαριά επεξεργασμένα τρόφιμα, τα λευκά ραφιναρισμένα δημητριακά, το σιτάρι κάθε μορφής και η αλλεργιογόνος γλουτένη που περιέχει, η λευκή ζάχαρη, το επεξεργασμένο αλάτι, τα πολλά επεξεργασμένα και υπερφορτωμένα από χημικά γαλακτοκομικά προϊόντα και κρέατα, αποτελούν τη βάση τής ανθυγιεινής διατροφής τού σύγχρονου ανθρώπου.










Τα άδεια από θρεπτικά συστατικά (ορθά μόρια) επεξεργασμένα τρόφιμα, τα trans-λιπαρά και οι μαργαρίνες είναι υπεύθυνα σε μεγάλο ποσοστό για την αύξηση των καρκινογενέσεων.

     



Η διατροφή των ανθρώπων πρέπει να είναι κατάλληλα προσαρμοσμένη και επιλεγμένη για κάθε άτομο και ιδιοσυγκρασία και όχι γενικευμένη.


 Π.χ. η μεσογειακή δίαιτα ταιριάζει εν μέρει ή αρκετά σε κάποιους ανθρώπους, όμως σε κάποιους άλλους μπορεί να αποβεί καταστροφική. Παρομοίως συμβαίνει και με τις πρωτεϊνικές δίαιτες, σε κάποιους ταιριάζουν αρκετά, ενώ σε κάποιους δημιουργούν βαριά τοξίνωση. Τέλος, οι τροφές πρέπει να μην είναι μολυσμένες με παθογόνους μικροοργανισμούς. 

Ο διατροφικός κατήφορος τού ανθρώπου έχει αρχίσει από την εποχή, που εκείνος οργανώθηκε σε κοινωνίες και πόλεις, εγκαταλείποντας τις φρέσκιες ωμές τροφές τού φυτικού (άγρια φρούτα, λαχανικά και καρπούς) και ζωικού βασιλείου (κυνήγι, ψάρεμα). Μάλιστα, τα τελευταία εκατό χρόνια, αυτός ο κατήφορος κυριολεκτικά δεν έχει τελειωμό (χημικά στις τροφές, μεταλλαγμένα, βαρέα μέταλλα, διοξίνες κ.ά.). 

Ο καρκίνος και οι άλλες εκφυλιστικές ασθένειες μπορούν να προληφθούν αν αλλάξει ο τρόπος διατροφής των ανθρώπων και ο τρόπος παραγωγής και παρασκευής των τροφίμων. Όμως, η υπόθεση πρόληψη δεν ενδιαφέρει το παγκόσμιο κατεστημένο, διότι απλά τα ατελείωτα εκατομμύρια αρρώστων, που συνωστίζονται στα άπειρα πλέον νοσοκομεία τού πλανήτη, θα σταματήσουν να είναι πελάτες τους.

Έτσι εξηγείται ο μακάβριος δείκτης τού ΑΕΠ και η σχέση του με τη νοσηρότητα των ανθρώπων! ΑΕΠ είναι ο δείκτης, που υποτίθεται, ότι μετράει την ευημερία μιας χώρας, ενός λαού και βασίζεται στο πόσο καταναλώνει προϊόντα και υπηρεσίες μια κοινωνία. Όσο πιο πολύ είναι μία κοινωνία καταναλωτική, τόσο πιο πολύ θεωρείται και ευημερούσα. 

Όμως, ένα μεγάλο ποσοστό τού ΑΕΠ, 25-30%. στηρίζεται στις υγειονομικές και νοσοκομειακές δαπάνες. Δηλαδή: Όσο πιο πολύ αρρωσταίνει μια κοινωνία και χρησιμοποιεί τα νοσοκομειακά αναλώσιμα (φάρμακα, εμβόλια, χειρουργεία, νοσήλεια κ.ά.) τόσο πιο ευημερούσα είναι! Και για να γίνω ακόμα πιο σαφής: Για να έχουμε πρόοδο και ευημερία, πρέπει να αυξηθούν οι αρρώστειές μας και οι θάνατοί μας! Ουσιαστικά το σύστημα τής παγκόσμιας εξουσίας θέλει να βρίσκει, αλλά και να δημιουργεί συνεχώς νέους πελάτες, δηλαδή αρρώστους…

- Ανεπάρκεια θρεπτικών στοιχείων στις τροφές. Η διαδικασία τής προσαρμογής ενός οργανισμού σε προκλήσεις τού περιβάλλοντος, στο οποίο διαβιεί, εξαναγκάζει τον οργανισμό να θυσιάσει ένα μέρος τής ενέργειάς του, που σε φυσιολογικές συνθήκες θα θυσιαζόταν σε κυτταρική αναπαραγωγή.


 Η παραγωγή τής ενέργειας αυτής απαιτεί κατά την δημιουργία της διατροφικές ουσίες (ορθά μόρια). Λόγω της σύγχρονης παραφυσικής διατροφής παρουσιάζεται σημαντική έλλειψη των ουσιών αυτών, με αποτέλεσμα την έλλειψη ενέργειας.
 Έτσι, οι σημερινοί άνθρωποι παρουσιάζουν στέρηση πλείστων θρεπτικών ουσιών (μετάλλων, βιταμινών, ενζύμων, αμινοξέων, αντιοξειδωτικών κ.ά.). Ως αποτέλεσμα τα κύτταρα στερούνται σε μικρό ή μεγάλο βαθμό από την πολύτιμη ενέργεια, που είναι απαραίτητη για την αναπαραγωγή τους.
 Όταν τα ελλείμματα αυτά είναι μικρά, η φθορά που επέρχεται οδηγεί αργά στη διαδικασία τού γήρατος, όταν όμως είναι μεγαλύτερη, η διαδικασία αυτή οδηγεί τον οργανισμό στην αρρώστεια.

Τα τελευταία εξήντα με εβδομήντα χρόνια, έχει παρατηρηθεί μία κατακόρυφη πτώση σε παγκόσμιο επίπεδο τής ποιότητας των τροφών και των θρεπτικών συστατικών, που περιέχονται σε αυτές.


 Οι εντατικές καλλιέργειες και τα χημικά έχουν εξασθενήσει και μολύνει τα υπεδάφη, με αποτέλεσμα τις πολύ φτωχές σε θρεπτικά συστατικά και ιχνοστοιχεία τροφές. Η μόλυνση τού υδροφόρου ορίζοντα έχει συμβάλλει επίσης στην υποβάθμιση των προϊόντων.


 Οι βιομηχανίες με τις βαριές επεξεργασίες τους στις τροφές και την αλόγιστη χρήση χημικών έχουν μειώσει σε μεγάλο βαθμό τα θρεπτικά συστατικά των τροφών υποβαθμίζοντάς τες, καθιστώντας τες επικίνδυνες κι ανεπαρκείς. Έτσι, παρατηρείται μεγάλη έλλειψη ορθών μορίων στις τροφές, που καταναλώνουμε. Αυτό αποτελεί μία μεγάλη και γενικευμένη διατροφική κατολίσθηση με αποτέλεσμα την εξασθένιση τού κάθε οργανισμού και τη δημιουργία εκφυλιστικών ασθενειών και καρκίνων. 






Τα συμπληρώματα διατροφής είναι απαραίτητα στη σύγχρονη ανεπαρκή σε ορθά μόρια διατροφή.
 
Ένα πορτοκάλι τού 19ου αιώνα είχε 1.000 mg βιταμίνη Γ (C). Τα σημερινά πορτοκάλια έχουν 30-40 mg έκαστο. Οι καθημερινές απαιτήσεις τού σύγχρονου ανθρώπου είναι 1.000-2000 mg ημερησίως (λόγω των επιβαρυμένων συνθηκών διαβίωσης και τού υπερβολικού στρες) ανεξαρτήτως αν η «συνιστώμενη ημερήσια δόση» από τους διαιτολόγους είναι 60 mg! Το ίδιο συμβαίνει και με τα υπόλοιπα ιχνοστοιχεία, η μεγάλη έλλειψή τους προκαλεί πρόωρη γήρανση και αρρώστειες. Επομένως, η λήψη συμπληρωμάτων διατροφής είναι απαραίτητη σε καθημερινή βάση, αποτελώντας ένα είδος προληπτικής θεραπείας για τις εκφυλιστικές ασθένειες και τον καρκίνο, που μαστίζουν την ανθρωπότητα.   
- Ραδιενέργεια. Η αυξητική τάση των καρκινογενέσεων τα τελευταία χρόνια ανά τον πλανήτη αποδίδεται και στην πυρηνική ενέργεια. Σε περιοχές ή και χώρες, που έχουν χτυπηθεί τα τελευταία 100 χρόνια από τη ραδιενέργεια, όπως η Ιαπωνία, η Ουκρανία και η Ρωσία (μάλιστα η πρώτη επλήγη πρόσφατα από το τσουνάμι, που προκάλεσε το πυρηνικό ατύχημα), έχει διαπιστωθεί, ότι οι καρκίνοι έχουν αυξηθεί σε πολύ μεγάλα ποσοστά.

- Ηλεκτρομαγνητικά πεδία. Ο ηλεκτρισμός αποτελεί μία μεγάλη ανακάλυψη για την ανθρωπότητα, αλλά ταυτόχρονα και μια μάστιγα. Γραμμές υψηλής τάσης, κεραίες κινητής τηλεφωνίας, ηλεκτρικές συσκευές, ηλεκτρικά καλώδια, computers, τηλεοράσεις, κουζίνες, ψυγεία, κινητά τηλέφωνα και όσες συσκευές λειτουργούν με ρεύμα, παράγουν επικίνδυνα για την υγεία μας ηλεκτρομαγνητικά πεδία.
 Στις μεγαλουπόλεις διαβιούμε μέσα σε τεράστιες ηλεκτρομαγνητικές καταιγίδες, που δεν γίνονται αντιληπτές από τους ανθρώπους και έχουν ως αποτέλεσμα την εξασθένηση και αποδιοργάνωση των οργανισμών μας. Πολλές μελέτες πανεπιστημίων έχουν αποδείξει, ότι τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία αποτελούν ένα βασικό αίτιο καρκινογενέσεων και άλλων εκφυλιστικών νοσημάτων.

- Γεωπαθητικό stress. Έχει γίνει επιστημονικά γνωστό τα τελευταία χρόνια, ότι ο χώρος που κοιμόμαστε ή εργαζόμαστε, μπορεί να αποτελέσει βασικό αίτιο πρόκλησης ασθένειας. Σύμφωνα με την επιστήμη τής γεωπαθολογίας,  υπάρχει άμεση σύνδεση τής ανθρώπινης υγείας με το γεωπαθητικό στρες, που εκπέμπει η γη. Πρόκειται για ολόκληρες γεωδαιτικές ενεργειακές ζώνες ηλεκτρομαγνητικής φύσης, που περικλείουν τη γη κι έχουν άμεση επίπτωση θετική ή αρνητική επί τής υγείας των όντων.
 Οι βλάβες από τις ακτινοβολίες αυτές προκαλούνται συνήθως κατά την διάρκεια τού ύπνου, όταν ο οργανισμός ρίχνει τις άμυνές του και είναι πιο ευάλωτος. Οι πόλεις μας και τα σπίτια μας έχουν όλα χτιστεί τυχαία χωρίς καμμία μελέτη για τις ζώνες αυτές. Αποτέλεσμα είναι, να βομβαρδιζόμαστε από τις γεωπαθητικές ακτινοβολίες σε καθημερινή βάση.

-Ελλιπής και κακός ύπνος. Κατά την διάρκεια της ανάπαυσης και του ύπνου το ανθρώπινο σώμα ανανεώνεται μέσω της αναπαραγωγής των κυττάρων του. Όμως για να υπάρχουν τα φυσικά αυτά σωτήρια αποτελέσματα, πρέπει ο ύπνος να συντελείται τις ώρες που έχει ορίσει η Φύση και όχι οι παραφυσικές συνήθειές μας. Δηλαδή ο κάθε άνθρωπος θα πρέπει να κοιμάται νωρίς και αρκετές ώρες για να έχει καλή υγεία και ευεξία.

- Ελλιπής άσκηση. Όσο σημαντική είναι η υγιεινή και σωστή διατροφή για τον κάθε άνθρωπο, άλλο τόσο σημαντική είναι η άσκηση. Δεν γίνεται με κανένα τρόπο κάποιος να είναι υγιής αν δεν γυμνάζεται. Με τη γυμναστική ενεργοποιείται το λεμφικό σύστημα (ο καθαριστής τού σώματος) και γίνεται σωστά η κυκλοφορία τού αίματος. Τα οστά δυναμώνουν, ο μεταβολισμός ξεμπλοκάρεται, ο νους χαλαρώνει και όλες οι ψυχολογικές επιβαρύνσεις μειώνονται.
 Ένα αίσθημα ευφορίας ψυχικής και σωματικής ακολουθεί όλους τους ασκούμενους. Η έλλειψη άσκησης αποτελεί ένα ακόμη στοιχείο επιβάρυνσης τού ανθρώπινου οργανισμού και ένα σημαντικό αίτιο για καρκινογενέσεις.









Η παράβαση τού νόμου τής ακινησίας αποτελεί άλλο ένα κύριο αίτιο ασθένειας. Όλα τα φαινόμενα τού σύμπαντος και φυσικά ο άνθρωπος είναι αποτελέσματα μιας διαρκούς κίνησης. Ο άνθρωπος, που δεν κινείται και δεν γυμνάζεται επαρκώς, εκφυλίζεται σε βιολογικό και οργανικό επίπεδο.

Ο ερασιτεχνικός αθλητισμός (επάνω), αποτελεί αίτιο πρόληψης όλων των ασθενειών, όπως και τού καρκίνου.


Αντίθετα, ο πρωταθλητισμός (κάτω φωτογραφίες), λόγω τής υπερβολικής εξάσκησης και των αναβολικών, που κυκλοφορούν ευρέως, αποτελεί αίτιο πολλών ασθενειών, όπως και καρκινογενέσεων.

 

- Μολυσμένη φύση και ανθυγιεινό περιβάλλον. Οι σύγχρονοι άνθρωποι ζουν μέσα σε μεγαλουπόλεις τέρατα, που έχουν χτιστεί από ανθυγιεινά υλικά και σε λάθος σημεία. Τσιμέντο, μέταλλο, τούβλο, πίσσα, pvc είναι μερικά απ΄ τα ανθυγιεινά υλικά, που χτίζονται οι μεγαλουπόλεις μας, ενώ διάφοροι ρύποι όπως καυσαέρια, τοξικά νέφη, διοξείδιο τού άνθρακα, σκόνη, ηλεκτρομαγνητικές ακτινοβολίες μάς πνίγουν καθημερινά και υποβαθμίζουν την υγεία μας. Οι ατελείωτοι τόνοι σκουπιδιών των μεγαλουπόλεων αποτελούν ένα μεγάλο οικολογικό πρόβλημα μόλυνσης.
 Οι σύγχρονοι άνθρωποι καταναλώνουν ακόρεστα και χρησιμοποιούν προϊόντα φτιαγμένα από φθηνά και επιβλαβή υλικά, όπως το πλαστικό, που επιβαρύνουν τη φύση και την υγεία μας. Το πόσιμο ανενεργό νερό των μεγαλουπόλεων, που πίνουμε καθημερινά, είναι μολυσμένο με χλώριο ή φθόριο, βαρέα μέταλλα, χημικά κατάλοιπα, λάσπη και άλλα δηλητήρια. 

-Έλλειψη των φυσικών στοιχείων, ήλιος, καθαρό νερό, καθαρός αέρας και η ελλιπής έκθεσή τους σ΄ αυτά, αποτελούν ένα πολύ αρνητικό παράγοντα για κάθε άνθρωπο, που ζει στις μεγαλουπόλεις. Το ιατρικό κατεστημένο και οι εταιρείες καλλυντικών έχουν φροντίσει επιμελώς να δαιμονοποιήσουν τον ήλιο και τις ευεργετικές του ιδιότητες με αποτέλεσμα την ελλιπή έκθεση των ανθρώπων σε αυτόν. (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Η συνωμοσία τού Ήλιου και Ήλιος: Ευεργέτης τής υγείας μας). Οι ανθυγιεινές συνθήκες των μεγαλουπόλεων αποτελούν ένα σημαντικό παράγοντα νόσησης και φυσικά καρκινογενέσεων.
  
Φύση και υγεία - μόλυνση και γέννηση ασθενειών.
  
Candida Albicans, η κρυφή παγκόσμια επιδημίαΗ καντιντίαση αποτελεί μια κρυφή επιδημική νόσο, που επηρεάζει περίπου το 50% του συνολικού πληθυσμού όλων των χωρών τής Δύσης. Στη χώρα μας, το ποσοστό των νοσούντων αγγίζει το 70%! Η καντιντίαση είναι το αποτέλεσμα τής φαρμακευτικής και διατροφικής τοξίνωσης, που αναφέραμε προηγουμένως. Αρχικά, εμφανίζεται με μια γενικευμένη μυκητιασική λοίμωξη, που παράγεται από τον μικροοργανισμό, που κάποτε ήταν γνωστός σαν Monilia Albicans, αλλά τώρα αποκαλείται Candida Albicans.


 Δηλαδή, πρόκειται για μετάλλαξη. Η μυκητίαση αυτή προκαλεί ένα σύνδρομο με συμπτώματα χρόνιων διαταραχών, που γενικά επηρεάζουν τα εννέα διαφορετικά συστήματα τού σώματος: το πεπτικό, το νευρικό, το καρδιαγγειακό, το λεμφικό, το αναπνευστικό, το αναπαραγωγικό, το ουροποιητικό, το ενδοκρινικό και μυοσκελετικό, αλλά και τον εγκέφαλο! 

Η Candida Albicans είναι ένας μύκητας, που υπάρχει σχεδόν σε όλους μας. Σε φυσιολογικές συνθήκες ελέγχεται από το ανοσολογικό μας σύστημα και από την βακτηριακή χλωρίδα, που υπάρχει στο έντερο. Όμως, με την επιρροή των επιβαρυντικών παραγόντων, που αναφέραμε προηγουμένως και την εξασθένηση τού ανοσοποιητικού συστήματος, εμφανίζεται μια οικολογική αλλαγή στο εσωτερικό περιβάλλον τού εντέρου, με αποτέλεσμα τη μείωση των «φιλικών» βακτηρίων.


 Τότε, ο μύκητας αρχίζει να αυξάνει μέσα στο σώμα, ειδικά στο παχύ έντερο. Οι αποικίες αυτές τού μύκητα απελευθερώνουν ισχυρές τοξίνες, οι οποίες μπορεί να απορροφηθούν στην κυκλοφορία τού αίματος προκαλώντας μια πλειάδα συμπτωμάτων. Τα προβλήματα αυτά συχνά είναι προάγγελοι τής έναρξης πιο βαθιών και πιο επικίνδυνων εσωτερικών λοιμώξεων. Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε την κρυφή αυτή εσωτερική λοίμωξη, ως το υπόβαθρο πολλών ασθενειών, συμπεριλαμβανομένου και τού καρκίνου.

Η Candida Albicans είναι ένας μικροοργανισμός, που φυσιολογικά ζει τρώγοντας νεκρούς ιστούς. Τα αντιβιοτικά και τα συνθετικά χημικά φάρμακα, που εισέρχονται σε αφθονία στους οργανισμούς των σύγχρονων ανθρώπων, μεταβάλλουν τους σαπροφυτικούς μικροοργανισμούς σε παθογόνους.


 Η καντιντίαση επιδεινώνεται επίσης από τα φαγητά, που έχουν υψηλή περιεκτικότητα σε μύκητες και υγρασία όπως το μπλε τυρί (ροκφόρ), το ψωμί, η μαγιά τής μπύρας, τα μανιτάρια κ.ά. Τα άμυλα, οι ραφιναρισμένοι σύνθετοι υδατάνθρακες, η γλουτένη που περιέχεται στο σιτάρι, και η ζάχαρη, αποτελούν την κύρια τροφή τού μύκητα.
  

 Ένα ακόμη βασικό αίτιο των καρκινογενέσεων είναι η άγνοια και η παραπληροφόρηση των μαζών. Αποτέλεσμα των λανθασμένων επιλογών και τού λάθος τρόπου ζωής είναι οι αρρώστιες και ο καρκίνος. Ο καθένας από εμάς είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του, για τον τρόπο ζωής του, αλλά και για τις θεραπείες, που επιλέγει. Ο σύγχρονος παραπληροφορημένος και ευθυνόφοβος άνθρωπος, ρίχνει πάντοτε τις ευθύνες για την αρρώστεια του σε άλλους (στη μοίρα, στην ατυχία, στο θεό, στούς γιατρούς κ.ά.). Έτσι προτιμά να αποφεύγει την ευθύνη τής επιλογής του σε θέματα αρρώστειας.
 
Στο σώμα μας υπάρχει μια ομάδα λεμφοκυττάρων, τα οποία αποκαλούνται suppressor cells (κύτταρα υποστήριξης), που εμποδίζουν μια ανοσολογική επίθεση τού δικού μας οργανισμού απέναντι στα δικά μας όργανα. Στις αυτοάνοσες νόσους, όπως είναι και ο καρκίνος, τόσο οι κλινικές όσο και οι εργαστηριακές μελέτες έχουν δείξει, ότι η Candida Αlbicans επηρεάζει τα κύτταρα αυτά εμποδίζοντας τη δράση τους, δηλαδή να εμποδίζουν την επίθεση τού ανοσολογικού μας συστήματος στα όργανά μας.


Η μόλυνση τού οργανισμού με τον μύκητα μπορεί να μειώσει δραστικά το ποσοστό των φυσικών suppressor cells στα υγρά των ιστών και στο αίμα. Αυτό σημαίνει, ότι ο μύκητας μπορεί να μειώσει το ποσοστό των suppressor cells στο 1%, δηλαδή μπορεί να εξαλείψει το 99% των κυττάρων αυτών από το σώμα μας!

Όλοι μας σχεδόν στις δυτικές βιομηχανοποιημένες κοινωνίες είμαστε ευαίσθητοι στο να νοσήσουμε από τον μύκητα Candida Albicans.

Εάν ο μύκητας Candida Αlbicans δεν θεραπευτεί, μπορεί να επιφέρει πολύ έντονη διαταραχή στην ισορροπία τού ανθρώπινου συστήματος, αφού αποτελεί την βάση πολλών και βαριών ασθενειών. Ενδεικτικά αναφέρουμε μερικές από αυτές: Δερματοπάθειες, χρόνιες λοιμώξεις τού αναπνευστικού, θυρεοειδίτιδα, σκλήρυνση κατά πλάκας, λύκος στο αίμα, ρευματοειδής αρθρίτιδα, εντερικές παθήσεις, νευρολογικές παθήσεις, καρκίνος…

Επίλογος
Πραγματικά είναι περίεργο και άξιο προσοχής, τα αίτια αυτά, που αναφέρουμε παραπάνω, να μην λαμβάνονται σχεδόν καθόλου υπ΄ όψη από τη συμβατική Ιατρική. Είναι επίσης λυπηρό και συνάμα τραγικό οι γιατροί να παραμένουν σιωπηλοί και δέσμιοι των οικονομικών και εξουσιαστικών συμφερόντων των φαρμακοβιομηχανιών. Πρέπει κάποια στιγμή για το κοινό καλό η παραφυσική αυτή σχέση να κοπεί, να σταματήσει. Η Ιατρική, συμβατική και εναλλακτική, πρέπει σε κάποια χρονική στιγμή να ενοποιηθούν και να προχωρήσουν μαζί στον κοινό αγώνα, που δεν είναι άλλος από την θεραπεία όλων των ασθενειών, που μαστίζουν την ανθρωπότητα. Αυτά για το καλό όλων μας… 



Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013

ελαιοκομία

Η ελαιοκομία τα παλιά χρόνια στην Ελλάδα

Από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα τις ελιές τις φύτευαν σε μεγάλη σχετικά απόσταση, ώστε τα ίδια κτήματα να χρησιμοποιούνται συγχρόνως και για διάφορες άλλες καλλιέργειες, κυρίως δημητριακών. Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι, επί τουρκοκρατίας ακόμα, στα εφορότερα κτήματα του κάμπου οι γεωργοί καλλιεργούσαν μορεόδενδρα (συκαμινιές), εύκολα εξηγείται ο μικρός αριθμός ελαιοδέντρων καθώς και η περιορισμένη παραγωγή λαδιού. Τις ελιές συνήθως τις φύτευαν το φθινόπωρο ή νωρίς την άνοιξη. Εντόπιζαν λοχερές αγριελιές, τις “ξηλάκουναν” και τις μεταφύτευαν σε καλλιεργημένα χωράφια με τέτοιο τρόπο ώστε και σ’ αυτά να έχουν τον ίδιο προσανατολισμό. Τον επόμενο χρόνο τις μπόλιαζαν με φλούδα βλαστού ήμερης ελιάς που επέλεγαν οι έμπειροι ελαιοκαλλιεργητές.
Τις ελιές σπάνια τις κλάδευαν και τις όργωναν και τους ελαιώνες τους καλλιεργούσαν μόνον όταν ήθελαν να σπείρουν δημητριακά, βαμβάκια, σουσάμια κλπ. Έτσι οι ελιές γίνονταν θεόρατες μεν, αλλά με ελάχιστη καρποφορία. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι ένας τιναχτής δύσκολα τελείωνε σε μια μέρα περισσότερες από δύο ελιές. Το μάζεμα του ελαιοκάρπου αποτελούσε πραγματικό πανηγύρι, καθώς στους ελαιώνες πήγαιναν όλα τα μέλη των οικογενειών, με τα ζώα, τα σαΐσματα, τις βέργες κι όλα τα χρειαζούμενα, γιατί τις περισσότερες φορές διανυκτέρευαν στις καλύβες της περιοχής.


Στην αρχή μάζευαν το “χαμολόι” και στη συνέχεια τίναζαν (με ράβδισμα) τις ελιές, με μακριές βέργες, διαδικασία που δεν απέχει πολύ από τον σημερινό τρόπο συλλογής της ελιάς. Συγχρόνως διάλεγαν ελιές καλής ποιότητος “προς βρώσιν”, οι οποίες αποτελούσαν το φτωχικό μεν αλλά απαραίτητο μέρος της διατροφής κάθε αγροτικής οικογένειας.
Τις ελιές στη συνέχεια τις μετέφεραν στα λιοτρίβια του χωριού για την ενδιαφέρουσα όσο και κοπιαστική διαδικασία παραγωγής του ελαιολάδου.


Η διαδικασία παραγωγής ελαιολάδου στο παραδοσιακό λιοτρίβι γινόταν συνήθως τη νύχτα και ήταν απλή όσο και επίπονη για τους συμμετέχοντες. Τις ελιές τις έριχναν στο λιοτρίβι -κυκλική γρανιτένια επιφάνεια διαμέτρου δύο περίπου μέτρων- όπου τις πολτοποιούσαν βαρείς, γρανιτένιοι επίσης, περιστρεφόμενοι μύλοι, κατασκευασμένοι από ειδικούς μαστόρους. Τους μύλους αυτούς περιέστρεφαν με τη βοήθεια της “μανέλας” ζώα (ζωοκίνητοι) ή και οι ίδιοι οι παραγωγοί (χειροκίνητοι). Το “ζυμάρι” στη συνέχεια το έβαζαν σ’ ένα μακρόστενο καννάβινο τσουβάλι το οποίο ήταν μόνιμα πάνω στη “λαδουκόπανα” -κατασκευασμένη με ξύλο πλατανιάς, φαρδιά στο ένα μέρος ενώ στο άλλο στένευε και κατέληγε σε άνοιγμα πέντε εκατοστών- τοποθετημένη κατηφορικά ώστε ο “λιόσμος” να τρέχει από το μικρό αυτό άνοιγμα της “λαδουκόπανας” και να συγκεντρώνεται σε κάποιο καδί ή καζάνι.

Το καννάβινο τσουβάλι το πατούσαν με γυμνά πόδια για αρκετή ώρα, ενώ συγχρόνως έριχναν ζεματιστό νερό, διαδικασία πολύ επώδυνη για τον εργάτη που έκανε αυτή τη δουλειά. Με το ζεματιστό νερό πάντως, μπορεί να έβγαινε περισσότερο λάδι, συγχρόνως όμως αποκτούσε υψηλή οξύτητα, με την απώλεια δια της θερμότητας οξέων του λαδιού. Τον “λιόσμο” στη συνέχεια οι παραγωγοί τον μετάγγιζαν σε δικά τους καδιά, τον άφηναν μέχρι να καθαρίσει το λάδι από το νερό και με μια “κάρτα” έβαζαν το λάδι σε δοχεία που τα μετέφεραν με τα ζώα τους στο σπίτι. Το λάδι οι παραγωγοί το έβαζαν σε πιθάρια και οι περισσότερες οικογένειες κάλυπταν συνήθως τις δικές τους μόνο ετήσιες ανάγκες.




Οι αρχαίοι Έλληνες γνώστες της ελαιοκομικής τέχνης


Από τα κείμενα που άφησαν οι αρχαίοι συγγραφείς, Έλληνες και Ρωμαίοι, συμπεραίνουμε ότι η γνώση της ελαιοκομίας ήταν ευρύτατη κατά την αρχαιότητα, τόσο δε στην Ελλάδα όσο και στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, το δέντρο της ελιάς γνώρισε εξαιρετική άνθιση.
Για την καλλιέργεια της ελαίας, ο Θεόφραστος γράφει πως η εξάπλωση του δέντρου γινόταν με πολλούς τρόπους, αλλά όχι με μπήξιμο ενός κλαδιού στη γη, όπως γίνεται με τη συκιά και τη ροδιά. Αντίθετα, χώνοντας τα κουκούτσια της ελιάς στη γη θα φυτρώσουν απλώς αγριελιές. Όταν μάλιστα επισκέφτηκε τον Τάραντα της Ιταλίας, βλέποντας τους εκεί ελαιώνες, έγραψε ότι ο αέρας της θάλασσας και η ομίχλη καταστρέφουν την ανθοφορία. Έτσι υπάρχουν θαυμάσια δέντρα που δεν δίνουν καθόλου καρπό. Ο Θεόφραστος, έχοντας άποψη για το κλάδεμα της ελιάς, έγραψε ότι τα δέντρα πρέπει να διατηρούνται κοντά και μάλιστα όσο λιγότερα κλαδιά έχουν, τόσο καλύτερα θα αναπτυχθούν και θα δώσουν περισσότερο καρπό. Συμπληρώνει δε ότι η αγριελιά δεν γίνεται ποτέ ήμερη. Ωστόσο, λέει, μερικοί ισχυρίζονται πως αν μεταφυτευτεί, αφού της κόψουν το φύλλωμα, τότε ξαναφυτρώνει και δίνει ελιές.

Ο Σόλων, στους σχετικούς με την ελιά νόμους του, καθόριζε την απόσταση φύτευσης σε τουλάχιστον εννέα πόδια η μια από την άλλη.
Εξάλλου, συχνή κατά την αρχαιότητα, ήταν η φύτευση συκιάς πλάι σε ελαιόδεντρο, επικρατούσε δε η αντίληψη ότι αν φυτευθεί κλαδί ελιάς μέσα στον κορμό μιας συκιάς, θα αναπτυχθεί. Κατά τον Πλίνιο, στο μέσο της αγοράς στην αρχαία Ρώμη μια ελιά και μια συκιά αναπτύχθηκαν.

Ο Βιργίλιος ισχυρίζεται ότι η ελιά είναι η λιγότερο δαπανηρή καλλιέργεια και «μόλις το δέντρο ενωθεί με τη γη αντέχει όλες τις κακουχίες».

Το μάζεμα της ελιάς κατά την αρχαιότητα γινόταν κυρίως με τον ραβδισμό, παρότι οι αρχαίοι συγγραφείς καταδίκαζαν τη μέθοδο αυτή. Ο Πλίνιος επανειλημμένα συνιστά: «μην κουνάτε και μη ραβδίζετε τα δέντρα σας. Το μάζεμα με το χέρι εξασφαλίζει κάθε χρόνο μεγάλη καρποφορία.
Οι ελαιοκομικές γνώσεις των αρχαίων, εξαιρετικά προωθημένες για την εποχή τους, συχνά συνεπικουρούνταν και από την αστρονομία, η οποία και προέβλεπε για την καλή ή φτωχή σοδειά. Ο Θαλής ο Μιλήσιος, για παράδειγμα, είχε προβλέψει, από τις αστρονομικές παρατηρήσεις του, μια εξαιρετική σοδειά για το 596 π. Χ. Εγκατέστησε τότε στη Χίο και στη Μήλο πολλά νέα πιεστήρια, κάνοντας έτσι μέσα σ’ ένα χρόνο πλούσιους τους κατοίκους του νησιού. Αλλά και ο Δημόκριτος είχε ασχοληθεί με τη σχέση της καλής σοδειάς και της θέσης των άστρων.

Τέλος, σχετικά με τις ασθένειες που πλήττουν το δέντρο της ελιάς, ο Φλωρεντίνος, αναφερόμενος σ’ αυτές και τη θεραπεία τους, έγραφε: «… πρέπει λοιπόν, αν βρούμε, ότι οι ρίζες του δέντρου ξεραίνονται και είναι άρρωστες, να ξέρουμε ότι αιτία είναι τα σκουλήκια, τα οποία βρίσκονται βαθιά στις ρίζες. Μπορούμε να τα εξαφανίσουμε με πολλούς τρόπους αλλά ο καλύτερος είναι να φυτέψουμε κοντά στις ρίζες της ελιάς σκυλοκρόμμυδες».

Ποικιλίες ελαιόδεντρων
Κατά τον Ιπποκράτη, το Θεόφραστο, τον Αριστοτέλη, τον Έρμιππο, τον Αριστοφάνη, τον Παυσανία, τον Πλίνιο και τον Όμηρο αναφέρονται συνολικά 16 διαφορετικές ποικιλίες σε όλη την Ελλάδα, που ανάλογα τον προορισμό τους, το σχήμα του καρπού τους αλλά και τον τρόπο παρασκευής τους κατατάσσονται ως εξής:

-Καλλιστέφανος: Αναφέρεται από τον Αριστοτέλη και πρόκειται για την αγριελιά που φυόταν στην Ολυμπία και από την οποία φτιάχνονταν τα στεφάνια των Ολυμπιονικών.
-Φαυλία ή Φαύλιος: Αναφέρεται από το Θεόφραστο ως ποικιλία χωρίς μεγάλο ενδιαφέρον, με λευκό και μικρού μεγέθους καρπό.

-Εχίνος: Τα φύλλα της ποικιλίας αυτής έφεραν στην απόληξή τους μια μεγάλη αγκάθα.

-Στεμφυλίτης: Αυτή έφερε καρπούς μελανούς, κατάλληλους να γίνουν με σύνθλιψη θλαστοί και να παρασκευαστούν με αλάτι. Από τον Ιπποκράτη οι ελιές αυτές καλούνται «τρύγες στεμφυλίτιδες». Οι ελιές που είχαν προσβληθεί από το δάκο ή από σκώληκες ονομάζονταν «πιτυρίδες».Σύμφωνα με άλλους συγγραφείς «πιτυρίς ή επίτυρις» ήταν είδος αλατισμένων ελιών.

-Μορία: Αναφέρεται από τον Αριστοφάνη και πρόκειται για την ήμερη ελιά, δηλαδή την ιερή ελιά της θεάς Αθηνάς, που βρισκόταν στο σηκό του Ερεχθείου, και από την οποία εξαπλώθηκε η καλλιέργεια του ιερού δέντρου σ’ ολόκληρη την Αττική.

-Δρυπεπής ή Ρυσσή: Είδος ελιάς που έφερε μεγάλο καρπό, σαν βελανίδι, ωρίμαζε δε μόνος του πάνω στο δέντρο και τελικά έπεφτε αφού συρρικνωνόταν. Οι ελιές αυτές παρασκευάζονταν με άφθονο αλάτι και πιθανώς έμοιαζαν με τις κρητικές αλατσολιές.

-Ραφανίς: Είδος ελιάς που ο καρπός της έμοιαζε με ραφανίδα, δηλαδή με ραπάνι.

-Νίτρις: Είδος ελιάς, της οποίας οι καρποί παρασκευάζονταν επίσης με αλάτι.

-Κολυμβάς ή Νηκτρίς ή Βομβία: Οι καρποί της διατηρούνταν ολόκληροι μέσα σε άρμη και λάδι. Πρόκειται για τις ελιές που σήμερα ονομάζονται κολυμβάδες ή κολυμπιστές.

-Αλμάς ή Υποπάρθενος: Ο καρπός της διατηρούνταν επίσης μέσα σε άρμη.

-Ορχάς ή Ορχέμων: Είδος ελιάς που ο καρπός της είχε σχήμα όρχη.

-Γεργέριμος ή Ισχάς: Είδος ελιάς που ο καρπός της έπεφτε από το δέντρο μετά από πλήρη ωρίμανση.

-Γογγυλίς: Ποικιλία που οι καρποί της έμοιαζαν με τους χουρμάδες.

-Τράμπελος: Άγνωστη μέχρι σήμερα ποικιλία ελιάς.

-Ισχυάς: Ποικιλία της οποίας ο καρπός είχε σχήμα νεφρού.

-Λευκόκαρπος: Πρόκειται μάλλον για την ίδια ποικιλία με την Φαυλία.

- Περιπλανώμενος: Η ελαιοκομία τα παλιά χρόνια στην Ελλάδα

Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2013

Η ελληνική χλωρίδα είναι από τις πλουσιότερες της Ευρώπης, αριθμεί 6.200 φυτικά είδη, από τα οποία τα 1.150 είναι ενδημικά ή ενδοχώρια και η αξία της για την υγεία είναι ιδιαίτερη.

Σούπερ» τροφές που ενισχύουν την υγεία

http://aetostz.blogspot.gr/2013/01/blog-post_4299.html Καινοτόμα προϊόντα της ελληνικής γης ιδιαίτερα ωφέλιμα για τον οργανισμό
Η ελληνική χλωρίδα είναι από τις πλουσιότερες της Ευρώπης, αριθμεί 6.200 φυτικά είδη, από τα οποία τα 1.150 είναι ενδημικά ή ενδοχώρια και η αξία της για την υγεία είναι ιδιαίτερη.
Ο κατάλογος με τα ονόματα των ελληνικών υπετροφών (super foods) είναι μακρύς με φυτικά είδη υψηλής διατροφικής και φαρμακευτικής αξίας.

Ανάμεσα στα παραδοσιακά, που καλλιεργούνται ήδη συστηματικά στην ελληνική ύπαιθρο και η φήμη τους έχει ξεπεράσει τα σύνορα της χώρας, όπως η μαστίχα Χίου και ο κρόκος Κοζάνης, υπάρχουν και τα λιγότερο γνωστά, τα «καινοτόμα», τα οποία έχουν μεγάλα περιθώρια ανάπτυξης και δίνουν προοπτική σε νέους καλλιεργητές.

Όπως δηλώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο δρ βοτανολόγος-γεωπόνος ΑΠΘ Νίκος Σαμαρίδης «πρόκειται για θαμνώδη και δενδρώδη δασικά φυτά, που μπορούν να αξιοποιηθούν για τη διατροφική ενίσχυση του οργανισμού, αλλά έχουν και ευεργετική ωφελιμότητα για την υγεία. Καλύπτουν την άμυνα του οργανισμού, προστατεύουν από κρύο και λοιμώξεις, είναι ισχυρά αντιοξειδωτικά, και ακόμη δεν είναι πολύ γνωστά στους αγρότες». Οι ρίζες τους όμως, χάνονται στην αρχαιότητα. Όπως τονίζει ο δρ Σαμαρίδης, «ο Όμηρος στην Ιλιάδα αναφέρει ότι η Κίρκη παρέθεσε γεύμα στον Οδυσσέα και τους συντρόφους του με καρπούς κρανιάς».

Τέτοια φυτά είναι η κουμαριά, η κρανιά, ο κράταιγος, η άγρια τριανταφυλλιά, η βατομουριά και άλλα πολλά.

Οι καρποί της αγριοτριανταφυλλιάς έχουν υψηλή περιεκτικότητα σε βιταμίνη C και φλαβονοειδή, δηλαδή αντιοξειδωτικές ουσίες. Ενισχύουν την άμυνα του οργανισμού και προστατεύουν από τις λοιμώξεις. Από τους καρπούς της είναι δυνατόν να παρασκευαστεί σιρόπι και μαρμελάδα.

Το αφέψημα από τα φύλλα της κουμαριάς, περιέχει αρβουτίνη και τανίνες, που έχουν αντισηπτικές ιδιότητες για το ουροποιητικό σύστημα. Επίσης, ο Ιπποκράτης χρησιμοποιούσε τα φύλλα ως κατάπλασμα για θρομβοφλεβίτιδες. Σήμερα, στην κλασική φαρμακευτική κυκλοφορούν κουμαρινικά αντιπηκτικά. Ενώ, από τα κούμαρα μπορούν να παρασκευαστούν τσίπουρο, λικέρ, κονιάκ και μαρμελάδα.

Ο κράταιγος είναι το φυτό που κάνει κραταιό τον καρδιακό μυ. Ως αφέψημα τα φύλλα και τα άνθη του είναι ωφέλιμα για τη ρύθμιση και της υπέρτασης και της υπότασης, έχει δηλαδή αμφότερη ρυθμιστική δράση. Οι καρποί του είναι πλούσιοι σε βιταμίνη C και φλαβονοειδή (αντιοξειδωτικά). Σύμφωνα με τον δρ. Σαμαρίδη, Γερμανοί έχουν ήδη δείξει ενδιαφέρον για την ανάδειξη των φαρμακευτικών τους ιδιοτήτων. Από τους καρπούς του μπορούν επίσης να παρασκευαστούν αλκοολικά εκχυλίσματα (βάμματα).

Η κρανιά έχει υψηλή αντιοξειδοτικότητα, στυπτικές (αντιαιμορραγικές) και αντιπυρετικές ιδιότητες. Τα κράνα, οι καρποί της, περιέχουν φλαβονοειδή, σίδηρο και ανθοκυάνες, ισχυρότατες αντιοξειδωτικές και αντιφλεγμονώδεις ουσίες. Από τους καρπούς παρασκευάζεται επίσης χυμός που καταναλώνεται ως αναψυκτικό, ενώ ιδιαίτερα ανθεκτικό είναι το ξύλο της. Από ξύλο κρανιάς κατασκευάζονται οι γκλίτσες, ενώ λέγεται ότι από κρανιά είχε κατασκευαστεί και ο εμπνευσμένος από τον πολυμήχανο Οδυσσέα, Δούρειος Ίππος.

Τα φυτά αυτά συναντώνται περισσότερο στην ηπειρωτική Ελλάδα, ημιορεινή και ορεινή, όπου προσφέρονται οι πιο κατάλληλες βιοκλιματικές (θερμοκρασία, βροχοπτώσεις) και οικοτοπικές (έδαφος, ηλιοφάνεια) συνθήκες για την αποδοτική καλλιέργεια και την αξιοποίησή τους, για την παραγωγή δευτερογενών προϊόντων (μαρμελάδα, ποτά, χυμοί).

Όπως αναφέρει ο δρ. Σαμαρίδης, η Μακεδονία έχει την πιο πλούσια και παλαιότερη καλλιέργεια φυτωρίων, καθώς και εμπειρία από ομαδικές και συνεταιριστικές καλλιέργειες (συνεταιρισμός κρόκου Κοζάνης), από μονάδες βιοτεχνολογικής αξιοποίησης, μεταποίησης δευτερογενών γεωργικών προϊόντων και αποστακτήρια αιθέριων ελαίων. Διατηρεί το προβάδισμα στη νέα πρόταση των θαμνοειδών και δενδροειδών φαρμακευτικών και είναι ένας απέραντος πειραματ-αγρός, από την Κοζάνη, Έδεσα μέχρι τη Δράμα, όπου υπάρχουν φυτώρια και καλλιέργειες ροδιάς, βατόμουρων, σμέουρων, μύρτιλλου, κράταιγου, φραγκοστάφυλλων κ.α.

Οι προτεινόμενες καλλιέργειες απαιτούν ήλιο, εδάφη αποστραγγιζόμενα, κυρίως ξερικά, υψόμετρα κυρίως ημιορεινά (από 300 μέτρα η κρανιά έως 1.000 μέτρα η κουμαριά), πλαγιές ελατοδασών, πχ η αγριοτριανταφυλλιά και ο κράταιγος, που είναι αυτοφυή σε τέτοιες περιοχές, ελάχιστες βροχοπτώσεις (κατά μέσο όρο 600 χιλιοστά βροχής τα χρόνο). Αντέχουν σε χαμηλές θερμοκρασίες τα περισσότερα, πχ η κρανιά, μπορεί να επιβιώσει και στους -30. Είναι ανθεκτικά στις φωτιές, η κουμαριά μάλιστα μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε ανάπλαση δασικών εκτάσεων. Οι λίγοι εχθροί και ασθένειες των δασικών θαμνοφύτων, δηλαδή ανθράκωση, φυτοφθόρα, σκωρίαση, και οι τετράνυχοι μπορούν να ελέγχονται από ειδικές υπηρεσίες γεωργικών εφαρμογών.

Πέρα από τη διατροφική και θεραπευτική αξία που έχουν τα είδη αυτά και τη δυνατότητα παρασκευής δευτερογενών προϊόντων, ο δρ. Σαμαρίδης υπογραμμίζει τη δυνατότητα «να πάμε ένα βήμα πιο μπροστά και να γίνει η διεύρυνση της καλλιέργειάς τους και η θεραπευτική ανάδειξή τους».

«Η διεύρυνση της καλλιέργειας θα γίνει με τη συνεργασία γεωπονικών πανεπιστημίων και ερευνητικών κέντρων, όπως ο Ελληνικός Γεωργικός Οργανισμός (ΕΛΓΟ) «ΔΗΜΗΤΡΑ», ενώ η θεραπευτική ανάδειξή τους μπορεί να γίνει με την επιστημονική συνεργασία πανεπιστημιακών ή ερευνητών, των κλάδων της βιοχημείας και της φαρμακογνωσίας». Οι δήμοι, σύμφωνα με τον δρ. Σαμαρίδη, πρέπει να παραχωρήσουν αναξιοποίητες ημιορεινές πλαγιές και λειμώνες (εγκαταλελειμμένα βοσκοτόπια), με πολυετείς συμβολικές συμβάσεις σε νέους καλλιεργητές, όπως για παράδειγμα ο δήμος Βελβεντού στην Κοζάνη. «Έτσι, θα ανθίσουν μαζί με τα ωφέλιμα για θρέψη και θεραπεία φαρμακευτικά φυτά και η παραμελημένη ελληνική ύπαιθρος» υπογραμμίζει.

Την ίδια ώρα, ο δρ. Σαμαρίδης, υπενθυμίζει την υψηλή αξία των αρωματικών και φαρμακευτικών φυτών, των βοτάνων, με τα οποία έχει προικιστεί η φύση στα νησιά, στη νότια και στην κεντρική Ελλάδα και ιδιαίτερα στην Κρήτη. Τα βουνά της, οι ραχούλες και τα φαράγγια της μοσχοβολούν θυμάρι, μαντζουράνα, μαλωτήρα (σιδερίτης), φλισκούνι, φασκόμηλο, δίκταμο (έρωτας) κ.α.

Αυτά τα αρωματικά φυτά χρησιμοποιούνται από τον ελληνικό λαό εμπειρικά και παραδοσιακά για εκατοντάδες χρόνια, ως τσάγια, ροφήματα και άλλες μορφές. Είναι, επίσης, πολύτιμα για τα αιθέρια έλαιά τους, όπου από αρχαιοτάτων χρόνων με απλές παραδοσιακές μεθόδους (υπερχείλιση σε λίπος) γινόταν εξαγωγή των αιθέριων ελαίων. Μαρτυρίες υπάρχουν τόσο στην Κρήτη, στα ανάκτορα του Μίνωα, ενώ στην Πύλο, στα ανάκτορα του Νέστορα, υπήρχε ειδικό δωμάτιο με τα «ζείδωρα» αιθέρια έλαια. 
 
 newsbeast.gr

Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2013

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ ΑΓΡΙΩΝ ΜΑΝΙΤΑΡΙΩΝ

https://www.facebook.com/groups/manitarofiloi/permalink/10151350596522621/

Η συλλογή και κατανάλωση άγριων αυτοφυών μανιταριών από άτομα που δεν διαθέτουν τις απαραίτητες γνώσεις εγκυμονεί πολύ σοβαρούς κινδύνους! Η διαρκώς αυξανόμενη τάση προς ένα φυσικότερο τρόπο ζωής και διατροφής έχει στρέψει πολλούς συνανθρώπους μας προς τη φύση και την αναζήτηση των ανόθευτων καρπών της, στους οποίους συγκαταλέγονται και τα άγρια μανιτάρια. Δυστυχώς όμως η απερίσκεπτη και βασισμένη σε παρωχημένες και άκρως επικίνδυνες αντιλήψεις και δοξασίες συλλογή και κατανάλωση αυτοφυών μανιταριών μπορεί να οδηγήσει σε εξαιρετικά δυσάρεστες καταστάσεις και να θέσει σε κίνδυνο και αυτή ακόμη την ανθρώπινη ζωή! Για τον λόγο αυτό, οι σύλλογοι των μανιταρόφιλων της Ελλάδας και της Κύπρου θεωρούν σκόπιμο να ενημερώσουν το ευρύτερο ελληνικό κοινό, και ιδιαίτερα όσους μαζεύουν και τρώνε αυτοφυή μανιτάρια ή σκέφτονται να ξεκινήσουν μια τέτοια δραστηριότητα στο μέλλον, για τους κινδύνους αυτής της κατά τα άλλα πολύ ευχάριστης και αναζωογονητικής ενασχόλησης. Συγκεκριμένα, όσοι σκοπεύουν να καταναλώσουν άγρια μανιτάρια ως τροφή θα πρέπει οπωσδήποτε να γνωρίζουν τουλάχιστον τα ακόλουθα:
-Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να δίνεται πίστη σε ορισμένες οδηγίες εμπειρικών και, συχνά, ημιμαθών συλλεκτών, επειδή έχει αποδειχθεί με οδυνηρό τρόπο ότι οι περισσότερες από αυτές όχι μόνο δεν ισχύουν, αλλά μπορεί και να είναι εξαιρετικά επικίνδυνες! Πολλοί είναι δυστυχώς εκείνοι που χρησιμοποιούν ως κριτήριο για τη συλλογή μανιταριών αντιλήψεις που δεν έχουν καμία βάση και είναι αδιανόητο σήμερα να κινδυνεύει η υγεία ή ακόμη και η ζωή ανθρώπων εξαιτίας τους. Ακολουθεί ένας σύντομος κατάλογος τέτοιων λανθασμένων, επικίνδυνων αντιλήψεων και πεποιθήσεων:

Επικίνδυνο λάθος 1: Μανιτάρια που τα τρώνε ζώα, σαλιγκάρια ή έντομα είναι φαγώσιμα!
Δεν ισχύει! Ο λαγός και η αρκούδα, για παράδειγμα, έχουν ανοσία στις τοξίνες των πιο επικίνδυνων μανιταριών, ενώ το πεπτικό σύστημα των σαλιγκαριών και των εντόμων δεν έχει βέβαια καμία σχέση με αυτό του ανθρώπου.
Επικίνδυνο λάθος 2: Όλα τα μανιτάρια μπορούν να φαγωθούν, αν τα βράσουμε και πετάξουμε το νερό τους!
Δεν ισχύει! Τα πιο επικίνδυνα μανιτάρια προκαλούν πάντα σοβαρότατη δηλητηρίαση όπως και να τα μαγειρέψουμε.
Επικίνδυνο λάθος 3: Μανιτάρια που έχουν πάνω στο πόδι τους δαχτυλίδι (γνωστό και ως "φουστίτσα" ή "βρακί"), δηλαδή ένα είδος πέτσας που περιβάλλει το επάνω μέρος του ποδιού τους, είναι φαγώσιμα!
Δεν ισχύει! Τα πιο συνηθισμένα θανατηφόρα μανιτάρια έχουν κι αυτά δαχτυλίδι πάνω στο πόδι τους.
Επικίνδυνο λάθος 4: Μανιτάρια που δεν μυρίζουν άσχημα, δεν έχουν καυτερή ή πικρή ή στυφή γεύση, που η σάρκα τους δεν αλλάζει χρώμα όταν τα κόψουμε, ή έχουν ωραία εμφάνιση(!) είναι ακίνδυνα!
Δεν ισχύει! Μερικά από τα πιο συνηθισμένα και πολύ επικίνδυνα μανιτάρια είναι άοσμα ή έχουν όχι άσχημη μυρωδιά (π.χ. σαν μέλι) και ωραία γεύση (π.χ. σαν φουντούκι). Επίσης, η σάρκα τους μένει ολόλευκη όταν τα κόψουμε και είναι όμορφα και ελκυστικά στην εμφάνιση.

Υπάρχουν και αρκετές ακόμη εσφαλμένες αντιλήψεις που μπορεί να γίνουν επικίνδυνες. Σε κάθε περίπτωση, κανείς δεν θα πρέπει να ακολουθεί τέτοιες συμβουλές, προκειμένου να μην βάλει σε κίνδυνο τόσο τη δική του ζωή, όσο και εκείνων που θα φάνε από τα μανιτάρια του. Για να μπορέσουμε να μαζεύουμε και να τρώμε με ασφάλεια άγρια μανιτάρια, είναι απαραίτητο να μάθουμε να αναγνωρίζουμε ορισμένα βασικά χαρακτηριστικά τόσο των επικίνδυνων, όσο και των φαγώσιμων μανιταριών. Για να γίνει αυτό, πρέπει να απευθυνόμαστε μόνο σε πεπειραμένους μανιταροσυλλέκτες, σε ανθρώπους δηλαδή που δεν ακολουθούν επικίνδυνες εμπειρικές συμβουλές, αλλά έχουν εμβαθύνει στο αντικείμενο μέσα από τη μελέτη αξιόπιστων βιβλίων για μανιτάρια, έχοντας παράλληλα αντλήσει σωστές γνώσεις από την επαφή τους με άτομα αναγνωρισμένης αξίας. Τέτοιοι άνθρωποι συνήθως ανήκουν σε επίσημα αναγνωρισμένους μανιταροφιλικούς συλλόγους, γνωρίζουν με σαφήνεια μέχρι πού φτάνουν οι γνώσεις τους και δίνουν υπεύθυνες συμβουλές μόνο όταν και οι ίδιοι είναι απολύτως βέβαιοι για ό,τι λένε. Οι εμπειρικού τύπου – και συνήθως ελλιπείς ή εσφαλμένες – γνώσεις του ηλικιωμένου που "τα ξέρει", του κυνηγού που μαζεύει περιστασιακά ή οποιουδήποτε άλλου που έχει μάθει με αμφιβόλου αξίας τρόπο να συλλέγει μανιτάρια δεν θα πρέπει να αποτελούν οδηγό μανιταροσυλλογής στη σημερινή εποχή. Δεν θέλουμε να απαξιώσουμε τέτοιους ανθρώπους, που μπορεί όντως να έχουν πραγματική και σωστή εμπειρία, όπως και υπεύθυνη στάση στο θέμα, αλλά σκοπός μας είναι να προφυλάξουμε όσους πρόκειται να μαζέψουν άγρια μανιτάρια από εκείνους που οι γνώσεις τους είναι ελλιπείς ή η στάση τους ανεύθυνη. Ο μόνος ασφαλής τρόπος προστασίας είναι η πλήρης, σωστή και εμπεριστατωμένη γνώση που αποκτάται μέσα από μελέτη αξιόπιστων βιβλίων και συναναστροφή με ανθρώπους υπεύθυνους και με αποδεδειγμένα σωστή γνώση.

-Πέρα από τα παραπάνω, κάθε μανιταροσυλλέκτης θα πρέπει οπωσδήποτε να γνωρίζει ποια είναι τα πιο συχνά εμφανιζόμενα μανιτάρια που μπορούν να απειλήσουν ακόμη και τη ζωή του ανθρώπου. Παρόλο που υπάρχουν πολλά είδη μανιταριών που προκαλούν ελαφρότερες ή βαρύτερες δηλητηριάσεις, ένας σχετικά μικρός αριθμός από αυτά μπορούν να θέσουν σε κίνδυνο την ανθρώπινη ζωή. Ωστόσο, το 90-95% των θανατηφόρων δηλητηριάσεων, τόσο παγκοσμίως όσο και στη χώρα μας, οφείλονται σε μόλις δύο-τρία είδη μανιταριών, πολύ συγγενικών μεταξύ τους, τα κοινά γνωρίσματα των οποίων παρουσιάζονται παρακάτω. Πρόκειται για τα είδη Αmanita phalloides – Αμανίτης ο φαλλοειδής, Amanita verna – Αμανίτης ο εαρινός και Amanita virosa – Αμανίτης ο δυσώδης. Από αυτά, στη χώρα μας το πιο συνηθισμένο είναι το πρώτο, λιγότερο το δεύτερο, ενώ το τρίτο φαίνεται να είναι πολύ σπάνιο έως ανύπαρκτο στον τόπο μας. Ευτυχώς έχουν τρία κοινά και σχετικά εύκολα αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά, που είναι τα εξής:

1. Η βάση του ποδιού τους περιβάλλεται από μία άσπρη σακκούλα (που λέγεται "βόλβα"), η οποία μοιάζει σαν πέτσα και στην αρχή είναι παχιά και μεγάλη και δεν ακουμπάει στο πόδι, ενώ αργότερα λεπταίνει και αγκαλιάζει το πόδι. Στη φάση αυτή μπορεί να μην είναι εύκολο να την εντοπίσουμε.

2. Στο επάνω μέρος του ποδιού τους υπάρχει το λεγόμενο δαχτυλίδι (γνωστό και ως "φουστίτσα" ή "βρακί"), που μοιάζει και αυτό με πέτσα και κρέμεται σαν φούστα γύρω από το πόδι. Έχει συνήθως άσπρο χρώμα, αλλά συχνά μπορεί να είναι και πρασινωπό, είναι στην αρχή αρκετά μεγάλο, παχύ και φαρδύ, αργότερα όμως λεπταίνει και αγκαλιάζει το πόδι, σε σημείο που μπορεί να είναι δύσκολο να το δούμε.

3. Στο κάτω μέρος του καπέλου τους έχουν άσπρα ελάσματα, δηλαδή λεπτές φέτες που μοιάζουν με φυλλαράκια και απλώνονται σαν ακτίνες από το πόδι μέχρι την άκρη του καπέλου. Αυτά μπορεί σε μερικές περιπτώσεις να έχουν και μια ελαφρά πρασινωπή απόχρωση ή, όταν το μανιτάρι είναι πιο γέρικο, να είναι κάπως κρεμ ή πολύ ανοιχτά κιτρινωπά.

Το χρώμα της επιφάνειας του καπέλου τους δεν έχει ιδιαίτερη σημασία για να τα γνωρίσουμε. Μπορεί πάντως να είναι άσπρο, πρασινωπό, πρασινοκίτρινο, κίτρινο, λαδοπράσινο, καφεπράσινο ή καφέ.

Κάθε μανιτάρι που παρουσιάζει τα τρία προαναφερθέντα χαρακτηριστικά μαζί μπορεί να είναι πολύ επικίνδυνο έως θανατηφόρο! Προσοχή όμως: η βόλβα και το δαχτυλίδι, μπορεί κάποτε να έχουν λεπτύνει τόσο πολύ που να είναι σχεδόν αδύνατο να τα δούμε ή μπορεί για κάποιον άλλο λόγο να έχουν χαθεί. Επίσης, όπως αναφέρθηκε, υπάρχουν και άλλα μανιτάρια με διαφορετικά χαρακτηριστικά που είναι επίσης επικίνδυνα, αν και πιο σπάνια. Για τον λόγο αυτό, δεν τρώμε ποτέ ένα μανιτάρι για το οποίο δεν είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι είναι φαγώσιμο! ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΑ ΜΑΝΙΤΑΡΙΑ, ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΟΜΩΣ ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΗ ΖΩΗ!

Όλοι θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε με πολύ υπεύθυνο τρόπο το θέμα της συλλογής και κατανάλωσης άγριων αυτοφυών μανιταριών. Για να γίνει αυτό και για να προστατευτούν αποτελεσματικά όσοι συνάνθρωποί μας μαζεύουν και τρώνε άγρια μανιτάρια, οι μανιταροφιλικοί σύλλογοι Ελλάδας και Κύπρου συνιστούν στους ενδιαφερόμενους να έρθουν σε επαφή μαζί τους, προκειμένου να ενημερωθούν σωστά και υπεύθυνα, έτσι ώστε να μην ριψοκινδυνεύουν τρώγοντας άγρια μανιτάρια. Στην ιστοσελίδα http://www.manitari.gr/ μπορούν να βρουν ηλεκτρονικές διευθύνσεις και τηλέφωνα επικοινωνίας των κατά τόπους συλλόγων, σύγχρονη και ενημερωμένη ελληνική (και ξένη) βιβλιογραφία, αλλά και να θέσουν ερωτήματα για κάθε τι που αφορά το μανιτάρι.

-Το κείμενο και την παρουσίαση επιμελήθηκε ο Άγγελος Παπαδημητρίου, πρ. πρόεδρος του Μανιταρογνωστικού Συλλόγου Ξάνθης.
-Οι πληροφορίες και οι θέσεις που παρουσιάζονται στο παρόν εγκρίνονται και υιοθετούνται από το σύνολο των μανιταροφιλικών συλλόγων της Ελλάδας και της Κύπρου και προσυπογράφονται από τους ίδιους. Οι προσυπογράφοντες σύλλογοι είναι οι εξής:

-ΜΑΝΙΤΑΡΟΦΙΛΟΙ ΔΥΤΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ
-ΜΑΝΙΤΑΡΟΦΙΛΟΙ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ
-ΜΑΝΙΤΑΡΟΓΝΩΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΞΑΝΘΗΣ
-ΜΑΝΙΤΑΡΟΦΙΛΟΙ ΗΠΕΙΡΟΥ
-ΜΑΝΙΤΑΡΟΦΙΛΟΙ ΛΕΣΒΟΥ
-ΜΑΝΙΤΑΡΟΦΙΛΟΙ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ
-ΜΥΚΗΤΟΛΟΓΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΚΥΠΡΟΥ

Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2013

πρασινες ερωτησεις



Απαντήσεις σε ερωτήσεις για φυτά


Γιατί πολλά φυτά περιέχουν δηλητήρια;

Γιατί κάποια φυτά είναι τοξικά και κάποια δηλητηριώδη; Αναγνώρισε τα φυτά της εικόνας και τα δηλητήριά τους και γίνε μάγκας στα σχόλια του σημερινού άρθρου!
Γιατί κάποια φυτά είναι τοξικά και κάποια δηλητηριώδη; Αναγνώρισε τα φυτά της εικόνας και τα δηλητήριά τους και γίνε μάγκας στα σχόλια του σημερινού άρθρου!
Η παραπάνω ερώτηση κλείνει μέσα της πολλά ερωτήματα που έχω λάβει κατά καιρούς, σε διάφορες παραλλαγές: άλλες αντί για δηλητήρια ρωτάνε για φάρμακα των βοτάνων ή “ναρκωτικά“, άλλες για τα αρώματα των λουλουδιών ή τα χρώματά τους, άλλες για τα καλούδια που περιέχουν μέσα τους τα μπαχαρικά. Σε όλα αυτά τα ερωτήματα η απάντηση στο “γιατί” είναι μία: δεν έχουμε χρονομηχανή, δεν γνωρίζουμε 100% με σιγουριά θρησκείας ή οργανωμένου φιλοσοφικού συστήματος — που με τυμπανοκρουσίες διαφημίζει πως κατέχει την μοναδική αλήθεια.
Αντ’ αυτών, έχουμε μια πολύ δυνατή θεωρία που φαίνεται να επιβεβαιώνεται έναντι των άλλων που προτάθηκαν, οι οποίες έλεγαν πως αυτές οι ουσίες παίζουν αποθηκευτικό ρόλο χρήσιμων στοιχείων για το φυτό (άνθρακα, αζώτου, ενέργειας) ή έναν τρόπο να διαχειρίζεται το φυτό τα απόβλητα του μεταβολισμού του. Η θεωρία αυτή λέει πως όλες αυτές οι ουσίες δίνουν εξελικτικό πλεονέκτημα στα φυτά, διότι είτε δρουν αμυντικά έναντι των εχθρών τους (βλέπε είτε δηλητήρια για μεγάλα ζώα σαν εμάς, είτε αντιμικροβιακά έναντι παθογόνων μικροοργανισμών) είτε δρουν προσελκυστικά (χρώματα, αρώματα) — και εδώ δεν εννοούμε μόνο απέναντι σε μέλισσες ή άλλους γονιμοποιητές των ανθών τους αλλά και απέναντι σε εσένα που ρωτάς! Δεν είναι λίγες φορές που οι άνθρωποι καλλιέργησαν ένα φυτό, διέσπειραν τους σπόρους του σε όλο τον πλανήτη ή το βελτίωσαν διότι τους άρεσε κάποια ουσία που τους έδινε. Εκτός αυτών των δυο ευδιάκριτων ρόλων, οι διάφορες ουσίες των φυτών μπορούν να επιτελέσουν και άλλους ρόλους, όπως σήματα επικοινωνίας μεταξύ των φυτών ή ακόμα και μέσα… χημικού πολέμου μεταξύ των φυτών (αλληλοπαθητική λειτουργία)!
Καλωσήλθες στον υπέροχο κόσμο των δευτερογενών μεταβολιτών και του δευτερογενούς μεταβολισμού — ναι, έτσι λέγονται συνολικά όλες αυτές οι ουσίες και οι μηχανισμοί που τις παράγουν. Η λέξη κλειδί εδώ είναι το “δευτερογενές“: σημαίνει πως αυτές οι ουσίες δεν είναι απαραίτητες για την επιβίωση του φυτού, π.χ. όπως η χλωροφύλλη ή κάποιο ένζυμο της αναπνευστικής αλυσίδας των μιτοχονδρίων, που αν απενεργοποιήσεις την σύνθεσή του το φυτό θα πεθάνει.
Και μάντεψε τι; Έχουν δοκιμάσει να απενεργοποιήσουν γονιδιακώς τα μονοπάτια σύνθεσης αυτών των ουσιών και… τα φυτά δεν πάθαν απολύτως τίποτα “κακό” (θα χάσει “απλά” το εξελικτικό του πλεονέκτημα στο βάθος του χρόνου)! Έχουν δοκιμάσει και να τα ενισχύσουν γονιδιακώς και από ένα σημείο και μετά τα φυτά υπέφεραν, έβγαιναν στούμποι σαν τον φίλο σου που τον φωνάζεται όλοι στην παρέα “ο πινέζας“. Γιατί όμως αυτό; Μας λέει μήπως κάτι; Ναι, μας λέει πως τα φυτά επενδύουν στην δημιουργία αυτών των ουσιών πόρους που ακούν στα ονόματα “ενέργεια” και “χρήσιμες πρώτες ύλες που θα μπορούσαν να τις διαθέσουν για την ανάπτυξή τους“, πόρους τους οποίους χρειάζονται σε ένα φυσικό περιβάλλον, όπου δεν υπάρχει υπερεπάρκειά τους — και, εξελικτικά μιλώντας, φυτά που κακοδιαθέτουν τους πόρους τους, αργά ή γρήγορα παίρνουν τον πούλο του Δαρβίνου.
Το πώς δημιουργούνται οι δευτερογενείς μεταβολίτες (αλκαλοειδή, τερπένια, πολυφαινόλες/φλαβονοειδή, κουμαρίνες κτλ.) απαντάει “από άλλο μονοπάτι” και γιατί αν ένα φυτό τα υπερπαράγει δεν κερδίζει εξελικτικό πλεονέκτημα αλλά μένει “κοντούλα λεμονιά“: η πρώτη ύλη προέρχεται από ενώσεις οι οποίες εμφανίζονται στον βασικό μεταβολισμό του φυτού, δηλαδή ενώσεις απαραίτητες για το φυτό, ενώσεις που χωρίς αυτές δεν θα μπορούσε να ζήσει. Μέρος αυτών των ουσιών εκτρέπεται σε μεταβολικά μονοπάτια όπου ένζυμα (τα οποία και αυτά “κοστίζουν“) δημιουργούν από αυτές το ξεχωριστό χημικό “βαβαβούμ” του κάθε φυτού.
Όχι, δεν πρόκειται περί άγνωστης και μαύρης τέχνης, πολλά από αυτά τα μονοπάτια είναι γνωστά και μπορούν να βρεθούν στην σελίδα του KEGG (Kyoto Encyclopedia of Genes and Genomes). Μπέρδεψες τα μπούτια σου; H σελίδα παρέχει πλήρως διαδραστικά σχεδιαγράμματα μονοπατιών όπου κάνοντας κλικ πάνω στις κουκκίδες και τα κουτάκια τους σου δείχνει τι είναι τι. Μην φοβάσαι, κλίκαρε ό,τι δεις άφοβα! Πάρε μια γεύση κοιτώντας μια πολύ γενική και περιληπτική εικόνα των μονοπατιών δημιουργίας δευτερογενών μεταβολιτών, μετά προχώρα στο μονοπάτι που φτιάχνει λατρεμένα σου αλκαλοειδή όπως κοκαΐνη, νικοτίνη και ατροπίνη και κατέληξε στους δευτερογενείς μεταβολίτες που παράγονται από το βιοσυνθετικό μονοπάτι του σικιμικού οξέως — μπορεί να μην ξέρεις τι είναι τούτο, όταν όμως δεις τα προϊόντα του θα τα… βρεις γνωστά!
 

Γιατί τα φρούτα ωριμάζουν;

Απο την πλήρη ανωριμότητα στην πλήρη ωριμότητα σε μια φωτό. Στους ανθρώπους συμβαίνει με μεγαλύτερη δυσκολία...
Απο την πλήρη ανωριμότητα στην πλήρη ωριμότητα σε μια φωτό. Στους ανθρώπους συμβαίνει με μεγαλύτερη δυσκολία…
Τα φρούτα ωριμάζουν έτσι ώστε να γίνουν πιο ζουμερά και ζουλιξιάρικα, για να μην μπορείς να τα χώσεις σε διάφορες πρόστυχες οπές του σώματός σου. Έχει προνοήσει ο καλός θεούλης -ή η πάνσοφη φύση αν προτιμάς- αλλά εσύ τους δυσκολεύεις την δουλειά, διαλέγοντας πάντα τα πιο άγουρα για τις πιο παράξενες χρήσεις.
Ένα πιο ρεαλιστικό σενάριο είναι πως οι διάφοροι καρποί ωριμάζουν έτσι ώστε να προετοιμαστεί ο σπόρος που έχουν μέσα τους για διασπορά. Πολλοί καρποί ωριμάζουν με διάφορους τρόπους, αλλά αυτός που έχεις δει εσύ είναι κυρίως ο τρόπος των εδώδιμων καρπών, αυτών που πρόκειται να φας. Αυτοί τείνουν να αλλάζουν χρώμα προς το πιο έντονο, να γίνονται πιο ζουμεροί και πιο νόστιμοι και το γιατί μόλις το απαντήσαμε: διότι πρόκειται να τους φας,  σε προσελκύουν με αυτό τον τρόπο να διασπείρεις τους σπόρους τους — και, μάντεψε, δεν είσαι το μόνο ζώο που το τραβάει ένας ζουμερός και νόστιμος καρπός. Μπορεί όλα τα ζώα να μην μπορούν να φτύσουν τους σπόρους ή να τους φυτέψουν, αλλά οι σπόροι έχουν και άλλο άσσο στο μανίκι τους: μπορούν αρκετές φορές να διαφύγουν του πεπτικού σου ανέπαφοι, αρκεί να τους χέσεις κάπου για να φυτρώσουν — αν και, δυστυχώς δεν μπορούν να ριζοβολίσουν εύκολα στον πάτο της θάλασσας ή την πορσελάνη — φονιάδες των σπόρων τουαλέτες!
Όσον αφορά το γιατί ωριμάζουν, ε, εδώ έχουμε την επίδραση κάμποσων γονιδίων, αλλά αυτό που ίσως σου αρέσει είναι πως το “σήμα” για την ωρίμανση -που μάλιστα διαχέεται και στα διπλανά φρούτα- είναι ένα αέριο, το αιθυλένιο που παράγεται από ένα φρούτο καθώς πάει να ωριμάσει. Με απλά λογάκια είναι μια φυτοορμόνη!
Αυτό το αέριο θα το βρεις ως αιθένιο, και είναι ένας εύφλεκτος υδρογονάνθρακας ο οποίος παλαιότερα μπορούσε να βρεθεί ως φωτιστικό αέριο στις λάμπες του δρόμου. Έχει πάρα πολλές δράσεις στα φυτά, μια από αυτές είναι η αποκοπή και το πέσιμο των φύλλων, πράγμα πολύ συχνό σε δέντρα που φύτρωναν κοντά σε λάμπες που “έχαναν”. Η εμπειρική γνώση για το αιθυλένιο και την επίδρασή του στα φυτά και τα φρούτα υπάρχει από αρχαιοτάτων χρόνων — έτσι για να μιλήσουμε και λίγο ξύλινα. Θα δεις στο παρελθόν διάφορους λαούς να εκθέτουν τα φρούτα τους σε φυσικό αέριο ή σε καπνό (δημιουργείται ορισμένες φορές και στην καύση) για να τα ωριμάσουν. Φυσικά η σημασία αυτού του φαινομένου παραμένει επίκαιρη, διότι έχει μεγάλη εμπορική σημασία: οι εταιρίες φρούτων θέλουν τα φρούτα τους να ωριμάσουν αλλά όχι πριν την ώρα τους, για να μην έρθουν στο πιάτο σου νιανιά — και η μεταφορά τους σε κοντέινερ δεν βοηθάει, από την στιγμή που αυτό το αέριο μπορεί να συσσωρευτεί σε κλειστούς χώρους με πολλά φρούτα και να τα ωριμάσει μια ώρα αρχύτερα.
Και ναι, έμαθες επίσης για ποιο λόγο κλείνεις τα φρούτα ή τα λαχανικά σε μια πλαστική σακούλα αν θες να ωριμάσουν γρηγορότερα!
 

Γιατί οι σπόροι που φύτεψα δεν φυτρώνουν; Προσπαθώ αλλά… τίποτα!

Να τι θα συμβεί στον Μαίκ τον Φασολάκη αν τον θάψεις ζωντανό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα βλάστησης σπόρου δικοτυλήδονου φυτού
Να τι θα συμβεί στον Μαίκ τον Φασολάκη αν τον θάψεις ζωντανό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα βλάστησης σπόρου δικοτυλήδονου φυτού
Δοκίμασες να τους θερμοπαρακαλέσεις ή να πέσεις στα γόνατα και να τους ικετεύσεις; Μέρος της απάντησής που ψάχνεις μπορεί να βρίσκεται στο τι ακριβώς είναι ένας σπόρος. Ένας σπόρος είναι η επένδυση του φυτού στην μελλοντική γενιά απογόνων του, είναι μια “χρονοκάψουλα” προστασίας του γενετικού του υλικού, που πρέπει όχι μονό να αντέξει τις καιρικές συνθήκες και πιθανό φάγωμα από τα ζώα αλλά και να βλαστήσει την σωστή χρονική στιγμή — φαντάζεσαι ένας σπόρος να έσκαγε μούρη επειδή δυο μέρες πριν τον παγετό είχε ζεστούλα;
Αυτή η “χρονοκάψουλα” θέλει “ενεργοποίηση“, πρέπει δηλαδή να βγει από το λήθαργο της για να κάνει τα μαγικά της. Η πιο απλή λύση είναι να κρατήσεις τους σπόρους σου υγρούς σε ζεστό μέρος (25 βαθμοί Κελσίου συνήθως κάνουν το κόλπο, αν και αυτό “παίζει” αναλόγως το φυτό) για αρκετές μέρες. Επίσης βοηθάει πολύ να τσεκάρεις και αν ο σπόρος είναι παλιός: ορισμένες φορές, όσο πιο παλιός ο σπόρος, τόσο χαμηλότερη η βλαστικότητά του — άλλες φορές, πάλι, ο σπόρος πρέπει να “ωριμάσει” λίγο για να βλαστήσει.
Να μερικές μέθοδοι για να σπάσεις τον λήθαργο, σκέψου εξελικτικά αλλά μην λησμονήσεις να σκεφτείς για εκάστοτε είδος ξεχωριστά, σπισιστικά!:
- Ψυχρό σοκ: Βρέχεις τους σπόρους, τους βάζεις σε ένα zip-lock και βουρ στο ψυγείο για 4 με 12 εβδομάδες (δοκίμασε και μεγαλύτερα/μικρότερα διαστήματα). Μετά τους βγάζεις και τους φυτεύεις στην ζεστούλα! Η μέθοδος του “cold shock” μπορεί να μιμηθεί το κρύο των ψυχρών εποχών, δίνοντας έτσι στον σπόρο το σήμα πως “μικρό μου πόνι, πάει το χιόνι, λιώνει στα βουνά” και ήρθε επιτέλους η άνοιξη.
- Τρίψιμο με γυαλόχαρτο: Ναι, με το γυαλόχαρτο που γνωρίζεις και, όχι, σοβαρολογώ, δεν σε δουλεύω ως συνήθως! Πολλές φορές οι σπόροι έχουν σκληρό προστατευτικό περίβλημα και πρέπει αυτό να διαρραγεί για να περάσει μέσα η υγρασία και να ξυπνήσει ο σπόρος. Στην φύση αυτό πραγματώνεται όταν ο σπόρος κυλιστεί στο χώμα από τρελούς αέρηδες και βροχές ή όταν περάσει από το πεπτικό σύστημα του ζώου που το έφαγε. Τρίψε απαλά -σα να τρίβεις κλειτορίδα- τους σπόρους σου ανάμεσα σε δυο γυαλόχαρτα, μούλιασέ τους σε νεράκι και φύτεψέ τους! Επίσης μπορείς να “γδάρεις” τον σπόρο με ένα μαχαιράκι, αν είναι αρκετά μεγάλος για κάτι τέτοιο! Προσοχή στα δάχτυλά σου και στο έμβρυο που έχει μέσα — τα θέλουμε και τα δυο στην θέση τους.
-Καπνός και φωτιά: Έχεις ακούσει για πυροεπαγώμενα φυτά; Φυτά που… γουστάρουν τον νούμερο ένα κίνδυνο των φυτών, την φωτιά; Ω ναι, υπάρχουν, και συνήθως βρίσκονται σε κλίματα όπως το δικό μας. Οι σπόροι τους βλασταίνουν μετά από πυρκαγιές, οπότε μεγαλύτερα ποσοστά φυτρωτικότητας έχεις αν μιμηθείς τις συνθήκες που “αγαπούν“. Για να τα εκθέσεις σε “καπνό” αγόρασε συμπύκνωμα καπνού σε υγρή μορφή, που πουλιέται για να δώσεις καπνιστή γεύση σε φαγητά και πρόσθεσε το στο νερό που θα μουλιάσεις τον σπόρο. Αν θες να τα εκθέσεις σε φωτιά, φύτεψε τον σπόρο σε γλάστρα, κάλυψέ την επιφάνεια με πευκοβελόνες και δώσε του μια με το αναφτήρι σου. Μην ξεχάσεις να ποτίσεις μετά!
-“Ξέπλυμα”: Σαν το ξέπλυμα των ρούχων σου, σαν το ξέπλυμα χρήματος, μόνο που στην περίπτωσή μας αυτό το ξέπλυμα είναι απείρως πιο διασκεδαστικό. Ορισμένοι σπόροι περιέχουν ουσίες στο κάλυμμά τους, που τους εμποδίζουν να βλαστήσουν! Κουλό; Καθόλου, από εξελικτικής πλευράς! Για να βλαστήσουν πρέπει πρώτα αυτοί οι σπόροι να ξεπλυθούν καλά από αυτές τις ουσίες μέσω των βροχών, ένας μηχανισμός που εγγυάται πως ο σπόρος θα φάει αρκετή βροχή μέχρι να σκάσει μούρη (άρα θα φυτρώσει όταν γύρω του υπάρχει επάρκεια νερού). Ο πιο απλός τρόπος να μιμηθείς αυτό το φαινόμενο είναι να μουλιάσεις τους σπόρους σε νερό, το οποίο θα το αλλάξεις 2-3 φορές με φρέσκο — αν θες, ρίξε τους και ένα ξέπλυμα μέσα σε σουρωτήρι μεταξύ των αλλαγών. Εδώ μπορείς να ξυπνήσεις μέσα σου τον μικρό πειραματιστή και να δοκιμάσεις και κάτι άλλο: κράτα το νερό που μούλιασαν μέσα οι σπόροι και πιθανόν περιέχει τις ουσίες και χρησιμοποίησε το για να μουλιάσεις σπόρους από άλλο φυτό άλλου είδους. Βάλε συνάμα σπόρους του άλλου φυτού σε καθαρό νερό. Μούλιασέ τα για το ίδιο χρονικό διάστημα και με το ίδιο “πρωτόκολλο” και δες ποιοι σπόροι θα φυτρώσουν γρηγορότερα. Αυτή την μέθοδο μπορεί να την χρησιμοποιήσεις και ως “εμπειρικό” τεστ για να δεις αν ένα φυτό περιέχει στους σπόρους του ουσίες που εμποδίζουν το φύτρωμά τους.
-“Χημικοί” μέθοδοι: Εδώ έχουμε διάφορα κολπάκια από μούλιασμα σε οξυζενέ ή σε αραιωμένο διάλυμα χλωρίνης ή υδροχλωρικού οξέως , έως την χρήση της ορμόνης GA-3 (γιββερελλικό οξύ) που θα την βρεις στην αγορά σε μορφή ταμπλέτας που διαλύεται στο νερό. Οι τρεις πρώτες μέθοδοι συνήθως εφαρμόζονται για μερικά δευτερόλεπτα έως λεπτά το πολύ, και σκοπό έχουν να “φάνε” το εξωτερικό κάλυμμα του σπόρου και να απενεργοποιήσουν τυχόν ουσίες που εμποδίζουν την βλάστησή του. Το γιββερελλικό οξύ από την άλλη είναι μια “φυτοορμόνη” η οποία δίνει σήμα στον σπόρο να “ξυπνήσει” – το Ζαϊκλόνι είχε εξαιρετικά αποτελέσματα με τούτη σε αρκετούς τύπους σπόρων.
Για τους βλάκες της παρέας, εννοείται πως οι παραπάνω μέθοδοι μπορούν να συνδυαστούν για επίτευξη καλύτερης βλαστικότητας.
Ως την επόμενη Παρασκευή, συνέχισε να σκέφτεσαι πράσινα, τούτα τα διαόλια έχουν πολύ ενδιαφέρον και αρκετά μυστικά να ανακαλύψεις!