Τετάρτη 29 Μαΐου 2013

φαγώσιμα χόρτα

ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΤΑ ΛΑΧΑΝΑ
(Τα άγρια φαγώσιμα χόρτα)
Μια φευγαλέα ματιά στον αυτορυθμιστικό και συμπονετικό κόσμο των φυτών.
Χόρτα της θάλασσας( αλμύρες)
ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ:
Ένα καλοκαίρι Αύγουστο μήνα επισκέφθηκε το αγρόκτημά στον Άσσο με προτροπή ενός νεαρού καλλιεργητή ένας Γάλλος σκηνοθέτης που προετοίμαζε ένα ντοκιμαντέρ για την ασφάλεια των τροφίμων. Το πρωί μάζεψα από την παραλία αλμύρες τα χόρτα της θάλασσας. Όταν λοιπόν ήρθαν κατά το μεσημέρι, άδειασα την τσάντα με τα χόρτα πάνω στο τραπέζι και τους είπα ότι αυτά τα χόρτα είναι ασφαλής τροφή. Στην ελληνική γλώσσα ασφαλής σημαίνει δίχως λάθος και το δίχως λάθος είναι της φύσης. Στις λαϊκές αγορές οι Έλληνες αγοράζουν τα άγρια χόρτα σε τριπλάσια και πενταπλάσια τιμή παραπάνω από τα καλλιεργημένα… Αργότερα απήλαυσαν τα χόρτα μαγειρεμένα όπως τους τα πρόσφερε η οικογένειά μου.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ: ΤΑ ΑΓΡΙΑ ΧΟΡΤΑ
Αποτελούν μέρος της φυσικής βλάστησης ενός τόπου. Αν και περνούν απαρατήρητα και πολλές φορές είναι και ανεπιθύμητα εν τούτοις μας δίνουν με τον πιο επιβλητικό τρόπο το μήνυμα, ότι ζούμε σε έναν κόσμο που ολοένα μεταμορφώνεται. Όταν φυτρώνουν, μικρά χορταράκια ακόμη, βάφουν τη φύση πράσινη, μετά όταν ανθίσουν τη γεμίζουν χρώματα και αρώματα και αργότερα ξεραίνονται και χάνονται και ξανά πάλι από την αρχή. Είναι εγκατεστημένα, άλλοτε σε μικρές ή μεγάλες κοινωνίες και άλλοτε είναι διάσπαρτα. Δηλώνουν μόνιμοι κάτοικοι του τόπου που ευδοκιμούν και δεν έχει παρατηρηθεί αλλά ούτε αποκλείεται η μετανάστευσή τους ή η εξαφάνισή τους.

Οι σπόροι τους μεταφέρονται με τον αέρα, το δέρμα των ζώων, τα πουλιά, τα θηλαστικά, τα ποτάμια, παντού και ευδοκιμούν ανάλογα με το τύπο εδάφους και τις κλιματολογικές συνθήκες. Παντού στήνεται η γιορτή των χόρτων! Στα παραλιακά οικοσυστήματα της άμμου της πέτρας και της αλμύρας. Στις όχθες των χειμάρρων, των ποταμών και των λιμνών. Μέσα στις πόλεις, στις γλάστρες, στα πεζοδρόμια, στους φράχτες , στα χωράφια,. στους αγρούς, στα χέρσα χωράφια, σε απότομες πλαγιές λόφων, σε δάση, στις κορυφές των βουνών.

Τα άγρια χόρτα, είναι η άδεια παραμονής μας στον τόπο μας, γιατί μας αποδεικνύουν ότι η γη παραμένει ακόμη γόνιμη και μπορεί να διασφαλίσει την φιλοξενία μας. Τα μέρη, όπου η φυσική βλάστηση εξαφανίζεται, οι άνθρωποι τα εγκαταλείπουν.
Για τη σύγχρονη γεωργία, τα άγρια χόρτα θεωρούνται ζιζάνια. Εξολοθρεύονται ή περνούν απαρατήρητα.
Στη γεωργία της φύσης, τα άγρια χόρτα δεν εμποδίζουν, αλλά αντίθετα προστατεύουν τη γη από την διάβρωση του νερού και του ανέμου, διατηρούν τη θερμοκρασία της γης και την υγρασία της σε επιτρεπτά όρια. Αποτελούν ένα προηγμένο είδος καλλιέργειας, αφού αυτολιπαίνονται, αυτοποτίζονται, αυτοκλαδεύονται, αυτοβοτανίζονται.
Από τα άγρια χόρτα μια κατηγορία τους είναι τα άγρια φαγώσιμα χόρτα.

ΤΑ ΑΓΡΙΑ ΦΑΓΩΣΙΜΑ ΧΟΡΤΑ.
Αποτελούν αναπόσπαστο μέρος των άγριων χόρτων γενικά.
Ενώ τα ζώα καθοδηγούνται αποκλειστικά από το ένστικτό τους, για τα χόρτα με τα οποία τρέφονται, εμείς οι άνθρωποι για την επιλογή των χόρτων που θα τραφούμε, βασιζόμαστε στη γνώση, που μας μεταβιβάστηκε από την προηγούμενη γενιά.
Τα φαγώσιμα χόρτα επιλέγονται σε κάθε τόπο, βάσει των γευστικών συνηθειών των κατοίκων, οι οποίες με τη σειρά τους, προκύπτουν από τις κλιματολογικές και περιβαλλοντικές συνθήκες του τόπου.
Τα φαγώσιμα χόρτα, στα ορεινά χωριά της Κορινθίας, της Αργολίδος και της Αρκαδίας τα ονομάζουν «λάχανα».

« ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΤΑ ΛΑΧΑΝΑ»
Ο λαός με τη φράση: « Σπουδαία τα λάχανα », απαντάει στην έπαρση, τον κομπασμό, την αυθεντία για ότι προβάλλεται ως επίτευγμα.
Τα λάχανα τα καλλιεργεί η ίδια η φύση!
Ο λαός μας, είναι κατ’ αρχή λαός της θάλασσας, αλλά είναι και λαός ποιμενικός,
και λαός της γης. Ιδιαίτερα σαν λαός της γης, είναι από τους λίγους λαούς που επιδίδονται στη συλλογή άγριων λάχανων και βρίσκονται στο ημερήσιο διαιτολόγιό του.

Η ΟΝΟΜΑΣΙΑ:
Στις πόλεις , έχει επικρατήσει η ονομασία χόρτα, αντί για λάχανα.
Σε πολλές περιοχές της Πελοποννήσου, της Μακεδονίας, της Ηπείρου αλλά και της Κρήτης τα λένε και χόρτα και λάχανα.
Στην αρχαία Ελλάδα τα ονόμαζαν μόνο λάχανα.
Το ρήμα «λαχανεύω», ερμηνεύεται, ως «μαγειρεύω».
Τα λάχανα είναι αυτοφυή ή καλλιεργήσιμα.
Τα καλλιεργήσιμα τα λέμε σπαρτά ή ήμερα ενώ τα αυτοφυή τα λέμε άγρια.
Τα άγρια, μπορεί να είναι του βουνού ή του κάμπου.
Πολλές φορές χρησιμοποιούμε τον προσδιορισμό «του βουνού» ή «του κάμπου» ή «του αγρού» για να δηλώσουμε ακριβώς ότι είναι άγρια.
Λέγονται «θαλασσινά», τα χόρτα που συλλέγονται δίπλα στη θάλασσα, αλλά σε κάποια μέρη συλλέγουν και χόρτα μέσα από τη θάλασσα χωρίς να είναι κατ’ ανάγκη φύκια.
Η διατροφική αξία των άγριων χόρτων
Το ρήμα « χορταίνω » προέρχεται από τη λέξη χόρτα και έχει τη σημασία ότι τρώγω χόρτα. Είναι γνωστό όμως, ότι όσα χόρτα και να φας δεν έχεις το αίσθημα του κορεσμού. Παρόλα αυτά, η σημασία του ρήματος «χορταίνω» έχει παραφθαρεί και σημαίνει το αίσθημα του κορεσμού που προκύπτει από την κατανάλωση του συνδυασμού κρέατος και αμυλούχων τροφών, που μας βαραίνουν και μας δίνουν το αίσθημα του κορεσμού.
Τα χόρτα είναι ελαφρύ φαγητό.
Τα άγρια χόρτα είναι τροφή πλούσια σε μέταλλα όπως ασβέστιο, σίδηρο, μαγνήσιο, κάλιο, νάτριο, αλλά πλούσια και σε βιταμίνες όπως βιταμίνες του συμπλέγματος Β, βιταμίνη C, προβιταμίνη Α (καροτίνη ) και έχουν αντιοξειδωτική δράση.
Έχουν χαμηλή περιεκτικότητα σε υδατάνθρακες και πρωτεΐνες και δεν επιβαρύνουν τον οργανισμό με λίπη.
Στην προσπάθειά να εκτιμήσουμε τη διατροφική αξία των χόρτων δεν θα έπρεπε να κάνουμε αποδόμηση των χόρτων στη χημική τους ανάλυση, γιατί είναι η λογική της τροφής - χάπι, που κατασκευάζει ο άνθρωπος σε εργαστήρια.
Για τον σύγχρονο άνθρωπο τα χόρτα, αποτελούν συμπλήρωμα της διατροφής (δεύτερο πιάτο), αλλά είναι η βάση της διατροφής πολλών θηλαστικών ( πρώτο πιάτο ).
Θα μπορούσαν να είναι ιδανική τροφή για τον σύγχρονο άνθρωπο που πάσχει από ασθένειες που έχουν σχέση με την υπερκατανάλωση λιπών, πρωτεϊνών και υδατανθράκων.
Έθρεψαν γενιές και γενιές Ελλήνων διατηρώντας τους λεπτούς και υγιείς.
Συνδυάζονται με όλες τις τροφές και μπορεί ο οργανισμός μας να τις μεταβολίσει. Δεν επιβαρύνουν ούτε το έντερο αλλά και ούτε υπερφορτώνουν τα όργανά μας. Επιπλέον δεν αφήνουν άχρηστα κατάλοιπα στον οργανισμό.

Τα άγρια χόρτα που συλλέγονται κοντά στον τόπο διαμονής μας αποτελούν:
Φυσική διατροφή
Παράγονται με φυσικό τρόπο χωρίς εισροές παρά μόνο με τις βροχές και είναι συμβατή και αναγνωρίσιμη τροφή για τον ανθρώπινο οργανισμό που είναι μέρος του φυσικού οικοσυστήματος όπου διαμένει.
Η σύγχρονη βιομηχανική γεωργία είναι προσανατολισμένη στην παραγωγή τροφίμων για εξαγωγή, βιάζοντας τη γη, μολύνοντας τον αέρα, τα υπόγεια νερά ( υπερεκμετάλλευση των φυσικών πόρων).
Η σύγχρονη βιομηχανία τροφίμων επιβάλλει τα τρόφιμα - σκουπίδια προωθώντας τα ως εμπλουτισμένα τρόφιμα ή λειτουργικά τρόφιμα ή προβιοτικά τρόφιμα σε ένα παγκόσμιο πείραμα αντοχής του ανθρώπινου οργανισμού.

Η φυσική διατροφή που στηρίζεται στα άγρια και ήμερα χόρτα και λαχανικά δεν έχει καμία σχέση με τη διατροφή που λανσάρει η σύγχρονη βιομηχανία τροφίμων, που εκτοπίζει τη φυσική διατροφή, την απόλυτα συμβατή με τον ανθρώπινο οργανισμό. Η διατροφή που επιβάλλει η αγορά είναι μια δοκιμασία αντοχής για επιβίωση του ανθρώπου.

ΤΟ ΘΡΕΠΤΙΚΟ ΙΣΟΔΥΝΑΜΟ
Το μάρκετινγκ της αγοράς τροφίμων υποστηρίζει:
« Πέρα από τα κατάλοιπα που μπορεί να έχουν οι τροφές από φυτοφάρμακα, λιπάσματα, συντηρητικά, θεωρούνται όλες θρεπτικά ισοδύναμες. Με αυτή τη λογική ακόμη και οι τροφές που παράγονται από υδροπονία ( δίχως χώμα ) και οι τροφές που παράγονται από γενετικά τροποποιημένους σπόρους θεωρούνται θρεπτικά ισοδύναμες με τις τροφές της φύσης». Η απάντηση είναι: Για τα χόρτα δεν ισχύει ο νόμος του μάρκετινγκ. Εξάλλου τα άγρια χόρτα είναι πιο ακριβά και τα προτιμούμε έναντι των καλλιεργημένων, γιατί είναι τροφή της φύσης.

Η ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΩΝ ΤΡΟΦΙΜΩΝ
Η ασφάλεια των τροφίμων θέτει τα επιτρεπτά όρια στα κατάλοιπα από τις αγροχημικές εισροές.
Ασφαλής τροφή είναι κατά συνέπεια μια τροφή με κατάλοιπα. Δεν έχει σχέση με την καθαρή τροφή, τη φυσική τροφή.
Για τα καλλιεργήσιμα χόρτα θα είχε αξία αυτή η σήμανση, αλλά για τα άγρια χόρτα που τα καλλιεργεί η ίδια η φύση χωρίς εισροές και με το νεράκι της βροχής αυτή η σήμανση δεν έχει αντικείμενο, αν τα συλλέγουμε από μέρη με μικρή περιβαλλοντική ρύπανση.

ΧΟΡΤΑ ΒΙΟΛΟΓΙΚΑ
Στις βιολογικές λαϊκές αγορές πωλούνται άγρια χόρτα.
Η πιστοποίηση « βιολογικά» έχει να κάνει με τα χωράφια από όπου συλλέγονται τα χόρτα άρα κατ’ επέκταση με τον παραγωγό.
Στα καταστήματα τροφίμων μπορούμε να τα βρούμε πάντα συσκευασμένα με το όνομα του παραγωγού και την πιστοποίηση του οργανισμού που πιστοποιεί τον παραγωγό. Στα καταστήματα βιολογικών προϊόντων μπορούμε να βρούμε και συσκευασμένα αλλά και χύμα τα χόρτα, όπως και στις λαϊκές αγορές βιολογικών προϊόντων.

Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθούμε ότι με τα χόρτα τρώει σαν βασιλιάς ο απλός λαός.

Συλλογή των άγριων χόρτων

Η συλλογή των χόρτων αρέσει τόσο πολύ σε μερικούς ανθρώπους που ομολογούν ότι ακόμα και αν αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας και απαγορεύεται να τα καταναλώνουν, αυτοί εξακολουθούν να συλλέγουν χόρτα . Αλλά δεν διστάζουν να μαζεύουν χόρτα και για άλλους φίλους τους πέρα από τα δικά τους, απλά γιατί τους αρέσει να μαζεύουν χόρτα!
Τελικά, η συλλογή των χόρτων είναι τέχνη ζωής.
Επίσης είναι εφόδιο για τη ζωή, αφού μπορούν 12 μήνες το χρόνο να είναι καθημερινά ένα πιάτο στο τραπέζι μας.
Είναι από τις απλές μικρές χαρές της ζωής μας, που μας δίνουν ένα αίσθημα ευχαρίστησης και μας κάνουν ευτυχισμένους.
Σε χώρες έντονα βιομηχανικές λείπουν τα άγρια χόρτα τελείως από το σιτηρέσιό τους. Πιθανότατα λόγω της όξινης βροχής να θεωρούνται μολυσμένα. Αλλά και σε άλλες χώρες μη βιομηχανικές είναι τελείως άνοστα, ίσως λόγω των πολλών βροχοπτώσεων.
Όταν συλλέγουμε μόνοι μας τα χόρτα πρέπει να αποφεύγουμε τη συλλογή τους σε τόπους που είναι:
δίπλα από δρόμους με συχνή κυκλοφορία ( μια απόσταση 150 μέτρων είναι ικανοποιητική), κοντά σε σκουπιδότοπους, κοντά σε εργοστάσια,κοντά ή και μέσα σε αγρούς εντατικής καλλιέργειας, γιατί όλα αυτά τα μέρη είναι επιβαρυμένα από περιβαλλοντική μόλυνση. Επίσης δεν μαζεύονται μέσα από βάλτους γιατί έχουν βαριά μυρωδιά.

Η συλλογή των χόρτων γίνεται σε τρεις χρονικές περιόδους:
Το φθινόπωρο και στην αρχή του χειμώνα η συλλογή των ριζών , των βολβών και των γουλιών.
Την ίδια χρονική περίοδο αλλά και ολοχρονίς γίνεται η συλλογή των πράσινων μερών
Στην αρχή της άνοιξης γίνεται η συλλογή των τρυφερών βλαστών και των ανθών.

Ιδιαίτερες φροντίδες για τη συλλογή

- Τα φύλλα και οι βλαστοί και οι ανθισμένες κορυφές συλλέγονται το απόγευμα ενώ οι καρποί και τα άνθη συλλέγονται το πρωί.
- Συλλέγουμε κατά προτίμηση την ποσότητα που θα καταναλώσουμε αυθημερόν ή το πολύ για μια εβδομάδα..
- Πρέπει να αποφεύγουμε τις νάιλον σακούλες γιατί ανάβουν εύκολα τα χόρτα μέσα σε αυτές, μαραίνονται και κιτρινίζουν.

Σχόλιο:
Καταναλωτική ή υπερκαταναλωτική κοινωνία είναι η κοινωνία στην οποία:
Οι περισσότεροι άνθρωποι ξοδεύουν χρήματα που δεν έχουν ακόμη κερδίσει, για να αγοράσουν πράγματα που δεν χρειάζονται ακόμη, για να ξοδέψουν ώρες που δεν τους περισσεύουν.
Και όλα αυτά για να εντυπωσιάσουν τους γείτονες τους, που δεν ενδιαφέρονται για αυτούς.
Οι γείτονες δεν ενδιαφέρονται για αυτούς, γιατί δεν τους γνωρίζουν.
Δεν τους γνωρίζουν γιατί δεν έχουν χρόνο, δεν έχουν χρόνο γιατί τον σπαταλάνε για να αγοράσουνε πράγματα που δεν τους χρειάζονται, και αγοράζουνε πράγματα που δεν τους χρειάζονται γιατί σπαταλάνε χρήματα που δεν έχουνε ακόμη κερδίσει.

Ποια χόρτα είναι φαγώσιμα;
Τα χόρτα τα αναγνωρίζουμε από το φύλλωμά τους, από το σχήμα τους, το χρώμα τους και όλα γενικά τα χαρακτηριστικά τους.
Οι δυσκολίες είναι μεγάλες γιατί υπάρχουν πολλές παραλλαγές του ίδιου χόρτου.
Τα ίδια χόρτα αλλάζουν χαρακτηριστικά από περιοχή σε περιοχή. Στην ίδια ακόμη περιοχή, δίπλα - δίπλα , αν το ένα είναι μικρότερο και το άλλο μεγαλύτερο τα φύλλα τους αλλάζουν σχήμα αλλά και χρωματισμούς. Το ίδιο είδος χόρτου, αν φύεται σε ίσκιο ψηλώνει για να βρει τον ήλιο και αν φύεται σε ξέφωτο, τα χρώματά του είναι πιο ανοικτά αλλά και δεν έχει ύψος.
Πολλές φορές έχουν άλλα τοπικά ονόματα παρόλο αν και είναι ακριβώς τα ίδια με τα χόρτα μιας άλλης περιοχής. Τα χόρτα που είναι στη πρώτη γραμμή και περιζήτητα σε μια περιοχή σε μια άλλη περιοχή ούτε καν τα ξέρουν και δεν τα μαζεύουν.

Οι γιαγιάδες συμβουλεύουν:
Τα χόρτα που τρώγονται έχουν γάλα στη ρίζα τους.
Ότι είναι καθιστό τρώγεται.
Να προτιμάτε τα καθιστά χόρτα και όχι τα όρθια.
Κάποια είδη χόρτων είναι επικίνδυνα για τον άνθρωπο.
Στην Ελλάδα έχουν «αναφερθεί» δυο περιστατικά από κατανάλωση χόρτων. Το πρόσφατο περιστατικό είχε να κάνει με το λεγόμενο λαϊκά « διαβολόχορτο », που ήταν μαζί με βλήτα ή βλίτα και καταναλώθηκε προκαλώντας ατροπικό φαινόμενο δρώντας πάνω στο νευρικό σύστημα. Το διαβολόχορτο είναι όρθιο χόρτο με άσπρο λουλούδι και φύλλο που μοιάζει με πλατανόφυλλο σε αντίθεση με το βλήτο που έχει φύλλωμα λείο στα άκρα του και όχι δαντελωτό. Συνήθως μαζί με τα βλίτα μαζεύουν ένα χόρτο που λέγεται στίφνος και τα μαγειρεύουν μαζί.
Ας θυμηθούμε και το κώνειο που δηλητηρίασε τον Σωκράτη. Το κώνειο είναι το έγχυμα του βρομόχορτου που λέγεται και βρωμούσα και έχει την μυρωδιά ποντικού.
Το διαβολόχορτο είναι η γνωστή μπελαντόνα με γεύση υπόξινη και οπωσδήποτε με άσχημη μυρωδιά.
Τοξική είναι και η ρίζα του σέλινου.
Δηλητηριώδης είναι και η πικροδάφνη. Ας μη ξεχνάμε και το μανδραγόρα ή σερνικοβότανο γιατί βοηθάει τη γονιμότητα της γυναίκας, αλλά που η κατανάλωσή του προκαλεί διάφορες παρενέργειες στον άνθρωπο από παραισθήσεις, απώλεια μνήμης κ. λ. π.

Συμβουλή:
Ότι δεν ξέρουμε το αποφεύγουμε!
Μερικοί έχουν μάθει ένα είδος χόρτων ή δύο ή περισσότερα και αυτά μαζεύουν. Άλλοι όταν μαζεύουν χόρτα μαζεύουν ένα είδος και άλλοι διάφορα είδη.

Η αποθήκευση των χόρτων
Ο καλύτερος τρόπος αποθήκευσης είναι να τα μαράνουμε για 10 λεπτά με λίγο νερό στη κατσαρόλα να τα στραγγίσουμε και να τα μοιράσουμε σε πακέτα των 500 γραμμαρίων να τα κλείσουμε καλά σε σακούλες και να τα βάλουμε στη κατάψυξη. Διατηρούνται για περίπου 8 μήνες.
Τα χόρτα σε πολλά μέρη τα παστώνουν.

Πως τρώγονται
Στην μεσογειακή διατροφή είναι απαραίτητα στο καθημερινό διαιτολόγιο
Τα άγρια χόρτα μπορούν να φαγωθούν ωμά στη σαλάτα, ή βρασμένα, ή να πιούμε το ζουμί τους προσθέτοντας λίγο λεμόνι. Επίσης παστώνονται ή τσιγαρίζονται και ακόμη γίνονται χορτόπιτες και χορτόσουπες.
Όλα τα χόρτα μπαίνουν στη σαλάτα
Φυσικά τα ωμά χόρτα είναι θρεπτικότερα από τα βρασμένα γιατί με το βρασμό καταστρέφονται όλες οι βιταμίνες τους.
Μπορούν να περιέχονται στη σαλάτα μαζί με άλλα λαχανικά και ακόμη όταν είναι βρασμένα μπορούμε να έχουμε μια ποικιλία χόρτων γιατί είναι σαφώς πιο νόστιμη και θρεπτική.
Οι σαλάτες μπορούν να έχουν σπανάκι, ή μάραθο, οτιδήποτε χόρτο, τα πάντα.. Αν πρόκειται να τα καταναλώσουμε σαν σαλατικό, μπορούμε να μαζέψουμε διαφόρων ειδών γλυκά χόρτα, όπως επίσης και για χορτόπιτα.
Η καλή πίτα θέλει σαράντα ειδών χόρτα.
Αλλά αν πρόκειται να τα βράσουμε, τότε πρέπει όχι μόνο να μαζέψουμε ένα είδος αλλά και του ίδιου μεγέθους για να έχουμε το ίδιο σημείο βρασμού. Το βράσιμο διαφορετικών ειδών χόρτων απαιτεί ιδιαίτερη δεξιοτεχνία. Πρέπει να ξέρουμε αν τα χόρτα βράζουν στον ίδιο χρόνο ή σε διαφορετικό για να τα βάλουμε πρώτα ή τελευταία στην κατσαρόλα. Και οπωσδήποτε τα χόρτα δεν θέλουν πολύ βράσιμο.
Επίσης τα πικρά τα βράζουμε σε πιο πολύ νερό για να ξεπικρίσουν, τους βολβούς που είναι ακόμη πιο πικροί τους βράζουμε ανανεώνοντας το νερό τους.
Γενικά το βράσιμο των χόρτων γίνεται σε όσο το δυνατόν λίγο νερό για να διατηρήσουν τη γεύση τους και τις ουσίες τους.

ΑΓΡΙΑ ΦΑΓΩΣΙΜΑ ΧΟΡΤΑ
Η καταγραφή που ακολουθεί μπορεί να αποτελέσει και οδηγό συλλογής άγριων φαγώσιμων χόρτων της Κορινθίας. Παράλληλα σε ξεχωριστό CD με τον ίδιο τίτλο ότι είναι καταγεγραμμένο εδώ είναι και σε φωτογραφία.

ΡΑΔΙΚΙΑ
Περιέχουν νιτρικό κάλιο, θειικά και φωσφορικά άλατα, μαγνήσιο, ρητίνες, φρουκτόζη, κιχωρίνη, ινουλίνη, ιντυβίνη ( στην οποία οφείλεται και η πικράδα τους ).
Ο Γαληνός τα ονόμαζε φίλους του συκωτιού.
Ως βότανο είναι τονωτικό και αυξάνει τη ροή της χολής. Είναι διουρητικό και συνιστάται για τις πέτρες νεφρών και χολής.. Επίσης για ρευματισμούς και αρθρίτιδες. Το αφέψημα των ριζών και των φύλλων χορηγείται για τη μείωση του σακχάρου, για τον ίκτερο κωλικούς του συκωτιού και διαλείποντες πυρετούς.
Οι ρίζες τους αποξηραίνονται καβουρδίζονται και αλέθονται και υποκαθιστούν τον καφέ.

1. Ταραξάκο
Ονομάζεται και πικραλίδα ή πικροράδικο. Στη Νεμέα τα λένε μαυρομάτες και στους Αγίους Θεοδώρους τα λένε χόρτα του Αβραάμ. Στο Στεφάνι και αλλού τα λένε φαρμακολίθρες Φύονται παντού και λέγονται και χωτά. Μοιάζουν με τα θαλασσινά ραδίκια. Έχουν πριονωτά φύλλα μακριά. Το χαρακτηριστικό να φύονται μαζί αυτά τα χόρτα, ευνοεί το μάζεμα τους. Η καρδιά τους είναι άσπρη. Οι Περαχωρίτες και οι κάτοικοι των Πισίων το μαγειρεύουν με αρνάκι, για να σπάει η πικρίλα τους και είναι κάτι το ιδιαίτερο.
2. Γλυκοράδικο
Το γλυκοράδικο ή κοκκινοράδικο έχει ίσα πλατιά φύλλα ελαφρά οδοντωτά και στο άκρο τους ελαφρά γυρτά. Επίσης τα φύλλα έχουν κοκκινωπό χρώμα στο κέντρο τους.
3. Κατσαροράδικο
Το κατσαροράδικο έχει φύλλα κατσαρά και κλείνουν. Είναι πικρό ραδίκι. Εξαιρετικά νόστιμο. Και μερικές χρονιές αρκετά σπάνιο.
4. Κιτρινοράδικο
Έχει άνθη κίτρινα, και τα φύλλα του είναι λίγο πλατιά. Είναι και αυτό πικρό ραδίκι και φύεται στους ελαιώνες και τα δασωμένα μέρη.
5. Κορακοδοντιά
Μοιάζει με το κατσαροράδικο αλλά έχει μεγάλο φύλλο και πολύ κατσαρό. Έχει ένα μικρό στρογγυλό λουλουδάκι Φύεται ψηλά στο βουνό. Ιδιαίτερα πικρό. Είναι περιζήτητο από τους παλιούς..
6. Αγκαθάκι
Λέγεται και αγγιναράκι. Σε πολλά μέρη της Κορινθίας το λένε νικολοβάρβαρο αλλά και χόρτο του Χριστού. Λέγεται και καλαγκάθι στην περιοχή της Δυτικής Κορινθίας.Έχει στην καρδιά του ένα πολύ μικρό αγκαθάκι.Είναι είδος κοκκινοράδικου και όχι από τα πολύ πικρά ραδίκια.
7. Ασπροράδικο
Έχει άσπρη καρδιά, από όπου προέρχεται η ονομασία του και είναι πολύ πικρό ραδίκι. Το ασπροράδικο φύεται επί το πλείστον σε ξερά μέρη και ποτέ σε καλλιεργημένα.
8. Καούσα
Είδος ραδικιού. Το χόρτο αυτό ήταν περιζήτητο τα πιο παλιά χρόνια , το ζητούσε ο κόσμος γιατί έμπαινε μαζί με τα άλλα βραστά χόρτα. Η περιοχή της Αρχαίας Κορίνθου ήταν γεμάτη και οι άνθρωποι μάζευαν καούσες γιατί τις ζητούσαν επίμονα οι αγοραστές στις λαϊκές. Στις μέρες μας σπανίζουν. Χόρτα με ίσο φύλλο που είναι αργυρό και στο άκρο σκούρο, απλωμένο πάνω στη γη. Μόλις το κόβεις μαζεύει σαν καβούρι όπως τα περισσότερα είδη ραδικιών. Το φύλλο του έχει μια αψάδα μόλις το τρίψεις.
9. Ποιμενόσακος
Capsela Bursa. Το όνομά του προέρχεται από σχήμα του σπόρου του που είναι ίδιο με το σακούλι του βοσκού, που κρέμεται από τον ώμο του.
10. Βαθιοράδικο
Ονομάζεται έτσι, εξ’ αιτίας της βαθειάς του ρίζας και συλλέγεται κυρίως στην περιοχή της Σολυγείας.
11. Κιχώριο
Ονομάζεται το πολύ πολύ πικρό ραδίκι. Απαραίτητο το ξεζούμισμα όταν το βράζουμε.
12. Ραδίκι θαλασσινό
Ονομάζεται άλλοτε ραδίκι της θάλασσας, άλλοτε γιαλοράδικο ή σε άλλες περιοχές σταμναγκάθι.
Τα θαλασσινά ραδίκια έχουν πριονωτό φύλλωμα και φύονται ακόμη και εκεί που σκάζει το κύμα.
13. Φαρμακόρες
Έτσι ονομάζονται τα αγριοραδίκια που φύονται στον Άγιο Γιάννη και την Βελίνα. Πολλοί επισκέπτονται τις ταβέρνες του Αγίου Γιάννη, λίγα χιλιόμετρα μετά τα Αθίκια, για να φάνε κοψίδια ,αλλά μετά μιλάνε για τα χόρτα που έφαγαν. Γερμανοί ερευνητές καταγράφουν ότι τα χόρτα αυτά κάνουν καλό σε περίπου 70 παθήσεις.

Σχόλιο: Τα πικρά ραδίκια γίνονται κατά κανόνα βραστά και συνοδεύονται με λάδι και λεμόνι, ενώ τα γλυκά ραδίκια είναι ιδανικά να μαγειρεύονται με κρέας.

ΒΡΟΥΒΕΣ - ΣΙΝΑΠΙΑ
Ονομαστές για την καθαριότητα που επιφέρουν στο έντερο. Συνδυάζονται υπέροχα με ψάρι. Παλιότερα ήταν τόση πολύ η βρούβα στη Βόχα ( περιοχή της ανατολικής Κορινθίας) που: καθημερινά αφού την μαζεύανε την τσουβαλιάζανε και τη καταβρέχανε μέχρι να τη φορτώσει το φορτηγό για την Αθήνα. Όπως και με τα αμπελόφυλλα που τα φόρτωνε και αυτά το φορτηγό εξοικονομούσανε και οι πιτσιρικάδες ένα χαρτζιλίκι. Βέβαια με τα οργώματα, η βρούβα εξαλείφθηκε γιατί δεν προλάβαινε να σποριάσει και πλέον σπανίζει σαν είδος, που κάποτε ήταν άφθονη και την κατανάλωναν πολύ γιατί γιατρεύει τη δυσκοιλιότητα.
1. Βρούβα
Κυρίως κόβουμε τον τρυφερό βλαστό του χόρτου.
2. Πικρούνα
Οι πικρούνες , βρούβες που λίγο πικρίζουν ,θεωρούνται τα εκλεκτότερα χόρτα.
Οι πικρούνες πολλές φορές είναι χοντρές και φύονται ιδιαίτερα στα ορεινά. Αλλά επίσης έχουν ψιλό φύλλο και μοιάζουν με τις βρούβες αλλά είναι μαύρες.
Σχόλιο: Υπάρχει ένα είδος βρούβας, που μοιάζει πολύ με την πικρούνα αλλά δεν την μαζεύουμε, αλλά και ούτε και τα κατσίκια δεν την τρώνε.
3. Λιναρίθρα
Είδος βρούβας, πολύ ψιλή και για να καταλάβουμε την εκτίμηση συγκριτικά με τη βρούβα για αυτά τα χόρτα, οι ντόπιοι λένε: «Οι Αθηναίοι όλα τα τρώνε»
4. Σινάπι
Είναι γεμάτος ο κόσμος από «δαύτα». Τα φύλλα έχουν πιπερώδη γεύση και μπαίνουν στη σαλάτα ή βράζονται. Από τον σπόρο του καλλιεργημένου σιναπιού αφού αλεσθεί προέρχεται η μουστάρδα. Από το ένα είδος σιναπιού προέρχεται η άσπρη μουστάρδα και από το άλλο η μαύρη που έχει πιο δυνατή γεύση.
5. Λαψάνα
Γλυκοσινάπι. Πολλοί την περνάνε για γλυκοβρούβα με μεγάλα φύλλα. Σινάπι και βρούβα εξάλλου είναι πολύ κοντά.

ΛΑΠΑΘΑ
Λάπατο ή Λάπαθο
Τα φύλλα του λάπατου γίνονται πίττες αλλά και περιτυλίγουν όπως με το λάχανο και τα αμπελόφυλλα ντολμάδες και ντολμαδάκια. Τα λάπατα όπως και οι βρούβες εξαφανίσθηκαν από το σιτηρέσιο μας γιατί τα εξαφάνισαν τα οργώματα.
Υπάρχουν τα άγρια λάπατα και τα ήμερα λάπατα.
Αγριολάπατο. Rumex. Έχει κοκκινωπά φύλλα και υπόξινη γεύση.

ΡΟΚΑ
Η ρόκα ή ρούκα στην τοπική διάλεκτο της Κορινθίας είναι αυτοφυής σε όλη την Κορινθία. Σήμερα είναι της μόδας και προσφέρεται σαν σαλατικό παντού στα καλά εστιατόρια, με αρκετά τσουχτερή τιμή.Ο τόπος είναι γεμάτος ρόκα. Σε άλλα μέρη είναι καλλιεργήσιμη.

ΣΕΣΚΟΥΛΑ ή ΣΕΣΚΛΑ
Αυτοφυή στην Κορινθία, είναι τόσο πολύ εξαπλωμένα που νομίζει κανείς ότι είναι σπαρμένα. Συναντάμε τα άγρια σέσκλα ή σέσκουλα και τα ήμερα τα άσπρα και τα ήμερα τα κόκκινα. Συνηθίζονται στις χορτόπιτες αλλά και για να περιτυλίγουν τους ντολμάδες και τα ντολμαδάκια.
Πεντάνευρο
Το όνομά του το οφείλει στο φύλλο του που είναι μεγάλο και έχει πέντε νεύρα .
Είναι ένα βότανο.
Οι γιαγιάδες μας χτυπούσαν θειάφι με καθαρό κερί και λάδι και το έβαζαν στα φύλλα του πεντάνευρου και πάνω στα καψίματα. Με την ίδια αλοιφή, γίνονταν καλά από τα εκζέματα.
Πεντάνευρο έχουμε τριών ειδών. Πεντάνευρο το μέγα, πεντάνευρο το ψύλλιο και πεντάνευρο το κορωνόποδο.

ΑΓΡΙΟΖΟΧΟΙ
Ζοχός. Λέγεται και τζοχός ή σφογγός.
Υπάρχουν πολλά είδη ζοχών. Διακρίνονται κυρίως στα όρθια και τα καθιστά ή ξαπλωτά ή χωστά όπως θέλουμε τα λέμε στη Κορινθία. Είναι περιζήτητα. Γιατί έχουν ιδιαίτερη γεύση, ελαφρά γλυκιά και μπαίνει στις πίττες για να απαλύνει τις έντονες γεύσεις άλλων χόρτων.
Πολλοί όμως ούτε να ακούσουν δεν θέλουν ότι μπαίνει στη πίττα ο ζοχός. Ούτε συνηθίζεται να γίνεται χορτοσαλάτα.Είναι χόρτο που γίνεται τσιγαριστό, όπως το αγριόπρασσο, το σέσκουλο, κ.λ.π.
Ροσίλι. Το λέμε και δροσίλι εδώ στη Κορινθία. επειδή κρατάει στα φύλλα του δροσοσταλίδες.
Είδος ζοχού και αυτό, από τους όρθιους.
Αγριοζοχός. Ο αγριοζοχός είναι διάσπαρτος και έχει κόκκινα στίγματα στα φύλλα του. Μορφολογικά δεν μοιάζει με τον ζοχό. Έχει κόκκινη καρδιά του και τα φύλλα του κόκκινα στίγματα.
Ως επί το πλείστον βράζεται και σπάνια μπαίνει στις πίττες ή στη σαλάτα, που είναι γαστρονομική προτίμηση άλλων περιοχών.
Κουφολάχανο. Είδος αγριοζοχού, που συναντιέται σε πολλά μέρη.
Παχολάχανο. Είδος αγριοζοχού.

ΑΛΛΑ ΕΙΔΗ ΧΟΡΤΩΝ

Καρκαλούδι.  Φύεται παντού, αλλά το συλλέγουν ως φαγώσιμο σε μερικές μόνο περιοχές.

Μαστίχι. Το μαστίχι φύεται νωρίς το φθινόπωρο. Τέλη Σεπτεμβρίου αρχές Οκτωβρίου. Αργότερα που βγαίνουν τα ραδίκια σπάνια το μαζεύουμε.

Αρμυρίκι. Μία φημισμένη σαλάτα είναι η αρμύρα από το ομώνυμο χόρτο. Στη Κορινθία την ονομάζουν αρμυρίκι. Επίσης συνηθίζεται να γίνεται τουρσί.
Άλλες ονομασίες της σε άλλες περιοχές είναι: σαλικόρνια ( salicornia europea), αλμύρα, αλμυρίχη, θαλασσινό φασόλι και τρώγεται βραστό ή απλά ζεματισμένο ή τα κλωναράκια της προστίθενται στη σαλάτα ή τουρσί. Πλέον η αρμύρα είναι και καλλιεργήσιμο χόρτο εξαιτίας της εμπορικής της αξίας. Για την καλλιεργημένη αρμύρα ο σπόρος εισάγεται από την Ιταλία (salsola soda ).

Γαλατσίδα. Η ονομασία τσιτσί-μαμά συνηθίζεται από τους πρόσφυγες.
Η γεύση του είναι σαν να τρως αρνάκι. Φύεται σε διάφορες περιοχές ∙ Σπαθοβούνι, Ποσειδωνία και αλλού.Συνδυάζεται και με αρνί, και συνηθίζεται αυτό το φαγητό ετησίως από τους υποστηρικτές του.

Κόλλα.Μοιάζει με τη γαλατσίδα και πολλοί δεν τις ξεχωρίζουν.

Λαγομαμιά. Η λαγομαμιά είναι διαφορετική από την γαλατσίδα και την κόλλα. Πολλοί μάλιστα συγχέουν τα χόρτα αυτά γιατί φύονται συντροφικά.

Λαγόχορτο. Λέγεται και το φαί του λαγού, το ψωμί του λαγού.
Στην Κεφαλληνία λέγεται το γένι του τράγου και είναι άλλο είδος και στην Εύβοια λαγονοριά και επίσης είναι άλλο είδος.
Η επιστημονική τους ονομασία είναι το Γένι του τράγου και για το είδος που φυτρώνει στην Κορινθία η ονομασία είναι Τραγωπώγων ο πρασσόφυλλος.
Ο κεντρικός βλαστός περιέχει ελαφρά πικρό γαλακτώδη χυμό και τρώγεται ωμός.
Μπαίνει στις πίττες αλλά γίνεται τουρσί ή βράζεται. Τέλος οι ρίζες γίνονται σούπα ή τσιγαρίζονται ή ψήνονται στη σχάρα.
Ως βότανο είναι διουρητικό και καθαρτικό. Ως έγχυμα χορηγείται σε αρθρίτιδες, ρευματισμούς και παθήσεις του δέρματος. Ως αφέψημα χορηγείται σε νεφρολιθιάσεις.

Σκολούμπρι.
Προστίθεται στη σκορδαλιά αφού αφαιρέσουμε τα αγκαθάκια που έχει με το χέρι μας. Η σκορδαλιά που γίνεται με σκολούμπρι δεν χρειάζεται πατάτα.

Χτενάκι. Περιζήτητο χορταρικό που τείνει να εκλείψει. Μπαίνει στις πίττες και στα γιαχνιστά ή ζουμερά.

Στρούθελο. Τα στρούθελα μπαίνουν στις πίττες.

Παπαρούνα. Οι παπαρούνες είναι χόρτα για πίττες.

Ξυγκάκι. Επίσης χόρτο που μπαίνει στις πίττες.

Χοιροβότανο ή χοιρόχορτο. Συνδυάζεται με τη λαψάνα. Η πιο κοινή ονομασία είναι μπρέσα. Οι μπρέσες θεωρούνται το εκλεκτό χορτάρι για τα κουνέλια και τα γουρουνάκια, αν και σαν κατοικίδια είναι παμφάγα. Επίσης για τον άνθρωπο συστήνουν τις μπρέσες ως φάρμακο γιατί λένε ότι ρίχνει την πίεση.

Αγριόπρασο
Το αγριόπρασο φυτρώνει λες και το έχεις σπείρει και φυσικά πωλείται στις λαϊκές αγορές όπως και το σπαρτό. Διαφέρει σε μέγεθος από το σπαρτό πράσο που είναι πολύ εύρωστο. Μπαίνει στις πίττες.

Αγριομάρουλο

Αγριόσκορδο

Τσουκνίδα. Προστίθεται στις πίττες. Αλλά ο καλύτερος τρόπος είναι να αποξηραίνεται και να προστίθεται όπου θέλουμε. Σε σαλάτες, πίττες μέσα σε βρασμένα άλλα χόρτα…
Η τσικουνίδα είναι δύο ειδών. Η ήμερη αλλά και η άγρια η σκληρή που αυτή φημίζεται σαν γιατρικό.

Γαϊδουράγκαθο. Τα βλαστάρια ( τα στελέχη, οι μίσχοι ) του γαϊδουράγκαθου είναι τρυφερά, αλλά θέλουν ξεφλούδισμα για να τα απολαύσεις. Οι δάσκαλοι μας εξιστορούν ότι μικροί συνηθίζανε να τρώνε καθημερινά βλαστάρια όπου τα βρίσκανε. Τους προέτρεπαν οι γονείς τους να τα τρώνε, λέγοντας τους ότι είναι ιδιαίτερα δυναμωτικά. Αντίθετα στις αγκινάρες τρώγεται το άνθος αλλά και το βλαστάρι.

Γλυκόριζο. Ολόκληρες περιοχές έχουν το όνομα αυτό εξαιτίας της επικράτησης στην βλάστηση αυτών των περιοχών του γλυκόριζου. Η βαθειά άροση που επιβλήθηκε τα τελευταία χρόνια σαν προϋπόθεση για την εγκατάσταση ενός νέου αγροκτήματος ξερίζωσε τα γλυκόριζα και οι Ιταλοί αγόραζαν τις ρίζες για φαρμακευτικούς σκοπούς.

Μολόχα. Μπες μολόχα βγες τσουκνίδα, Μπες μολόχα βγες τσουκνίδα….
Το ποιηματάκι που συνόδευε την εντριβή με την μολόχα στο σημείο του δέρματός μας που ήταν ερεθισμένο από την επαφή του με την τσουκνίδα. που σίγουρα ότι επικαλείται δεν ισχύει.
Μόνο ένα είδος μολόχας τρώγεται. Βέβαια δεν τη βάζουν όλοι στη πίτα. Προτιμούν τα φύλλα της μολόχας ή τα τρυφερά βλαστάρια της. Αναφέρεται ότι η μολόχα και η τσουκνίδα ήταν αγαπημένα καλλιεργήσιμα λαχανικά των αρχαίων Ελλήνων.

Αγριοκαρότο.

Αγριοσέληνο.

Καυκαλήθρα. Μπαίνει στις πίττες αλλά και στις σαλάτες.

Μυρώνι. Όταν βάλεις στο στόμα σου μυρώνια και τα μασήσεις το στόμα σου ευωδιάζει.

Σφολίτσι. Είδος μυρωνιού πιο άγριο.

Σκατζίκι. Είδος μυρωνιού πιο άγριο, που φύεται πολύ ψηλά.

Σπαράγγι. Τα άγρια σπαράγγια είναι εξαίσια τροφή κυρίως ωμή. Τα ούρα μετά από το φαγητό τους μυρίζουν. Φημολογείται ότι έχουν ιδιαίτερα τονωτικές και αποτοξινοτικές ιδιότητες. Επίσης έχουν βιταμίνες και ουσίες διουρητικές, βοηθούν τα έντερα αλλά πρέπει να τα αποφεύγουν όσοι έχουν αυξημένο ουρικό οξύ , κυστίτιδα ή οξείες ρευματικές αρθρίτιδες. Τα προτιμούν οι άνθρωποι που έχουν προβλήματα με την καρδιά. Είναι δυο χρωματισμών τα πράσινα και τα βιολετιά.
Από τον Μάρτιο κάνουν την εμφάνισή τα καλλιεργημένα σπαράγγια επίσης και στα μανάβικα και τις λαϊκές που είναι δύο ποικιλιών τα άσπρα και τα πράσινα.
Τα καλλιεργημένα είναι πολύ χοντρά σε αντίθεση με τα άγρια.
Τα καλλιεργημένα σπαράγγια είναι πολύ επιβαρυμένα με ζιζανιοκτόνα.

Με ποιους τρόπους μαγειρεύονται;
Ο ιδανικός τρόπος είναι ψητά στη σχάρα, αλλά και μπορούμε να τα βράσουμε στον ατμό για να μη χαθεί με το βράσιμο η ουσία και να αναδειχτεί η νοστιμιά του πολύτιμου αυτού βλαστού της άνοιξης.
Όσον αφορά το ψήσιμο τα πράσινα στην ζεσταμένη σχάρα σε λίγα λεπτά ψήνονται οι χυμοί επίσης μένουν και τα σπαράγγια είναι πολύ νόστιμα. Τα άσπρα σπαράγγια θέλουν λίγο χρόνο περισσότερο για να είναι έτοιμα.
Στον ατμό τώρα, βάζουμε στην κατσαρόλα 2 εκατοστά νερό και τα σπαράγγια στο ειδικό καλαθάκι, πάντοτε σε ματσάκι, και τα τοποθετούμε μέσα στη κατσαρόλα. Χαμηλώνουμε τη φωτιά και σκεπάζουμε. Είναι έτοιμα μόλις το σπαράγγι λυγίζει όταν το σηκώνουμε κρατώντας το από τη μέση. Συνήθως χρειάζονται 4 – 6 λεπτά.
Τα στραγγίζουμε και τα προσφέρουμε αμέσως ζεστά. Αν θέλουμε να τα σερβίρουμε την άλλη εβδομάδα τα βουτάμε σε κρύο νερό και τα στραγγίζουμε καλά και τα διατηρούμε στο ψυγείο.
Τηγανητά τώρα , μπορούμε να προσθέσουμε πρώτα το λάδι ώστε να πάει παντού στο τηγάνι, σε δυνατή φωτιά, μετά βάζουμε το σκόρδο και τη καυτερή πιπεριά για 15 δεύτερα περίπου , μέχρι να ροδίσει το σκόρδο και μετά τα σπαράγγια και ανακατεύουμε για άλλα 15 δεύτερα. Προσθέτουμε νερό και συνεχίζουμε το ανακάτεμα για 30 δεύτερα μέχρι να εξατμισθούν τα υγρά. Συνεχίζουμε για 30 δεύτερα ακόμη το ανακάτεμα πάνω στη φωτιά μέχρι να μαραθεί ο βασιλικός που προσθέτουμε στο τέλος.
Επίσης συνηθίζεται τα σπαράγγια να τρώγονται με ομελέτα. Στο τηγάνι πρώτα τσιγαρίζουμε τα σπαράγγια που πρώτα τα έχουμε ζεματίσει και μετά περιχύνουμε με τα αυγά που τα έχουμε χτυπήσει.

Ομβρυά
Το θηλυκό σπαράγγι, τρώγεται όπως το σπαράγγι. Άλλο φαΐ έχει όμως τα σπαράγγι και άλλο η οβρυά.

Φτέρη
Τα βλαστάρια της φτέρης, σε πολλά μέρη είναι περιζήτητα εξίσου με τα σπαράγγια που τρώγονται όπως και αυτά.

Βολβός
Ο βολβός αναγνωρίζεται από δύο μικρά λογχοειδή φυλλαράκια που προεξέχουν από τη γη. Με τον κασμά, ο βολβός βγαίνει στην επιφάνεια. Θεωρείται εκλεκτότατη τροφή και συνοδεύεται σχεδόν πάντα από σκορδαλιά. Υπάρχουν και καλλιεργημένοι βολβοί .που φυτρώνουν μέσα σε τσουβάλια. με άμμο.

Σαλέπι
Λέγεται και σερνικοβότανο. Το σαλέπι είναι διπλός βολβός. Ο ένας είναι μικρός και μαλακός, ο άλλος μεγάλος σκληρός και δυνατός. Τον μεγάλο τον συλλέγουμε και τον ξηραίνουμε σε στεφάνια περασμένα με κλωστή. Μετά ακολουθεί το στούμπηγμα που γίνεται σκόνη.
Το σαλέπι γίνεται ρόφημα γιατρικό που έχει το ίδιο όνομα με τον βολβό. Παρασκευάζεται ως εξής:
Σε ένα ποτήρι νερό προσθέτουμε μισή κουταλιά σαλέπι και το βράζουμε. Είναι γιατρικό για τον βήχα και το άσθμα.

Κρόκος
Ο κρόκος απαντιέται σε διάφορα μέρη της Ελλάδος ως αυτοφυής , αλλά εκεί που ευδοκιμεί περισσότερο είναι στο χωριό Νέα Κώμη , δέκα χιλιόμετρα νότια της Κοζάνης.
Το μοβ λουλούδι αλλά και οι κίτρινοι στήμονες είναι μεγαλύτεροι. Κάθε χρόνο τον Ιούνιο φυτεύονται οι βολβοί σε βάθος περίπου 40 cm και τον Οκτώβρη που μικραίνει η μέρα και ξεθαρρεύουν τα λουλούδια του κρόκου τα συλλέγουν για τον αναγκαστικό συνεταιρισμό του χωριού. Οι βολβοί φυτεύονται ο ένας δίπλα στον άλλο , απόσταση περίπου 15 cm και έχουν την ιδιότητα να πολλαπλασιάζονται και να γίνονται και άλλοι βολβοί με το λουλούδι τους ο καθένας. Στα επτά χρόνια έχουν πολλαπλασιασθεί τόσο που δεν μένει χώρος για να χοντρύνουν και να μεγαλώσει το λουλούδι τους πολύ και τους ξεθάβουν και τους ξεχωρίζουν και τους φυτεύουν όπως είπαμε τον Ιούνιο. Οι τοιχογραφίες στα αρχοντικά της Σιάτιστας και της Εράτειρας στην περιοχή της Κοζάνης έχουν γίνει με χρώματα από τους κρόκους.
Στη μαγειρική συναντιέται με το όνομα ζαφορά και είναι από τα πιο ακριβά καρυκεύματα στον κόσμο, χρησιμοποιείται για να δώσει χρώμα , άρωμα και γεύση.
Συλλέγεται πρωί και την χρησιμοποιούν στην διεθνή μαγειρική.

Κόλιανδρο.

Κάρδαμο.

Φλόμος.Verbascum. Το όνομά φλόμος, προέρχεται από το στέλεχός του που το χρησιμοποιούσαν για να φλομώνουν στο ξύλο τα παιδιά. Επίσης χρησιμοποιείται στο ψάρεμα. Ρίχνουν τους φλόμους εκεί όπου είναι τα ψάρια να τα φλομώσουν με τη μυρωδιά του φλόμου και να τα οδηγήσουν στα δίχτυα ή να τα βγάλουν από τις κρύπτες τους και να τα κυνηγήσουν.

Αντράκλα ή γλιστρίδα
Υπάρχουν ποικιλίες αυτοφυείς και άλλες που καλλιεργούνται. Αυτές που καλλιεργούνται είναι πιο πλατύφυλλες.
Εξαιρετικά ωφέλιμη είναι η αντράκλα σ’ αυτούς που πάσχουν από αναιμία, χρόνια δυσκοιλιότητα, αιμορροΐδες, ραγάδες του πρωκτού και ορισμένες παθήσεις των εντέρων.
Η αντράκλα προστίθεται στη ντοματοσαλάτα.
Επίσης στο διάστημα που δεν υπάρχουν μαρούλια στην αγορά ούτε ώριμες ντομάτες, μπορούμε να τρώμε σαλάτα από αντράκλα που γίνεται νοστιμότερη αν είναι ανάμικτη με ωμό τριμμένο παντζάρι, γιατί σ’ αυτό περιέχονται θρεπτικές ουσίες.
Το λάδι που προσθέτουμε στη σαλάτα πρέπει να το χτυπούμε προηγουμένως με νερό και ζωμό λεμονιού ή τομάτας. Πάντοτε βάζουμε και τριμμένο κρεμμύδι.
Με σιταρένιο ψωμί είναι φαγητό εξαιρετικά θρεπτικό για την περίοδο του καλοκαιριού.

Βλίτο
Το κόκκινο βλίτο ή αγριόβλιτο είναι αυτό που είναι αυτοφυές. Το βλίτο είναι το λεγόμενο κουτόχορτο, που αναφέρεται περιπαιχτικά όταν κάποιος δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις που προσδοκάμε.
Κουτόχορτο έφαγες;
Συνηθισμένη και η βρισιά. Α ρε Βλίτο!
Οφείλεται στο γεγονός ότι αν το αφέψημα που προέρχεται από το σπόρο του πιείς και δεύτερη κούπα, τότε έχει παρενέργειες στην αντίληψή του.

Κάπαρη και Κρίταμο ή κρίτανη
Την ίδια εποχή που μαζεύουμε την κάπαρη , από αρχές Ιουνίου μέχρι μέσα Αυγούστου , ανάλογα με την χρονιά , που φύεται στα καβάλια και στα ανόργωτα μέρη , συλλέγουμε και την κρίτανη. Η κρίτανη είναι ένα φυτό σαν την περικοκλάδα και φύεται πάνω στον βράχο.
Διαφέρει από την κάπαρη γιατί δεν έχει αγκάθια και το φύλλο επίσης είναι πολύ μυτερό σαν λόγχη. Κόβουμε τα άκρα των βλαστών όταν είναι τρυφερά και ενώ την κάπαρη την αφήνουμε στον ήλιο μια μέρα να μαραθεί και μετά την περνάμε με τα χέρια και πέφτουν τα αγκαθάκια ,( όσα δεν πέσουν με τα χέρια πέφτουν μόνα επίσης μέσα στο νερό , που δεν το αλλάζουμε), η κρίτανη δεν έχει αγκάθια. Μετά επίσης βάζουμε στο νερό μέχρι να κιτρινίσουν καλά , περίπου μια βδομάδα και μετά επίσης ξεπλένουμε με πολλά νερά και μετά με ξύδι και λαδάκι .Τα καπαρόμηλα μπορούμε να τα μαζέψουμε τον Ιούνιο πριν να ανθίσουν όσο δηλαδή είναι μικρά τα μπουμπούκια και άσκαστα. Πριν από τα καπαρόμηλα μπορούμε να μαζέψουμε επίσης άκρες των βλαστών, τα καπαροβλάσταρα και αν ανθίσουν τα καπαρόμηλα και κάνουν το αγγουράκι , συλλέγουμε το αγγουράκι και το φτιάχνουμε με τον ίδιο τρόπο.

Κοτόχορτο. Stelaria. Οι κότες αρέσκονται στο κοτόχορτο που φύεται πυκνά και έρπει και κάνει και επαρκή εδαφοκάλυψη.

Προβατινίτσα. Πολύ γαλακτοδοτικό χόρτο.

Σιδηρόχορτο. Αν βοσκήσουν ελεύθερα σε ένα χωράφι άλογα, θα εξαφανίσουν ότι σιδηρόχορτο υπάρχει.

Κολλιτσίδα.Gallium. Είδος άγριου ριζαριού. Το ριζάρι που καλλιεργείται συστηματικά μας δίνει την κόκκινη βαφή. Τα πρόβατα όταν τρώνε από αυτό κοκκινίζουν τα έντερά τους. Σπουδαία ζωοτροφή.
Χρησιμοποιείται και για χρωματισμό ποτών, όπως το καμπάρι κ. λ. .π.

Σχόλια: 
- Τα άγρια χόρτα εξαφανίζονται από τους αγρούς και η τιμή τους είναι μεγάλη στις λαϊκές αγορές.Οι λόγοι είναι: τα οργώματα , οι χορτοκοπές, το τσιμεντάρισμα …

- Τα άγρια χόρτα είναι αυτοφυή. Μπορεί να είναι διάσπαρτα, αλλά πιο συχνά υπάρχουν αποικίες τους κατά τόπους.
- Τα ήμερα χόρτα είναι σπαρμένα και ακολουθούμε καλλιεργητικές τεχνικές και επεμβάσεις.
Τα ήμερα χόρτα τα συναντάμε και ως αυτοφυή σποραδικά σε μη εκτεταμένες αποικίες.
- Τα οικόσιτα ζώα και πτηνά, τρώνε σχεδόν όλα τα χόρτα που τρώνε οι άνθρωποι, όμως αρέσκονται και σε χόρτα που ο άνθρωπος δεν τα πλησιάζει.
- Τα κατσίκια προτιμούν τα κλαριά από τα δέντρα και τους θάμνους.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ως επίλογο στην εργασία αυτή, προτιμούμε την φράση που δοξάζει τα χόρτα:
« Σπουδαία τα λάχανα »!!! Γιάννης Βαρελάς

Πηγή: ΕΦΥΡΑΙΑ ΓΗ-Η εβδομαδιαία ενημέρωση για τις δράσεις  του ΚΗΠΟΥ ΤΗΣ ΑΦΘΟΝΙΑΣ

45ο φύλλο,  Κυριακή 26 Μαϊου 2013http://www.ftiaxno.gr/2013/05/blog-post_4323.html

Τρίτη 28 Μαΐου 2013

Αιθέρια Έλαια αποσταξη

Πώς να αποστάξεις Αιθέρια Έλαια

Υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να βγάλεις τα αιθέρια έλαια από ένα φυτό. Η απόσταξη είναι ο καλύτερος και ο αρχαιότερος. Η διαδικασία που χρησιμοποιείται για την απόσταξη αιθερίων ελαίων είναι η απόσταξη με ατμό. Η διαδικασία αυτή βασίζεται σε έναν πέρση γιατρό του 11ου αιώνα που ονομάζεται «Avicenna» ο οποίος εισήγαγε και τεκμηρίωσε πολλές ιατρικές πρακτικές που χρησιμοποιούνται και σήμερα συμπεριλαμβανομένης της αρωματοθεραπείας. Κατά τη διάρκεια των αιώνων η διαδικασία της απόσταξης και ο εξοπλισμός έχουν τελειοποιηθεί και εκσυγχρονιστεί. Παρ΄όλα αυτά η βασική ιδέα παραμένει η ίδια.Τα αιθέρια έλαια χρησιμοποιούνται στα αρώματα, τα χειροποίητα σαπούνια, τα άλατα λουτρών, τις λοσιόν και σε προϊόντα φροντίδας του σώματος. Τα πτητικά συστατικά τους χρησιμοποιούνται χωριστά ή συνδυάζονται για να δημιουργήσουν ένα καινούριο αρωματικό μπουκέτο. 




Η απόσταξη ατμού είναι μια μέθοδος απόσταξης για τις ενώσεις που είναι ευαίσθητες στην υψηλή θερμοκρασία. Αυτή η διαδικασία περιλαμβάνει τη χρησιμοποίηση του εξαγόμενου ατμού μέσω ενός θερμαινόμενου μείγματος της πρώτης ύλης. Σύμφωνα με το νόμο του Raoult, μερικές από τις ενώσεις θα ατμοποιηθούν (σύμφωνα με τη μερική πίεσή τους). Το μείγμα ατμού δροσίζεται και συμπυκνώνεται, παράγοντας συνήθως ένα στρώμα αιθέριου ελαίου και ένα στρώμα νερού . Η απόσταξη ατμού των διάφορων αρωματικών φυτών και των λουλουδιών μπορεί να οδηγήσει σε δύο προϊόντα ένα αιθέριο έλαιο καθώς επίσης και ένα υδατώδες βοτανικό απόσταγμα (ανθόνερο). Τα φρέσκα ή ξηρά βότανα τοποθετούνται στον ατσαλένιο αποστακτήρα

Απόκτηση ή κατασκευή αποστακτήρα αιθέριων ελαίων.
Στο εμπόριο υπάρχουν ειδικοί αποστακτήρες για αιθέρια έλαια, προσοχή όχι για τσίπουρο γιατί τότε χάνει το νόημα όλη η πράξη. Θες αποστακτήρα καθαρά για αιθέρια έλαια. Η διαφορά τους είναι ότι δεν βράζουν τα φυτά αλλά στέλνουν ζεστό ατμό σε αυτά. Αν έχετε μπόλικο χρόνο για δημιουργικότητα μπορείται να φτιάξετε εύκολα έναν δικό σας..Για να φτιάξετε έναν αυτοσχέδιο αποστακτήρα αιθέριων ελαίων θα χρειαστείτε μια χύτρα ταχύτητος, μια χαλκοσωλήνα και έναν κουβά με πάγο. Αυτό που έχετε να κάνετε με αυτόν είναι να βάλετε μέσα στην χύτρα νερό και το φυτό που επιθυμείται αυτό θα βράσει θα ατμοποιηθεί θα κρυώσει περνώντας από τον κουβά και θα σου βγάλει ένα ζεστό μείγμα νερού και λαδιού. Τα οποία θα διαχωριστούν μονά τους μέσα στο δοχείο αφού το αιθέριο έλαιο είναι ελαφρύτερο από το νερό. Με ένα κουταλάκι θα πάρετε το αιθέριο από την επιφάνεια..


Υπάρχουν τρεις παραλλαγές για τη διαδικασία απόσταξης :
  1. Υδροαπόσταξη

  2.  Απόσταξη με νερό και ατμό 

  3. Απόσταξη με ατμό.


Όλες αυτές λειτουργούν με τον ίδιο βασικό τρόπο. Η διαδικασία περιλαμβάνει τη χρησιμοποίηση του εξαγόμενου ατμού μέσω ενός θερμαινόμενου μείγματος της πρώτης ύλης. Διοχετεύεται θερμότητα στον άμβυκα και η θερμότητα του ατμού σπάει τις ίνες του φυτού. Η θερμότητα αυτή είναι αρκετή για να απελευθερώσει τα αιθέρια έλαια, τα οποία παρασύρονται από τους υδρατμούς έξω από τον άμβυκα. Το μείγμα ατμού και ελαίων ψύχεται και συμπυκνώνεται, παράγοντας συνήθως ένα στρώμα αιθέριου ελαίου και ένα στρώμα νερού. Δεδομένου ότι το αιθέριο έλαιο και το νερό έχουν διαφορετικές πυκνότητες, (το αιθέριο έλαιο είναι ελαφρύτερο από το νερό), το αιθέριο έλαιο ανεβαίνει στην κορυφή. Η απόσταξη των διάφορων αρωματικών φυτών και των λουλουδιών μπορεί να οδηγήσει σε δύο προϊόντα. Το ένα είναι το αιθέριο έλαιο και το άλλο το ανθόνερο, που είναι νερό στο οποίο είναι διαλυμένη μικρή ποσότητα αιθέριου ελαίου.


Η υδροαπόσταξη: είναι η απλούστερη από τις διαδικασίες και επιτυγχάνεται όταν το φυτό τοποθετηθεί μέσα στο νερό, το οποίο βράζει. Ενώ αυτή η μέθοδος είναι απαραίτητη για ορισμένα φυτά, ιδιαίτερα τα ξυλώδη, η απόσταξη ελαίων από φυτά όπως η λεβάντα, λειτουργεί καλύτερα με τις μεθόδους του ατμού που αναφέρονται παραπάνω.

Απόσταξη με νερό και ατμό: είναι μια διαδικασία όπου το φυτό τοποθετείται μέσα στον άμβυκα πάνω από το βραστό νερό μέσω ενός πλέγματος ή σχάρας όπως αναφλεραμε παραπάνω με αποτέλεσμα, ο ατμός να διαπερνά περισσότερο από το φυτικό υλικό, παρέχοντας μεγαλύτερη απόδοση ελαίου από ότι η μέθοδος της υδροαπόσταξης.

Απόσταξη με ατμό: σε αυτή τη μέθοδο ο ατμός παράγεται σε μια ατμόγεννήτρια και στη συνέχεια εισάγεται κάτω από το φυτικό υλικό. Το πλεονέκτημα αυτής της μεθόδου είναι ότι το φυτικό υλικό μπορεί να επεξεργαστεί ευκολότερα, χωρίς να χρειάζεται να έρθει σε επαφή με το νερό αποφεύγοντας έτσι την αλλοίωση των συστατικών του ελαίου.

Εξοπλισμός και διαδικασία απόσταξης αιθέριων ελαίων

  • Η πηγή θερμότητας, η οποία χρησιμοποιείται για να βράσει το νερό είναι βασική για την διαδικασία της απόσταξης. Μια αναμμένη φωτιά κάτω από τον αποστακτήρα είναι η παλαιότερη και παραδοσιακή μέθοδος για τη θέρμανση του. Σήμερα, μπορούμε επίσης να χρησιμοποιήσουμε το φυσικό αέριο, όπως προπάνιο ή βουτάνιο, και  ηλεκτρική ενέργεια. 
  • Μια δεξαμενή συγκράτησης νερού και ακριβώς πάνω από το νερό σε μια σχάρα το φυτικό υλικό προς απόσταξη. 
  • Ο συμπυκνωτής, που συγκεντρώνει τον ατμό και το δροσίζει, συνήθως με σωληνώσεις, μέσω ενός σωλήνα βυθισμένο σε κρύο νερό ή πάγο. 
  • Ο διαχωριστήρας, που χωρίζει το αιθέριο έλαιο από τους υδρατμούς. Ο διαχωριστήρας, ή Essencier, είναι ένα από τα σημαντικότερα κομμάτια της συσκευής του αποστακτήρα. Δίνει τη δυνατότητα απόσταξης για το διαχωρισμό των αιθέριων ελαίων από το απόσταγμα σε ένα παθητικό τρόπο.Με το διαχωριστήρα  διαχωρίζονται το αιθέριο έλαιο από το ανθόνερο λόγω διαφορετικής πυκνότητας.
  • Συγκομιδή των πρώτων υλών σας. Η ποσότητα των αιθέριων ελαίων που περιέχονται σε ένα φυτό ποικίλλει κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης του φυτού, γι 'αυτό είναι απαραίτητο η  συγκομιδή να γίνει την κατάλληλη στιγμή. Αυτό θα εξαρτηθεί από το είδος των φυτών, έτσι πρέπει να κάνετε κάποια έρευνα για να διαπιστώσετε πότε να κάνετε τη συγκομιδή. Η συγκομιδή σε λάθος μέρη και η συλλογή σε λάθος ώρα της ημέρας μπορεί να μειώσει την ποσότητα και την ποιότητα των αιθέριων ελαίων. Εάν αγοράζετε το υλικό σας, δεν έχετε τον έλεγχο της διαδικασίας συλλογής αλλά ρίξτε μια ματιά στα φυτά που φαίνονται υγιή και ακέραια, και ρωτήστε τον πωλητή λεπτομέρειες για τον τόπο και τον τρόπο της συγκομιδής και κρίνετε ανάλογα με τις απαιτήσεις του φυτού αν είναι κατάλληλο για απόσταξη. 
  • Αποξηράνετε το φυτικό υλικό. Η ξήρανση μειώνει την ποσότητα του ελαίου σε κάθε φυτό, αλλά μπορεί να αυξήσει σημαντικά την απόδοση σας ανά παρτίδα γιατί θα είστε σε θέση να βάλετε περισσότερο υλικό σε κάθε παρτίδα. Εμπορικά φυτά όπως η λεβάντα και η μέντα τα αφήνεται να στεγνώσουν στην φάση μετά τον τεμαχισμό για μια ημέρα. Η ιδανική μέθοδος ξήρανσης ποικίλλει από φυτό σε φυτό, αλλά σε γενικές γραμμές δεν πρέπει να υπερθερμανθούν τα φυτά - ξήρανση υπό σκιά ή ακόμη και σε ένα σκοτεινό δωμάτιο ελαχιστοποιεί το λάδι που χάνεται - δεν πρέπει να τα υπερξηράνετε, και δεν πρέπει να επιτρέψουμε στα φυτά να γίνουν υγρά και πάλι πριν από την απόσταξη. Απόσταξη το συντομότερο δυνατό μετά την ξήρανση. 

  • Προσθέστε νερό στη δεξαμενή του αποστακτήρα σας . Χρησιμοποιείστε καθαρό νερό, σε ιδανική μορφή φιλτραρισμένο ή αποσταγμένο. Εάν χρησιμοποιείτε ένα κατασκευασμένο αποστακτήρα, ακολουθήστε την κατεύθυνση του κατασκευαστή. Διαφορετικά, απλά βεβαιωθείτε ότι έχετε αρκετό νερό ώστε να φτάσει μέχρι να ολοκληρωθεί η απόσταξη. Ανάλογα με το φυτό και την ποσότητα, η απόσταξη μπορεί να διαρκέσει από μισή ώρα εώς έξι ή περισσότερες ώρες.
  • Προσθέστε το φυτικό υλικό στον αποστακτήρα. Δεν χρειάζεται να κόψετε ή να μειώσετε το φυτικό υλικό, γιατί με τον τρόπο αυτό θα χάσετε μερικά από τα έλαια. Το φυτικό υλικό  θα πρέπει να αγγίζει την πλευρά του αποστακτήρα όσο το δυνατόν λιγότερο. Το στρώμα του υλικού των φυτών μπορεί να είναι αρκετά παχύ, αρκεί να είναι κάτω από την έξοδο ατμού.
  • Κλείστε τον αποστακτήρα και βράστε το νερό που περιέχει. Τα περισσότερα φυτά  απελευθερώνουν τα αιθέρια έλαια τους, στους 100 βαθμούς Κελσίου ή 212 βαθμούς Φαρενάιτ, το κανονικό σημείο βρασμού του νερού. 
  • Επίβλεψη του αποστακτήρα. Μετά από λίγο το απόσταγμα θα αρχίσει να πέφτει μέσω του ψυκτήρα σας και στον διαχωριστή σας. Ανάλογα με τη διάρκεια της διαδικασίας απόσταξης, ίσως χρειαστεί επίσης να αλλάξετε το νερό στο συμπυκνωτή, έτσι ώστε η διαδικασία ψύξης να εξακολουθεί να εργάζεται. Ακολουθήστε τις οδηγίες για το συγκεκριμένο φυτό στο οποίο κάνετε απόσταξη. 
  • Φιλτράρετε τη συλλογή ελαίου (προαιρετικά). Μόλις η απόσταξη σας είναι πλήρης μπορείτε να φιλτράρετε το λάδι με ένα  στεγνό βαμβακερό ύφασμα. Βεβαιωθείτε ότι το ύφασμα είναι ξηρό και καθαρό (υπολείμματα των απορρυπαντικών, καθώς και ρύποι μπορούν να μολύνουν το έλαιο). 
  • Ρίχνουμε το λάδι σε ένα δοχείο για αποθήκευση το συντομότερο δυνατό. Τα περισσότερα αιθέρια έλαια διατηρούνται επί δύο τουλάχιστον χρόνια, αλλά ορισμένα έχουν εξαιρετική διάρκεια ζωής στα ράφια. Για να μεγιστοποιήσετε την ωφέλιμη ζωή του ελαίου σας, κρατήστε το σε ένα σκούρο γυάλινο μπουκάλι ή δοχείο από ανοξείδωτο χάλυβα. Χρησιμοποιήστε ένα καθαρό χωνί για να χυθεί το λάδι στο δοχείο, και βεβαιωθείτε ότι το δοχείο είναι άψογα καθαρό πριν από την έκχυση ελαίου σε αυτό. Φυλάσσεται σε δροσερό και σκοτεινό μέρος. 
  • Αποφασίστε τι θα κάνετε με το Ηydrosol. Η διαδικασία της απόσταξης παράγει το αιθέριο έλαιο και το Hydrosol, ο όρος για το νερό που έχει υποστεί απόσταξη και το οποίο συλλέγει το διαχωριστικό. Μερικά hydrosols είναι δυνατό να χρησιμοποιηθούν όπως το ροδόνερο ή νερό λεβάντα.http://www.back-to-nature.gr/2012/11/blog-post_18.html

Δευτέρα 27 Μαΐου 2013

λεβάντα


Η λεβάντα (επ. ονομ. Lavandula) είναι γένος φυτών που ανήκει στην οικογένεια των Χειλανθών (Labiatae). Το γνωστότερο γένος είναι η λαβαντούλα, που περιλαμβάνει γύρω στα 25 είδη. Είναι ιθαγενές των παραμεσόγειων περιοχών.Τα περισσότερα είδη λεβάντας κατάγονται από την λεκάνη της Μεσογείου, και απαντώνται σε βραχώδεις και ασβεστολιθικές περιοχές. Επίσης η λεβάντα εμφανίζεται πάνω από την βόρεια Αφρική, την Μεσόγειο την Ευρώπη και την Δυτ. Ινδία. Το αιθέριο έλαιο που περιέχουν τα φύλλα της χρησιμοποιείται στην αρωματοποιία και για τη θεραπεία νευρασθενειών. Έχει επίσης αντισηπτικές ιδιότητες και χρησιμοποιείται στην επούλωση τραυμάτων. Σε μεγάλες δόσεις η λεβάντα δρα ως υπνωτικό και ναρκωτικό. Οι ιαματικές της ιδιότητες ήταν γνωστές από την αρχαιότητα και αναφέρονται στο Διοσκουρίδη, τον Πλίνιο και το Γαληνό. 
Το όνομα «λεβάντα» προέρχεται από το λατινικό lavare που σημαίνει πλένω ή κολύμπώ. Είδη όπως η Lavandula latifollia φύονται σε ένα μεγάλο μέρος της Μεσογείου προτιμώντας πιο ζεστά κλίματα και χαμηλότερες σε υψόμετρο περιοχές.

Περιγραφή
 
Η λεβάντα είναι πολυετής χαμηλός θάμνος και αυξάνει σε ύψος από 0,3 – 1,2μ. Η πραγματική λεβάντα έχει σφαιρική και πυκνή ανάπτυξη. Τα αρωματικά αειθαλή φύλλα της είναι καταπράσινα εντελώς αντίθετα και μήκους 5 εκ. Ανθίζει το καλοκαίρι. Τα άνθη της διακρίνονται από τις διακοπτόμενες κορυφές και έχουν γλυκό άρωμα. Τα μέρη του φυτού που χρησιμοποιούνται για απόσταξη είναι τα άνθη και σε μικρότερες ποσότητες τα φύλλα. Οι κορυφές των ανθέων παράγουν αιθέριο έλαιο πολύ ανώτερης ποιότητας από αυτό που περιέχεται στα φύλλα. Κατά την συγκομιδή των ανθέων για αποξήρανση κόβουμε τα άνθη .
Πρόκειται για φυτό φρυγανώδες και πολύκλαδο, με όρθιους βλαστούς που φύονται από τη βάση. Έχει γκριζοπράσινα φύλλα, στενά ώς λογχοειδή. Οι ανθοφόροι βλαστοί καταλήγουν σε ταξιανθία τύπου στάχεος.
Το αιθέριο έλαιο της λεβάντας χρησιμοποιείται στην αρωματοποιία, τη σαπωνοποιία και στη φαρμακευτική ως τονωτικό και αντικαταρροϊκό. Κύριο συστατικό του είναι η χημική ένωση οξικό λιναλύλιο. Εκτός αυτού, περιέχει αλκοόλες.

Ποικιλίες : Υπάρχουν 48 είδη λεβάντας με εκατοντάδες γενότυπους που διαφοροποιούνται από το σχήμα τους μέχρι την περιεκτικότητα τους σε αιθέρια έλαια. Διακρίνουμε 3 κύρια είδη που παράγουν αιθέρια έλαια.
  • L. angustifolia (γνήσια λέβάντα).
  • L. latifolia (πλατύφυλλη λεβάντα).
  • L. angustifolia x L. latifolia (η υβρική λεβάντα γνωστή ως lavandin).
Είδη όπως Lavandula, Dentata, Stoechas, Pterostoechas, Chaetostachys, Subnuda υπάρχουν είτε ως υβρίδια, είτε ως υποείδη ενώ τα παρακάτω ως επί των πλείστων καλλιεργούνται σε εμπορική κλίμακα για την παραγωγή αιθέριων ελαίων.
  • Γνήσιο αιθέριο έλαιο προέρχεται από την L. angustifolia
  • Γαλλικό αιθέριο έλαιο από την L. dentata
  • To αιθέριο έλαιο λεβάντας πλατύφυλλης που προέρχεται από την L. latifolia
  • Το αιθέριο έλαιο ισπανικής λεβάντας από την L. stoechas
  • Tο αιθέριο έλαιο των υβριδικών ποικιλιών από την L. angustifolia X L. latifolia hybrids
Το καθένα από τα παραπάνω είδη παράγει διαφορετικής σύστασης αιθέρια έλαια καθένα για διαφορετική χρήση. Σε κάθε είδος υπάρχουν αρκετές ποικιλίες που καλλιεργούνται για την παραγωγή και εμπορία αιθέριων ελαίων.

Κατά την επιλογή μιας ποικιλίας λεβάντας για την παραγωγή αιθέριου ελαίου θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη τα παρακάτω:
  1. Οι υβριδικές ποικιλίες παράγουν τις υψηλότερες αποδόσεις σε άνθη και τις υψηλότερες ποσότητες σε αιθέριο έλαιο ανά μονάδα επιφάνειας.
  2. Οι υβριδικές ποικιλίες παράγουν μεγάλα άνθη γκρι χρώματος. Οι καλύτερες ποικιλίες για εμπορικούς σκοπούς παραγωγής αιθερίων ελαίων είναι οι Grosso, Super, Provence, Abriali και η Seal.
  3. Η ποικιλίες γνήσιας λεβάντας (L. angustifolia) παράγουν μικρότερα άνθη μπλε χρώματος και είναι καταλληλότερες για την παραγωγή αποξηραμένων ανθέων από τις ποικιλίες λεβαντίνης και παράγουν έλαιο που προτιμάται από την βιομηχανία αρωμάτων.
Καλλιέργεια 
Η λεβάντα καλλιεργείται σε εδάφη πλούσια σε ασβέστιο, καθώς αυτό βελτιώνει την ποιότητα του αιθερίου ελαίου της και βοηθά την ανάπτυξη του φυτού. Το έδαφος καλλιέργειας πρέπει να είναι ελαφρύ και χαλικώδες, γι' αυτό και το φυτό προσφέρεται για καλλιέργεια σε εκτάσεις ακατάλληλες για άλλου τύπου καλλιέργειες. Δεν αγαπά, επίσης, ιδιαίτερα την υγρασία, αλλά ούτε και την ολοσχερή ξηρασία. Σήμερα καλλιεργείται στην Ισπανία, τη Γαλλία, τη Βουλγαρία και αρκετές χώρες της Βόρειας Αφρικής. Στην Ελλάδα καλλιεργείται στην Αρκαδία, την Κεφαλληνία, τις Σέρρες την Κομοτηνή και τη Σαμοθράκη.


Κλιματικές απαιτήσεις : Η Λεβάντα είναι μέτρια ανθεκτική σε πάγο και ξηρασία. Η πλατύφυλλη λεβάντα δεν είναι ανθεκτική σε παγετό. Όλες οι λεβάντες είναι ευαίσθητες στην υψηλή υγρασία, ενώ οι υψηλές θερμοκρασίες του καλοκαιριού επηρεάζουν την ποιότητα του παραγόμενου ελαίου.
Στον φυσικό της οικότοπο η γνήσια λεβάντα μπορεί να ευδοκιμήσει σε υψόμετρα μέχρι 1700 μ. από το επίπεδο τη θάλασσας ενώ η πλατύφυλλη αναπτύσσεται σε υψόμετρα 200-700μ. Η λεβαντίνη συνήθως αναπτύσσεται σε υψόμετρα 700-1000 μ. Η παραγωγή ελαίου αυξάνεται καθώς αυξάνεται το υψόμετρο γιατί η άνθηση των φυτών σε ψυχρές περιοχές είναι αφθονότερη. Οι πολλοί και διαφορετικοί τύποι λεβάντας επιτρέπουν την καλλιέργεια της σε διάφορα μικροκλίματα από κρύα μέχρι ημιτροπικά. Σε κάθε ιδιαίτερο μικρόκλιμα πρέπει να δοκιμάζονται διάφορες ποικιλίες προκειμένου να διαπιστωθεί ποια από αυτές θα αναπτυχθεί καλύτερα.
Βροχόπτωση : Σε περιοχές με ετήσιο ύψος βροχής 300-1400 mm η λεβάντα αποδίδει καλά. Το έδαφος μεταξύ των αρδεύσεων θα πρέπει να διατηρείται χωρίς πολύ υγρασία για αυτό θα πρέπει να αφήνεται να στραγγίζει καλά πριν την επανάληψη τους.
Απαιτήσεις σε έδαφος : Η λεβάντα απαιτεί καλώς στραγγιζόμενα εδάφη ηλιαζόμενα, αμμώδη αμμοπηλώδη ή χαλικώδη εδάφη. Τα χαμηλής γονιμότητας εδάφη δεν πρέπει να θεωρούνται ακατάλληλα. Το pH του εδάφους πρέπει να κυμαίνεται από 5,8 – 8,3. Πολύ υγρά εδάφη η κακώς στραγγιζόμενα εδάφη μπορούν να προκαλέσουν κακή ανάπτυξη, ασθένειες η τον θάνατο των φυτών.
Πολλαπλασιασμός : Η λεβάντα πολλαπλασιάζεται με μοσχεύματα , με σπόρο ή ριζώματα ή καταβολάδες. Ο πολλαπλασιασμός με σπόρο είναι εφικτός αλλά δεν εξασφαλίζει την γενική ομοιομορφία.
Πολλαπλασιασμός με μοσχεύματα : Τα μοσχεύματα πρέπει να λαμβάνονται από δυνατά και υγιή φυτά που καλλιεργούνται στο ύπαιθρο. Οι ορμόνες Ριζοβολίας μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την υποβοήθηση της ριζοβολίας. Τα μοσχεύματα μήκους 10 έως 15 εκατοστά προέρχονται από τους νέους βλαστούς, στα οποία αφαιρούνται κατά τα δύο τρίτα του μήκους του τα φύλλα και στην συνέχεια τοποθετούνται σε δίσκους Ριζοβολίας στο ριζωτήριο με κατάλληλο υπόστρωμα. Μείγμα με 30% οργανικού υποστρώματος και 70% κατάλληλου εδαφικού λειτουργεί άριστα για την έκπτυξη των ριζών των μοσχευμάτων.
Δειγματοληψία εδάφους και ανάλυση : Πριν την εγκατάσταση της καλλιέργειας θα πρέπει να γίνεται δειγματοληψία εδάφους σύμφωνα με τις επικρατούσες μεθόδους. Με την ανάλυση του εδάφους έχουμε την εικόνα για το έδαφος μας σχετικά με την ύπαρξη οργανικής ουσίας, την περιεκτικότητα σε διοξείδιο ασβέστιου καθώς και την ύπαρξη ή τις ελλείψεις των θρεπτικών στοιχείων
Προετοιμασία εδάφους : Η προετομασία του εδάφους για την εγκατάσταση τη καλλιέργειας περιλαμβάνει το όργωμα του εδάφους σε βάθος 40 εκ. και στην συνέχεια το σβάρνισμα του.
Αποστάσεις φύτευσης / Πυκνότητα φύτευσης : Η λεβάντα συνήθως φυτεύεται σε αποστάσεις μεταξύ των γραμμών 1,2-2 μ. και 0,30-0,60 μ. μεταξύ των φυτών, με πυκνότητα 800-2800 φυτά /στρ.
Η πυκνότητα καθορίζεται ανάλογα με την διαθέσιμη υγρασία, την ποικιλία το μέγεθος της καλλιέργειας καθώς και με τις μηχανικές καλλιεργητές εργασίες συγκομιδής. Υψηλές πυκνότητες σημαίνει και υψηλό κόστος εγκατάστασης αλλά επίσης και μεγάλες αποδόσεις νωρίς. Επίσης τα φυτά γίνονται πιο δυνατά και έχουν περισσότερη διάρκεια στο χρόνο.Μια καλά εγκατεστημένη δυναμική φυτεία λεβάντας θα πρέπει να είναι έτοιμη για συγκομιδή τον δεύτερο χρόνο της. Τα φυτά της λεβάντας αντέχουν στο χρόνο περί τα 10-15 έτη η ακόμη περισσότερο εάν η διαχείριση της καλλιέργειας είναι σύμφωνη με τις ανάγκες της.
Εποχή φύτευσης : Σε ήπια κλίματα καλύτερη εποχή φύτευσης είναι το φθινόπωρο ώστε να προλάβουν τα φυτά να εγκατασταθούν καλύτερα ώστε να αντέξουν τον χειμώνα και την άνοιξη να αυξηθούν γρηγορότερα. Σε περιοχές με ψυχρούς χειμώνες η φύτευση πρέπει να γίνεται την άνοιξη και είναι η μόνη επιλογή. Η φύτευση σε αυτές τις περιπτώσεις θα πρέπει να γίνεται αμέσως μετά τον τελευταίο παγετό.
Λίπανση : Η λεβάντα αποδίδει καλά σε εδάφη που για άλλες καλλιέργειες θεωρούνται θρεπτικά ανεπαρκή .Αυξημένες ποσότητες αζώτου έχουν σαν αποτέλεσμα την μείωση της ποσότητας αλλά και της ποιότητας παραγόμενου αιθέριου ελαίου, τα φυτά γίνονται περισσότερο ευαίσθητα και αυξάνεται ο ανταγωνισμός με τα ζιζάνια.
Για την παραγωγή 100 κιλών ανθέων η λεβάντα αποσπά από το έδαφος 0,8 κιλά αζώτου, 0,2 κιλά Φωσφόρου και 0,8 κιλά καλίου. (Polydeonny, Sotnik & Hilapzew, 1979).
Η συνιστώμενη δόση αζώτου είοναι 8-10 κιλά ανά στρέμμα.
Οι απαιτήσεις σε φώσφορο και κάλιο είναι μικρές και εξαρτώνται από τον τύπο του εδάφους και την θρεπτική του κατάσταση. Περιοδική ασβέστωση μπορεί να είναι αναγκαία ώστε να διατηρείται η τιμή του ρΗ σε ικανοποιητικό επίπεδο. Μια πλήρης ανάλυση εδάφους πριν την φύτευση είναι αναγκαία. Τα σωστά αποτελέσματα της ανάλυσης σχετικά με τον τύπο του εδάφους την έλλειψη και την περίσσεια θρεπτικών, θα βοηθήσει ώστε να γίνουν όλες εκείνες οι ενέργειες για την ορθή ισορροπία τους στο εδαφος.
Άρδευση : Η άρδευση είναι αναγκαία για τα πρώτα 2 χρόνια έως ότου η καλλιέργεια έχει εγκατασταθεί πλήρως. Σε ελαφριά εδάφη ή σε περιοχές με χαμηλές βροχοπτώσεις η άρδευση σε κρίσιμα στάδια εξακολουθεί να είναι αναγκαία. Τα φυτά στο στάδιο της ανθήσεως δεν θα πρέπει να αφήνονται χωρίς νερό . Η άρδευση μπορεί να αυξήσει την παραγωγή στις ώριμες καλλιέργειες λεβάντας άλλα η άκαιρη και η υπερβολική άρδευση θα αυξήσει τα προβλήματα των ασθενειών, τα φυτά θα μεγαλώσουν σε ύψος τα κλαδιά θα σπάσουν και η κόμη του φυτού θα ανοίξει στην μέση. Σε κάθε περίπτωση η Στάγδην άρδευση συνιστάται διότι πέρα από την ορθή εφαρμογή του νερού θα βοηθήσει στον έλεγχο των ζιζανίων.
Κλάδεμα : Η κοπή των ανθέων μαζί με μέρος των βλαστών θα πρέπει να γίνεται τα 2 πρώτα χρόνια ώστε να βοηθηθούν τα φυτά να δυναμώσουν για να δημιουργήσουν ένα ανθεκτικό πλαίσιο. Στα μετέπειτα χρόνια το κλάδεμα γίνεται σε διαφορετική περίοδο, μετά την συγκομιδή συνήθως το φθινόπωρο. Ο λόγος είναι ότι η συγκομιδή ανθέων για την παραγωγή αιθέριου ελαίου αφήνει τα περισσότερα στελέχη στα φυτά. Συνεπώς το κλάδεμα γίνεται αμέσως μετά και σε ύψος τέτοιο ώστε να δυναμώνουμε την καλλιέργεια. Το κλάδεμα μπορεί να γίνει είτε μηχανικά (παρελκόμενα τρίμμερ σε ελκυστήρα)είτε με δρεπάνια.
Συγκομιδή : Η συγκομιδή της λεβάντας για παραγωγή αιθέριου ελαίου γίνεται όταν το άνθος έχει ωριμάσει και το κάτω μισό έχει ανοίξει.
Η συγκομιδή πρέπει να γίνεται έγκαιρα γιατί πέφτει η ποιότητα του. Συνεπώς η συγκομιδή στην σωστή εποχή έχει πολύ μεγάλη σημασία. Αυτό που πρέπει να έχουμε υπόψη κατά την συγκομιδή είναι ότι αυτή δεν θα πρέπει να πραγματοποιείται σε πολύ ζεστό καιρό ούτε και σε συνθήκες ανέμου διότι πολύ σημαντικές ποσότητες ελαίου χάνονται με εξάτμιση. Οι ακίδες των ανθέων κόπτονται 15-20 εκατοστά κάτω από αυτά. Η συγκομιδή γίνεται είτε με δρεπάνια είτε με μηχανήματα που έχουν σχεδιαστεί για αυτή την εργασία. Η κοπή των ανθέων για τις αγορές νωπών και αποξηραμένων αρωματικών φυτών συνήθως λαμβάνει χώρα μια εβδομάδα αργότερα από ό,τι για την παραγωγή αιθέριου ελαίου.


Οι αποδόσεις της πραγματικής λεβάντας σε αιθέριο έλαιο κυμαίνονται από 0,8-3 κιλά/στρεμμα και τη λεβαντίνης (υβρίδιο λεβάντας γνωστό ως Lavandula x intermedia ή as L. hybrida and L. Hortensis, το υβρίδιο αυτό προέρχεται από την διασταύρωση της Lavandula angustifolia με την Lavandula latifolia ), 4-22 κιλά/στρέμμα. Ενώ οι αποδόσεις σε αποξηραμένα άνθη από 50-100 κιλά/στρ.
Παγκοσμίως παράγονται 200 τόνοι ετησίως υψηλής ποιότητας λαδιού λεβάντας. Η αναλογία παραγωγής λαδιού λεβάντας και λεβαντίνης παγκοσμίως είναι 1:5. Η τιμή του λαδιού της λεβαντίνης είναι χαμηλότερη από αυτό της πραγματικής λεβάντας. Τα φυτά που ανήκουν στις λεβαντίνες παράγουν περισσότερο αιθέριο έλαιο και είναι ανθεκτικότερα ενώ η παγκόσμια παραγωγή σε αιθέριο έλαιο αυτών τω φυτικών ειδών φθάνει τους 1000 τόνους.
Οι μεγαλύτερες παραγωγές χώρες σε αιθέριο έλαιο λεβάντας είναι η Βουλγαρία, η Αγγλία, η Σερβία, η Αυστραλία, οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Νότια Αφρική, η Τανζανία, η Ιταλία και η Ισπανία. Η πραγματική λεβάντα κυρίως για άρωμα, καλλιεργείται στην Ευρώπη και ειδικότερα στην Γαλλία.

Θεραπευτικές Ιδιότητες: Τα άνθη της θεωρούνται ότι ενεργούν κατά του βήχα, του άσθματος, του κοκίτη, της γρίπης και της λαρυγγίτιδας. Η λεβάντα καταπραΰνει τους νευρόπονους του στομάχου και ηρεμεί το νευρικό σύστημα, γιατί δρα ως χαλαρωτικό. Είναι ιδανικό για τις αϋπνίες και το στρες, βοηθά τις ημικρανίες και τους πονοκεφάλους.
Χρήση: Είναι φυτό αρωματικό – φαρμακευτικό και εκτός από αφέψημα χρησιμοποιείται πάρα πολύ και ως αιθέριο έλαιο.


Δείτε μερικές μόνο από τις εφαρμογές της που ακολουθούν.
1. Τα λουλούδια της λεβάντας (φρέσκα ή ξηρά) εκπέμπουν μια ισχυρή, αρωματική, «ανεβαστική» μυρωδιά όταν τρίβονται στα δάκτυλά μας. Για να ανεβάσετε γρήγορα τη διάθεσή σας ή για στιγμιαία ανακούφιση απ' το στρες, τρίψτε στα δάκτυλά σας μερικά άνθη και εισπνεύσατε τη μυρωδιά, αργά και βαθιά. Ο συνδυασμός της βαθιάς εισπνοής και εισπνοής της μυρωδιάς της λεβάντας θα σας ηρεμήσει από τη νευρική ένταση, την ανησυχία και τα συναισθήματα πανικού, εντός λίγων λεπτών.undefined
2. Ένα χαλαρωτικό, κατευναστικό τσάι μπορεί να γίνει από τα λουλούδια. Απλά βάλτε ένα κουτάλι σούπας φρέσκων ή ξηρών λουλουδιών σε μία τσαγιέρα και χύστε βρασμένο νερό μέσα. Εμποτίστε για περίπου δέκα λεπτά. Αυτό το τσάι ηρεμεί τα νεύρα, καταπραΰνει το στομάχι και τη νευρική υπερένταση και υποβοηθά τον ύπνο.
3. Το αιθέριο έλαιο της λεβάντας, εφαρμόζεται όπως ένα άρωμα στα μαλλιά, το λαιμό, τα αυτιά ή άλλα μέρη σωμάτων. Μυρίζει περίφημα!
4. Προσθέστε μερικές σταγόνες ελαίου λεβάντας στο λουτρό σας ή στο σφουγγάρι για το ντους για έναν κατευναστικό καθαρισμό. Εάν δεν έχετε αιθέριο, προσθέστε μια γεμάτη χούφτα φρέσκων ή ξηρών.
5. Για να καταστήσετε τον ύπνο πιο αναπαυτικό, στάξτε μερικές σταγόνες λεβάντας στο μαξιλάρι σας.
6. Μια άλλη επιλογή είναι να τυλίξετε μια χούφτα ξηρών λουλουδιών σε ένα πάνινο σακούλι, να το δέσετε και να ρίξετε στη μαξιλαροθήκη σας.
7. Για να ανακουφίσετε ένα ηλιακό έγκαυμα, προσθέστε μερικές σταγόνες αιθέριου ελαίου σε νερό, μέσα σε ένα μπουκάλι ψεκασμού, και ψεκάστε το ηλιοκαμένο δέρμα.
8. Τυλίξτε μια χούφτα λουλουδιών λεβάντας σε ένα τετράγωνο πανί και δέστε με κορδόνι. Μπορείτε επίσης να στάξετε μερικές σταγόνες αιθέριου ελαίου πάνω στο σακούλι για πρόσθετη αρωματοθεραπευτική δράση. Ρίξτε το σακούλι στο στεγνωτήριό σας για να δώσετε στα ρούχα σας μία απίστευτη μυρωδιά. Αυτό θα φρεσκάρει μέχρι και 25 γεμίσματα του στεγνωτηρίου!
9. Εφαρμόστε σταγόνες αιθέριου ελαίου πάνω στα τσιμπήματα εντόμων, τα κοψίματα και γδαρσίματα. Η λεβάντα είναι πολύ αντισηπτική και καταστρέφει τα μικρόβια που μπορούν να προκαλέσουν μολύνσεις.
10. Εμποτίστε φρέσκα ή ξηρά λουλούδια σαν για να κάνετε ένα τσάι. Αλλά αντί να το πιείτε, τον αφήνετε να δροσίσει και το χρησιμοποιείτε ως ξέβγαλμα των μαλλιών, για να μειώσει την πιτυρίδα.
11. Τα κονιορτοποιημένα λουλούδια μπορούν να προσθέσουν μια μοναδική και ευχάριστη γεύση σε σαλάτες, κρέμες, μαρμελάδες, ζελέ και μπισκότα. Είναι ένα μαγειρικό, συστατικό συγγενές με τη μέντα, τη φασκομηλιά, τη μαντζουράνα και το θυμάρι και μπορεί να χρησιμοποιηθεί με τον ίδιο τρόπο με αυτά τα βότανα. Η λεβάντα είναι τόσο ευπροσάρμοστη στην κουζίνα, που ουσιαστικά οποιοσδήποτε πειραματισμός με αυτήν, θα παραγάγει πολύ καλά αποτελέσματα. 


Το μωβ βότανο μπορεί να γίνει θαυματουργό Εκτός από το να κρατάει τον σκόρο μακριά από την ντουλάπα μας, η λεβάντα έχει και άλλες, μαγικές ιδιότητες που οφελούν την υγεία μας. Ας δούμε τρεις από αυτές.
1) Άπομακρύνει την πιτυρίδα
Το αιθέριο έλαιο του φυτού μπορεί να βοηθήσει στην σωστή ισορροπία του τριχωτού της κεφαλής και, συγκεκριμένα, για τις ενοχλητικές νιφάδες την πιτυρίδας, υπάρχει μία απλούστατη θεραπεία, που μπορεί να τις εξαφανίσει: Βρέξτε τα μαλλιά σας με ζεστό νερό και σκουπίστε τα καλά με μία πετσέτα. Αναμείξτε 15 σταγόνες αιθέριου ελαίου λεβάντας με ελαιόλαδο ή αμυγδαλέλαιο, βάλτε το μείγμα για 10 περίπου δευτερόλεπτα στον φούρνο μικροκυμάτων και κάντε με αυτό ελαφρύ μασάζ στο κεφάλι σας. Φορέστε ένα σκουφάκι, ή τυλίξτε τα μαλλιά σας με μία ζεστή πετσέτα και αφήστε το για μία ώτα. Στην συνέχεια, λουστείτε κανονικά.

2) Καταπολεμάει το φούσκωμα Το φούσκωμα στο στομάχι και η δυσπεψία μπορούν να προκληθούν από βακτήρια που συναντάμε στις τροφές, αλλά και στα αντιβιοτικά φάρμακα. Οι πολυφαινόλες, που είναι ένα είδος αντιοξειδοτικών, που περιέχει η λεβάντα μειώνουν τα ποσοστά «κακών» βακτηριδίων στο στομάχι μας κάνοντάς μας να αισθανόμαστε πολύ πιο ανάλαφρες αλλά και μειώνοντας αισθητά το ενοχλητικό φούσκωμα.
3) Ανακουφίζει από την φαγούρα Εάν είστε από τους ανθρώπους που υποφέρουν από τα τσιμπήματα των κουνουπιών, αλλά και γενικώς έχετε ευαίσθητο δέρμα και υποφέρετε συχνά από κνησμό, το αιθέριο έλαιο της λεβάντας, ξανά, μπορεί να σας σώσει. Επειδή το φυτό είναι φυσικό αντιφλεγμονώδες, βοηθάει στην μείωση της φαγούρας, της κοκκινίλας και του πρηξίματος στο δέρμα. Απλώστε δύο σταγόνες του ελαίου πάνω στο ερεθισμένο σημείο και περιμένετε 10 λεπτά μέχρι να απορροφηθεί πλήρως από το δέρμα σας.http://www.back-to-nature.gr/2013/01/blog-post_5294.html