Γιατί ebloko;

Επειδή  η κρίση δεν αντιμετωπίζεται με λόγια και με θα, επειδή με δανεικά και τζάμπα χρήμα δεν παράγεται πραγματική ανάπτυξη, το ebloko.gr  υλοποιεί μια μικρή αλλά ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΕΚΔΟΧΗ ΑΝΑΧΩΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΜΙΑ ΕΚΔΟΧΗ ΕΡΓΑΛΕΙΟΥ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ.  Υλοποιεί ένα μοντέλο «μηχανισμού στήριξης» εκείνων που χρειάζονται στήριξη και ευνοεί τη δημιουργία πραγματικής ανάπτυξης.

Το ebloko είναι ηλεκτρονική λαϊκή αγορά που δίνει τη δυνατότητα στον καταναλωτή να προμηθευτεί τα προϊόντα Ελλήνων παραγωγών και κατασκευαστών ΣΕ ΤΙΜΕΣ ΠΑΡΑΓΩΓΟΥ, και μάλιστα να τα παραλάβει, αν θέλει, στην πόρτα του. Το ebloko είναι και κάτι πολύ περισσότερο: βήμα προβολής όχι μόνο των παραγωγών και των προϊόντων τους (δωρεάν) αλλά και της πολιτιστικής κληρονομιάς, του λαϊκού πολιτισμού και της φυσικής ομορφιάς του τόπου.

Στην περίπτωση των προϊόντων διατροφής το ebloko επιβεβαιώνει με τρόπο που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση ότι:
  -Μια οικογένεια μπορεί να αγοράσει  παραδοσιακά, γνήσια και άριστης ποιότητας ελληνικά προϊόντα  δίνοντας τα ίδια χρήματα που ξοδεύει αγοράζοντας τα πιο φτηνά εισαγόμενα, που συνήθως είναι άγνωστης προέλευσης και αμφίβολης ποιότητας.  
  -Αν αγοράσει κανείς προϊόντα ίδιας ποιότητας με αυτά  του «πακέτου ebloko»  σε τρέχουσες τιμές λιανικής, θα πληρώσει τουλάχιστον διπλάσια χρήματα.
Είναι μύθος ότι οι Έλληνες παραγωγοί παράγουν ακριβά και αυτό αποδεικνύεται  στην περίπτωση του «πακέτου ebloko», όπου, επειδή δεν παρεμβάλλεται προμήθεια μεταπωλητή,   ΟΛΑ τα χρήματα που πληρώνει ο καταναλωτής  για τα προϊόντα που αγοράζει πηγαίνουν  στον Έλληνα παραγωγό.

Το  ebloko.gr δεν είναι αντίδραση.  ΕΙΝΑΙ ΔΡΑΣΗ !


Το ξεχαρβάλωμα της ελληνικής παραγωγής

Οι Έλληνες παραγωγοί (όσοι απέμειναν) είναι αφημένοι στην τύχη τους και η ελληνική παραγωγή είναι σχεδόν υπό διωγμό. Κατά ένα «περίεργο» τρόπο, ενώ ξοδεύτηκαν εκατομμύρια ευρώ σε επιδοτήσεις, αναδιαρθρώσεις, βιολογικές καλλιέργειες και άλλες δράσεις, ένα μεγάλο μέρος του κόσμου της αγροτικής παραγωγής δείχνει να πορεύεται στην τύχη, να καλλιεργεί κατά το δοκούν, να χρησιμοποιεί λιπάσματα και φυτοφάρμακα σχεδόν τυχαία και να διασώζεται  μόνο από την  εμπειρία του και το φιλότιμό του. Οι γεωπόνοι, για παράδειγμα,  φαίνεται πως λειτουργούν περισσότερο σαν έμποροι φαρμάκων και λιπασμάτων,  σαν φορείς σφραγίδων πιστοποίησης ή σαν εκτιμητές ζημιών και δευτερευόντως ως σύμβουλοι της αγροτικής παραγωγής.
Για ένα μεγάλο μέρος του αγροτικού κόσμου ό όρος «επιδότηση» φαίνεται να είναι μια λέξη περίπου μαγική. Είναι μια λέξη που σε κάποιες περιπτώσεις αναφέρεται με ενοχές και σε κάποιες άλλες με καμάρι, αφού συνειρμικά  παραπέμπει σε πανωγραψίματα, μικρορουσφέτια, κουτοπονηριές και πολιτικά γραφεία. Είναι σε τελευταία ανάλυση ο όρος/ορισμός του εργαλείου που χρησιμοποιήθηκε συστηματικά για το ξεχαρβάλωμα της παραγωγικής βάσης της ελληνικής οικονομίας. Φαίνεται επίσης ότι η επί σειρά ετών καλοκουρδισμένη και χρυσοπληρωμένη εκστρατεία περί του «αγροτουρισμού»  αποτέλεσε βασική συνιστώσα  της ευρύτερης πολιτικής επιλογής για την ανάπτυξη της δήθεν μοντέρνας ελληνικής «βαριάς βιομηχανίας» (τουρισμού) και χρησιμοποιήθηκε τεχνηέντως για τον αφελληνισμό της παραγωγής.
 Από την άλλη, υπάρχουν κάποια σοβαρά παραδείγματα παραγωγών που δεν πιάστηκαν στο δόκανο των επιδοτήσεων, δεν μαγεύτηκαν από την ΚΑΠ, το πάλεψαν  μόνοι τους και κάποιοι κατάφεραν να εξελιχθούν σε παραγωγούς – επιχειρηματίες – εξαγωγείς. Αλλά είναι δραματικά λίγοι.
Σε επίπεδο μεταποίησης και τυποποίησης τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα.  Οι άνθρωποι που παράγουν έχουν σχεδόν αποκλειστεί από αυτούς τους τομείς. Όσοι επιχειρούν μεταποίηση και τυποποίηση χρησιμοποιούν πολλή χειρωνακτική δουλειά, διαθέτουν ελάχιστες υποδομές σε μηχανές και εγκαταστάσεις, είναι φορτωμένοι με επιδοτήσεις αλλά και με δάνεια, ενώ συνήθως είναι αποκλεισμένοι από δίκτυα ευρείας διανομής.
Ευσταθεί, για παράδειγμα,  η υπόθεση  (μακάρι να μην ευσταθεί) ότι  κρατικές προμήθειες (ελληνικός στρατός, δημόσια νοσοκομεία, φοιτητικές εστίες...) λ.χ. σε τρόφιμα (όσπρια, ζυμαρικά, κλπ) καλύπτονται σε μεγάλο βαθμό με προϊόντα εισαγόμενα και σε τιμές υψηλές, την ίδια  στιγμή που η εγχώρια παραγωγή μαραζώνει, την ίδια στιγμή που εκατοντάδες χιλιάδες παραγωγοί αναγκάστηκαν τις  τρεις τελευταίες δεκαετίες να εγκαταλείψουν την παραδοσιακή παραγωγική δραστηριότητα και να αστικοποιηθούν, συμπαρασύροντας στον αφανισμό μια σειρά κλάδους που υπήρχαν και άκμαζαν ασκώντας υποστηρικτικές δραστηριότητες για τον πρωτογενή και τον δευτερογενή τομέα;
 Δεν είναι  λίγοι εκείνοι που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την δραστηριότητά τους στον πρωτογενή ή τον δευτερογενή τομέα, αφού νωρίτερα τσίμπησαν το δόλωμα της επιδότησης, δηλαδή μιας απροσδόκητης ποσότητας τζάμπα χρήματος που «απλώς» τους έβγαλε εκτός παραγωγής.  Είναι εντελώς πραγματικό το γεγονός ότι  δεν μπορείς πλέον να βρεις ελληνικής κατασκευής μηχάνημα ή εργαλείο. Ούτε τσάπα για να σκαλίσεις τον κήπο ή το χωράφι. Ούτε πρόκα, καρφί, βίδα ή σύρμα. Τα πάντα εισάγονται !
Σύμφωνα με στοιχεία από διάφορες πηγές φαίνεται  ότι στο χρονικό αυτό διάστημα, δηλαδή στις τρεις τελευταίες δεκαετίες, χάθηκαν πιθανώς πάνω από 1.500.000 θέσεις εργασίας στον πρωτογενή και τον δευτερογενή τομέα. Η απώλεια αυτή απορροφήθηκε  σε μεγάλο χρονικό διάστημα και σε συνδυασμό με τη μεγάλη ποσότητα τζάμπα χρήματος που δόθηκε, είτε έμμεσα μέσω της πολιτικής εργασίας στον δημόσιο τομέα είτε άμεσα μέσω επιδοτήσεων,  ενισχύσεων και αποζημιώσεων, δεν δημιούργησε κάποιον ιδιαίτερο κοινωνικό κραδασμό. Δημιούργησε όμως αθροιστικά ένα τεράστιο, ένα, ίσως ανυπέρβλητο, εθνικό, κοινωνικό, δημογραφικό και οικονομικό πρόβλημα.  Εξέθρεψε ουσιαστικά αυτό  που σήμερα χαρακτηρίζεται ως κατάσταση πτώχευσης της χώρας.  
Όταν στις αρχές της δεκαετίας του 80 ο ευρύτερος γεωργικός τομέας απασχολούσε το 40% του ενεργού πληθυσμού, ο δημόσιος τομέας δεν πρέπει να ξεπερνούσε τις 400.000 άτομα και το εμπορικό ισοζύγιο της χώρας ήταν ισοσκελισμένο. Σήμερα μόνο το 8- 9% του ενεργού πληθυσμού απασχολείται στον ευρύτερο γεωργικό τομέα, ενώ ο ευρύτερος δημόσιος τομέας απασχολεί πιθανώς κοντά στο 1.500.000 ανθρώπους,  με φυσική συνέπεια το εμπορικό ισοζύγιο και όλα τα δημόσια οικονομικά να έχουν μπει σε βαθύ κόκκινο ίσως μη ανατάξιμο.  Καμιά βαθυστόχαστη οικονομική ανάλυση και καμιά περισπούδαστη  πολιτική ανάλυση δεν μπορούν να ανατρέψουν αυτή την αλήθεια.
Παράλληλα κατέρρευσε ολόκληρος σχεδόν  ο ιστός του δευτερογενούς τομέα που η ραχοκοκαλιά του ήταν η ελληνική βιοτεχνία. Και δεν έφταιγε, για παράδειγμα, η ποιότητα του ρούχου ή του παπουτσιού της ελληνικής βιοτεχνίας που ήταν πολύ καλές, ούτε οι τιμές  τους που ήταν ανταγωνιστικότατες. Έφταιξε  η καταιγιστική διαφημιστική προβολή της «ευρωπαϊκής φίρμας» με τρόπο που να γίνεται καταναλωτικό όνειρο για τον καθημερινό άνθρωπο, όνειρο που στη συνέχεια μπορούσε να υλοποιηθεί μέσω «καταναλωτικών» δανείων ή μέσω αφειδώς παρεχόμενων πιστωτικών καρτών, ενώ η χαριστική βολή δόθηκε με τη μεταφορά παραγωγικών βιοτεχνιών, ή και μεγαλύτερων μονάδων, στα Σκόπια και τη Βουλγαρία με κίνητρο ότι την εποχή εκείνη  (1985 -2000) υπήρχαν μεροκάματα των 5 ευρώ.  


Ποια κοινοβουλευτική δημοκρατία και ποιος κυρίαρχος λαός;

Το ότι προφανώς η ευθύνη ανήκει σε εκείνους που σήμερα εμφανίζονται ως επίδοξοι σωτήρες, ως πρόθυμοι να «βοηθήσουν» και ως σωτήρες με σχέδια σωτηρίας και μηχανισμούς δανεισμού μάλλον ελάχιστα  ενδιαφέρει. Αλλά πρέπει να  είναι σαφές ότι οι θύτες του μέλλοντος του ελληνικού λαού δεν μπορούν να μεταβληθούν σε σωτήρες του. Απαιτείται απύθμενη ποσότητα αφέλειας, ώστε να δεχτεί κανείς ότι  οι Γούνγκερς, Τρισέ, Στρόσκαν, Ολιρέν και τα όργανα που εκπροσωπούν (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ)  μεταμορφώθηκαν ξαφνικά από ληστές σε φιλέλληνες που ενδιαφέρονται να βοηθήσουν και να σώσουν την Ελλάδα. Καθόλου μάλιστα δεν αποκλείεται το ενδεχόμενο όλοι τούτοι εδώ να έχουν στα αυτοκρατορικά μυαλά τους ένα πολύ ...προχωρημένο σενάριο ως προς το μέλλον της νοτιότερης χώρας των Βαλκανίων (…)

Είναι η κοινή, λεγόμενη, αγροτική πολιτική (ΚΑΠ όπως τη μάθαμε) και οι υπόλοιπες κοινές κοινοτικές πολιτικές (λ.χ. για την κλωστοϋφαντουργία) που ξεπάτωσαν την εγχώρια παραγωγή και οδήγησαν τον τόπο στην χρεοκοπία.   Έδωσαν δανεικά για όσο χρόνο χρειάστηκε προκειμένου να διαλυθεί ο παραγωγικός ιστός και τώρα «απλώς» κόβουν τα δάνεια και ζητάνε πίσω τα δανεικά και τους τόκους, ενώ τα έχουν ήδη πάρει και μάλιστα στο  πολλαπλάσιο.
Δεν είναι καθόλου σίγουρο πως το εγχώριο πολιτικό προσωπικό που υλοποίησε, συνέπραξε  ή ανέχθηκε αυτές τις επιλογές μπορεί να παραδεχτεί δημόσια αυτήν την πραγματικότητα ,για την οποία ευθύνεται, και πολύ περισσότερο να επιχειρήσει την ανάταξή της.  Αυτό το πολιτικό προσωπικό έφτασε στο σημείο όχι απλώς να ομολογεί χρεοκοπία, όχι απλώς να αποδέχεται πως δεν «υπάρχει σάλιο», αλλά να αβαντάρει την παροχή τραπεζικών δανείων για να πληρωθούν φόροι και εισφορές! Μάλλον είναι βάσιμη η εκτίμηση πως το πολιτικό σκηνικό των τελευταίων 30 χρόνων έχει ήδη αποδεχτεί το τέλος του κύκλου του. Ίσως  να επιχειρήσει σύντομα   την αναπαραγωγή του αναζητώντας  κάποιο εναλλακτικό  μοτίβο που θα καμουφλάρει τα ίδια χαρακτηριστικά. Ήδη ξεκίνησαν δημοσκοπήσεις όχι με ερωτήματα περί του «καταλληλότερου» αλλά με «καινούργια» ερωτήματα, ενώ ήδη το θέμα δειλά –δειλά παίζει και τηλεοπτικά...

      Είναι αδιανόητο για όλους εμάς τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους να δεχτούμε πως τα αφεντικά των υπερεθνικών οργανισμών θα διαφεντεύουν εφεξής τη ζωή μας και πολύ περισσότερο τη ζωή και το μέλλον των παιδιών μας.  Και μοιάζει ελάχιστα πιθανό το να δεχτεί ο ελληνικός λαός συνέχεια διακυβέρνησης από τους πολιτικούς σχηματισμούς και το πολιτικό προσωπικό που είτε υλοποίησε τις πολιτικές χρεοκοπίας και φτωχοποίησης, είτε τις στήριξε με τον άλφα ή βήτα τρόπο, είτε τις ανέχτηκε ως μέρος του πολιτικού συστήματος.

        Οι «τρεις πυλώνες» της ελληνικής δημοκρατίας (κοινοβούλιο, αυτοδιοίκηση, συνδικάτα) δείχνουν να έχουν υποστεί ανεπανόρθωτα ραγίσματα.
     -Οι δεκάρικοι των μπαλκονιών, με την κοσμοπλημμύρα  από κάτω να κραδαίνει κομματικές σημαίες, ελπίζοντας γενικά σε κάτι καλύτερο ή ελπίζοντας συγκεκριμένα σε ένα διορισμό ή σε μια επιδότηση, φαίνεται ότι ανήκουν σε μια εποχή που τελειώνει.
     -Περιφέρειες, νομαρχίες και δήμοι φαίνεται πως έπαιξαν τον ρόλο που τους αναλογούσε στη χρήση ή την κατανομή του τζάμπα χρήματος, λειτουργώντας σαν σοβαρός εκτελεστικός βραχίονας των κοινοτικών και κεντρικών πολιτικών επιλογών, που φαλίρισαν  τα δημόσια ταμεία και ξεπάτωσαν την παραγωγή.
     -Τα συνδικάτα διασπάστηκαν, εγκατέλειψαν τους χαμηλούς βαθμούς, ενώ στους υψηλότερους βαθμούς απέκτησαν χαρακτήρα σχεδόν επαγγελματικό και υπηρετούν χωρίς προσχήματα τις επιλογές των πολιτικών σχηματισμών που τα πατρονάρουν. Προτείνουν τις ίδιες με αυτούς θέσεις. Αποτελούν το πιο εύφορο  φυτώριο για την κατάληψη  κοινοβουλευτικής καρέκλας, αυτοδιοικητικής πολυθρόνας ή κρατικής θέσης.
Όμως, τη στιγμή που οι πυλώνες της ελληνικής δημοκρατίας υπέστησαν ρωγμές πιθανώς ανεπανόρθωτες, το κενό συμπληρώθηκε από έναν νέο πυλώνα όχι δημοκρατίας αλλά εξουσίας. Πρόκειται για έναν ανάλγητο, εξουσιαστικό και αργυρώνητο γραφειοκρατικό μηχανισμό,  στελεχωμένο από ανθρώπους αμφίβολης συγκρότησης (μια κάστα ανώτερων και μεσαίων –κατά τα άλλα- δημοσίων υπαλλήλων)  με βασικό προσόν τη δεδομένη  διάθεση εξυπηρέτησης συμφερόντων και με  αμοιβή ό,τι αρπάξουν.  Έναν μηχανισμό παντός καιρού,  με απίστευτη εξουσία, που διαθέτει το όπλο της υποκειμενικής ερμηνείας και της εφαρμογής μιας δαιδαλώδους  και αντιφατικής νομοθεσίας, ώστε μπορεί να κλείσει  σε χρόνο μηδέν σπίτια ή επιχειρήσεις που θα του ...αντισταθούν. Έναν μηχανισμό διάσπαρτο στις εφορίες, τις πολεοδομίες, τα τελωνεία, και σε όλες σχεδόν  τις κρατικές υπηρεσίες, που συναλλάσσεται άνομα και δεν χορταίνει με τίποτα. Έναν μηχανισμό για τον οποίο γίνεται συχνά πυκνά  συζήτηση πάνω από 20 χρόνια, που το πολιτικό σύστημα τον εξορκίζει ή τον καταγγέλλει (δίχως ονόματα και ιδιότητες), αλλά αυτός ζει και θεριεύει.

Ένας ιστός  τρύπια κουρελού

Πέραν  της δημιουργίας αυτού του μηχανισμού εξουσίας, οι ρωγμές των πυλώνων της δημοκρατίας  δίνουν, εκτός από τις άλλες, και την εξής σε αδρές πινελιές εικόνα: Στους 100 ανθρώπους,  15 παράγουν, 5 εισάγουν, 30 πουλάνε αυτά που οι 15 παράγουν ή οι 5 εισάγουν, 15 υποστηρίζουν όσους παράγουν, εισάγουν ή πουλάνε και  35 διοικούν αυτούς που παράγουν, εισάγουν, η υποστηρίζουν όσους παράγουν ή εισάγουν.  Δηλαδή 15 άνθρωποι παράγουν για να φάνε 85. Επειδή όμως αυτό είναι ανέφικτο,  γέμισαν οι αποθήκες με εισαγόμενα προϊόντα και τα ταμεία με δανεικά.  Αυτή η εικόνα τρύπιας κουρελούς μάλλον εξηγεί τα πάντα περί χρεοκοπίας, χωρίς μάλιστα να συμπεριλαμβάνει τους άνεργους που είναι πάνω από 15%. Κι αν οι αριθμοί αλλάξουν λίγο, η εικόνα θα μείνει ίδια.  Σημειωθήτω πως η εικόνα αυτή μοιάζει με παιδική ζωγραφιά, αν δεν συνοδευτεί από τη λεζάντα πως οι 15 που παράγουν, οι 30 που πουλάνε κτλ. δεν ζουν με τον ίδιο τρόπο, δεν έχουν το ίδιο εισόδημα, δεν έχουν την ίδια πρόσβαση στις υπηρεσίες παιδείας και υγείας και πολλά άλλα «δεν», δηλαδή  αθροίζονται σε μια κοινότητα που ήδη έχει αποκτήσει ακραία ταξικά χαρακτηριστικά.
Τώρα κάποιοι μιλάνε για χιλιάδες απολύσεις και κάποιοι άλλοι επισείουν την επαναφορά του φαντάσματος της μετανάστευσης κρύβοντας τεχνηέντως πως σήμερα  δεν μεταναστεύουν οι άνεργοι, αλλά «μεταναστεύουν» οι επιχειρήσεις εκεί που τα μεροκάματα είναι τζάμπα (έχουμε και ντόπιους διδάξαντες), εκεί που η ανεργία είναι στο κόκκινο και τις υποδέχονται σαν σωτήριες επενδύσεις. Κάποιοι άλλοι βαφτίζουν τους τζίρους των ήδη υπό κατάρρευση ελληνικών επιχειρήσεων σε υπερκέρδη, βαφτίζουν πλουτοκράτες  όσους καταφέρνουν να μένουν ακόμα όρθιοι και μάλλον αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να εντάξουν τους μελλοντικούς άνεργους στο δικό τους ακροατήριο. Άλλοι πάλι επιλέγουν τη μορφή των καταλήψεων είτε ακατοίκητων οικημάτων, είτε της πόρτας μιας επιχείρησης για απεργία με το στανιό. Ούτε που περνάει από το μυαλό τους να πάνε να κάνουν κατάληψη σε  τίποτα ρημαγμένα και παρατημένα χωράφια ή στα απέραντα βακούφια για  να σπείρουν κάνα όσπριο ή να καλλιεργήσουν ζαρζαβατικά, να παράξουν κάτι τέλος πάντων.

Η κυβερνητική είναι άλλων δουλειά, αλλά προκύπτει αβίαστα   ότι αυτό που πρέπει να αλλάξει είναι  το μείγμα απασχόλησης. Γιατί αυτό το περί «διαρθρωτικών αλλαγών»  που εκφέρεται σαν δυσεπίλυτο χρονίζον πρόβλημα πυρηνικής φυσικής είναι στη βάση του απλούστατο. Η λύση του είναι  στους 100 οι 50 τουλάχιστον να παράγουν και οι 10 να διοικούν, οπότε και οι υπόλοιποι 40 θα βρουν την ισορροπία τους και μάλιστα δίχως ανέργους.  Αλλά η λύση αυτή  κάνει γκαπ πάνω στην  ΚΑΠ και σε άλλες  κοινοτικές πολιτικές.  Ας βρουν την άκρη  όσοι έχουν αναλάβει  τη δουλειά, γιατί αλλιώς θα την αναλάβουν άλλοι (όχι βέβαια οι τεχνοκράτες των διεθνών οργανισμών). Δεν λέει κανείς πως χρειάζεται να κλείσουν  τα σύνορα, αλλά πως χρειάζεται να ανοίξουν λίγο τα μυαλά. Επειδή μάλιστα μια τέτοια μεταβολή σίγουρα προϋποθέτει αυτό που λέμε  πατριωτική συνείδηση, δεν πρόκειται να προταθεί ποτέ από τα υπερεθνικά αφεντικά, γιατί βεβαίως δεν διαθέτουν πατριωτική συνείδηση.  Πατριωτική συνείδηση χρειάζεται και όχι συνείδηση υποτέλειας,  ούτε γιαλαντζί εξεγέρσεις με καλάσνικοφ, μολότωφ και  βαρελότα που εκκολάπτουν  μια χαρά το αυγό του φιδιού…

Το ebloko.gr

Το ebloko.gr δημιουργήθηκε κάτω από τέτοιες παραδοχές και δεν φιλοδοξεί βέβαια να ορίσει τίποτα περισσότερο από αυτό που μπορεί να κάνει.  Γιατί το ebloko είναι δράση και όχι αντίδραση.
Δεν φιλοδοξεί βέβαια να μεταβάλει στο ελάχιστο τους μηχανισμούς παραγωγής ή εμπορίου  ούτε έχει τέτοιο στόχο.
Θέλει να είναι μια μικρή πρακτική εκδοχή –πρόταση πραγματικής ανάπτυξης. Τίποτα περισσότερο. Γιατί για να γίνει πραγματική ανάπτυξη πρέπει να υπάρξουν κυβερνητικές πατριωτικές δράσεις σε εθνικό επίπεδο. Πρέπει, για παράδειγμα, να υπάρξει ένα πρόγραμμα διεθνούς και διαρκούς προβολής που δεν θα προβάλλει τις κάθε λογής «greek beach» και την «ξέφρενη» νυχτερινή ζωή στα ελληνικά νησιά, αλλά τα ελληνικά προϊόντα ως τα καλύτερα μεσογειακά,  τον ελληνικό πολιτισμό,  την ελληνική ιστορία, τις τέχνες και τα γράμματα, την παράδοση, τη μοναδική φύση  και την ελληνική φιλοξενία. Γιατί το να βγάζει το ebloko τα ελληνικά προϊόντα μέσω του «πακέτου ebloko» στο εξωτερικό και κυρίως στους Έλληνες ομογενείς δεν είναι παρά σταγόνα στον ωκεανό.
Οι 15 που παράγουν είδαν συμπαθητικά το εγχείρημα του ebloko, αν και κάποιες φορές αναγκάστηκαν να κρατήσουν επιφυλάξεις,  γιατί φοβήθηκαν την αντίδραση των 30 που πουλάνε...
Οι 30 που πουλάνε το κοίταξαν λοξά, πιθανώς γιατί υποπτεύτηκαν ότι τους χαλάει την πιάτσα.
Οι 5 που εισάγουν κάνουν τον αδιάφορο.
Οι 15 που υποστηρίζουν όσους παράγουν ή εισάγουν το κοιτάνε με θετικό μάτι.
Οι 35 που διοικούν όσους παράγουν, εισάγουν κτλ  ξινίστηκαν αμέσως. Άπλωσαν τα σεντόνια του νόμου και διατύπωσαν τις κλασικές απαιτήσεις. Δεν καταλαβαίνουν την έννοια «ηλεκτρονική λαϊκή αγορά», αφού οι κείμενες διατάξεις δεν την αναφέρουν ως δραστηριότητα. Ζητάνε 100 σφραγίδες και άλλες τόσες υπογραφές και πιστοποιητικά, απαιτούν ένα σκασμό διαδικασίες για να το πιστοποιήσουν και να το εντάξουν υποχρεωτικά  σε μια δραστηριότητα που δεν ασκεί και ούτε πρόκειται να ασκήσει. Προφανώς η  δραστηριότητα του ebloko  πέφτει σε νομικό κενό, αφού μάλιστα δεν «αξιοποιεί» κάποιο «πρόγραμμα ανάπτυξης».
Έτσι, το ebloko.gr αναγκάστηκε να ξεκινήσει  ως δραστηριότητα κινούμενο κυριολεκτικά στα όρια της λεγόμενης νομιμότητας, γιατί αλλιώς έπρεπε να περιοριστεί στα όρια μιας ιντερνετικής  θεωρητικής καρικατούρας.
Αυτός ο δαιδαλώδης τομέας των πολλών υπηρεσιών, των πολλών υπευθύνων, των πολλών εμπλεκόμενων φορέων, των σφραγίδων, υπογραφών, πιστοποιητικών, ελέγχων, προθεσμιών, παραβόλων κτλ, αυτός ο αδηφάγος κυκεώνας  έχει αποθαρρύνει ή ακυρώσει ουκ ολίγες επαγγελματικές προσπάθειες και δημιουργικές ιδέες. Αυτός ο δαιδαλώδης  τομέας  καταβροχθίζει ακόμα και τη δημιουργικότητα των ανθρώπων που τον υπηρετούν, αφού τους απονευρώνει υποχρεώνοντάς τους   σε ένα βαθύτατα γραφειοκρατικό τρόπο δουλειάς.

Το ebloko.gr  ξεκίνησε !  Γιατί θέλουμε να παράξουμε περισσότεροι περισσότερα. Για να δουλέψουμε περισσότεροι, όλοι να δουλέψουμε. Για να ζήσουμε κάπως καλύτερα και να πέσει η τιμή του κοπανιστού  αέρα. Για να  πάει το ΔΝΤ από κει που ήρθε και μακάρι να πάρει μαζί του όλους όσους το προσκάλεσαν.
Ξεκίνησε, γιατί  προϊόντα της κατηγορίας αέρα κοπανιστού δηλαδή λαμογιές, υποσχέσεις, πολιτικαντισμός, λάδωμα, αγροφύλακες, ρουφιανιλίκι, αποδείξεις ψιλικατζίδικων, υπερτιμολογήσεις δημοσίων έργων, σκάνδαλα, μίζες, επιχορηγήσεις σε φαντάσματα και όλα τα  συναφή δεν παράγουν πλούτο για τους πολλούς και δεν είναι εξαγώγιμα είδη.
Ξεκίνησε, γιατί πλούτος παράγεται με λάδι, πορτοκάλια, στάρι, ροδάκινα, μπαμπάκι, καλαμπόκι, ρύζι, όσπρια, οπωροκηπευτικά  και τα συναφή. Με κτηνοτροφία και αλιεία παράγεται πλούτος. Με τουρισμό που σέβεται την παράδοση και τη φύση. Με πρώτες ύλες και εργαλεία. Με βιοτεχνία που «ντύνει, στολίζει, νοικοκυρεύει». Με βιομηχανία που αξιοποιεί τα επιτεύγματα των ερευνητικών τομέων των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων.  Όλα αυτά τα προϊόντα  εξάγονται κιόλας σε αντίθεση με τα προϊόντα του κοπανιστού αέρα, που είναι μόνο για  ντόπια κατανάλωση, και που το  μόνο που  κάνουν είναι  να γεμίζουν  κάποιες λίγες τσέπες αλλά κανένα στομάχι.
Ξεκίνησε, γιατί αντιλαμβάνεται αυτό που σήμερα πολύς κόσμος καταλαβαίνει. Πως, αν περιμένει από τους υποτιθέμενους αρμόδιους να υλοποιήσουν εκείνο που μόλις προχτές είπε ο πρωθυπουργός  της χώρας, ότι δηλαδή «εμείς θα απελευθερώσουμε (!)  τη χώρα από επιτηρήσεις και κηδεμονίες», τότε «φέξε μου και γλίστρησα».  Κανείς πλέον δεν αμφιβάλλει πως με «θα», αφορισμούς, ΕΣΠΑ, ΚΑΠ, κοινοτικά πλαίσια στήριξης, κοκορομαχίες,  φανφάρες, ντουφεκιές στον αέρα και κάθε λογής «προγράμματα» ανάπτυξης  δεν παράγεται ανάπτυξη.  Αυτό που παράγεται (που ήδη παράχθηκε!) είναι πολύς πλούτος για πολύ λίγους, πολλή φτώχεια για πάρα πολλούς, αβεβαιότητα και ανασφάλεια για το μέλλον των πολλών μέχρι μεθεπόμενης γενιάς,  και, ξωπίσω, θλιβερές ομολογίες για  απώλεια της εθνικής κυριαρχίας.

Αλλά, εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε- γέλασε!
Οπότε, αν η ιστορία έχει δίκιο, τότε είναι περίπου βέβαιο ότι οι υπήκοοι της νότιας χώρας των Βαλκανίων (που ο τράχηλός τους δεν σηκώνει ζυγούς) θα αφήσουν τους υπερεθνικούς σωτήρες και τους υποτακτικούς τους με τα «σχέδια διάσωσης» στο χέρι.