Ψυχεδέλεια |
Αυτή την χρονιά αποφάσισα να ξαναπιάσω τον Άι Βασίλη, αλλά αυτή την φορά να τον αφήσω με την “ορίτζιναλ” (διάβαζε: “κατα κόσμον“) κόκκινη και άσπρη στολή του, παίζοντας με κάτι που πάλι μου φέρνει “Χριστούγεννα” στο μυαλό — και στην συγκεκριμένη περίπτωση φαίνεται να φέρνει Χριστούγεννα και στο μυαλό πολλών κατασκευαστών χριστουγεννιάτικων καρτών, στολιδιών για δέντρα και εποχιακών διακοσμητικών!
Το “πασίγνωστο” μανιτάρι, Amanita muscaria!
Η Amanita muscaria συνδέεται με τα χριστούγεννα μάλλον αυθαίρετα λόγω χρώματος και “αναγνωρισιμότητας” (όποιος αναγνώστης γνωρίζει παραπάνω εδώ με διορθώνει). Στην περίπτωση που αυτό δεν σου αρκεί και θες κάποια πιο τσερβελάτη θεωρία, κούνα ζωηρά τον μεγάλο μου σάκο και αυτός ίσως φτύσει κανένα δωράκι και για σένα! Αναφορές σε αυτό και την σχέση του με τον Santa Claus (τον δικό μας Αϊμπατζίλη) φαίνεται να γίνονται σχετικά δημοφιλείς το 1980 και το 1986 μέσω άρθρων του Sunday Times και του New Scientist αντίστοιχα, που μας κλείνουν πρόστυχα το μάτι για… πονηρά τραβήγματα του εν λόγω “Δαναού” με αυτό το μανιτάρι.
Πριν όμως αυτών των σχετικά σύγχρονων αναφορών είχε σκάσει μούρη και ο εθνοβοτανολόγος Jonathan Ott, το 1976, όπου στο βιβλίο του “Παραισθησιογόνα Φυτά της Βόρειας Αμερικής” (Hallucinogenic Plants of North America), λέρωνε την στολή του Αί-Βασίλη με εμετό τίγκα στο muscaria, πιθανότατα και πιτσιλιές ούρων ταράνδου! Αν εσύ είσαι “Χ.Ο.” -όχι χρυσός οδηγός, χριστιανός ορθόδοξος, έστω ελληνορθόδοξος μπρε σαφρακιασμένε- και δεν μασάς από τέτοια χαζά, θα σε ενδιέφεραν πολύ οι θεωρίες του μελετητή των Βιβλικών Γραφών John Marco Allegro όπου το μανιτάρι Amanita muscaria δένει πιο βαθιά με την εβραϊκή σου πατροπαράδοτη θρησκεία. Το βιβλίο του “Το Ιερό μανιτάρι και ο Σταυρός” (The Sacred Mushroom and the Cross, 1970) είναι ένα βιβλίο όπου βάζει το κόκκινο μανιτάρι με τις άσπρες βούλες στον επουράνιο θρόνο της χριστιανικής θρησκείας. Προς ανακούφισή σου, αξίζει να αναφερθεί πως και οι γραφές του Ott αλλά και του Allegro επί του θέματος, γενικά δεν θεωρούνται αλέγκρες και αποδεκτές από την “ακαδημαϊκή κοινότητα” διότι έχουν πολλές “τρύπες“ που σηκώνουν μπόλικο μπάλωμα.
Μήπως δεν την βρίσκεις έτσι και τα ματάκια σου έχουν γίνει σχισμές από την ανατολοφιλία που σε δέρνει; Κατέβασε τα βρακιά σου και προσκύνα -ή έστω κάτσε πάνω στον ευμεγέθη κόκκινο πιτσιλωτό φαλλό στην στάση του Λωτού- διότι ο Robert Gordon Wasson βρήκε σε αυτό το “Σόμα” των Rig Veda, ένα πολλά υποσχόμενο ποτό-σχέδον-αμβροσία των αρχαίων ιερών ινδουϊστικών κειμένων που χαρίζει αθανασία, θεΐκή δύναμη και άλλα παλαβούτσικα.
Μήπως μου γουστάρεις πιο new age φάσεις και ψήνεσαι για “σαμανιές“; Πάλι και εδώ το μανιτάρι σκάει μούρη κάπου κατά Σιβηρία με σαμάνους που το τρώγαν με τις χούφτες και μετά αυτοί και τα φιλαράκια τους βαρούσαν ουρολαγνίες καταναλώνοντας τα -πλέον- ψυχοενεργά ούρα του σαμάνου που είχε φάει αρχικά το μανιτάρι.
Μέσα στο όλο μπατιρντί θα ακούσεις πλέον και για άτομα που το νόμισαν εδώδιμο και διακομίστηκαν στο νοσοκομείο οικογενειακώς με δηλητηρίαση. Στην περίπτωση που θα μιλήσεις με “τσακαλάκια” φιλαράκια θα σου χαμογελάσουν συνωμοτικά, θα σου ψιθυρίσουν κάτι για “μαγικά μανιτάρια” και πολύ πιθανόν είναι να έχουν μπερδέψει την πούτσα με την βούρτσα μέσα στο κεφαλάκι τους συγχέοντας τα με τα “Ολλανδικά” μαγικά μανιτάρια (γένος Psilocybe) που οι ενεργές ουσίες τους και τα ψυχοενεργά τους αποτελέσματα ουδεμία σχέση δεν έχουν με αυτά της “μουσκάρια“.
Τέλος στην περίπτωση που θα μιλήσεις με σοβαρό μυκόφιλο και μανιταρογνώστη πιθανότατα θα στο αναφέρει ως “τοξικό” ή “δηλητηριώδες” — αυτό για να προστατεύσει εσένα από πιθανά παραστρατήματα που θα σε οδηγήσουν νοσοκομείο/αστυνομικό τμήμα ή χειρότερα και για να προστατεύσει φυσικά τον εαυτό του από την ευθύνη που φέρει να παρέχεις πληροφορία σε κάποιον που δεν γνωρίζεις αν είναι ικανός να την διαχειριστεί.
Ναι, τώρα έχεις αρκετά keywords στα χεράκια σου για να σε βάλει ο Γούγλης σε πιο βαθιά νερά για τούτο το μανιτάρι!
Πάμε για μια μεγάλη μπουκίτσα: οι δυο κύριες ουσίες στις οποίες αποδίδονται όλα τα παλαβά που σου συμβαίνουν όταν καταναλώσεις την αμανίτα μουσκάρια είναι το ιβοτενικό οξύ και η μουσκιμόλη, δυο κυκλικά ανάλογα -έστω- των νευροδιαβιβαστών γλουταμικό οξύ και γ-αμινοβουτυρικό οξύ (GABA) αντίστοιχα. Το ιβοτενικό οξύ μετατρέπεται σε μουσκιμόλη μέσω αποκαρβοξυλίωσης (χάσιμο ενός… COOH!), υποτίθεται μέσω ξήρανσης, βρασίματος/έκθεσης σε θερμότητα ή σε ακτίνες UV του μανιταριού. Εδώ αξίζει να αναφερθεί πως η μουσκιμόλη θεωρείται κυρίως “ψυχοενεργή” και πολύ φολκλόρ έχει εμφανιστεί για τ’ ότι το “ψημένο μανιτάρι” είναι πιο επιθυμητό στους κύκλους “αυτών που γνωρίζουν” σε σχέση με το χλωρό.
Η “σωστότητα” της παραπάνω δήλωσης εξαρτάται από την οπτική από την οποία το βλέπεις: και το ιβοτενικό οξύ και η μουσκιμόλη είναι ψυχοενεργά, απλά η μουσκιμόλη είναι πιο ενεργή, πιο δυνατή. Για παράδειγμα, μια δόση 10 mg μουσκιμόλης θα “ισοδυναμούσε” με μια δόση 100 mg ιβοτενικό οξύ, οπότε αν προτιμάς τις χονδροειδείς υπεραπλουστεύσεις η μουσκιμόλη είναι “10 φορές πιο ενεργή από το ιβοτενικό οξύ“.
Δεν θέλουμε όμως να το απλουστεύσουμε τόσο! Οι δυο ουσίες δεν είναι ισοδύναμες, άπαξ και υπάρχουν πολλές αναφορές και από άποψη φαρμακολογίας αλλά και από άποψης εμπειρικής προσέγγισης πως δεν έχουν ίδια επίδραση ποιοτικώς: το ιβοτενικό οξύ θεωρείται πιο “σωματικό” σε χαρακτήρα, πιο “δυσφορικό” και κατα συνέπεια ανεπιθύμητο σε σχέση με την μουσκιμόλη!
Κατάπιες; Υπέροχα, πάμε για την επόμενη μπουκίτσα! Αυτές οι δυο ουσίες μιμούνται τις ενδογενείς αντίστοιχες τους και έτσι ασκούν την δράση τους! Αν έχεις όρεξη για παιχνίδι με τις λέξεις μπορούμε να τις χαρακτηρίσουμε “ψευδείς νευροδιαβιβαστές“, κλείνοντας έτσι το μάτι στο πρόστυχο μανιταράκι και στους φαρμακολόγους συνάμα. Το ιβοτενικό οξύ επιδρά αγωνιστικά κυρίως σε NMDA υποδοχείς (χμ… να το καταστρέψω εντελώς χαρακτηρίζοντάς τους “volume up” υποδοχείς του νευρικού σήματος;) ενώ η μουσκιμόλη, που τόσα της αποδίδονται, επιδρά σε άλλο σύστημα υποδοχέων με -προσοχή! υπεραπλούστευση!- αντίθετο ρόλο: τους υποδοχεις GABA-A στους οποίους δρα αγωνιστικά και τους οποίους ίσως γνωρίζεις ως υποδοχείς που δένουν πάνω τους πολλά “ηρεμιστικά” (βενζοδιαζεπίνες, αν και αυτές δένουν με άλλον τρόπο από την μουσκιμόλη που δεν σε ενδιαφέρει πιθανότατα να μάθεις).
Αν “ενοχοποιήσουμε” κυρίως την μουσκιμόλη για την επίδραση του μανιταριού -πράγμα που είναι η κυρίαρχη θεωρία για την δράση του- τότε δεν βγάζει ιδιαίτερο νόημα το μανιτάρι αυτό να το λένε “ζουρλομανίταρο“! Θα έπρεπε να το λέγαν “υπνομανίταρο” ή “λεξοτανιλομανίταρο“. Εδώ όντως είναι εύλογη η απορία του μικρού σου μυαλού και το μόνο που μπορώ να απαντήσω χωρίς να σε ζαλίσω παραπάνω είναι πως η δράση της μουσκιμόλης είναι “άτυπη” — δηλαδή δεν είναι πλήρως χαρακτηριστική των “GABA-A αγωνιστών“.
Ίσως επίσης σου έκανε εντύπωση η αναφορά περι ούρων και ουρολαγνείας όταν σου ψυθίριζα κάτι περι σαμάνων: η μουσκιμόλη δεν μεταβολίζεται εύκολα και μεγάλο μέρος της βγαίνει αμετάβλητη και πλήρως ενεργή στα ούρα αυτού που έχει φάει το μανιτάρι! Γι’ αυτό τον λόγο ο γνώστης φιλαράκος σου κοιτάει με προσμονή το πιπί σου κρατώντας στα δυο χεράκια του -όχι τον λύχνο του Αλλαδίνου- αλλά το μπωλάκι που θα συλλέξει τα ούρα σου για να τα πιεί. Ναι, θα καταπιεί και αυτός όπως και εσύ, και θα βάλει ένα τέλος μια για πάντα στο ερώτημα “πες μας τι πίνεις και δεν μας δίνεις“!
Χμ, ξανακατάπιες; Ωραία, πάμε να ξεπλύνουμε με κάτι πραγματικά ενδιαφέρον και να ξεφλωρέψουμε λίγο, να δούμε τι συμβαίνει όταν κάποιος φάει αυτό το μανιτάρι, εστιάζοντας στα συμπτώματά του στην ψυχική σφαίρα! Εδώ αρχίζει το ενδιαφέρον! Οι εμπειρίες που προέρχονται από ηθελημένη ή κατά λάθος κατανάλωση αυτού του μανιταριού είναι δύσκολο να κατηγοριοποιηθούν, οπότε κάπου εδώ οι λάτρεις εννοιών όπως “ψυχεδελικό“, “ηρεμιστικό“, “διασπαστικό αναισθητικό“, “διεγερτικό” θα μείνουν με τους ορισμούς στο χέρι, διότι είναι ένας κυκεώνας αυτών. Σε μικρές δόσεις η δράση θα άρεσε στον μέσο μπυράκια! Θυμίζει αρκετά μέθη, με το ίδιο ασταθές βάδισμα, παίζει να αρχίσουν να τρέχουν τα σάλια σαν τον Νιαγάρα, κατά ”παράξενο τρόπο” καθαρό κεφάλι, διέγερση και ορισμένες φορές θηριώδης πείνα! Η γλωσσούλα θα πήγαινε ροδάνι.
Σε μεγαλύτερες δόσεις η διέγερση εναλλάσεται με την χαλάρωση, τα πράγματα αποκτούν πιο ονειρικό χαρακτήρα και παίζει ο χρήστης να κόψει και καμιά τούφα. Προς το παρόν δεν βλέπεις κάτι το ιδιαίτερο σε αυτό το μανιτάρι — η όλη τρέλα έρχεται αν καποιος το “παρακάνει” ή αν πάρει όπως λένε άλλοι “υψηλή δόση“. Σε αυτή την περίπτωση τα συμπτώματα που εμφανίζονται είναι τα προηγούμενα μεγενθυμένα (π.χ. ο χρήστης νιώθει υπεράνθρωπη δύναμη ή πολυ βαθιά χαλάρωση), οι εναλλαγές διέγερσης/χαλάρωσης είναι πιο έντονες ενώ πολλές φορές ο χρήστης μπορεί να πέσει σε έναν πολύ βαρύ ύπνο γεμάτο ρεαλιστικότατα όνειρα που θυμίζει lucid dreaming. Το μεγάλο πανυγήρι ουσιαστικά έρχεται όταν ξυπνήσει από αυτόν τον ύπνο όπου τότε μπορεί να βιώσει συναισθήματα που θα δικαιολογούσαν όλο το παράξενο καταπιάσιμο με “αθανασίες“, σύνδεση με ιπτάμενους τάρανδους και ένα κάρο παράξενες απόκοσμες εμπειρίες.
Εδώ οι παραισθήσεις που θα έχει δεν θα θυμίζουν αυτές των “κλασικών παραισθησιογόνων” (π.χ. μεσκαλίνη, μανιτάρια ψιλοκυβίνης, LSD), δεν είναι “γεωμετρικές” ούτε δομημένες αλλά έχουν χαρακτήρα “Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων” (πράγμα που κάνει ορισμένους να αναφωνούν “βρώμα η δουλειά” όσον αφορά το τι περιγράφει αυτό το βιβλίο). Μακροψίες και μικροψίες είναι πολύ συνηθισμένες, δηλαδή το θύμα… εεε… χρήστης βλέπει τον εαυτό του δυσανάλογα μεγάλο ή μικρό σε σχέση με τα πράγματα γύρω του. Σύνηθης είναι επίσης η αναφορά πως νιώθει πως έχει υπεράνθρωπη δύναμη ή -για εναν εξωτερικό παρατηρητή- πως στις κινήσεις του βάζει δυσανάλογα μεγάλη δύναμη με αποτέλεσμα π.χ. το σήκωμα της καρέκλας να είναι σχεδόν πέταμα της καρέκλας. Άλλα φαινόμενα που αναφέρονται είναι η αίσθηση πως ο χρήστης “ζει αιώνες” ή της τόσο ανάλαφρης βάδισης που είναι σαν πτήση. Πολύ μεγάλο ενδιαφέρον έχουν και τα καθαρά “εγκεφαλικά” φαινόμενα: χρήστες έχουν αναφέρει πως έχουν βιώσει “παύση του εσωτερικού διαλόγου“, κάτι σαν εκείνα τα πολύ zen που ακούς από βουδιστοτέτοιους που βυθίζονται στην “απόλυτη γαλήνη“.
Πιθανότατα η παραπάνω “βιαστική” περιγραφή μου αδικεί κατα πολύ την φαινομενολογία που θα βρείς γραμμένη στο διαδύκτιο (πχ δες Erowid Effects ή εμπειρίες που περιγράφονται στο σχετικό vault), κάτι που θα περίμενες από ένα μανιτάρι με τόσο μύθο από πίσω του και τόση φαγωμάρα για την εμπλοκή του σε διάφορες θρησκείες. Προτού όμως τρέξεις στα δάση και αρχίσεις να μπουκώνεις μανιτάρια ή ακόμα χειρότερα στραφείς στα λιγδιάρικα ολλανδικά smartshop έχε κατα νου πως αυτό το μανιτάρι αν και νόμιμο δεν είναι ακίνδυνο. Ναι, μπορείς να πάρεις υπερδοσολογία και ναι υπό τις κατάλληλες συνθήκες δοσολόγησης θα μπορούσε να σε σκοτώσει ή να σε στείλει στο νοσοκομείο. Χμ, πώς σου φαίνεται αυτό για χριστουγεννιάτικο disclaimer;
Να λοιπόν και μερικά υπέροχα facts που μπορείς να αναφέρεις στο
τραπέζι καθώς όλοι έχουν σταματήσει να μασάνε την γαλοπούλα τους και
κοιτάνε εσένα που μέσα στην τσίτα έχεις γλασάρει την μερίδα σου με το
σάλιο σου -όχι δεν θα χρειαστείς gravy αυτη την χρονιά- και ανά πέντε
λεπτά σηκώνεσαι από την καρέκλα σου χεσμένος στην χαρά μόνο και μόνο για
να ξανακάτσεις και να πέσεις σε υποτονία!
- Η Amanita muscaria υπό συγκεκριμένες συνθήκες έχει χαρακτηριστεί εδώδιμη, μάλιστα λένε πως η γεύση της θυμίζει κοτόσουπα! Σε ορισμένες περιοχές τρώγεται αφότου βραστεί καλά και πεταχτεί το πρώτο ζουμί που περιέχει τα ψυχοενεργά συστατικά (είναι τρομερά υδατοδιαλυτά οπότε πάνε όλα στο νερό). Κυκλοφορεί επίσης η “βρώμα” πως ορισμένοι σεφ χρησιμοποιούν μικροποσότητες muscaria για να “ζωντανέψουν” τα πιάτα τους. Το ιβοτενικό οξύ κυρίως που περιέχει δρα στους γευστικούς κάλυκες της γλώσσας σαν ενισχυτικό γεύσης, όπως το umami!
-Αν και η muscaria χαρακτηρίζεται στα βιβλία μανιταρογνωσίας ως “τοξική” , το “αδερφάκι” της, η Amanita pantherina που είναι καφετιά με άσπρες βούλες χαρακτηρίζεται “θανατηφόρος“. Αυτό διότι μπορεί να περιέχει δεκαπλάσιες, ίσως και παραπάνω, συγκεντρώσεις ιβοτενικού οξέως και μουσκιμόλης από την μουσκάρια κάνοντάς την αρκετά επικίνδυνη. Εδώ αξίζει να γνωρίζεις πως η περιεκτικότητα και της μουσκάρια και της πανθερίνας σε ψυχοτρόπες ουσίες διαφέρουν από εποχή σε εποχή, τόσο πολύ που μια “μικρή δόση” ένος μανιταριού μαζεμένου τον Νοέμβρη ίσως να είναι μια “μεγάλη δόση” ενός μανιταριού μαζεμένου τον Αύγουστο!
- Στο διαδύκτιο θα διαβάσεις πολλές εμπειρίες με αυτά τα μανιτάρια και πολλές περιγράφουν πως “δεν έγινε τίποτε” όταν το έφαγαν ή πως είχε πολύ διαφορετικά αποτελέσματα από τα αναμενόμενα. Εδώ η ιστορία περιπλέκεται πολύ! Ακούγεται πως η περιεκτικότητα της μουσκάρια σε ψυχοενεργές ουσίες διαφέρει αναλόγως το μέρος που φύεται. Μοριακές μελέτες επίσης λένε πως ίσως π.χ. οι αμερικάνικες μουσκάρια με τις ευρωπαΐκές να μην είναι ακριβώς το ίδιο είδος αλλα να μοιράζονται τα ίδια εξωτερικά χαρακτηριστικά, ένα φαινόμενο που ονομάζεται “κρυπτικό σύμπλοκο ειδών” — ίσως το είδος “Amanita muscaria” πλέον να είναι “πολλά είδη μαζί“. Ω ναι, η εξέλιξη λαμβάνει χώρα μπροστά στα έκπληκτά σου μάτια, αν και “αργή“, για τα 80 χρόνια το πολύ που ζεις δεν έχει πατήσει το pause!
-Η μουσκάρια ΔΕΝ μπορεί να καλλιεργηθεί — τουλάχιστον όχι προς το παρόν! Αυτό διότι πάντα δημιουργεί συμβιωτικές σχέσεις με συγκεκριμένα δέντρα και δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτά, το μυκήλιό της “δένει” στην ρίζα του φυτού σε μια αμοιβαία συμφέρουσα σχέση (εκτομυκόρριζα)! Τέτοια δέντρα είναι διάφορα κωνοφόρα, το έλατο (σ’ αρέσει πως σ’ αρέσει!), η σημύδα και κέδροι.
-Πιο πάνω είπαμε πως η δράση της μουσκιμόλης είναι άτυπη, δηλαδή αν και φαρμακολογικά δρα σαν ηρεμιστικό, δεν έχει μόνο ηρεμιστική δράση. Παρόμοια δράση, με παρόμοιες παραισθήσεις παρουσιάζει και ένα φάρμακο υπνωτικό, η ζολπιδέμη. Η ζολπιδέμη , που χορηγείται με το όνομα Stilnox έχει και αυτή παράδοξη δράση αν κάποιος λάβει την δόση αλλά παραμείνει ξύπνιος. Ακόμα πιο παράδοξο είναι πως η ζολπιδέμη έχει… βγάλει από κώμα ανθρώπους που θεωρούντουσαν φυτά και μελετάται πλέον για αυτή την χρήση και τον ακριβή μηχανισμό δράσης της!
-Αν στην εισαγωγή σου έκανε εντύπωση η θρησκευτική διασύνδεση του μανιταριού αυτού, μην θεωρείς πως τέτοιες προσπάθειες σύνδεσης μανιταριών με θρησκεία έχουν πεθάνει! Οι πιστοί έρχονται σε διάφορες μορφές και συνήθως ως χαρακτηριστικά έχουν πως βλέπουν διασυνδέσεις ανάμεσα στην αγαπημένη τους θεωρία και τα πάντα γύρω τους, ακόμα και εκεί που δεν υπάρχουν, και πως… γράφουν κανονικά οποιαδήποτε επιχειρηματολογία -ασχέτως του πόσο δυνατή είναι- αν αυτή δεν συμφωνεί με την κοσμοθέασή τους. Αν θες να δεις ένα τέτοιο ντοκυμαντέρ που αποδίδει την θρησκεία αρκετά ευφάνταστα στα μανιτάρια (psilocybe και muscaria) ψάξε το ντοκυμαντέρ “Pharmacratic Inquisition“. Κάποιος φιλαράκος θα τους έλεγε άνετα “ψυχεδελικούς Θεΐστές“, αξίζει όμως ένα βλέφαρο — ίσως σε σοκάρει, θετικά αν είσαι θιασώτης τέτοιων θεωριών, αρνητικά αν δεν σου αρέσουν τα λογικά άλματα και η απόλυτη αναγωγή του “μοιάζει” σε “είναι” (ειρωνικότατο για μυκόφιλούς άπαξ και αυτό κατά το κυνήγι μανιταριών θα μπορούσε να αποτελέσει θανάσιμο λάθος).
- Είσαι έτοιμος να κουφαθείς ή να τυφλωθείς; Ambrosia Society λοιπόν! Οι τύποι ισχυρίζονται πως η Amanita muscaria είναι η θεία κοινωνία και έχουν αναπτύξει ένα χριστιανικό (!) θρησκευτικό σύστημα με βάση αυτό το μανιτάρι (εννοείται πως όλα τα ερμηνεύουν μέσα από αυτό). Τρομερά highlights είναι πως ισχυρίζονται (και έχουν φωτογραφικό υλικό) πως έφτιαξαν “άγιο δισκοπότηρο” που μετατρέπει το κρασί στην πραγματική “Θεία Κοινωνία”! Ο τρόπος; Μεγαλώνουν μέσα σε χυμό σταφύλι αυτό που λένε πως είναι “μυκήλιο amanita muscaria” και μετά αυτό το υλικό το βάζουν σε ξύλινα δισκοπότηρα όπου ότι-και-να-είναι-αυτός-ο-οργανισμός τα αποικίζει! Δίνουν μάλιστα και E-book για να μάθεις πώς να το κάνεις και εσύ. Ισχυρίζονται -φυσικά- πως το υγρό που προκύπτει έχει ψυχοενεργή δράση… Αξίζει να μπεις μόνο και μόνο για να δείς φωτογραφίες. Από όσο γνωρίζω οι αναλύσεις της “μουσκάρια” που φυτρώνει μέσα στα σκεύη τους έδωσαν μπερδεμένα αποτελέσματα: ανιχνεύτηκαν πολλά είδη μυκήτων και κανείς δεν είναι σίγουρος τι ακριβώς φυτρώνει μέσα στα κύπελά τους!
Ναι
ήρθαν πάλι οι μέρες των χριστουγέννων και υποτίθεται πως πρέπει να γράψω κάτι “επίκαιρο” διότι “ο κοσμάκης αγαπάει τα επίκαιρα“.
Ας εφαρμόσουμε λοιπόν την επιτυχημένη συνταγή και ας φέρουμε την
μπαλίτσα στο δικό μας τερέν. Πέρσι τέτοιο καιρό σου ξέντυσα εκείνον τον
χυδαίο χοντρομπαλά από την κοκκινόασπρη στολή του, στον έντυσα στο
πράσινο του αψεντιού, γάρνιρα με χιόνι και
στον σέρβιρα σε μια διαφορετική, πιο αλκοολική εκδοχή που ουδεμία σχέση
είχε με τα Χριστούγεννα, παρά μόνο μέσα στο μικρό μου κεφαλάκι.Αυτή την χρονιά αποφάσισα να ξαναπιάσω τον Άι Βασίλη, αλλά αυτή την φορά να τον αφήσω με την “ορίτζιναλ” (διάβαζε: “κατα κόσμον“) κόκκινη και άσπρη στολή του, παίζοντας με κάτι που πάλι μου φέρνει “Χριστούγεννα” στο μυαλό — και στην συγκεκριμένη περίπτωση φαίνεται να φέρνει Χριστούγεννα και στο μυαλό πολλών κατασκευαστών χριστουγεννιάτικων καρτών, στολιδιών για δέντρα και εποχιακών διακοσμητικών!
Το “πασίγνωστο” μανιτάρι, Amanita muscaria!
Αμανίτα μουσκάρια; Τι είν’ πάλι τούτο και πώς σκατά θα το συνδέσεις με τα χριστούγεννα;
Είναι το πιο γνωστό μανιτάρι στον πλανήτη, μοσχάρια! Αυτό το μανιτάρι είναι που σχεδόν αρχετυπικά θα σκεφτείς αν κάποιος σου πει “μανιτάρι“! Κόκκινο καπέλο (πίλος) με άσπρες βούλες! Πολλά παιδάκια θα το ζωγραφίσουν αυθόρμητα όταν ζωγραφίζουν μύκητες, υπάρχει σε πολλά παιδικά καρτούν, τα στρουμφάκια το τιμούσαν ιδιαιτέρως και γενικά, είναι το μανιτάρι το οποίο γνωρίζεις πολύ καλά χωρίς να γνωρίζεις τίποτα για αυτό! Τα χρώματά του ταιριάζουν πολύ όμορφα με τα χριστουγεννιάτικα χρώματα και όπως είπαμε πιο πάνω θα το δεις συχνά-πυκνά σε εποχιακά δώρα και στολίδια.Η Amanita muscaria συνδέεται με τα χριστούγεννα μάλλον αυθαίρετα λόγω χρώματος και “αναγνωρισιμότητας” (όποιος αναγνώστης γνωρίζει παραπάνω εδώ με διορθώνει). Στην περίπτωση που αυτό δεν σου αρκεί και θες κάποια πιο τσερβελάτη θεωρία, κούνα ζωηρά τον μεγάλο μου σάκο και αυτός ίσως φτύσει κανένα δωράκι και για σένα! Αναφορές σε αυτό και την σχέση του με τον Santa Claus (τον δικό μας Αϊμπατζίλη) φαίνεται να γίνονται σχετικά δημοφιλείς το 1980 και το 1986 μέσω άρθρων του Sunday Times και του New Scientist αντίστοιχα, που μας κλείνουν πρόστυχα το μάτι για… πονηρά τραβήγματα του εν λόγω “Δαναού” με αυτό το μανιτάρι.
Πριν όμως αυτών των σχετικά σύγχρονων αναφορών είχε σκάσει μούρη και ο εθνοβοτανολόγος Jonathan Ott, το 1976, όπου στο βιβλίο του “Παραισθησιογόνα Φυτά της Βόρειας Αμερικής” (Hallucinogenic Plants of North America), λέρωνε την στολή του Αί-Βασίλη με εμετό τίγκα στο muscaria, πιθανότατα και πιτσιλιές ούρων ταράνδου! Αν εσύ είσαι “Χ.Ο.” -όχι χρυσός οδηγός, χριστιανός ορθόδοξος, έστω ελληνορθόδοξος μπρε σαφρακιασμένε- και δεν μασάς από τέτοια χαζά, θα σε ενδιέφεραν πολύ οι θεωρίες του μελετητή των Βιβλικών Γραφών John Marco Allegro όπου το μανιτάρι Amanita muscaria δένει πιο βαθιά με την εβραϊκή σου πατροπαράδοτη θρησκεία. Το βιβλίο του “Το Ιερό μανιτάρι και ο Σταυρός” (The Sacred Mushroom and the Cross, 1970) είναι ένα βιβλίο όπου βάζει το κόκκινο μανιτάρι με τις άσπρες βούλες στον επουράνιο θρόνο της χριστιανικής θρησκείας. Προς ανακούφισή σου, αξίζει να αναφερθεί πως και οι γραφές του Ott αλλά και του Allegro επί του θέματος, γενικά δεν θεωρούνται αλέγκρες και αποδεκτές από την “ακαδημαϊκή κοινότητα” διότι έχουν πολλές “τρύπες“ που σηκώνουν μπόλικο μπάλωμα.
Και κάπως έτσι η αμανίτα μπαίνει σπίτι σου! Με το χριστουγεννιάτικο στολίδι!
Αν
παρόλαυτα, δεν γουστάρεις “την θρησκεία της κουτσοδόντας γιαγιάς σου“, είσαι από τα “πολύ προχώ” ατομάκια και “ψάχνεσαι” τότε και για σένα έχει δώράκι το σακούλι μου. Και τι δεν έχει! Μου θέλεις Βίκινγκς και οργή; Να το μανιτάρι, πάλι κάποιος παλαβιάρης παλιότερα είπε πως το έτρωγαν τούτοι οι βάρβαροι για να κάνουν ντου!Μήπως δεν την βρίσκεις έτσι και τα ματάκια σου έχουν γίνει σχισμές από την ανατολοφιλία που σε δέρνει; Κατέβασε τα βρακιά σου και προσκύνα -ή έστω κάτσε πάνω στον ευμεγέθη κόκκινο πιτσιλωτό φαλλό στην στάση του Λωτού- διότι ο Robert Gordon Wasson βρήκε σε αυτό το “Σόμα” των Rig Veda, ένα πολλά υποσχόμενο ποτό-σχέδον-αμβροσία των αρχαίων ιερών ινδουϊστικών κειμένων που χαρίζει αθανασία, θεΐκή δύναμη και άλλα παλαβούτσικα.
Μήπως μου γουστάρεις πιο new age φάσεις και ψήνεσαι για “σαμανιές“; Πάλι και εδώ το μανιτάρι σκάει μούρη κάπου κατά Σιβηρία με σαμάνους που το τρώγαν με τις χούφτες και μετά αυτοί και τα φιλαράκια τους βαρούσαν ουρολαγνίες καταναλώνοντας τα -πλέον- ψυχοενεργά ούρα του σαμάνου που είχε φάει αρχικά το μανιτάρι.
And a Happy Mushroomy Year! Να την ξανά σκάει μούρη η Amanita muscaria!
Δεν
χρειάζεται όμως να ξέρεις για όλα αυτά, είσαι από χουριό και αυτό
μας βολεύει πάραυτα! Στα χωριά και στην ντόπια παράδοση θα δεις τον
αμανίτη να αναφέρεται ως “ζουρλομάνταρο” ή “ζουρλομανίταρο“, πράγμα που παραπέμπει γραφικότατα στις ψυχοτρόπες ιδιότητές του.
Αν έχεις ανοιχτά αυτάκια θα ακούσεις πολλές χωριάτικες ιστορίες για
τούτο που περιγράφουν συμπτώματα από την κατανάλωσή του τα οποία άλλες
φορές θα στα περιγράψουν ως τρέλα, άλλες φορές ως μέθη σαν αυτή του αλκοόλ — θα ακούσεις επίσης και για άτομα που έπεσαν σε βαρύ ύπνο με έντονα όνειρα.Μέσα στο όλο μπατιρντί θα ακούσεις πλέον και για άτομα που το νόμισαν εδώδιμο και διακομίστηκαν στο νοσοκομείο οικογενειακώς με δηλητηρίαση. Στην περίπτωση που θα μιλήσεις με “τσακαλάκια” φιλαράκια θα σου χαμογελάσουν συνωμοτικά, θα σου ψιθυρίσουν κάτι για “μαγικά μανιτάρια” και πολύ πιθανόν είναι να έχουν μπερδέψει την πούτσα με την βούρτσα μέσα στο κεφαλάκι τους συγχέοντας τα με τα “Ολλανδικά” μαγικά μανιτάρια (γένος Psilocybe) που οι ενεργές ουσίες τους και τα ψυχοενεργά τους αποτελέσματα ουδεμία σχέση δεν έχουν με αυτά της “μουσκάρια“.
Τέλος στην περίπτωση που θα μιλήσεις με σοβαρό μυκόφιλο και μανιταρογνώστη πιθανότατα θα στο αναφέρει ως “τοξικό” ή “δηλητηριώδες” — αυτό για να προστατεύσει εσένα από πιθανά παραστρατήματα που θα σε οδηγήσουν νοσοκομείο/αστυνομικό τμήμα ή χειρότερα και για να προστατεύσει φυσικά τον εαυτό του από την ευθύνη που φέρει να παρέχεις πληροφορία σε κάποιον που δεν γνωρίζεις αν είναι ικανός να την διαχειριστεί.
Ναι, τώρα έχεις αρκετά keywords στα χεράκια σου για να σε βάλει ο Γούγλης σε πιο βαθιά νερά για τούτο το μανιτάρι!
Χμ, παράξενα μας τα λες μικρό Zyklon… Τι κάνει αυτό το μανιτάρι και με ποιό τρόπο;
Το μόριο της μουσκιμόλης που περιέχεται στην μουσκάρια
Η
Amanita muscaria, γνωστή στα ελληνικά ως “Αμανίτης ο μυγοκτόνος”
είναι ένα μανιτάρι που κάνει ό,τι λέει το όνομά του! Προσελκύει τις
μύγες, πιθανότατα διότι αυτός ο διάολος περιέχει την ουσία “1,3-διολεΐνη” και τις σκοτώνει όταν αυτές αρχίσουν να το ροκανίζουν. Και οι δύο μας όμως γνωρίζουμε πως δεν ρωτάς για να μάθεις για μύγες,
περισσότερο σε ενδιαφέρουν οι ιστορίες για αγρίους που σου έλεγα πιο
πάνω και σε έκαναν να αναρωτιέσαι αν έχω μπουκώσει κάμποσο από αυτό το
μανιτάρι καθώς γράφω.Πάμε για μια μεγάλη μπουκίτσα: οι δυο κύριες ουσίες στις οποίες αποδίδονται όλα τα παλαβά που σου συμβαίνουν όταν καταναλώσεις την αμανίτα μουσκάρια είναι το ιβοτενικό οξύ και η μουσκιμόλη, δυο κυκλικά ανάλογα -έστω- των νευροδιαβιβαστών γλουταμικό οξύ και γ-αμινοβουτυρικό οξύ (GABA) αντίστοιχα. Το ιβοτενικό οξύ μετατρέπεται σε μουσκιμόλη μέσω αποκαρβοξυλίωσης (χάσιμο ενός… COOH!), υποτίθεται μέσω ξήρανσης, βρασίματος/έκθεσης σε θερμότητα ή σε ακτίνες UV του μανιταριού. Εδώ αξίζει να αναφερθεί πως η μουσκιμόλη θεωρείται κυρίως “ψυχοενεργή” και πολύ φολκλόρ έχει εμφανιστεί για τ’ ότι το “ψημένο μανιτάρι” είναι πιο επιθυμητό στους κύκλους “αυτών που γνωρίζουν” σε σχέση με το χλωρό.
Η “σωστότητα” της παραπάνω δήλωσης εξαρτάται από την οπτική από την οποία το βλέπεις: και το ιβοτενικό οξύ και η μουσκιμόλη είναι ψυχοενεργά, απλά η μουσκιμόλη είναι πιο ενεργή, πιο δυνατή. Για παράδειγμα, μια δόση 10 mg μουσκιμόλης θα “ισοδυναμούσε” με μια δόση 100 mg ιβοτενικό οξύ, οπότε αν προτιμάς τις χονδροειδείς υπεραπλουστεύσεις η μουσκιμόλη είναι “10 φορές πιο ενεργή από το ιβοτενικό οξύ“.
Δεν θέλουμε όμως να το απλουστεύσουμε τόσο! Οι δυο ουσίες δεν είναι ισοδύναμες, άπαξ και υπάρχουν πολλές αναφορές και από άποψη φαρμακολογίας αλλά και από άποψης εμπειρικής προσέγγισης πως δεν έχουν ίδια επίδραση ποιοτικώς: το ιβοτενικό οξύ θεωρείται πιο “σωματικό” σε χαρακτήρα, πιο “δυσφορικό” και κατα συνέπεια ανεπιθύμητο σε σχέση με την μουσκιμόλη!
Κατάπιες; Υπέροχα, πάμε για την επόμενη μπουκίτσα! Αυτές οι δυο ουσίες μιμούνται τις ενδογενείς αντίστοιχες τους και έτσι ασκούν την δράση τους! Αν έχεις όρεξη για παιχνίδι με τις λέξεις μπορούμε να τις χαρακτηρίσουμε “ψευδείς νευροδιαβιβαστές“, κλείνοντας έτσι το μάτι στο πρόστυχο μανιταράκι και στους φαρμακολόγους συνάμα. Το ιβοτενικό οξύ επιδρά αγωνιστικά κυρίως σε NMDA υποδοχείς (χμ… να το καταστρέψω εντελώς χαρακτηρίζοντάς τους “volume up” υποδοχείς του νευρικού σήματος;) ενώ η μουσκιμόλη, που τόσα της αποδίδονται, επιδρά σε άλλο σύστημα υποδοχέων με -προσοχή! υπεραπλούστευση!- αντίθετο ρόλο: τους υποδοχεις GABA-A στους οποίους δρα αγωνιστικά και τους οποίους ίσως γνωρίζεις ως υποδοχείς που δένουν πάνω τους πολλά “ηρεμιστικά” (βενζοδιαζεπίνες, αν και αυτές δένουν με άλλον τρόπο από την μουσκιμόλη που δεν σε ενδιαφέρει πιθανότατα να μάθεις).
Αν “ενοχοποιήσουμε” κυρίως την μουσκιμόλη για την επίδραση του μανιταριού -πράγμα που είναι η κυρίαρχη θεωρία για την δράση του- τότε δεν βγάζει ιδιαίτερο νόημα το μανιτάρι αυτό να το λένε “ζουρλομανίταρο“! Θα έπρεπε να το λέγαν “υπνομανίταρο” ή “λεξοτανιλομανίταρο“. Εδώ όντως είναι εύλογη η απορία του μικρού σου μυαλού και το μόνο που μπορώ να απαντήσω χωρίς να σε ζαλίσω παραπάνω είναι πως η δράση της μουσκιμόλης είναι “άτυπη” — δηλαδή δεν είναι πλήρως χαρακτηριστική των “GABA-A αγωνιστών“.
Ίσως επίσης σου έκανε εντύπωση η αναφορά περι ούρων και ουρολαγνείας όταν σου ψυθίριζα κάτι περι σαμάνων: η μουσκιμόλη δεν μεταβολίζεται εύκολα και μεγάλο μέρος της βγαίνει αμετάβλητη και πλήρως ενεργή στα ούρα αυτού που έχει φάει το μανιτάρι! Γι’ αυτό τον λόγο ο γνώστης φιλαράκος σου κοιτάει με προσμονή το πιπί σου κρατώντας στα δυο χεράκια του -όχι τον λύχνο του Αλλαδίνου- αλλά το μπωλάκι που θα συλλέξει τα ούρα σου για να τα πιεί. Ναι, θα καταπιεί και αυτός όπως και εσύ, και θα βάλει ένα τέλος μια για πάντα στο ερώτημα “πες μας τι πίνεις και δεν μας δίνεις“!
Χμ, ξανακατάπιες; Ωραία, πάμε να ξεπλύνουμε με κάτι πραγματικά ενδιαφέρον και να ξεφλωρέψουμε λίγο, να δούμε τι συμβαίνει όταν κάποιος φάει αυτό το μανιτάρι, εστιάζοντας στα συμπτώματά του στην ψυχική σφαίρα! Εδώ αρχίζει το ενδιαφέρον! Οι εμπειρίες που προέρχονται από ηθελημένη ή κατά λάθος κατανάλωση αυτού του μανιταριού είναι δύσκολο να κατηγοριοποιηθούν, οπότε κάπου εδώ οι λάτρεις εννοιών όπως “ψυχεδελικό“, “ηρεμιστικό“, “διασπαστικό αναισθητικό“, “διεγερτικό” θα μείνουν με τους ορισμούς στο χέρι, διότι είναι ένας κυκεώνας αυτών. Σε μικρές δόσεις η δράση θα άρεσε στον μέσο μπυράκια! Θυμίζει αρκετά μέθη, με το ίδιο ασταθές βάδισμα, παίζει να αρχίσουν να τρέχουν τα σάλια σαν τον Νιαγάρα, κατά ”παράξενο τρόπο” καθαρό κεφάλι, διέγερση και ορισμένες φορές θηριώδης πείνα! Η γλωσσούλα θα πήγαινε ροδάνι.
Σε μεγαλύτερες δόσεις η διέγερση εναλλάσεται με την χαλάρωση, τα πράγματα αποκτούν πιο ονειρικό χαρακτήρα και παίζει ο χρήστης να κόψει και καμιά τούφα. Προς το παρόν δεν βλέπεις κάτι το ιδιαίτερο σε αυτό το μανιτάρι — η όλη τρέλα έρχεται αν καποιος το “παρακάνει” ή αν πάρει όπως λένε άλλοι “υψηλή δόση“. Σε αυτή την περίπτωση τα συμπτώματα που εμφανίζονται είναι τα προηγούμενα μεγενθυμένα (π.χ. ο χρήστης νιώθει υπεράνθρωπη δύναμη ή πολυ βαθιά χαλάρωση), οι εναλλαγές διέγερσης/χαλάρωσης είναι πιο έντονες ενώ πολλές φορές ο χρήστης μπορεί να πέσει σε έναν πολύ βαρύ ύπνο γεμάτο ρεαλιστικότατα όνειρα που θυμίζει lucid dreaming. Το μεγάλο πανυγήρι ουσιαστικά έρχεται όταν ξυπνήσει από αυτόν τον ύπνο όπου τότε μπορεί να βιώσει συναισθήματα που θα δικαιολογούσαν όλο το παράξενο καταπιάσιμο με “αθανασίες“, σύνδεση με ιπτάμενους τάρανδους και ένα κάρο παράξενες απόκοσμες εμπειρίες.
Εδώ οι παραισθήσεις που θα έχει δεν θα θυμίζουν αυτές των “κλασικών παραισθησιογόνων” (π.χ. μεσκαλίνη, μανιτάρια ψιλοκυβίνης, LSD), δεν είναι “γεωμετρικές” ούτε δομημένες αλλά έχουν χαρακτήρα “Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων” (πράγμα που κάνει ορισμένους να αναφωνούν “βρώμα η δουλειά” όσον αφορά το τι περιγράφει αυτό το βιβλίο). Μακροψίες και μικροψίες είναι πολύ συνηθισμένες, δηλαδή το θύμα… εεε… χρήστης βλέπει τον εαυτό του δυσανάλογα μεγάλο ή μικρό σε σχέση με τα πράγματα γύρω του. Σύνηθης είναι επίσης η αναφορά πως νιώθει πως έχει υπεράνθρωπη δύναμη ή -για εναν εξωτερικό παρατηρητή- πως στις κινήσεις του βάζει δυσανάλογα μεγάλη δύναμη με αποτέλεσμα π.χ. το σήκωμα της καρέκλας να είναι σχεδόν πέταμα της καρέκλας. Άλλα φαινόμενα που αναφέρονται είναι η αίσθηση πως ο χρήστης “ζει αιώνες” ή της τόσο ανάλαφρης βάδισης που είναι σαν πτήση. Πολύ μεγάλο ενδιαφέρον έχουν και τα καθαρά “εγκεφαλικά” φαινόμενα: χρήστες έχουν αναφέρει πως έχουν βιώσει “παύση του εσωτερικού διαλόγου“, κάτι σαν εκείνα τα πολύ zen που ακούς από βουδιστοτέτοιους που βυθίζονται στην “απόλυτη γαλήνη“.
Πιθανότατα η παραπάνω “βιαστική” περιγραφή μου αδικεί κατα πολύ την φαινομενολογία που θα βρείς γραμμένη στο διαδύκτιο (πχ δες Erowid Effects ή εμπειρίες που περιγράφονται στο σχετικό vault), κάτι που θα περίμενες από ένα μανιτάρι με τόσο μύθο από πίσω του και τόση φαγωμάρα για την εμπλοκή του σε διάφορες θρησκείες. Προτού όμως τρέξεις στα δάση και αρχίσεις να μπουκώνεις μανιτάρια ή ακόμα χειρότερα στραφείς στα λιγδιάρικα ολλανδικά smartshop έχε κατα νου πως αυτό το μανιτάρι αν και νόμιμο δεν είναι ακίνδυνο. Ναι, μπορείς να πάρεις υπερδοσολογία και ναι υπό τις κατάλληλες συνθήκες δοσολόγησης θα μπορούσε να σε σκοτώσει ή να σε στείλει στο νοσοκομείο. Χμ, πώς σου φαίνεται αυτό για χριστουγεννιάτικο disclaimer;
Christmas Party Facts
Ambrosia Society: Υποτίθεται πως καλλιεργούν
μυκήλιο Amanita muscaria μέσα σε κρασί και αυτό το μετατρέψει σε
ψυχοενεργό ποτό- Θεία Κοινωνία!
- Η Amanita muscaria υπό συγκεκριμένες συνθήκες έχει χαρακτηριστεί εδώδιμη, μάλιστα λένε πως η γεύση της θυμίζει κοτόσουπα! Σε ορισμένες περιοχές τρώγεται αφότου βραστεί καλά και πεταχτεί το πρώτο ζουμί που περιέχει τα ψυχοενεργά συστατικά (είναι τρομερά υδατοδιαλυτά οπότε πάνε όλα στο νερό). Κυκλοφορεί επίσης η “βρώμα” πως ορισμένοι σεφ χρησιμοποιούν μικροποσότητες muscaria για να “ζωντανέψουν” τα πιάτα τους. Το ιβοτενικό οξύ κυρίως που περιέχει δρα στους γευστικούς κάλυκες της γλώσσας σαν ενισχυτικό γεύσης, όπως το umami!
-Αν και η muscaria χαρακτηρίζεται στα βιβλία μανιταρογνωσίας ως “τοξική” , το “αδερφάκι” της, η Amanita pantherina που είναι καφετιά με άσπρες βούλες χαρακτηρίζεται “θανατηφόρος“. Αυτό διότι μπορεί να περιέχει δεκαπλάσιες, ίσως και παραπάνω, συγκεντρώσεις ιβοτενικού οξέως και μουσκιμόλης από την μουσκάρια κάνοντάς την αρκετά επικίνδυνη. Εδώ αξίζει να γνωρίζεις πως η περιεκτικότητα και της μουσκάρια και της πανθερίνας σε ψυχοτρόπες ουσίες διαφέρουν από εποχή σε εποχή, τόσο πολύ που μια “μικρή δόση” ένος μανιταριού μαζεμένου τον Νοέμβρη ίσως να είναι μια “μεγάλη δόση” ενός μανιταριού μαζεμένου τον Αύγουστο!
- Στο διαδύκτιο θα διαβάσεις πολλές εμπειρίες με αυτά τα μανιτάρια και πολλές περιγράφουν πως “δεν έγινε τίποτε” όταν το έφαγαν ή πως είχε πολύ διαφορετικά αποτελέσματα από τα αναμενόμενα. Εδώ η ιστορία περιπλέκεται πολύ! Ακούγεται πως η περιεκτικότητα της μουσκάρια σε ψυχοενεργές ουσίες διαφέρει αναλόγως το μέρος που φύεται. Μοριακές μελέτες επίσης λένε πως ίσως π.χ. οι αμερικάνικες μουσκάρια με τις ευρωπαΐκές να μην είναι ακριβώς το ίδιο είδος αλλα να μοιράζονται τα ίδια εξωτερικά χαρακτηριστικά, ένα φαινόμενο που ονομάζεται “κρυπτικό σύμπλοκο ειδών” — ίσως το είδος “Amanita muscaria” πλέον να είναι “πολλά είδη μαζί“. Ω ναι, η εξέλιξη λαμβάνει χώρα μπροστά στα έκπληκτά σου μάτια, αν και “αργή“, για τα 80 χρόνια το πολύ που ζεις δεν έχει πατήσει το pause!
-Η μουσκάρια ΔΕΝ μπορεί να καλλιεργηθεί — τουλάχιστον όχι προς το παρόν! Αυτό διότι πάντα δημιουργεί συμβιωτικές σχέσεις με συγκεκριμένα δέντρα και δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτά, το μυκήλιό της “δένει” στην ρίζα του φυτού σε μια αμοιβαία συμφέρουσα σχέση (εκτομυκόρριζα)! Τέτοια δέντρα είναι διάφορα κωνοφόρα, το έλατο (σ’ αρέσει πως σ’ αρέσει!), η σημύδα και κέδροι.
-Πιο πάνω είπαμε πως η δράση της μουσκιμόλης είναι άτυπη, δηλαδή αν και φαρμακολογικά δρα σαν ηρεμιστικό, δεν έχει μόνο ηρεμιστική δράση. Παρόμοια δράση, με παρόμοιες παραισθήσεις παρουσιάζει και ένα φάρμακο υπνωτικό, η ζολπιδέμη. Η ζολπιδέμη , που χορηγείται με το όνομα Stilnox έχει και αυτή παράδοξη δράση αν κάποιος λάβει την δόση αλλά παραμείνει ξύπνιος. Ακόμα πιο παράδοξο είναι πως η ζολπιδέμη έχει… βγάλει από κώμα ανθρώπους που θεωρούντουσαν φυτά και μελετάται πλέον για αυτή την χρήση και τον ακριβή μηχανισμό δράσης της!
-Αν στην εισαγωγή σου έκανε εντύπωση η θρησκευτική διασύνδεση του μανιταριού αυτού, μην θεωρείς πως τέτοιες προσπάθειες σύνδεσης μανιταριών με θρησκεία έχουν πεθάνει! Οι πιστοί έρχονται σε διάφορες μορφές και συνήθως ως χαρακτηριστικά έχουν πως βλέπουν διασυνδέσεις ανάμεσα στην αγαπημένη τους θεωρία και τα πάντα γύρω τους, ακόμα και εκεί που δεν υπάρχουν, και πως… γράφουν κανονικά οποιαδήποτε επιχειρηματολογία -ασχέτως του πόσο δυνατή είναι- αν αυτή δεν συμφωνεί με την κοσμοθέασή τους. Αν θες να δεις ένα τέτοιο ντοκυμαντέρ που αποδίδει την θρησκεία αρκετά ευφάνταστα στα μανιτάρια (psilocybe και muscaria) ψάξε το ντοκυμαντέρ “Pharmacratic Inquisition“. Κάποιος φιλαράκος θα τους έλεγε άνετα “ψυχεδελικούς Θεΐστές“, αξίζει όμως ένα βλέφαρο — ίσως σε σοκάρει, θετικά αν είσαι θιασώτης τέτοιων θεωριών, αρνητικά αν δεν σου αρέσουν τα λογικά άλματα και η απόλυτη αναγωγή του “μοιάζει” σε “είναι” (ειρωνικότατο για μυκόφιλούς άπαξ και αυτό κατά το κυνήγι μανιταριών θα μπορούσε να αποτελέσει θανάσιμο λάθος).
- Είσαι έτοιμος να κουφαθείς ή να τυφλωθείς; Ambrosia Society λοιπόν! Οι τύποι ισχυρίζονται πως η Amanita muscaria είναι η θεία κοινωνία και έχουν αναπτύξει ένα χριστιανικό (!) θρησκευτικό σύστημα με βάση αυτό το μανιτάρι (εννοείται πως όλα τα ερμηνεύουν μέσα από αυτό). Τρομερά highlights είναι πως ισχυρίζονται (και έχουν φωτογραφικό υλικό) πως έφτιαξαν “άγιο δισκοπότηρο” που μετατρέπει το κρασί στην πραγματική “Θεία Κοινωνία”! Ο τρόπος; Μεγαλώνουν μέσα σε χυμό σταφύλι αυτό που λένε πως είναι “μυκήλιο amanita muscaria” και μετά αυτό το υλικό το βάζουν σε ξύλινα δισκοπότηρα όπου ότι-και-να-είναι-αυτός-ο-οργανισμός τα αποικίζει! Δίνουν μάλιστα και E-book για να μάθεις πώς να το κάνεις και εσύ. Ισχυρίζονται -φυσικά- πως το υγρό που προκύπτει έχει ψυχοενεργή δράση… Αξίζει να μπεις μόνο και μόνο για να δείς φωτογραφίες. Από όσο γνωρίζω οι αναλύσεις της “μουσκάρια” που φυτρώνει μέσα στα σκεύη τους έδωσαν μπερδεμένα αποτελέσματα: ανιχνεύτηκαν πολλά είδη μυκήτων και κανείς δεν είναι σίγουρος τι ακριβώς φυτρώνει μέσα στα κύπελά τους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου