καλέ μου βλάκα:

Φαντάσου αυτό:
Ένα δωμάτιο τεσσάρων τετραγωνικών μέτρων. Τελείως άσπρο. Χωρίς παράθυρα. Φωτεινό όμως. Για να βλέπεις ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Να μην μπορείς να φανταστείς ότι στο σκοτάδι μπορεί να κρύβεται κάτι καλό.
Εσύ, στο κέντρο του. Γύρω από το κεφάλι σου είναι τυλιγμένοι τέσσερις ελαστικοί ιμάντες, που ξεκινούν από τις τέσσερις γωνίες του δωματίου. Το κεφάλι σου, πέτρα στριμωγμένη σε τέσσερις σφεντόνες.
Στην αρχή νομίζεις πως δεν μπορείς να κινηθείς. Φοβάσαι πως αν το κάνεις θα  προκαλέσεις κακό στον εαυτό σου… Περνάνε οι ώρες, περνάνε τα λεπτά… Δεν μπορείς να καθίσεις, δεν σου το επιτρέπουν οι ιμάντες. Τι θα κάνεις τώρα; Δεν μπορείς να μείνεις έτσι για πάντα. Πρέπει να κάνεις κάτι. Δεν αντέχεις. Και δεν έρχεται κανένας. Ο παραμικρός ήχος. Τίποτα. Κάτι τρίζει; Μια σκιά; Όχι. Ψευδαισθήσεις. Αρχίζεις να τρελαίνεσαι; Κάνε κάτι! Κάνε κάτι! Ελευθερώσου!! Τρέχα!!!
Κάπως έτσι, καλέ μου βλάκα, βάζεις σε κίνηση τους ιμάντες. Τους έδωσες την ενέργεια να σε πετάνε από τοίχο σε τοίχο. Κάθε φορά που στηλώνεις τα πόδια για να τρενάρεις τον ένα ιμάντα, σε παραλαμβάνει ο επόμενος. Το κεφάλι σου σκάει από τοίχο σε τοίχο, τα πόδια σου δεν πατάνε στο έδαφος πια. Πετάς. Πονάς. Αλλά δεν ματώνεις; Γιατί δεν ματώνεις; Το κεφάλι σου είναι βαρύ.
Οι τοίχοι δεν είναι πια λευκοί. Έχουν χρώματα και γραμμές. Το πρόσωπο της μάνας σου στον ένα. Του πατέρα σου στον άλλο. Μίλα τους, μπορεί να σε σώσουν. Δεν σε ακούνε; Τσακώνονται, μωρό μου. Δεν έχουν χρόνο για σένα. Στον απέναντι τοίχο, εσύ παιδάκι τους κοιτάζεις. Στον επόμενο τοίχο εσύ τους μαχαιρώνεις. Στον επόμενο τοίχο εσύ γαμάς μια γυναίκα. Την πατάς κάτω και τη γαμάς. Στον επόμενο τοίχο σε γαμάει ένας άντρας, έχεις το πιο γαλήνιο πρόσωπο της ζωής σου. Στον επόμενο τοίχο είσαι επιτυχημένος. Στον επόμενο τοίχο οι γονείς σου, σου ζητάνε συγγνώμη. Τους διώχνεις. Στον επόμενο τοίχο είσαι αποτυχημένος. Τους ζητάς βοήθεια. Σε διώχνουν. Στον επόμενο τοίχο είσαι κακός. Κακός. Κακός.
Υπάρχουν εκατομμύρια τρόποι να είσαι κακός. Είσαι με όσους μπορείς να σκεφτείς.Δεν πονάς. Το απολαμβάνεις. Το σώμα σου αντιδρά μόνο, τα μάτια σου κοιτάνε κάθε τοίχο με χαρά και λύσσα και ανυπομονησία. Ευχαριστούν κάθε τοίχο για το θέαμα. Είσαι πια ο κακός ήρωας διεστραμμένων κόμικς. Είσαι πια ο Νέρωνας. Σαρώνεις τα πάντα. Πετάς πάνω από την πόλη και αναζητάς θύματα. Λυσσάς για τον επόμενο τοίχο.
Σε αυτό το σημείο, καλέ μου βλάκα, διενεργούν οι δυνάμεις της τριβής. Οι τοίχοι έρχονται προς το μέρος σου με λιγότερη ορμή. Προλαβαίνεις να δεις περισσότερες λεπτομέρειες. Τώρα δεν σε αγγίζουν καν. Μόνο τους βλέπεις, θολοί, όλες οι εικόνες μαζεμένες. Η μία πάνω από την άλλη. Σταμάτησες. Πατάς στα πόδια σου, αλλά δεν σε κρατάνε. Πρέπει να σε κρατήσουν, αλλιώς θα σε πνίξουν οι ιμάντες. Πίεσέ τα. Βάλ’τα να σε κρατήσουν. Οι τοίχοι ένας ένας ξαναγίνονται λευκοί. Όχι! Όχι. Τρέξε πριν φύγουν όλα τα χρώματα. Τρέχα να τα προλάβεις. Τρέχα να τα φτάσεις!
Ένα δωμάτιο. Τέσσερις ιμάντες που ξεκινάνε από τις τέσσερις γωνίες και σε ένα περίεργο παιχνίδι ισορροπίας συγκρατούν στον αέρα μία ολοστρόγγυλη, ολόχρυση σφαίρα. Ακριβώς από κάτω, ένα μελανιασμένο, καταξεσκισμένο, ακέφαλο σώμα. Οι τοίχοι; Ω ,όχι. Οι τοίχοι είναι λευκοί!
Ξέρεις τι δεν είδες, καλέ μου βλάκα; Οι τοίχοι είχαν πόρτες. Αν κοίταζες καλύτερα, θα έβλεπες τις χαραμάδες. Κακός σύμβουλος ο πανικός. Κάποιος μπαίνει από τη μία και παίρνει τη χρυσή σου μπάλα. Από μια άλλη μπαίνει η μάνα σου και παίρνει κλαίγοντας αγκαλιά το σώμα σου.
Κάτι δεν σκέφτηκες, καλέ μου βλάκα: Να χρησιμοποιήσεις τα χέρια σου για να ελευθερώσεις το κεφάλι σου.
Δεν σε λυπάμαι. Κρίμα το χρυσάφι.http://www.absurdum.gr/dihgimata/kefali-gemato-xrisafi/