Κέντρωμα δέντρων

Κέντρωμα δέντρων πως και πότε να γίνεται

Τρεις τρόποι είναι που κεντρώνονται όλα τα δέντρα και ημερώνονται. Ο πρώτος λέγετε εγκεντρισμός, ο δεύτερος εμφλοισμός και ο τρίτος ενοφθαλμισμός.
Όσα δέντρα λοιπόν έχουν την φλούδα τους παχιά και ζουμερή όπως η συκιά, η κερασιά και μερικές ελιές αυτά στην φλούδα κεντρώνονται αλλά θέλουν επιδέξια.
Έχε από πριν ένα ξύλο πελεκημένο σαν παλούκι μικρό από σκληρό ξύλο και αυτό βάνε στη φλούδα σιγά σιγά με πολύ επιμέλεια να μην σχιστεί. Έπειτα έχε το κεντρί έτοιμο και όταν βγάλεις το ξύλο βάλε το κεντρί, αυτός ο τρόπος λέγετε εμφλοισμός.

Τα δε δέντρα που δε έχουν υγρότητα στην φλούδα τους αλλά είναι λεπτή και άνυδρη, όπως η κιτριά, το κλίμα και άλλα ίδια, αυτά σχίζε το ξύλο και βάλε το κέντρωμα, αυτός ο τρόπος λέγεται εγκεντρισμός.
Το δε κεντρί που θέλεις να βάλεις παίρνε το από δέντρο καλό και πολύκαρπο και κόβε το ίσο από το βόρειο μέρος του δέντρου, να έχει απαλά μάτια και τρεις κορυφές ή δύο το λιγότερο. Και ας είναι χοντρό όπως το μικρό σου δάχτυλο και δύο χρονών, γιατί αν είναι ενός, γίνετε γρήγορα αλλά δεν καρπίζει. Έχε το καλά πελεκημένο με κοφτερό μαχαίρι στο κάτω μέρος από τη μία μεριά λεπτό και πρόσεξε να μην βλάψεις την ψίχα του.
Το κόψιμο του φυτού ας είναι ίσα με το σχίσιμο δηλαδή ίσο με δύο δάκτυλα.
Βάλε το ίσα, την φλούδα προς την φλούδα και το ξύλο προς το ξύλο.
Και αφού το κεντρώσεις μη κόψεις πλέον τίποτα από το δέντρο, μόνο σκέπασε το καλά στο κόψιμο με άσπρο πηλό να μη σκάσει.
Όχι μόνο τα άγρια και μεγάλα δέντρα κεντρώνονται αλλά και τα ήμερα και γίνονται χοντρότερα και καλύτερα.
Μάθε δε και αυτό ως αναγκαίο, ότι δεν προκόφτουν τα κεντριά να τα βάλεις την ώρα όπου τα κόψεις από το δέντρο, αλλά πριν από δέκα ημέρες κόφτα στης δεκαέξι του φεγγαριού.
Όταν τα κόψεις από το δέντρο βάλε τα σε ένα σταμνί ή ένα δοχείο πήλινο να μην έχει νερό, μόνο σκέπασέ το καλά να μην ξεθυμαίνουν. Στις 26-27 του φεγγαριού τότε κέντρισέ τα να γίνουν μεγάλα και καρπερά.
Μη κεντρώνεις όταν φυσάει ο βοριάς, αλλά όταν φυσάει ο νοτιάς.
Στο κέντρωμα του ξύλου ωφελεί η βροχή αλλά στη φλούδα κάνει ζημιά.
Ο καιρός του κεντρώματος είναι από τις 15 Μαρτίου έως της 15 Ιουνίου, αλλά όχι ίδιος σε όλους τους χρόνους και τόπους, αλλά κατά τον καιρό και τη περιοχή που βρίσκεσαι.
Γιατί σε άλλο χρόνο είναι ο καιρός πρώιμος και σε άλλο όψιμος και σε άλλες περιοχές έχει πολλή ζέστη και πρέπει να κεντρώσεις γρηγορότερα όταν δακρύζει το κλήμα και τα άλλα φυτά και σε άλλους τόπους έχει ψύχρα, εάν αργήσεις δεν βλάπτει σε τίποτα.
Εάν δε τύχει και θέλεις να φέρεις τα φυτά από μακρινό τόπο, βάλε τα σε δοχείο μπηγμένα σε πηλό και κλείσε το από πάνω καλά να μην ξεθυμάνουν.

Πότε και πώς να κεντρώνεις στο μάτι
Τον Μάιο μήνα είναι καλά να κεντρώνεις στο μάτι, εγώ δε και τον Μάρτιο κέντρωσα και πέτυχα. Κάνει καλό να καθαρίσεις καλά το δέντρο, εκείνο που κεντρώνεις στο μάτι.
Κόψε όλα τα κολόριζα να μην εμποδίζουν, το ίδιο και όσα βλαστάρια βγαίνουν από το θυλίασμα και πάνω.
Το κεντρί να είναι από βλαστάρι χρονιάρικο από καλή γενιά και καρπερό. Από αυτό βγάλε το μάτι με ολόγυρα όλη τη φλούδα και το ίδιο κάνε και στο άγριο, ξεφλούδισε και κόψε τόση φλούδα όσο και η ήμερη όπου θέλεις να βάλεις.
Αλλά πρόσεξε να την ξεκολλήσεις επιδέξια, να μην πληγώσεις το ξύλο και να πέσει το ήμερο μάτι πάνω στο άγριο, γιατί αυτό χρειάζεται πολύ γιατί πιάνει αλάθητα.
Και ας είναι οι δύο φλούδες όμοιες και ίσες στο πάχος.
Όταν πιάσει το κέντρωμα βγάλε τα δέρματα και επιδέξια με πριόνι κόψε το άγριο πάνω από το κέντρωμα και όσα άλλα βλαστάρια φυτρώσουν από το άγριο δέντρο.


Ποια ήμερα δέντρα κεντρώνονται με άλλα στην φλούδα και στο ξύλο τους
Η συκιά κεντρώνεται στη μουριά και στο πλάτανο
Η μουριά στην καστανιά και βελανιδιά
Η αχλαδιά στη ροδιά, στη μουριά, στην αμυγδαλιά και κουκορεβυθιά και όταν κεντρώσεις την αχλαδιά στη μουριά γίνονται τα αχλάδια κόκκινα
Η μηλιά κεντρώνεται στη κυδωνιά και γίνονται τα μήλα πολύ καλά, είναι εκείνα που λένε στην Αθήνα μελίμηλα. Κεντρώνεται και στη δαμασκηνιά
Η δαμασκηνιά στην αχλαδιά και τον πλάτανο, στον οποίο ομοίως γίνονται τα μήλα κόκκινα
Η καρυδιά και η λεπτοκαρυδιά κεντρώνονται στην κουμαριά και η τριανταφυλλιά στην ιτιά
Η ροδακινιά στην φλούδα της δαμασκηνιάς και της αμυγδαλιάς, η δαμασκηνιά στην μηλιά και κυδωνιά και η κερασιά στην κουκορεβυθιά
Η ροδακινιά που κάνει τα κλειστά ροδάκινα στην κερασιά, η κιτριά σε άλλη κιτριά και σε μηλιά και κάνει κιτρόμηλα και σε μουριά και κάνει τα κίτρα κόκκινα και σε ροδιά
Η κυδωνιά και αγριοσυκιά κάθε δέντρο δέχονται και κέντρωνε σε αυτές ότι δέντρο θέλεις και γίνεται. Η μοσχοαχλαδιά κεντρώνεται σε μηλιά
Το κλήμα κεντρώνεται στην κερασιά και κάνει τα σταφύλια το Μάιο, όταν γίνονται και τα κεράσια

Πηγή: Γεωπονικόν-Αγάπιου μοναχού του Κρητόςhttp://www.ftiaxno.gr/2009/10/blog-post_4204.html

Ο τζίτζικας, ο Αίσωπος και η αλήθεια

http://nature-greec.blogspot.com/2011/10/08102011-hymittos.html

Ίσως να μην υπάρχει πλευρά της ελληνικής φύσης που ο ελληνικός λαός να μην την ενέταξε στις παραδόσεις του από την αρχαιότητα μέχρι πριν λίγες δεκαετίες, όταν η συνέχεια της παράδοσης ήταν ακόμα πολύ δυνατή στην περιφέρεια. Στην αρχαιότητα οι παραδόσεις του ελληνικού λαού συγκρότησαν αυτό που ονομάζουμε ελληνική μυθολογία και η οποία διαδόθηκε προφορικά για εκατοντάδες χρόνια μέχρις ότου καταγράφτηκε από πολλούς συγγραφείς μετά τον 6ο-7ο αιώνα π.Χ.

Έτσι και το τζιτζίκι έχει την θέση του στην ελληνική μυθολογία, μάλλον λόγω της καλοκαιρινής φλυαρίας του. Ο Τιθωνός ήταν ένας υπέροχος που τον αγάπησε η Ηώς, θεά και προσωποποίηση της αυγής. Η Ηώς τον απήγαγε και τον πήγε στα ανάκτορα της που ήταν στην άκρη του Ωκεανού, δηλαδή στην άκρη του κόσμου. Ζήτησε από τον Δία να κάνει αθάνατο τον Τιθωνό αλλά ξέχασε να του ζητήσει να τον διατηρήσει και πάντοτε νέο. Έτσι ο Τιθωνός δεν πέθαινε αλλά γερνούσε συνεχώς και ζάρωνε, ενώ η Ηώς παρέμενε νέα και αθάνατη. Οι θεοί λυπήθηκαν τον Τιθωνό και τον μεταμόρφωσαν στο ζαρωμένο τζιτζίκι.

Στην μυθολογία ήρθε να προστεθεί στην κλασική εποχή ο Αίσωπος, που έγραψε ένα διδακτικό παραμύθι το οποίο όμως αδικεί κατάφωρα τον τζίτζικα. Η ιστορία του Αισώπου «Τέττιξ και μύρμηκες» διηγείται ότι ζούσαν σ' ένα δέντρο τζίτζικες και μυρμήγκια. Οι τζίτζικες τραγουδούσαν όλο το καλοκαίρι και τα μυρμήγκια μάζευαν με περισσή εργατικότητα σπόρους και τροφή. Όταν ήρθε ο χειμώνας τα μυρμήγκια απολάμβαναν να ακούνε την βροχή τρώγοντας τα τρόφιμα που είχαν μαζέψει. Οι τζίτζικες δεν είχαν να φάνε και τα μυρμήγκια όταν τους ζήτησαν βοήθεια τους απάντησαν ψυχρά ότι όλο το καλοκαίρι τραγουδούσαν, ε τώρα τον χειμώνα ήρθε ο καιρός να... χορέψουν. Συμπέρασμα; Αυτό που λέει και η νεότερη παράδοση: «ο καλός ο νοικοκύρης πριν πεινάσει μαγειρεύει».

Η ιστορία του Αισώπου αδικεί τον τζίτζικα. Στην πραγματικότητα σ' όλη του την ζωή βρίσκεται μέσα στο έδαφος, με την μορφή προνύμφης (ας πούμε σκουληκιού) και τρέφεται από τις ρίζες. Ύστερα από πολλά χρόνια και ανάλογα με την τροφή που παίρνουν, οι προνύμφες ξεπετιούνται από το έδαφος την άνοιξη, αναρριχώνται στα δέντρα και μεταμορφώνονται σε τέλεια έντομα. Η φωτογραφία επάνω από τον Υμηττό δείχνει τι έμεινε από ένα τζιτζίκι, όταν μεταμορφώθηκε σε έντομο και μετά βγήκε από το περίβλημά του για να μεγαλώσει και να βγάλει φτερά.

Μοναδικός σκοπός των τζιτζικιών στην υπέργεια ζωή τους είναι να ζευγαρώσουν, δηλαδή το σεξ. Τα αρσενικά τραγουδούν όλη την μέρα για να προσελκύσουν τα θηλυκά, βγάζοντας τον γνωστό ήχο που μας συνοδεύει όλο το καλοκαίρι στην Ελλάδα. Και βέβαια δεν τραγουδούν μόνο, όπως θέλει ο Αίσωπος, αλλά τρέφονται από τους χυμούς των βλαστών των δέντρων. Τρυπάνε με το ρύγχος τους τον τρυφερό βλαστό και ρουφάνε τον χυμό. Σταγόνες χυμού τρέχουν κάτω από τα κλαδιά που είναι ο τζίτζικας και άλλα έντομα πάνε εκεί που έπεσαν οι σταγόνες για να τραφούν.

Όταν ζευγαρώσει το θηλυκό (που δεν έχει ηχητικά όργανα) γεννά τα αυγά του σε σχισμές των δέντρων. Ύστερα από μερικές εβδομάδες, οι προνύμφες βγαίνουν και πέφτουν στο έδαφος. Με τα μπροστινά, δυνατά και πλατιά πόδια τους σκάβουν το έδαφος και μπαίνουν μέσα για να τραφούν. Θα παραμείνουν εκεί για πολλά χρόνια. Στην Ελλάδα συνήθως παραμένουν για 3-4 χρόνια, ανάλογα με την διαθέσιμη τροφή. Σε άλλες χώρες μένουν μέχρι και 17 χρόνια, μέχρι να αισθανθούν δυνατές και έτοιμες να βγουν στην επιφάνεια, να ζευγαρώσουν, να γεννήσουν και αμέσως μετά να πεθάνουν. Σε πολλά είδη (έντομα, ψάρια, κ.α.) το σεξ αποτελεί τον προθάλαμο του θανάτου.

Στον πλανήτη μας υπάρχουν περίπου 1.500 είδη τζιτζικιών. Στην Ελλάδα το πιο γνωστό είδος είναι ο Τέττιξ ο κοινός (Cicada cicada). To αρχαίο «τέττιξ» και το νεότερο «τζίτζικας-τζιτζίκι» είναι ονοματοποιημένες λέξεις από τον ήχο που βγάζουν τα αρσενικά τζιτζίκια.

Καλός ο Αίσωπος αλλά η διδακτική ιστορία του βασίστηκε σε λάθος δεδομένα. Τα τζιτζίκια ζουν μονήρη, χωρίς βασιλιάδες βίο και στο τέλος τραγουδάνε, ερωτεύονται και κάνουν σεξ και απογόνους. Τα μυρμήγκια κάνουν ομαδική ζωή, έχουν λίγες βασίλισσες και μερικούς αρσενικούς επιβήτορες και σχεδόν όλα παραμένουν ανέραστα.

Αναρτήθηκε από nik

Aρωματισμένο ελαιόλαδο

Aρωματισμένο ελαιόλαδο

ΠΩΣ ΠΑΡAΣKEΥΑΖΟΜΕ ΑΡΩΜΑΤΙΣΜΕΝΟ ΕΛΑΙΟΛΑΔΟ

από την Ελλάδος Γεύσεις,

Aρωματισμένο ελαιόλαδο μπορούμε να παρασκευάσομε χρησιμοποιώντας κυρίως αρωματικά φυτά, φρέσκα ή αποξηραμένα, μπαχαρικά, σκόρδο, καυτερή πιπεριά, φλούδες εσπεριδοειδών. Τα υλικά αυτά μπορούν να χρησιμοποιηθούν μόνα τους ή σε συνδυασμούς.

Το ελαιόλαδο που θα χρησιμοποιήσομε πρέπει να είναι καλής ποιότητας και χαμηλής οξύτητας. Τα μπουκάλια που θα χρησιμοποιηθούν για την αποθήκευση του ελαιολάδου πρέπει να είναι καθαρά και στεγνά. Στεγνά πρέπει να είναι και τα αρωματικά φυτά που χρησιμοποιούμε.

Τα μπουκάλια με το ελαιόλαδο δεν πρέπει να μένουν εκτεθειμένα στον ήλιο, αλλά να φυλάγονται σε σκοτεινό και δροσερό σημείο.

Το αρωματισμένο ελαιόλαδο μπορεί να αποτελέσει ένα ωραιότατο προδόρπισμα σερβιρισμένο με μπουκίτσες παξιμάδι ή μικρά ψωμάκια, αλλά μπορεί επίσης να αρτύσει σαλάτες, βραστά λαχανικά, ψητά κρέατα ή ψάρια, ρύζι, πατάτες, ζυμαρικά, αλλά και να αποτελέσει βασικό συστατικό στην παρασκευή κάποιας σάλτσας. Μπορείτε να αλείψετε φέτες ψωμί με ελαιόλαδο αρωματισμένο με δενδρολίβανο ή με σκόρδο ή με καυτερή πιπεριά και να το ροδίσετε στο φούρνο ή σε σχάρα.

Οι γεύσεις που προκύπτουν από το φυσικό αρωμάτισμα του ελαιολάδου είναι πολλές. μπορούμε, όμως, να πειραματιστούμε είτε με αρωματικά φυτά του τόπου μας είτε με διάφορους συνδυασμούς και να επιλέξομε τις γεύσεις και τα αρώματα που μας αρέσουν περισσότερο. Δεν είναι άσχημο να έχομε μερικά μπουκάλια με αρωματισμένα ελαιόλαδα και να χρησιμοποιούμε εκείνο που ταιριάζει περισσότερο στην κάθε περίπτωση .

Η πιο κατάλληλη περίπτωση, βέβαια, είναι η έναρξη του γεύματος, οπότε ένα μπολάκι με αρωματισμένο ελαιόλαδο μπορεί να αντικαταστήσει το βούτυρο.

Αν θέλομε να αρωματίσομε ελαιόλαδο γρήγορα και να έχομε και δυνατό άρωμα, μπορούμε να ζεστάνομε τα αρωματικά σε ένα μέρος του ελαιολάδου, στη συνέχεια να φιλτράρομε με καθαρό πανί ενώ είναι ακόμα ζεστό και να ανακατέψομε με το υπόλοιπο ελαιόλαδο.

Ελαιόλαδο με αρωματικά χόρτα.

Μπορούμε να αρωματίσομε ελαιόλαδο με όλα τα αρωματικά φυτά: δενδρολίβανο, μάραθο, άνηθο, δυόσμο, βασιλικό, εστραγκόν, μαϊντανό, κόλιαντρο κ.α. Σε ένα μπουκάλι ελαιόλαδο μπορούμε να χρησιμοποιήσομε από ένα κλωναράκι από όλα αυτά τα αρωματικά η δυο-τρία μαζί.

Αν χρησιμοποιήσομε μόνο ένα απ' αυτά τα αρωματικά, βάζομε 2-3 κλωναράκια από το συγκεκριμένο αρωματικό, πλυμένα και στεγνωμένα πολύ καλά, σε ένα μπουκάλι με 2 φλιτζάνες ελαιόλαδο. Τοποθετούμε το μπουκάλι σε δροσερό και σκοτεινό μέρος και σε δέκα μέρες περίπου είναι έτοιμο να το χρησιμοποιήσομε. Μπορούμε να αφήσομε τα αρωματικά στο μπουκάλι, αφού δημιουργούν και ωραία εικόνα, αλλά όταν καταναλώσομε λίγο λάδι και αποκαλυφτεί το αρωματικό φυτό, επειδή αυτά τα φυτά χρησιμοποιούνται δροσερά, είναι εύκολο να χαλάσουν και αυτά και το ελαιόλαδο. Γι' αυτό είναι καλύτερα να τα αφαιρούμε αφού αρωματιστεί καλά το ελαιόλαδο.

Πολύ επιτυχημένο είναι το ελαιόλαδο με δυόσμο, άνηθο ή μάραθο και μαϊντανό.

Ελαιόλαδο με κανελογαρύφαλλα

Σε μπουκάλι με δύο φλιτζάνες ελαιόλαδο βάζομε 2-3 ξυλάκια κανέλα και 5 - 6 καρφάκια γαρύφαλλα, φυλάμε το μπουκάλι και χρησιμοποιούμε το ελαιόλαδο αυτό μετά από λίγες μέρες, κυρίως σε γλυκά.

Ελαιόλαδο με δίκταμο.

Με το δίκταμο, το χαρακτηριστικό αυτό ( και μοναδικό ) αρωματικό φυτό της Κρήτης μπορούμε να παρασκευάσομε ένα ξεχωριστό αρωματισμένο ελαιόλαδο. Πλένομε και στεγνώνομε καλά 2 κλαδάκια δίκταμο. Τον βάζομε σε μπουκάλι με 2 φλιτζάνες ελαιόλαδο και το φυλάμε σε δροσερό και σκοτεινό μέρος. Είναι έτοιμο σε 2-3 εβδομάδες. Μπορούμε, αν δεν έχομε δροσερό δίκταμο, να χρησιμοποιήσομε και ξερά κλαδάκια του.

Ελαιόλαδο με σκόρδο και δεντρολίβανο.

Σε μπουκάλι με δύο φλιτζάνες ελαιόλαδο βυθίζομε 2 σκελίδες σκόρδο ολόκληρες, 1 κλωνάρι δενδρολίβανο και 5-6 κόκκους πιπέρι. Φυλάμε σε δροσερό και σκοτεινό μέρος. Όταν αρχίσομε να χρησιμοποιούμε το ελαιόλαδο αφαιρούμε τα αρωματικά. Το αρωματισμένο με δενδρολίβανο ελαιόλαδο μπορεί να συνδυαστεί με άλλα αρώματα. Ταιριάζει πολύ με ψητές πατάτες, μελιτζάνες, αλλά και αρνί και φυσικά ο τέλειος συνδυασμός είναι σε ψάρι τηγανητό σαβόρο.

Ελαιόλαδο με κεδρόμηλα

Σε μπουκάλι με δύο φλιτζάνες ελαιόλαδο βυθίζομε 5-6 κεδρόμηλα και 5-6 κόκκους πιπέρι. Σε λίγες μέρες είναι έτοιμο να χρησιμοποιηθεί, ενώ διατηρείται αρκετά.

Ελαιόλαδο με μπαxαρικά

Μπορούμε να αρωματίσομε δύο φλιτζάνες ελαιόλαδο με 5-6 κόκκους πιπέρι, 4-5 κόκκους μπαχάρι, 1 κουταλάκι του γλυκού κύμινο ακοπάνιστο και 1 ξυλάκι κανέλα και θα έχομε ελαιόλαδο για ωραία πικάντικα πιάτα.

Ελαιόλαδο με σκόρδο

Αλέθομε στο μπλέντερ 4 σκελίδες σκόρδο με 4 κουταλιές ελαιόλαδο. Σουρώνομε μέσα από ύφασμα ή φίλτρο του καφέ και μεταφέρομε σε ένα μπουκάλι με 2 φλιτζάνες ελαιόλαδο επιπλέον. Διατηρείται σε δροσερό και σκοτεινό μέρος. Το αρωματισμένο με σκόρδο ελαιόλαδο ταιριάζει απόλυτα με ψωμί ροδισμένο στη σχάρα αλλά και με ζυμαρικά, όπως τα σκορδομακάρουνα, σούπες, σάλτσες, ψητά κρέατα και ψάρια, σαλάτες και ωμά λαχανικά.

Ελαιόλαδο με λεμόνι

Πλένομε και σκουπίζομε για να στεγνώσουν καλά τρία μικρά λεμόνια. Στο καθένα απ' αυτά καρφώνομε τρία γαρύφαλλα. Βάζομε τα λεμόνια με τα γαρύφαλλα σε ένα γυάλινο βάζο και προσθέτομε ένα λίτρο ελαιόλαδο. Κλείνομε το βάζο και το φυλάμε σε δροσερό και σκοτεινό μέρος. Μπορούμε να το χρησιμοποιήσομε μετά από λίγες μέρες. Ελαιόλαδο αρωματισμένο με λεμόνι παρασκευάζεται και μόνο με τη φλούδα του λεμονιού.

Ελαιόλαδο με μύρτα

Μπορούμε να παρασκευάσομε αρωματισμένο ελαιόλαδο και με μύρτα ή λουίζα. Αρκούν 2 κλωναράκια του αρωματικού φυτού για ένα μπουκάλι με δύο φλιτζάνες ελαιόλαδο. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί μετά από δυο-τρεις εβδομάδες.

Ελαιόλαδο με εσπεριδοειδή

Σε μπουκάλι με δύο φλιτζάνες ελαιόλαδο βάζομε φλούδες από μισό λεμόνι ή κίτρο και μισό πορτοκάλι. Αν αφαιρέσομε τις φλούδες μετά από ένα μήνα, μπορούμε να διατηρήσομε το αρωματισμένο ελαιόλαδο για περισσότερο καιρό. Το ελαιόλαδο με εσπεριδοειδή είναι θαυμάσιο σε σαλάτες, χόρτα βραστά, ψάρια ή κρέατα, όπως επίσης είναι το πιο κατάλληλο στη ζαχαροπλαστική, για να αρωματίσει πίτες και κουλουράκια. Μπορούμε να συνδυάσομε εσπεριδοειδή με αρωματικά χόρτα, όπως για παράδειγμα το λεμόνι με το μάραθο ή να συνδυάσομε εσπεριδοειδή με βότανα. Πάρα πολύ επιτυχημένο είναι το ελαιόλαδο αρωματισμένο με ρίγανη και φλούδες λεμονιού ή με θυμάρι και φλούδες λεμονιού.

Ελαιόλαδο με μάραθο.

Σε ένα μπουκάλι βάζομε δυο σκελίδες σκόρδου (προαιρετικά), δυο-τρία γαρίφαλα και τρία-τέσσερα κλωναράκια μάραθο, πλυμένο και στεγνωμένο. Ανάλογα με την εποχή μπορούμε να χρησιμοποιήσομε και μαραθόσπορο (αρκεί ένα κουταλάκι του γλυκού). Προσθέτομε ένα λίτρο ελαιόλαδο και το αφήνομε δυο βδομάδες για να αρωματιστεί.

Ελαιόλαδο με βόταvα

Σε ένα μεγάλο μπουκάλι ελαιόλαδο, δηλ. 4 φλιτζάνες, μπορούμε να βάλομε πολλά βότανα μαζί, όπως 2-3 κλαδάκια ρίγανη, 1 κουταλάκι θυμάρι, 1 κουταλάκι ξερό δυόσμο και 1 κουταλάκι ξερό βασιλικό. Το αποτέλεσμα, μετά από μερικές μέρες είναι ένα άριστο αρωματικό ελαιόλαδο για οποιαδήποτε χρήση. Τα αρωματικά μπορούμε να τα αφήσομε ή να τα αφαιρέσομε, σουρώνοντας το ελαιόλαδο μέσα από ύφασμα ή από φίλτρο του καφέ. Φυσικά να μην ξεχνάμε ότι μπορούμε να προσφέρομε αρωματικό ελαιόλαδο στην αρχή του γεύματος με ψωμί ή παξιμάδι αντί για βούτυρο. Το ελαιόλαδο τούτο είναι από τα πιο κατάλληλα.

Ελαιόλαδο με ρίγαvη

Προτιμότερο είναι να χρησιμοποιήσομε φρέσκια ρίγανη για πιο έντονο άρωμα. Παρασκευάζεται αν προσθέσομε 2-3 κλαδάκια ρίγανη σε δύο φλιτζάνες ελαιόλαδο και φυσικά μπορεί να αρτύσει οτιδήποτε, από σαλάτες μέχρι κρέατα και ψάρια. Είναι όμοιο με το ελαιόλαδο το αρωματισμένο με βασιλικό, ενώ μπορεί να συμπληρωθεί με ελαιόλαδο αρωματισμένο με λεμόνι.

Ελαιόλαδο με καυτερή πιπεριά

Σε δύο φλιτζάνες ελαιόλαδο αρκούν δυο ξερές καυτερές πιπεριές τριμμένες ή άλλες τόσες φρέσκες πιπεριές ελαφριά αλεσμένες ή ακόμη και ολόκληρες για να μας δώσουν αρωματισμένο ελαιόλαδο που μπορεί να αρτύσει πολλά πιάτα. Μπορούμε να εμπλουτίσομε το ελαιόλαδο αυτό προσθέτοντας διάφορα μπαχαρικά στο μπουκάλι, όπως επίσης μπορούμε να το κάνομε περισσότερο ή λιγότερο καυτερό προσθέτοντας την κατάλληλη ποσότητα καυτερής πιπεριάς. Χρησιμοποιείται μετά από δύο εβδομάδες περίπου και διατηρείται σε δροσερό μέρος και μακριά από τις ακτίνες του ήλιου. Συνοδεύει χόρτα, κρέατα (κυρίως σχάρας), ακόμα και ομελέτες αλλά αρτύζει και σάλτσες ντομάτας που χρησιμοποιούνται σε ζυμαρικά, κρέατα ή ακόμα και όσπρια.

Ελαιόλαδο με καυτερή πιπεριά και δαφνόφυλλα

Στο παραπάνω ελαιόλαδο μπορούμε να προσθέσομε και 34 δαφνόφυλλα, πλυμένα και στεγνωμένα. Διατηρείται για αρκετό καιρό.

Λαδόξιδο

Λαδόξιδο μπορούμε να παρασκευάσομε με τα ίδια υλικά και συνδυασμούς που φτιάχνομε και το αρωματισμένο ελαιόλαδο. Η αναλογία λαδιού προς ξύδι ποικίλλει ανάλογα με το γούστο του καθενός. Συνήθως χρησιμοποιούμε τετραπλάσιο λάδι από ξύδι.

Λαδόξιδο με σκόρδο και κάπαρη

• 1 φλιτζάνα λάδι
• 1 φλιτζανάκι ξύδι καλό
• 1 σκελίδα σκόρδο σε φετάκια
• 1 κουταλιά κάπαρη
• φλούδα μισού λεμονιού

Βάζομε σε κατσαρολάκι το ξύδι με τα αρωματικά να πάρουν μια βράση και στη συνέχεια το περνάμε μέσα από λεπτό ύφασμα ή φίλτρο καφέ. Ανακατεύομε το ξύδι με το ελαιόλαδο και αδειάζομε σε μπουκάλι. Μπορούμε επίσης να προσθέσομε τα αρωματικά (το σκόρδο, την κάπαρη και τη φλούδα), χωρίς βράσιμο, στο λαδόξιδο που έχομε ήδη βάλει σε ένα μπουκάλι. Και το λαδόξιδο διατηρείται σε δροσερό και σκοτεινό σημείο.

Ελαιόλαδο με βασιλικό

Σε ένα μπουκάλι βάζομε 3-4 κλαδιά βασιλικού που έχομε πλύνει και έχομε στεγνώσει καλά, καθώς και δυο σκελίδες σκόρδο ολόκληρες. Προσθέτομε δύο φλιτζάνες αγνό παρθένο ελαιόλαδο και κλείνομε το μπουκάλι. Το αρωματισμένο λάδι θα είναι έτοιμο σε 10 μέρες περίπου. Το ελαιόλαδο με βασιλικό πάει θαυμάσια με ωμά λαχανικά αλλά κυρίως πάνω σε ντομάτα ( φαντασθείτε φέτες ντομάτας με φέτα ή μοτσαρέλα πάνω και περιχυμένες με ελαιόλαδο αρωματισμένο με βασιλικό) ή σε σάλτσα ντομάτας και βέβαια είναι από τα πιο κατάλληλα για να βουτήξομε μπουκίτσες από ψωμί.

Βιβλιογραφία: Βιβλιογραφία:Νίκος & Μαρία Ψιλάκη-Ηλίας Καστανάς

Ο Πολιτισμός της ελιάς-ΤΟ ΕΛΑΙΟΛΑΔΟ

πέρδικες

http://nature-greec.blogspot.com/2011/10/blog-post.html

Υμηττός 24/05/2010 Hymittos

http://nature-greec.blogspot.com/2011/10/blog-post.html

Μέχρι πριν λίγα χρόνια, οι πέρδικες αφθονούσαν στα νησιά και αποτελούσαν πηγή κρέατος για τους νησιώτες. Πολύ χαρακτηριστικές είναι οι συνεχείς αναφορές που κάνει στις νησιώτικες πέρδικες ο Γάλλος περιηγητής Πιτόν ντε Τουρνεφόρ που ταξίδεψε στο Αιγαίο το 1700. Σχεδόν από κάθε νησί των Κυκλάδων δίνει πληροφορίες για τις πέρδικες και αναφέρει ακόμα και τις τιμές τους. 

Γράφει ότι στην Μύκονο «οι πέρδικες αφθονούν και είναι φθηνές». Μεγάλη αναφορά κάνει για τις πέρδικες της Ανάφης και γράφει:

«Δεν νομίζω να υπάρχει στην Ανάφη αρκετή ξυλεία για να ψήσει κάποιος όσες πέρδικες θα μπορούσε να φάει σε αυτό το μέρος. Ο αριθμός τους είναι τεράστιος. Για να προφυλάξουν τα σπαρτά, μαζεύουν με πρόσταγμα των τοπικών αρχόντων όλα τα αυγά που βρίσκουν κατά την εποχή των εορτών του Πάσχα, τα οποία συνήθως υπολογίζονται σε 10.000 με 12.000 και πλέον. Τα βάζουν σε όλων των ειδών τις σάλτσες και ιδίως στις ομελέτες. Παρ’ όλα τα μέτρα που έχουν ληφθεί, ξεσηκώναμε πέρδικες σε κάθε μας βήμα. Η φυλή είναι αρχαία κι έχει προέλθει από την Αστυπάλαια. Αν πιστέψουμε στα λεγόμενα του Ηγησάνδρου, ένα κάτοικος του νησιού έφερε ένα ζευγάρι στην Ανάφη, όπου πολλαπλασιάστηκε τόσο, ώστε λίγο έλειψε να φύγουν οι κάτοικοι. Φαίνεται, λοιπόν, ότι από εκείνη την εποχή θα τους ήλθε η ιδέα να σπάζουν τα αυγά».

Του αρέσουν οι νησιώτικες πέρδικες (Alectoris chukar) του Τουρνεφόρ και δεν παραλείπει να κάνει γαστριμαργικές παρατηρήσεις. Ένα δυνατό μελτέμι ανάγκασε το πλοίο του να βρει αραξοβόλι σε ένα ερημόνησο κοντά στην Αμοργό, τη Νικουριά. Γράφει ο Τουρνεφόρ σχετικά:

«Η Νικουριά είναι ένας μαρμάρινος όγκος, στον οποίο δεν βλέπει κανείς παρά μόνον κατσίκες και κόκκινες πέρδικες, καταπληκτικής ομορφιάς, που μας αποζημίωσαν για την κακοπέραση που είχαμε στη Δονούσα. Οι Έλληνες της ακολουθίας μας έπιασαν πολλές. Αυτές οι πέρδικες ήταν κάπως σκληρές και στεγνές, αλλά μας φάνηκαν εξίσου νόστιμες με εκείνες του Περιγκόρ».

Στην μεσαιωνική Χίο, οι πέρδικες ήταν οικόσιτες και τις χρησιμοποιούσαν όπως σήμερα τις κότες. Ο Φλαμανδός περιηγητής Μπούσμπεκ, μεταφέροντας πληροφορίες ταξιδιωτών, γράφει το 1555 για τις πέρδικες της Χίου:

«Κάθε αυγή ο δημόσιος βοσκός τις κράζει με σφύριγμα. Τρέχουν τότε όλες κοπάδια-κοπάδια, μαζεύονται στο δρόμο και τον ακολουθούν, όπως τα πρόβατα, στα χωράφια όπου όλη την ημέρα βόσκουν. Και το βράδυ, πάλι μ’ ένα σφύριγμα ξαναγυρίζουν οι πέρδικες στο χωριό και πάνε να κουρνιάσουν. Και να πως αποκτούν αυτή τη συνήθεια: μόλις βγουν από τ’ αυγό, οι χωρικοί βάζουν τα πουλάκια στον κόρφο τους, τα ζεσταίνουν επί δυο μέρες και τα τρέφουν με σάλιο πλησιάζοντας το ράμφος στο στόμα τους. Έτσι ημερώνουν».

Πέρδικα με τα περδικόπουλά της. Σάμος 11/06/2006

Ο Γάλλος περιηγητής Ζαν Σενό γράφει σχετικά το 1664: «Στην Ελλάδα οι πέρδικες είναι εξημερωμένες όπως σε μας οι όρνιθες. Υπάρχουν δύο είδη: με κατακόκκινο ράμφος και με μαύρο. Τις πέρδικες τις πιάνουν μικρές και τις τρέφουν όλο το χειμώνα. Όταν μεγαλώσουν τις αφήνουν ελεύθερες στα βουνά να βοσκήσουν συντροφιά με τις άγριες. Το βράδυ έχουν σμίξει άγριες και ήμερες. Οι δούλοι τις βλέπουν από μακριά και κράζουν στις ήμερες «έλα δω, έλα δω καρδούλα μου». Και τότε κάθε μια τρέχει στο σπίτι του αφεντικού της, ενώ οι άγριες πετούν στα βουνά τους».

Και ο Γάλλος Αντουάν Μπαρς γράφει το 1674 για τις εξημερωμένες πέρδικες της Χίου: «Βάλαμε μαζί είκοσι πέρδικες που ανήκαν σε είκοσι διαφορετικά αφεντικά. Μόλις τις αφήσαμε ελεύθερες, καθένας κάλεσε τη δική του. Και τότε καθεμιά φτερούγισε αλάθευτα στον κύριό της».

Η εξημέρωση της πέρδικας φαίνεται ότι ήταν συνήθεια από την αρχαιότητα. Ο Αριστοτέλης στο «Περί ζώων ιστορία» παρατηρεί ότι στην εποχή του οι πέρδικες ήταν κατοικίδια πουλιά.

Στο Βυζάντιο οι πέρδικες, που από τη φωνή τους τις έλεγαν «κακκάβες», αποτελούσαν δημοφιλές κυνήγι. Ήταν εκλεκτό έδεσμα στο τραπέζι των πλουσίων. Συνήθιζαν να τις στέλνουν και σαν δώρο ενώ τις έδιναν για φαγητό σε ασθενείς. Στον «Πουλολόγο», ένα βυζαντινό ποίημα 668 στίχων, γραμμένο γύρω στα 1300 στη Ρόδο, με ήρωες πουλιά, εμφανίζεται η πέρδικα να λέει:

Εμένα πάλ’ οι βασιλείς εις γεύμαν τους με τρώουν
κι οι άρχοντες, οι ευγενείς εις πρόγευμαν και δείπνον

Οι βυζαντινοί ως καλύτερο μήνα για το κυνήγι της πέρδικας θεωρούσαν τον Δεκέμβριο. Μόλις τα σκυλιά σήκωναν τα πουλιά τα τόξευαν «στο φτερό» ή «στα πεταχτά», όπως λένε οι κυνηγοί και σήμερα.

Οι πέρδικες αφθονούσαν σε όλα τα νησιά. Ο Γάλλος Κορνέλιος Μανί επισκέφθηκε το 1674 την Αίγινα και γράφει ότι οι Αιγινήτες κάθε άνοιξη, ύστερα από εντολή των «επιτρόπων», έκαναν παγάνες για να εξοντώσουν τα κοπάδια από πέρδικες που κατέστρεφαν την παραγωγή των χωραφιών τους. Και ο Άγγλος Τζον Σάντουϊτς, πενήντα χρόνια μετά (1738) γράφει: «Οι πέρδικες μαστίζουν την Αίγινα. Πραγματικό σύννεφο, πέφτουν στα σπαρτά και τα αφανίζουν. Γι’ αυτό, κάθε άνοιξη οι κάτοικοι εξορμούν στα χωράφια και καταστρέφουν συστηματικά τα αυγά τους». Στην Αίγινα διατηρείται μέχρι σήμερα και το τοπωνύμιο Πέρδικα.

Εκτός από το χωριό της Αίγινας, με το όνομα Πέρδικα λέγονται χωριά στην Άρτα, τη Θεσπρωτία, τα Γιάννενα και τη Μαγνησία. Άλλα χωριά που η ονομασία τους σχετίζεται  με την πέρδικα είναι: Περδικάκι στη περιοχή Βάλτου της Αιτωλοκαρνανίας. Περδίκι στην Ικαρία. Περδικόβρυση στην Αιτωλοκαρνανία, την Αργολίδα και τη Μεσσηνία. Περδικονέρι στην Αρκαδία και τη Μεσσηνία. Περδικόραχη στα Τρίκαλα.

Οι άφθονες πέρδικες που υπήρχαν στην Αίγινα, τη Χίο, τα περισσότερα νησιά ακόμα και στα ερημονήσια, σήμερα αποτελούν ανάμνηση. Ο βασικός λόγος είναι η εγκατάλειψη των χωραφιών και των καλλιεργειών (και όχι μόνο  λόγω της τουριστικής ανάπτυξης) που είχε σαν αποτέλεσμα να μειωθεί η διαθέσιμη τροφή (σπόροι, σταφύλια κλπ) για τις πέρδικες και, επομένως, να μειωθεί και ο πληθυσμός τους. Για την αδυναμία της πέρδικας στα σταφύλια ένα δημοτικό τραγούδι αναφέρει:


- Που ήσουν πέρδικα γραμμένη
   κι ήλθες το πρωί βρεμένη;
- Ήμουνα στα πλάγια
   στις δροσιές και τα χορτάρια.
- Τι 'τρωγες πέρα στα πλάγια
   στις δροσιές και τα χορτάρια;
- Έτρωγα το Μάη τριφύλλι
   και τον Αύγουστο σταφύλι.

Στην εγκατάλειψη των χωραφιών στα νησιά ή την αλλαγή καλλιεργειών στην στεριανή Ελλάδα προστέθηκε και άλλη βασική αιτία: το κυνήγι ως... σπορ. Παρατηρείται μάλιστα το φαινόμενο νησιά που έχουν μεγάλο αστικό πληθυσμό (Σύρος, Πάρος, Ρόδος) να κάνουν εξαγωγή κυνηγών σε άλλα μικρότερα νησιά, με συνέπεια να αφανίζονται όσες πέρδικες έχουν απομείνει. Έτσι, η αυτοδιοίκηση ορισμένων μικρών νησιών είτε αποφάσισε την πλήρη απαγόρευση του κυνηγιού (Τήλος), είτε τον περιορισμό του σε μία μόνο καθημερινή μέρα (Κύθνoς).

Για την πιο πρόσφατη εποχή, μεγάλο ενδιαφέρον έχει ένα χρονογράφημα με τίτλο «Πέρδικες» που δημοσιεύθηκε στις 17 Ιανουαρίου του 1927 στην εφημερίδα «‘Έθνος». Ανάμεσα στα άλλα, αναφέρονται και τα εξής:

«Απελύθησαν, λοιπόν, δέκα ζεύγη περδίκων εις τον γειτονικόν μας Υμηττόν, όπως ευδοκιμήση το κυνήγιόν των βραδύτερον εις το όρος τούτο. Προ ολίγων ακόμη χρόνων, προ τεσσάρων το πολύ, συνήντα τις πέρδικας εις τους βράχους των άνω μερών του Υμηττού. Τας εξωλόθρευσαν οι κυνηγοί, αλλά περισσότερον οι ποιμενόπαιδες, οι οποίοι αναζητούν τα ωά των εις τα αποκρημνοτέρας φωλεάς των. Και παντού της Ελλάδος, όπου υπήρχον αφθονώταται πέρδικες, εμειώθησαν πάρα πολύ, ενιαχού δε εξέλιπον εντελώς ένεκα της κακής ταύτης συνηθείας της συλλογής των ωών των. Εις πλείστας νήσους του Αιγαίου άλλοτε, ότε ήσαν οι έλληνες ολιγώτεροι, άρα όλα ήσαν ευκολώτερα, ομαλώτερα, ανθρωπινώτερα (τι τα θέλετε, ουκ εν τω πολλώ τω ευ) δεν εθήρευον τα ωά των περδίκων αλλά τας ιδίας. Χρειάζεται δε αρκετή ικανότης διά το κυνήγιον τούτο, διότι δεν είναι η πέρδικα σιταρήθρα, την οποίαν σπανίως κατορθώνουν οι κυριακάτικοι κυνηγοί να κτυπούν. Τα τελευταία έτη απηγορεύθη το κυνήγιον των περδίκων εις πλείστα μέρη της Ελλάδος, δι’ αυτό βλέπει τις τώρα πολλά από τα ωραία αυτά πτηνά. Προ ολίγων ημερών τα συνήντησα εις ομαδικάς πτήσεις εις αρκετά χιονισμένα όρη της Πελοποννήσου. Καθώς δε ανηρχόμην το Μαίναλον της Αρκαδίας τα έβλεπον ιπτάμενα και εις την χιονοθύελλαν. Ώστε μετά τινα έτη θα επανακτήση και ο Υμηττός μας περδίκας, εκτός αν εν τω μεταξύ δεν πιάσουν οι ποιμενόπαιδες με δίκτυα και τα απολυθέντα δέκα ζεύγη περδίκων, διότι και αυτή η απασχόλησις είναι αρεστή εις τους ποιμένας. Προ ημερών είδον πωλουμένας ζωντανάς μπεκάτσας εις την Μεγαλόπολιν. Μοναδικοί δε θηρευταί πτηνών διά δικτύων είναι οι ποιμένες του όρους Όλυμπος της Ευβοίας τον χειμώνα»…

Στην Ελλάδα ζουν τέσσερα είδη πέρδικας. 

• Η καμπίσια πέρδικα (Perdix perdix) είχε μεγάλη εξάπλωση παλιότερα κι έφτανε μέχρι την Βοιωτία. Σήμερα υπάρχουν κατακερματισμένοι πληθυσμοί της στην Μακεδονία και την Θράκη και κυρίως στους νομούς Θεσσαλονίκης και Κιλκίς. Περιλαμβάνεται στο Κόκκινο Βιβλίο των Απειλούμενων Ζώων της Ελλάδας (εκδ. 2009). 
•  Η πετροπέρδικα (Alectoris graeca) απαντάται κυρίως στη στεριανή Ελλάδα σε βραχώδεις πλαγιές, σε αραιά δασωμένες βουνοπλαγιές, στα όρια του δάσους και της ζώνης του χιονιού. Η κατανομή της εξαπλώνεται στα Βαλκάνια και την ιταλική χερσόνησο. Είναι καχύποπτη με τους ανθρώπους και σπάνια επιζεί σε αιχμαλωσία. Το επιστημονικό όνομα Alectoris προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό «αλέκτωρ» (πετεινός) > «αλεκτορίς» (πετεινάρι). Κινδυνεύει από το κυνήγι (αναμενόμενο) και από τον υβριδισμό με τις νησιώτικες πέρδικες που αφήνουν από εκτροφεία για... εμπλουτισμό θηραμάτων. Περιλαμβάνεται στο Κόκκινο Βιβλίο των Απειλούμενων Ζώων της Ελλάδας (εκδ. 2009).
• Η νησιώτικη πέρδικα (Alectoris chukar) ζει στα νησιά του Αιγαίου, τη νοτιοανατολική Βαλκανική και τη Μικρά Ασία, σε πετρώδεις περιοχές και θαμνότοπους. Έχει αγαθό χαρακτήρα σε σχέση με τους ανθρώπους, γι’ αυτό και εξημερώνεται εύκολα όπως συνέβαινε παλιά στην Χίο. Οι πέρδικες που βλέπουμε σε αιχμαλωσία και σχεδόν όλες όσες απελευθερώνονται από εκτροφεία είναι νησιώτικες πέρδικες.
• Η κοκκινοπέρδικα (Alectoris rufa) ζει στη δυτική Γαλλία και Ισπανία, σε πεδινές περιοχές και βοσκοτόπια και τα τελευταία χρόνια εισήχθη στην Ελλάδα, μάλλον για τις ανάγκες των κυνηγών. Ένας εισηγμένος βιώσιμος πληθυσμός της ζει στην Αλόννησο. Είναι καχύποπτη με τους ανθρώπους (και καλά κάνει).

Η λέξη πέρδιξ (γενική: πέρδικος) συσχετίζεται από πολλούς γλωσσολόγους με τον ήχο που κάνει το πουλί όταν φτερουγίζει. Στην Ρούμελη λέγανε παλιά ότι το φτερούγισμα της πέρδικας είναι τόσο δυνατό ώστε  «έσκιαζε και τον Κατσαντώνη». Μια δεύτερη γλωσσολογική προσέγγιση υποστηρίζει ότι η λέξη προέρχεται από το φτέρωμα του πουλιού και την μπλέκουν με παλαιογερμανικές λέξεις που εκφράζουν την έννοια του «παρδαλού». Οι περισσότεροι γλωσσολόγοι την ετυμολογούν από το ρήμα «πέρδομαι» (=αφήνω πορδή, κλάνω), προφανώς από τον ήχο του φτερουγίσματος του πουλιού. Με το ρήμα «πέρδομαι» πάντως (αλλά και με τα γαϊδούρια) έχει πολλές σχέσεις ένα πολύ γνωστό μας φυτό: το γαϊδουράγκαθο. Αλλά γι’ αυτό περισσότερα σε κάποια μελλοντική ανάρτηση...

Υμηττός 05/01/2009 Hymittos

Καφές

http://gk-aris.blogspot.com/2011/10/blog-post_04.html   Καφές , ένα εκπληκτικό, υπερδύναμο φάρμακο…

Για τους περισσότερους αποτελεί αληθινό πάθος, μια καθημερινή απόλαυση. Για άλλους απλά αυτό που θα τους “ξυπνήσει”. Ο καφές, το ρόφημα που πίνεται από το 90% του ενήλικου πληθυσμού, έχει κάποια “κρυφά χαρτιά” που τον καθιστούν ένα εκπληκτικό, υπερδύναμο φάρμακο…

Η ωφελιμότητα ή οι βλάβες από τον καφέ αποτέλεσε αντικείμενο αναρίθμητων μελετών, ενώ η ζυγαριά πότε γέρνει προς τη μία και πότε προς την άλλη πλευρά. Εμείς θα παρουσιάσουμε τη θετική πλευρά του ζητήματος, ως «φόρο τιμής» στις φορές που τον απολαύσαμε χωρίς ενοχές!

• Καφές Vs καρκίνου= 1-0!

Με το σκεπτικό και την ελπίδα ότι ο καφές μπορεί να νικήσει τα πάντα, οι επιστήμονες θέλησαν να μάθουν αν πράγματι ο καρκίνος μπορεί να βρεί “θανάσιμο εχθρό” στο πρόσωπο του καφέ. Έτσι, τοποθέτησαν τέσσερα διαφορετικά είδη καφέ στο εργαστήριο και έκαναν πειράματα πάνω σε καρκινικά κύτταρα. Το εντυπωσιακό ήταν ότι ο καφές ανέστειλε την δραστηριότητα των κυττάρων του καρκίνου, εμποδίζοντας τον πολλαπλασιασμό τους. Ειδικές αναλύσεις μάλιστα αποκάλυψαν ότι συστατικά του καφέ που επιδρούσαν σε καρκινικά κύτταρα, τα ωθούσαν στο να αυτοκαταστραφούν.

Σύμφωνα με άλλες μελέτες, οι γνωστές αντιοξειδωτικές ουσίες του καφέ παρουσιάζουν ισχυρή αντικαρκινική δράση ιδιαίτερα ενάντια στον καρκίνο του οισοφάγου, της στοματικής κοιλότητας και του φάρυγγα.

Τι πιο εκπληκτικό μπορεί να “καταφέρει” το αγαπημένο ρόφημα;

• “Ανασταίνει” το συκώτι

Μια μελέτη που πραγματοποιήθηκε σε πάνω από 120.000 ανθρώπους απέδειξε ότι ο θάνατος από κίρρωση του ύπατος μειώνεται με την κατανάλωση του καφέ. Αν αναλογιστεί κανείς ότι κάθε φλυτζάνι την ημέρα μειώνει κατά 22% τις πιθανότητες να προσβληθεί κανείς από τη συγκεκριμένη ασθένεια, τότε μιλάμε για ένα ρόφημα με ευεργετικότατες ιδιότητες!

“Ένα- δύο ποτηράκια την ημέρα το ρίσκο των χρόνιων ηπατικών ασθενειών τον κάνουν πέρα”! Τουλάχιστον κατά το ήμισυ, όπως αποκαλύπτουν πρόσφατες αμερικανικές μελέτες. Βέβαια, το να πάσχει κανείς από χρόνια προβλήματα στο ήπαρ, συνήθως σημαίνει ότι είναι είτε αλκοολικός, είτε παχύσαρκος! Ο καφές λοιπόν, μπορεί να μας προστατέψει από άλλους ανθυγιεινούς “εθισμούς”, όμως, προσοχή, μόνο όταν πίνουμε το σωστό είδος. Ο κατάλληλα αλεσμένος καφές πράγματι μειώνει στο 50% τις πιθανότητες χρόνιας ηπατικής νόσου, όχι όμως και ο ντεκαφεϊνέ ή ο στιγμιαίος καφές. Αυτοί, στην πραγματικότητα αυξάνουν τον κίνδυνο υπατικής νόσου κατά 30% (με την προϋπόθεση ότι καταναλώνεται 1-2 φορές την ημέρα).

• Καφές- “εγκεφαλική βενζίνη”

“Ο μαθηματικός είναι μια μηχανή που μετατρέπει τον καφέ σε θεωρήματα”, έλεγε ο Πάουλ Ερντις, ένα από τα πιο εξαιρετικά μυαλά στην επιστήμη των αριθμών, σημειώνοντας τη στενή σχέση του σκουρόχρωμου υγρού με τη διανοητική εργασία.

Πώς όμως δρα η καφεΐνη*, το κύριο συστατικό του καφέ, σε ένα από τα σπουδαιότερα όργανα του ανθρώπινου οργανισμού; Το ταξίδι της καφεΐνης είναι το εξής: Από το στομάχι προχωρά στα έντερα και καταλήγει στο αίμα, φτάνοντας μέχρι τον εγκέφαλο, ένα μέρος όπου λίγες ουσίες επιτρέπεται να εισχωρήσουν. Καταφέρνει λοιπόν να σταματήσει τη δράση της αδενοσίνης. Τι είναι η αδενοσίνη; Πρόκειται για έναν νευρομετατροπέα που μας φέρνει νύστα και ρίχνει την πίεση του αίματος, Έτσι εξηγείται το γιατί ο καφές μας φέρνει αϋπνία. Με το να μπλοκάρει τη δράση της αδενοσίνης στον εγκέφαλο, η καφεΐνη μας επιτρέπει να είμαστε δραστήριοι, με αυξημένα αντανακλαστικά, με απλά λόγια, να στροφάρουμε πιο γρήγορα!

Αλτσχάιμερ, επιληπτικές κρίσεις, ακόμα και εγκεφαλικά επεισόδια μπορούν να αποφευχθούν, ή έστω να μειωθούν στο ελάχιστο με την κατανάλωση καφέ, μιας και όλες αυτές οι ασθένειες έχουν σχέση με τον εγκέφαλο. (Αφού όπως είπαμε παραπάνω, όσο πιο πολύ καφέ πίνουμε, τόσο περισσότερο “χρησιμοποιούμε” το μυαλό μας, Έτσι, του επιτρέπουμε να λειτουργεί σωστά, καταφέρνοντας να αποφεύγει αυτές τις ασθένειες).

• Ένας καφές χωρίς… “τάσεις αυτοκτονίας”!

Όσοι από μας έχουμε παραπονεθεί λέγοντας ότι : “Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς το πρωινό μου καφεδάκι”, είμαστε κατά το ένα όγδοο σωστοί!

Ανάλογες μελέτες έχουν αποκαλύψει ότι το ποσοστό των αυτοκτονιών μειώνεται κατά 13% για όσους ξεκινούν με μια κούπα καφέ την ημέρα τους. Στην έρευνα αυτή βέβαια συμμετείχαν λάτρεις του καφέ από την Καλιφόρνια, αλλά είναι πολύ πιθανό να ισχύει και για τις άλλες μεγαλουπόλεις, μιας και στις τελευταίες τα ποσοστά των αυτοκτονιών είναι πάντα αυξημένα, το ίδιο όμως και η κατανάλωση του καφέ!

Μετά από αυτές τις πληροφορίες, πιθανότατα πολλοί από σας θα ανατρέξετε στην κουζίνα σας ή την πλησιέστερη καφετέρια για ένα “μαγικό” φλυτζάνι καφέ, το ρόφημα που κάποτε οι χωρικοί της Αιθιοπίας απλά ανακάτευαν στη σούπα τους για να έχουν περισσότερη αντοχή…

*Η καφεΐνη είναι μία φυσική ουσία που βρίσκεται στα φύλλα, στους σπόρους ή στα φρούτα, σε περισσότερα από 60 φυτά.

Πηγή: Cosmo.gr

Πατάτα σπορά φύτεμα καλλιέργεια

http://www.ftiaxno.gr/2010/02/blog-post_24.html

Το διάλεγμα του σπόρου

Ο πρώτος και πιο σημαντικός όρος για την επιτυχία της πατατοκαλλιέργειας είναι η εκλογή των κατάλληλων πατατών για την σπορά .

Ως σπόρος της πατάτας για την γεωργική καλλιέργεια, χρησιμοποιούνται στη πράξη οι κόνδυλοι, δηλαδή η πατάτα, η οποία είναι ένα κομμάτι του κορμού (ένα μόσχευμα στη γλώσσα των κηπουρών).Επομένως όπως για τον πολλαπλασιασμό του αμπελιού, της ιτιάς, της λεύκας, της κυδωνιάς, της τριανταφυλλιάς, της συκιάς, της ροδιάς και άλλων παρόμοιων θάμνων και δέντρων,

 οι οποίοι πολλαπλασιάζονται με μοσχεύματα, φροντίζουμε να πάρουμε τις βέργες ή τα μοσχεύματα από υγιείς και εκλεκτές ποικιλίες, το ίδιο πρέπει να φροντίσουμε και για το σπόρο της πατάτας.

Η μεγαλύτερη σοδειά επιτυγχάνεται μόνο όταν ο σπόρος προέρχεται από πατατόφυτα, που είχαν την μεγαλύτερη απόδοση. Γιατί η πατάτα που θα καλλιεργήσουμε θα διατηρήσει τα προτερήματα και τα ελαττώματα που έχει η μητρική πατάτα. Όταν η πατάτα είναι από νόστιμη και παραγωγική ποικιλία και τα παιδιά της θα γίνουν καλά όπως και αυτή.

Λόγο της μεγάλης σπουδαιότητας της προέλευσης και της ποιότητας του σπόρου οι καλοί πατατοκαλλιεργητές παράγουν και διαλέγουν μόνοι τους τον σπόρο από τα χωράφια τους και μάλιστα από την εποχή ακόμα της αναπτύξεως της πατάτας και όχι μετά την συλλογή της σοδειάς. Για αυτό πηγαίνουν στα χωράφια που έχουν φυτέψει με πατάτες 25-30 ημέρες μετά την έναρξη της βλαστήσεως και σημαδεύουν τα δυνατότερα πατατόφυτα, που έχουν 3-6 ζωηρούς βλαστούς, μπίχνωντας ένα καλάμι για σημάδι δίπλα τους. Μετά από ένα μήνα πηγαίνουν και εξετάζουν τα σημαδεμένα πατατόφυτα. Αν αυτά διατηρούνται ακόμα ζωηρά και έχουν άφθονα φύλλα και βλαστάρια και δεν είναι λίγα, ζαρωμένα ή κουλουριασμένα ή αρρωστημένα από περονόσπορο, αφήνουν το σημάδι. Κατά την εποχή της συγκομιδής της πατάτας, πρώτα συλλέγουν προσεκτικά και χωρίς να τις πληγώσουν, τις πατάτες από τα σημαδεμένα φυτά. Τις διαλέγουν κατά μέγεθος και χρησιμοποιούν μόνο τις καλύτερες και μετρίου μεγέθους από αυτές για την σπορά της προσεχούς πατατοκαλλιέργειας.

Αν το πατατοχώραφο έχει τα περισσότερα φυτά του ασθενικά και με φύλλα κατσαρωμένα, ή τα φυτά είναι προσβεβλημένα από περονόσπορο ή σάπισμα του λαιμού του φυτού, τότε πρέπει κανείς να αλλάξει σπόρο και να φέρει από αλλού υγιή απαραίτητα για να μην γίνει επιζήμια η πατατοκαλλειέργειά του.

Για την Ελλάδα οι καλύτερες ποικιλίες για την ανοιξιάτικη σπορά είναι η πατάτα που προέρχεται από ψυχρά και ορεινά μέρη. Στα μέρη αυτά η πατάτα συλλέγεται συνήθως αργά μετά τον Αύγουστο-Σεπτέμβριο και λόγο του χειμώνα ωριμάζει πολύ καλά μέχρι την άνοιξη και είναι πλουσιότερη σε άμυλο. Η αγορά του σπόρου πρέπει να γίνει όσο το δυνατότερο νωρίτερα, για να τον συντηρήσουν καλά μόνοι τους οι καλλιεργητές μέχρι την εποχή της σποράς του.

Η πατάτα που θα χρησιμοποιηθεί για σπορά πρέπει να είναι υγιείς, σφιχτή όχι μαλακή, να μην έχει εσωτερικά κενά(κουφάλες), να είναι βαριά και να έχει ανάβαθα μάτια. Να μην παρουσιάζει μελανά ή σκούρα στίγματα στο φλοιό της ή στη σάρκα της. Πρέπει να μην είναι χτυπημένη, λαβωμένη ή τρυπημένη από έντομα και σκουλήκια και να είναι ώριμη.

Η ώριμη πατάτα δεν ξεφλουδίζεται εύκολα, όταν τη χουφτιάζουμε και τρίβουμε το μεγάλο δάχτυλο στο φλοιό της. Η σοδειά από άωρες πατάτες είναι πρώιμες αλλά μικρότερες. Τότε ωριμάζουν εντελώς οι πατάτες, όταν μείνουν 5-8 ημέρες ακόμα μέσα στη γη, αφού ξεραθούν εντελώς τα φύλλα και οι κορμοί των πατατοφυτών.

Το μέγεθος του σπόρου

Τα πειράματα απέδειξαν ότι όταν φυτεύουμε μεγάλες πατάτες από υγιή πατατόφυτα, η σοδειά είναι μεγαλύτερη, οι πατάτες περιέχουν περισσότερο άμυλο και τα φυτά αντέχουν περισσότερο στο περονόσπορο και σε άλλες ασθένειες. Γιατί η μητρική πατάτα τότε δίνει περισσότερη τροφή στα νέα φυτά και έτσι γίνονται οι βλαστοί και τα φύλλα τους ζωηρότερα και ανθεκτικότερα και έτσι τρέφουν καλύτερα τους κονδύλους τους. Επειδή όμως θα χρειαζόμαστε μεγάλες ποσότητες σπόρων αν χρησιμοποιούσαμε αποκλειστικά τις πολύ μεγάλες πατάτες για σπορά αλλά και επειδή οι πολύ μεγάλες πατάτες δεν αυξάνουν τόσο σε απόδοση όσο οι μέτριες, για αυτό θεωρείτε πιο συμφέρον να χρησιμοποιούνται για σπορά πατάτες μεγέθους ενός μεγάλου αυγού κότας και με σάρκα σφιχτή και αλευρώδη (19-20% άμυλο). Δύο και τρεις ακόμη μικρές πατάτες, αποδίδουν μικρότερη σοδειά από μία μεγάλη πατάτα αυτού του μεγέθους. Όταν όμως ο σπόρος προέρχεται από αρρωστημένα ή εκφυλισμένα φυτά η σοδειά είναι μικρή έστω και αν χρησιμοποιηθούν οι μεγαλύτερες πατάτες. Σε αυτή τη περίπτωση ακόμη και οι μικρότερες πατάτες από υγιή φυτά αποδίδουν περισσότερο από το μεγάλο σπόρο της εκφυλισμένης.

Όταν το έδαφος είναι υγρό και πτωχό και οι καιρικές συνθήκες είναι δυσμενείς, πρέπει να χρησιμοποιούνται πατάτες, μεγαλύτερου μεγέθους από ένα αυγό για τη σπορά. Όταν ο σπόρος έχει 3-4 ζωηρά μάτια, η σοδειά αποδίδει μεγαλύτερες πατάτες. Για αυτό κάποιοι καλλιεργητές συνηθίζουν κατά το φύτεμα της ολόκληρης πατάτας, να στραβώνουν τα άλλα μάτια με το μαχαίρι και να αφήνουν μόνο ένα ζωηρό μάτι στη κορυφή. Το στράβωμα όμως αυτό των ματιών απαιτεί πολύ εργασία και για αυτό χρησιμοποιούνται στη πράξη πατάτες με 5-6 μάτια το πολύ, ή χρησιμοποιείται για σπορά μόνο το τμήμα της κορυφής από τις πατάτες. Πατάτες με περισσότερα μάτια παράγουν πολλούς μεν βλαστούς αλλά αδύνατους και η σοδειά από αυτές αποτελείται από πολλές αλλά μικρές πατάτες.

Σπόρος ολόκληρος και σπόρος κομμένος

Τα πειράματα ειδικών επιστημών απέδειξαν, ότι ολόκληρη η πατάτα σαν σπόρος είναι προτιμότερη από την κομμένη. Ο κομμένος σπόρος αποδίδει συνήθως 20-30% μικρότερες σοδειές από τον ολόκληρο σπόρο σε μέγεθος αυγού, ο οποίος έχει το ίδιο βάρος με τα κομμάτια. Αλλά και οι μικρές πατάτες για σπορά είναι προτιμότερες και αποδίδουν μεγαλύτερη σοδειά από τα κομμάτια του ιδίου βάρους.

Σε πειράματα σε 4 ίδια χωράφια που φυτεύτηκαν μεγάλες, μέτριες, μικρές, κομμένες πατάτες, τα αποτελέσματα ήταν τα εξής:

Μεγάλες πατάτες 94 οκάδες

Μεσαίες πατάτες 78 οκάδες

Μικρές πατάτες 76 οκάδες

Με κομμάτια 64 οκάδες

Σε μία μόνο περίπτωση η κομμένη πατάτα αποδίδει σχετικός καλή σοδειά και υγιή φυτά. Όταν κόβεται στη μέση κατά πλάτος σε δύο τμήματα, το τμήμα της κορυφής και το τμήμα του ομφαλού. Από αυτά για τη σπορά θα χρησιμοποιηθεί το τμήμα της κορυφής που έχει τα ζωηρότερα μάτια, κομμένο στο μέγεθος του αυγού της κότας. Η κοπή με κοφτερό μαχαίρι μπορεί να γίνεται σιγά σιγά από την εποχή της συλλογής έως την εποχή της σποράς της πατάτας. Τα κομμάτια για τη σπορά διατηρούνται σε λεπτά στρώματα 20 εκατοστών εντός ξηρού και καλώς αεριζόμενου χώρου και όχι σε σωρούς.

Όταν οι παραπάνω μέθοδοι δεν μπορούν να εφαρμοστούν και θέλουμε να κάνουμε οικονομία σπόρου, πρέπει να χωρίζουμε τη πατάτα για σπορά στα δύο κατά μήκος. Με αυτό τον τρόπο κάθε κομμάτι έχει τον ίδιο περίπου αριθμό ματιών και τα μισά της κορυφής και τα μισά του ομφαλού. Χρησιμοποιούνται σε αυτή την περίπτωση για σπορά και τα 2 κομμάτια. Όταν οι πατάτες κόβονται σε ακόμα μικρότερα κομμάτια, το οποίο είναι το χειρότερο, πρέπει να έχει τουλάχιστον 3 μάτια το καθένα. Συνήθως κόβετε η πατάτα στα τέσσερα κατά μάκρος, για να μοιράζονται τα μάτια της κορυφής και του ομφαλού το ίδιο σε όλα τα κομμάτια. Η χρησιμοποίηση κομμένων πατατών για σπορά, εκτός ότι επιφέρει ελάττωση σοδειάς, αφήνει και πολλά κενά στα πατατοχώραφα. Γιατί πολλοί από τους κομμένους σπόρους προσβάλλονται ευκολότερα από διάφορες ασθένειες και κυρίως της γάγγραινας του κορμού λόγο των πληγών και καταστρέφονται.

Εκτός όμως από αυτό, το κόψιμο προκαλεί και αργοπορία στην ωρίμανση των πατατών.

Τέλος όποιος έχει λίγες μόνο πατάτες από μια εκλεκτή ποικιλία, την οποία θέλει να πολλαπλασιάσει γρήγορα, φυτεύει αυτές σε εύφορη γη και όταν αναβλαστήσουν, χωρίζει κάθε βλαστό και τον μεταφυτεύει χωριστά, όπως γίνεται στη λαχανοκομία και ανθοκομία από τους κηπουρούς.

Προπαρασκευή του σπόρου

Δεν πρέπει να χρησιμοποιείται η πατάτα για την ανοιξιάτικη σπορά μόλις την βγάλουμε από την αποθήκη, αλλά πρέπει να την αφήνουμε σε στρώματα 20-30 εκατοστόμετρων για 2-3 βδομάδες σε υπόστεγο ή στην ύπαιθρο ή στον αέρα, για να στεγνώσει και μετά να την φυτεύουμε. Επίσης όταν μεταχειριζόμαστε κομμάτια για σπορά, πρέπει να κόβουμε την πατάτα πριν 3-4 εβδομάδες και να τα στεγνώνουμε μα τον ίδιο τρόπο και μετά να τα φυτεύουμε.

Είναι αληθές, ότι ενίοτε η στεγνωμένη πατάτα αργεί να φυτρώσει, αλλά άμα φυτρώσει αναλαμβάνει ζωηρή βλάστηση και εξουδετερώνει την αργοπορία. Οι στεγνωμένες μάλιστα πατάτες που χρησιμοποιούνται για σπορά δίνουν όχι μόνο μεγαλύτερες αλλά και πιο πρώιμες σοδειές. Όταν δε έχει κανείς αρκετό καιρό, για να στεγνώσει τις κομμένες πατάτες διευκολύνει την επούλωση των πληγών τους με το πασπάλισμα αυτών με στάχτη ή με σκόνη ασβέστη ή με χώμα.

Για την φθινοπωρινή πατάτα (σπορά Ιουλίου-Αυγούστου) χρησιμοποιείται ο σπόρος της πρώιμης καλοκαιρινής πατάτας, η οποία συλλέγεται τέλη Μαΐου-Ιουνίου. Οι πατάτες αυτές τοποθετούνται μετά την συλλογή τους σε σκιερό μέρος σε στρώμα 30 περίπου εκατοστών πάχους, στο έδαφος ή σε σανίδες ή σε άχυρα και σκεπάζονται ελαφρός με χόρτα ή άχυρα.

Καταβρέχονται δε ελαφρά ανά περιόδους με ποτιστήρι. Οι πατάτες αυτές αρχίζουν να πρασινίζουν σιγά σιγά και τα μάτια αρχίζουν να φουσκώνουν. Μετά από 40-50 ημέρες ο σπόρος είναι κατάλληλος για σπορά. Εάν οι πατάτες χρησιμοποιηθούν απ’ ευθείας για σπορά δεν φυτρώνουν όλες και αφήνουν κενά στα χωράφια.

Προβλάστηση της ανοιξιάτικης σποράς

Οι κηπουροί των παραμεσόγειων περιοχών συνηθίζουν να φυτεύουν την άνοιξη πατάτες, οι οποίες έχουν προηγμένως πρασινίσει και βλαστίσει. Με αυτό τον τρόπο η σοδειά γίνεται μεγαλύτερη, οι πατάτες περιέχουν περισσότερο άμυλο και το σπουδαιότερο ωριμάζουν γρηγορότερα.
Ο τρόπος προβλαστήσεως είναι ο εξής: Κατασκευάζονται τελάρα με ορθογώνια πλαίσια, με μήκος πλευρών 45-55 εκατοστών. Τα πλάγια πλευρά έχουν ύψος 10-12 εκατοστά και πόδια 5-10 εκατοστών ώστε να υπάρχει μεταξύ τους διάστημα για να διέρχεται ο ήλιος και ο αέρας. Το πάτωμά τους που μπορεί να γίνει με σύρμα σε κάποια μορφή σχάρας.
Οι πατάτες για σπορά τοποθετούνται όρθιες και η μία παραπλεύρως προς την άλλη, έξι εβδομάδες πριν την σπορά τους. Τα πλαίσια με την πατάτα τοποθετούνται κατόπιν σε σκιερό μέρος είτε σε υπόστεγο ή κάτω από δέντρα σε τοποθεσία ευάερη και φωτεινή και αφήνονται μέχρι την σπορά τους. Εάν υπάρχει φόβος παγετών τοποθετούνται σε αποθήκη φωτεινή και ευάερη.
Όταν η θερμοκρασία ανέλθει στους 12 βαθμούς καταβρέχουν την πατάτα ελαφρώς με νερό της ίδιας θερμοκρασίας. Στην ανάγκη θερμαίνουν την αποθήκη. Με αυτό τον τρόπο φουσκώνουν τα μάτια και βλασταίνουν. Οι πατάτες στην αρχή πρασινίζουν και κατόπιν αναπτύσσουν τους βλαστούς τους μέσα στα πλαίσια.
Όταν οι βλαστοί φτάσουν μήκος από 1-1.5 εκατοστό, μεταφέρονται με τα πλαίσια στους αγρούς και φυτεύονται μετά προσοχής για να μην σπάσουν οι τρυφεροί βλαστοί γιατί τότε ο σπόρος γίνεται άχρηστος. Η αύξηση της σοδειάς με την προβλάστηση αποδείχτηκε ότι είναι σοβαρή και ιδίως όταν φυτεύονται προβλαστημένα κομμάτια πατάτας.
Στη Γαλλία η διαφορά υπέρ του προβλαστημένου σπόρου έφτασε 500-600 οκάδες το στρέμμα. Ιδίως η προβλάστηση είναι απαραίτητη, όταν φοβόμαστε ασθένειες από νηματώδη.

Τι ποσό σπόρου χρειάζεται στο στρέμμα
Όπως είπαμε ο καλύτερος σπόρος είναι η ολόκληρη πατάτα στο μέγεθος αυγού κότας. Στις πολύ παραγωγικές και όψιμες ποικιλίες το βάρος κάθε σπόρου πρέπει να είναι περίπου 30-50 δράμια. Στις συνηθισμένες 20-25 δράμια και στις πρώιμες 15-20. Εάν οι πατάτες φυτευθούν σε απόσταση 25-35 εκατοστά η μία από την άλλη υπολογίζεται ότι θα χρειαστούν 150-400 οκάδες ανά στρέμμα, αναλόγως της πρωιμότητας της ποικιλίας. Δηλαδή οι πολύ όψιμες 400 οκάδες, οι μεσαίες 200-250 και οι πρώιμες 150-200 οκάδες. Εάν φυτευθούν σε αποστάσεις 40 εκατοστών θα χρειαστούν 100-250 οκάδες.
Στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη όπου η φύτευση γίνεται συνήθως σε γραμμές που απέχουν 50 εκατοστά και τα φυτά απέχουν 40 εκατοστά εντός της γραμμής αυτής, ο αναγκαίος σπόρος είναι 75-200 οκάδες το στρέμμα.
Από συγκριτικά πειράματα που έγιναν στην Γαλλία απεδείχθη, ότι όταν χρησιμοποιήθηκε μεγαλύτερος σπόρος, η σοδειά απέδωσε παραπάνω από το διπλάσιο της διαφοράς του βάρους του μεγάλου από τον μικρό σπόρο.

Το φύτεμα της πατάτας
Όταν φυτευτεί η πατάτα, δεν φυτρώνει εάν η θερμοκρασία είναι μικρότερη των 4 βαθμών. Τα πρώτα φύλλα εμφανίζονται όταν η μέση θερμοκρασία του αέρα είναι 10-12 βαθμοί, μετά από 15-25 ημέρες μετά την φύτευσή της πατάτας. Η ανθοφορία αρχίζει μετά από 35-40 ημέρες, εφόσον η μέση θερμοκρασία του αέρα είναι 14-16 βαθμούς. Η τέλεια ανάπτυξη των κονδύλων εντός της γης, δηλαδή η τέλεια ωρίμανση της πατάτας , τελειώνει συνήθως μετά 45-60 ημέρες μετά την άνθηση της πατάτας. Δηλαδή η διάρκεια της βλαστήσεως της πατάτας είναι συνήθως 100-130 ημέρες. Υπάρχουν βέβαια πρώιμες ποικιλίες που ωριμάζουν σε 70-80 ημέρες και άλλες όψιμες, που ωριμάζουν μετά από έξι μήνες.
Η Ελλάδα όπως και άλλες παραμεσόγειες χώρες ανήκουν σε αυτές που διακρίνονται για την ξηρασία τους κατά τους θερινούς μήνες μέχρι του φθινοπώρου. Η ξηρασία αυτή επιβραδύνει μέχρι και σταματά ακόμη την ανάπτυξη των ποωδών φυτών.
Η ξερική πατάτα στην Ελλάδα είναι μονόφορη, σπέρνεται τους μήνες της ανοίξεως από Φεβρουάριου μέχρι τον Απρίλιο και συγκομίζεται κατά τον Ιούνιο και Ιούλιο. Η πατάτα στην Ελλάδα έχει ανάγκη πολλών ποτισμάτων για να αποδώσει μεγάλη σοδειά που μπορεί να φτάσει τις 3500 οκάδες το στρέμμα.
Η ποτιστική πατάτα επιτυγχάνει και στα θερμότερα μέρη της Ελλάδος.
Η ποτιστική πατάτα στην Ελλάδα είναι δίφορη, φυτεύεται 2 φορές το χρόνο και κάνει 2 σοδειές. Εάν φυτεύεται κατά τους μήνες της άνοιξης (σπορά ανοιξιάτικη), δηλαδή από Φεβρουάριο μέχρι αρχές Μαΐου, συγκομίζεται μετά από 100-120 ημέρες από την φύτευσή της, δηλαδή αρχίζει να ωριμάζει από τέλος Μαΐου μέχρι Αυγούστου.
Η πατάτα αυτή συνήθως ονομάζεται πρώιμη ή καλοκαιρινή πατάτα.
Οι πατατοκαλλιεργητές, κυρίως στη νότια Ελλάδα που διαθέτουν νερό, φυτεύουν πατάτα και κατά τον Ιούλιο-Αύγουστο (καλοκαιρινή σπορά). Οι φυτεμένες αυτές πατάτες, ωριμάζουν και συγκομίζονται κατά τον Νοέμβριο-Δεκέμβριο.
Η πατάτα αυτή ονομάζεται όψιμη ή φθινοπωρινή ή χειμωνιάτικη πατάτα.

Λίπανση της πατάτας
Μέσω πειραμάτων ο Γάλλος γεωπόνος Γκαρολά απέδειξε ότι μια όψιμη ποικιλία καλλιεργούμενη στη Β. Ευρώπη παρήγαγε 2400 οκάδες ανά στέμμα και απορρόφησε τα εξής ποσά θρεπτικών βασικών συστατικών

Άζωτο 12 οκάδες
Φωσφορικό οξύ 4 ½ οκάδες
Κάλιο 22 οκάδες
Ασβέστιο 10 οκάδες

Για να κάνουμε μια σύγκριση σημειώνουμε ότι μία καλή σοδειά σιταριού 250 οκάδων ανά στρέμμα απαιτεί περίπου κατά τον ίδιον, τις επόμενες ποσότητες θρεπτικών συστατικών κατά στρέμμα:

Άζωτο 10 οκάδες
Φωσφορικό οξύ 5 ½ οκάδες
Κάλιο 11 οκάδες
Ασβέστιο 4 οκάδες

Η χλωρή λίπανση της πατάτας
Σε πολλά μέρη δεν υπάρχει κοπριά και για αυτό είναι δύσκολη η καλλιέργεια της πατάτας και των λαχανικών γενικά. Ο τρόπος για διορθωθεί εν μέρει η έλλειψη αυτής, είναι στα χωράφια πριν φυτεύσουμε πατάτα, σπείρουμε την προηγούμενη χρονιά πεταχτά την κατάλληλη εποχή ή βίκο ή σινάπι σε όλα τα χωράφια, ή λαθούρια ή κουκιά στα αργιλώδη, ή λούπινα στα πυριτικά (ξηρά και φτωχά σε ασβέστη).
Όταν τα φυτά αυτά φθάσουν στο άνθος τους, με ένα κύλινδρο ή μια σβάρνα ξύλινη πατιούνται και κατόπιν οργώνεται το χωράφι, ώστε να θαφτούν τα φυτά μέσα στη γη την κατάλληλη εποχή. Τα φυτά αυτά σαπίζουν σε λίγο χρόνο μέσα στο χώμα και γίνονται είδος κοπριάς (χλωρό λίπασμα).

Πηγή: Η πατάτα-Παναγιώτου Α. Δεκάζου-Παράρτημα «Γεωργικού δελτίου» Φεβρουαρίου 1933

*Οκά=1282 γραμμάρια

Το φαρμακείο του Θεού!

http://www.despotakis.gr/component/content/article/45-health-nutrition/110----.htmlΈνας καλός φίλος που γνωρίζει ότι εκτός από το μπάσκετ, ασχολούμαι πολύ με την υγιεινή διατροφή, μου έστειλε το παρακάτω κείμενο, το οποίο είναι πράγματι εντυπωσιακό! Διαβάζοντας το θα βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του. Εγώ πάντως είδα για ακόμα μια φορά, οτι στη ζωή μας τίποτα δεν είναι τυχαίο...

 
"Μια φέτα καρότο μοιάζει πολύ με το ανθρώπινο μάτι - είναι σαν να
βλέπουμε την κόρη, την ίριδα και τις ακτινοειδείς ραβδώσεις του ματιού!
ΝΑΙ η επιστήμη επιβεβαιώνει ότι τα καρότα προωθούν τη ροή αίματος στο
μάτι και ενισχύουν τη λειτουργία του,,,. 
Η τομάτα είναι κόκκινη και έχει τέσσερις κοιλότητες ή κοιλίες. Και η
καρδία είναι κόκκινη και έχει και αυτή τέσσερις κοιλίες. Η επιστημονική
έρευνα δείχνει ότι η τομάτα είναι καταπληκτική τροφή για την καρδιά και
το αίμα. 
Τα σταφύλια σχηματίζουν τσαμπί που έχει το σχήμα της καρδιάς. Η κάθε
ρόγα μοιάζει με αιμοσφαίριο και έχει αποδειχτεί ότι τα σταφύλια είναι
καταπληκτική τροφή προς υποστήριξη και ενίσχυση της λειτουργίας της
καρδιάς, που εκτός τούτου εμπλουτίζει και ισχυροποιεί το αίμα.
Το καρύδι μοιάζει με μικροσκοπικό εγκέφαλο με δύο ημισφαίρια και
παρεγκεφαλίδες. Ακόμα και οι πτυχώσεις του καρυδιού του προσδίδουν την
όψη του νεόφλοιου του εγκεφάλου. Γνωρίζουμε ότι τα καρύδια υποστηρίζουν
την ανάπτυξη των νευροδιαβιβαστών στον εγκέφαλο. 
Τα κοινά κόκκινα φασόλια μοιάζουν πολύ με τα ανθρώπινα νεφρά και
όντως υποστηρίζουν στο κατακόρυφο τη λειτουγία τους.. 
Το σέλινο, το μποκ τσόι και το ρεβέντι μοιάζουν με κόκκαλα. Αυτές οι
τροφές συντελούν στην ανάπτυξη δυνατών οστών. Τα οστά μας αποτελούνται
κατά 23% από νάτριο. Αν δεν παίρνουμε αρκετό νάτριο με την τροφή μας,
τότε το σώμα μας το αφαιρεί από τα κόκκαλα, με αποτέλεσμα αυτά να
αποδυναμώνονται. Οι παρά πάνω τροφές ενιχύουν επομένως τη σκελετική μας
δομή, όπως υποδηλώνει εξάλλου το σχήμα τους . 
Η μελιτζάνα, τα αβοκάντο, τα αχλάδια ενισχύουν την υγεία και τη
λειτουγία της μήτρας, καθώς και του τραχήλου της μήτρας - ενδιαφέρον δε
παρουσιάζει το γεγονός ότι το σχήμα τους θυμίζει πολύ αυτό το γυναικείο
όργανο. Σήμερα, η επιστημονική έρευνα έχει αποδείξει ότι η κατανάλωση
ενός αβοκάντο την εβδομάδα συντελεί στην εξισορρόπηση των ορμονών μιας
γυναίκας και ότι τη βοηθάει να χάσει το βάρος που έχει πάρει μετά από
γέννα και ότι την προστατεύει από καρκίνο του τραχήλου της μήτρας.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει δε το γεγονός ότι το άνθος του αβοκάντο
χρειάζεται ακριβώς 9 μήνες για να αναπτυχθεί σε ώριμο φρούτο. Στα πιο
πάνω λαχανικά και φρούτα υπάρχουν πάνω από 14.000!!! φωτολυτικές
θρεπτικές ουσίες (η σύγχρονη επιστήμη έχει μελετήσει ΜΟΛΙΣ 141 από αυτές). 
Τα σύκα είναι γεμάτα σπόρια και αναπτύσσονται ανά δύο. Τα σύκα
αυξάνουν την κινητικότητα των σπερματοζωαρίων και έτσι βοηθούν στην
καταπολέμηση της στειρότητας στους άντρες. 
H γλυκοπατάτα μοιάζει πολύ με το πάγκρεας και ενισχύει τη λειτουργία 
του παγκρέατος προσφέροντας ανεκτίμητη βοήθεια στους διαβητικούς με το να 
σταθεροποιεί το γλυκαιμικό δείκτη. 
Οι ελιές ενισχύουν την υγεία και τη λειτουργία των ωοθηκών.
Τα γκρέιπφρουτ, τα πορτοκάλια και άλλα εσπεριδοειδή έχουν εκπληκτική
ομοιότητα με τους μαστικούς αδένες γυναικών και όντως βοηθούν να
παραμένουν τα στήθη των γυναικών υγιή και διευκολύνουν τη ροή του λέμφους 
εντός του λεμφικού συστήματός των στηθών.. 
Τα κρεμμύδια έχουν το σχήμα κυττάρου. Η επιστημονική έρευνα έχει
αποδείξει ότι τα κρεμμύδια βοηθούν τα κύτταρα να απαλλαγούν από τοξίνες.
Επίσης, όταν τα κόβουμε, παράγουν δάκρυα, καθαρίζοντας επιθηλιακά κύτταρα 
του ματιού."