Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Βελανιδιες σε φθινοπωρινα χρωματα




Βελανιδιά


Η βελανιδιά ή βαλανιδιά ή δρυς είναι γένος φυτών της οικογένειας των φυγιδών με 200 περίπου είδη αυτοφυή του βόρειου ημισφαίριου της γης.
Είναι δέντρα ψηλά, αιωνόβια που βρίσκονται είτε σε πεδινές είτε σε ορεινές περιοχές. Ο καρπός της βελανιδιάς είναι το βελανίδι, χρήσιμο για ζωοτροφές και στη βυρσοδεψία. Το ξύλο όλων των ειδών είναι βαρύ, σκληρό και δεν σαπίζει εύκολα. Χρησιμοποιείται στην οικοδομική, ναυπηγική, επιπλοποιία, στην κατασκευή σανίδων, δοκαριών και παρασκευάζονται από αυτό ξυλάνθρακες πολύ καλής ποιότητας.
Τα κυριότερα είδη που βρίσκονται και στην Ελλάδα είναι :
1- Η ήμερη βελανιδιά ή δρυς αιγίλωψ. Φτάνει τα 30 μέτρα σε ύψος και ευδοκιμεί σε θερμό και ξηρό περιβάλλον, βρίσκεται στις περιοχές της Ανατολικής Μεσογείου σε πεδινές περιοχές, καθώς και στους πρόποδες των βουνών. Τα φύλλα της είναι δερματώδη, ωοειδή με οξείες παρυφές , χνουδωτά. Ο καρπός της είναι σκληρό κάρυο κυπελλοφόρο και μονόσπερμο. Το κύπελλο του καρπού φέρει πυκνά αγκαθωτά λέπια. Πάντως υπάρχουν και άκαρπα δέντρα και αυτό αποδίδεται στην κακή ανθοφορία. Το ξύλο της είναι βαρύ και πολύ σκληρό. Στην Ελλάδα βρίσκεται στις Κυκλάδες, βόρειες Σποράδες, Αττική, Ρόδο, Κρήτη, Θεσσαλία και Βοιωτία. Από τα κύπελλα των καρπών βγαίνει εκχύλισμα που είναι χρήσιμο στη βαφική και τη βυρσοδεψία.
2- Η βελανιδιά η έμμισχος. Φτάνει σε ύψος τα 25 μέτρα και σχηματίζει μεγάλα δάση στις περιοχές της Βορείου και κεντρικής Ευρώπης Ο κορμός της έχει χρώμα γκριζωπό ή σκούρο γκρίζο και ο φλοιός βαθιές ρωγμές. Τα φύλλα της αναπτύσσονται μαζί με τα άνθη και είναι ενωμένα, λεία και έχουν ακανόνιστους λοβούς. Στην Ελλάδα βρίσκεται σε χαμηλές ορεινές περιοχές και σε υψόμετρο από 800-1000 μέτρα. Είναι γνωστή και με τις ονομασίες ρουπάκι, ρένια και ροτούκι.
3- Η βελανιδιά η άμισχος. Διαφέρει από την έμμισχο στο ότι τα φύλλα της έχουν μικρό μίσχο. Μαζί με την έμμισχο αποτελούν τις άγριες βελανιδιές.
4- Βελανιδιά η Μακεδονική.Φτάνει σε ύψος τα 20 μέτρα και βρίσκεται στις περιοχές των Βαλκανίων. Στην Ελλάδα βρίσκεται με μεμονωμένα δέντρα σε δασικές περιοχές της Μακεδονίας και της Θράκης.
5. Η βελανιδιά η κήρρις συγγενικό είδος με τα προηγούμενα. Βρίσκεται σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες και στην Ελλάδα είναι αναμεμειγμένη με άλλα δέντρα. Γνωστή και με τις ονομασίες τσέρο και ρουπάκι. Ο φλοιός της έχει βαθιές, ευθύγραμμες ρωγμές και τα βελανίδια της είναι μεγάλα, μακριά με κύπελλο που φέρει πολλά λέπια.
Το ξέρατε To λάδι των βελανιδιών εξαφανίζει τις φακίδες.
Το νερό από βρασμένα βελανίδια δίνει στα μαλλιά ωραίο γυαλιστερό μαύρο χρώμα.
Η βελανιδιά αποτελεί φυσικό εμπόδιο στην εξάπλωση μιας πυρκαγιάς. Είναι δέντρο που καίγεται πολύ δύσκολα και αργό, γι’ αυτό είναι πολύ χρήσιμο να υπάρχουν «ζώνες βελανιδιάς» ανάμεσα στα εύφλεκτα πευκοδάση.
Η φλούδα των κλαριών της βελανιδιάς σε έγχυμα καταπολεμά τις αιμορροΐδες, τη διάρροια, τη χρόνια δυσεντερία, τις εντερικές αιμορραγίες και τις μητρορραγίες. Το αφέψημα της φλούδας χρησιμοποιείται κατά των παθήσεων της σπλήνας καθώς και για τη βρογχοκήλη και με εξωτερική επάλειψη για τις χιονίστρες. Οι γαργάρες με το ίδιο αφέψημα ανακουφίζουν τις ερεθισμένες αμυγδαλές και κάνουν καλό σε περιπτώσεις όπως η χαλάρωση των ούλων και η στοματίτιδα. Το αφέψημα από φύλλα βελανιδιάς ρίχνει τον πυρετό και αν το κάνετε γαργάρα ανακουφίζει τον πονόλαιμο. Επίσης χρησιμοποιείται και σαν αντισηπτικό σε πληγές. Καβουρντισμένα βελανίδια που αλέθονται και κατόπιν βράζονται χρησιμοποιούνται σαν φάρμακο κατά του κοκίτη. Τα βελανίδια βαμμένα και επιχρυσωμένα ή καλυμμένα με ασημόσκονη, χρησιμοποιούνται και στη διακόσμηση του σπιτιού, ειδικά τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά.
Συνταγές & Γιατροσόφια Αφέψημα γενικής χρήσης: Βράζετε 5γρ. φλούδα σε ένα λίτρο νερού για 10 λεπτά και πίνετε ένα φλιτζάνι του τσαγιού την ημέρα. Αφέψημα για τις χιονίστρες. Βράζετε 25γρ. φλούδα βελανιδιάς σε ίνα λίτρο νερού (4 ποτήρια νερού) μέχρι να εξατμιστεί το ένα τρίτο και ύστερα προσθέτετε λίγη στύψη (πουλιέται στα φαρμακεία). Κάνετε συχνή επάλειψη στις χιονίστρες.
Έγχυμα: Ρίχνετε ένα μπρίκι καυτό νερό (ενάμισι ποτήρι) σε ένα δοχείο με μία κουταλιά της σούπας ψιλοκομμένα φύλλα βελανιδιάς. Τα αφήνετε 10 λεπτά και τα σουρώνετε. Πίνετε από ένα φλιτζάνι πρωί, μεσημέρι και βράδυ.
Εξωτερική χρήση: Το αφέψημα και το έγχυμα της φλούδας χρησιμοποιούνται και εξωτερικά για τοπικά λουτρά σης αιμορροΐδες ης ραγάδες του πρωκτού και σε δερματοπάθειες. Επίσης ένα ζεστό ποδόλουτρο για 20 - 30 λεπτά καταπολεμά τη δυσοσμία των ποδιών.
Μην το παρακάνετε Η χρήση για μεγάλο διάστημα μπορεί να προκαλέσει ερεθισμό στο στομάχι, εμετούς, δυσκοιλιότητα ή ακόμα και πόνο στην καρδιά.
Το ανθοΐαμα δίνεται σε άτομα που αποθαρρύνονται εύκολα, αυτή η αποθάρρυνση οφείλεται σε άκαμπτη προσπάθεια ενάντια σε όλες τις πιθανότητες.
Το ίαμα βοηθάει το άτομο ώστε να έχει ικανότητα να ξεπερνά τα προβλήματα της ζωής με κουράγιο. Γίνεται δυνατό και υπομονετικό και στηρίζεται στην κοινή λογική.
Μέθοδος δυναμοποίησης: Ήλιος

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

Στρουγκα μαντρι κοπανα και καλυβα





ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: Γλώσσα και Λαογραφία της Εύβοιας - ΣΕΤΤΑΣ Δ.

                1.Το μαντρί (το πρατομάντρι) είναι μακρουλή καλύβα, ανοιχτή από τη μια πλευρά (σ' όλο το μάκρος της) τη μεσημβρινή ή τη ανατολικομεσημβρινή. Έμοιαζε με υπόστεγο. Του έδιναν σχήμα πολυγωνικό (ιδιαίτερα στο γιδομάντρι), ελλειψοειδές ή στρογγυλό. Φτιαχνόταν από κλαδιά δέντρων (πλάτανο), που πλέκονταν πάνω σε ξύλινους πάσσαλους και σκεπαζόταν από χόρτο, ψαθί ή καλαμιά βρίζας (σίκαλης). Το χρησιμοποιούσαν για να προστατεύουν τα πρόβατα ή τα γίδια από τον αέρα, τα χιόνια και τις βροχές.
                Στο μαντρί τα ζώα έμεναν το χειμώνα, τις νύχτες και όταν ο καιρός ήταν άστατος. Διάλεγαν κατάλληλο μέρος απάνεμο, στεγνό και προσηλιακό. Όμως, σ' ένα τέτοιο μαντρί, στη βαρυχειμωνιά, τα γιδοπρόβατα δεν προστατεύονταν καλά. Έτσι άλλα ψοφούσαν (νιογέννητα αρνιά και κατσίκια και αδύνατες μητέρες) κι άλλα αδυνάτιζαν και δεν έδιναν αρκετό εισόδημα.
                   Δίπλα στο μαντρί βρισκόταν, απαραίτητα, το κονάκι δηλ. η καλύβα στην οποία έμενε ο τσοπάνης. Ήταν κι αυτή φτιαγμένη από τα ίδια υλικά, που γινόταν και το μαντρί. Μέσα σ' αυτή, ο τσοπάνης αποθήκευε και ξηρή τροφή για τα ζώα: μπαμπακόσπορο, κουκιά κι ότι άλλο μπορούσε να χρειασθεί στις δύσκολες ημέρες του χειμώνα.
                Μπροστά στο μαντρί, στο χώρο που ήταν η αυλή του μαντριού, τοποθετούσαν τις πάχνες ή κοπάνες (πελεκημένοι και κουφωμένοι προς τα μέσα κορμοί δέντρων), για να τρώνε μέσα σ' αυτές τα ζώα.
                2.
Η στρούγκα ήταν χώρος περιφραγμένος, όπου άρμεγαν τα γιδοπρόβατα και πρόχειρο ποιμνιοστάσιο για το καλοκαίρι. Είχε 2 πόρτες, μπρος και πίσω. Η καλύβα, εδώ, δεν ήταν απαραίτητη. Η στρούγκα ήταν φτιαγμένη με κλάρες, με είσοδο πίσω και έξοδο εμπρός. Μπροστά στην έξοδο τοποθετούσαν δυο λιθάρια, όπου κάθονταν οι τσοπάνηδες για να αρμέγουν.
                3.
Η κόρδα ήταν πρόχειρος περιφραγμένος χώρος, όπου τα πρόβατα γρέκιαζαν (= κοιμούνταν).

                                            το τσιαρδακι για το αρμεγμα των ζωων

                                           το τσιαρδακι για το αρμεγμα των ζωων
                                           το γιδομαντρο με θεα τις βελανιδιες
                                          μαντρια πλεον παρατημενα και κατεστραμμενα
                                           η κοπανα για τον καρπο    
                                            η καλυβα του τσοπανου παλια εκει με το Γιαννη Τσιανακα γλυτωσαμε κρυοπαγημα μεγαλο
                                           Κοντοτασιος Βασιλης
                                          εισοδος για το μαντρι
                                            φρακτης με σχιζες
                                            στη μεση του πουθενα

                                           ποσα κατσικια μεγαλωσαν σε αυτη την κοπανα

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

O γάιδαρος του παππου Θυμιου απο τους τελευταιους

O γάιδαρος, γάδαρος ή γαϊδούρι, στο θηλυκό γένος γαϊδάρα, γαδάρα ή γαϊδούρα και στην καθαρεύουσα όνος, είναι κατοικίδιο εξημερωμένο θηλαστικό ζώο που ανήκει στην τάξη περισσοδάκτυλα. Η επιστημονική του ονομασία είναι Equus asinus, είναι δηλαδή ένα είδος του γένους «άλογο» (Equus). Πρόκειται για ζώο που φημίζεται για την παροιμιώδη υπομονή του. Αποτελεί επίσης σύμβολο ταπεινότητας, κάτι που υποδηλώνεται και στην Καινή Διαθήκη, με την είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα «επί πώλου όνου». Βέβαια ο κάτοχος όνου την εποχή εκείνη στην περιοχή δεν ήταν και ευκαταφρόνητος.
Από τη διασταύρωση αλόγου (συγκεκριμένα φοράδας) και γαϊδάρου προέρχεται το μουλάρι, ενώ από τη διασταύρωση αλόγου και θηλυκού γαϊδάρου προέρχεται ο γίννος.
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια





φωτογραφιες Πουτας Θανασης

Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

Γαύρος η γαβρι





Γαύρος (Carpinus betulus)
Πως θα τον αναγνωρίσουμε: Είναι δέντρο φυλλοβόλο μέσου ρυθμού αύξησης. Ο κορμός του είναι συνήθως κοντός, με πλούσια οριζόντια διακλάδωση. Στο φλοιό του εμφανίζονται ραβδώσεις που του δίνουν ωραία όψη. Φθάνει τα 25 μ. ύψος και 20 μ. πλάτος κόμης. Τα φύλλα του είναι οξυκόρυφα με πολλές οδοντώσεις στις παρυφές. Η επάνω επιφάνεια είναι σκούρου πράσινου χρώματος και η κάτω ανοιχτού πράσινου με αραιό πίλημα. Φυτό μόνοικο. Τα αρσενικά άνθη είναι κιτρινωπά και σχηματίζουν κρεμάμενους ιούλους. Τα θηλυκά έχουν πράσινο χρώμα και σχηματίζουν διχάσια ιουλόμορφα. Ανθίζει από τον Απρίλιο μέχρι και το Μάιο. Ο καρπός περιβάλλεται από πράσινο φυλλοειδές τρίλοβο πτερύγιο, που βοηθά τη διασπορά του από τον άνεμο. Η ωρίμανση των σπόρων γίνεται από το Σεπτέμβριο μέχρι και τον Οκτώβριο και η πτώση τους τον επόμενο χειμώνα.
Γενικές πληροφορίες: Είναι σκιανθεκτικό είδος. Αναπτύσσεται τόσο σε συνθήκες φωτισμού όσο και σε πλήρη σκίαση. Αντίθετα δεν αντέχει τους παρατεταμένους παγετούς. Αναπτύσσεται συχνά σε ελαφριά αμμώδη και σε μέτρια αργιλώδη εδάφη. Όμως δείχνει ιδιαίτερη προτίμηση στα βαριά νωπά εδάφη. Είναι αδιάφορο στο pH του εδάφους αφού απαντάται σε όξινα, ουδέτερα έως και πολύ αλκαλικά εδάφη.
Χρησιμότητα: Το ξύλο του είναι λευκού χρώματος και δεν διακρίνεται σε εγκάρδιο και σομφό. Είναι βαρύ, συμπαγές σκληρό, ελαστικό, δυσκατέργαστο και γενικά δύσχιστο. Χρησιμοποιείται για γεωργικά εργαλεία, και στη λεπτουργική (λαβές μικροεργαλείων, κ.λ.π). Αποτελεί άριστη τροφή για την άγρια πανίδα. Το ξύλο της καίγεται πολύ καλά και θεωρείται ως άριστο καύσιμο. Επίσης χρησιμοποιείται στην ιατρική. Χρησιμοποιείτε ως θεραπευτικό. Δρα στο ρινοφαρυγγικό και στην τραχεία, εξασφαλίζοντας επούλωση στις τραυματισμένες επιφάνειες του βλεννογόνου και ανακουφίζοντας από κάθε παροξυσμό. Ενδείκνυται για σπαστική και χρόνια ρινοφαρυγγίτιδα, τραχειίτιδα και τραχειο-βρογχίτιδα. Είναι αντιβηχικό.
Σαν ανθοΐαμα δίνεται σε ανθρώπους που νιώθουν κόπωση, καταπόνηση, νοητική και σωματική, είναι αυτή η κούραση μετά από ένα σαββατοκύριακο που έχουμε ξεκουραστεί , ότι χρειαζόμαστε κ άλλη ξεκούραση.
Το ίαμα βοηθάει το άτομο να έχει την ικανότητα να ανταπεξέλθει σε φαινομενικά αξεπέραστες δυσκολίες, αρχίσει να έχει ενδιαφέρον για την ζωή.
Μέθοδος δυναμοποίησης: Βρασμός

Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

ΟΙ ΤΡΟΥΦΕΣ ΣΤΟ ΠΙΑΤΟ ΜΑΣ

ΟΙ ΤΡΟΥΦΕΣ ΣΤΟ ΠΙΑΤΟ ΜΑΣ Οι τρούφες είναι γνωστές από τα αρχαία χρόνια. Οι Αιγύπτιοι τις τρώγανε τυλιγμένες σε λίπος πάπιας. Οι αρχαίοι Έλληνες και οι Ρωμαίοι απέδιδαν στις τρούφες θεραπευτικές και αφροδισιακές ιδιότητες. Από τα χρόνια της Αναγέννησης μέχρι σήμερα η αναζήτηση και η συγκομιδή τους γίνεται με την βοήθεια ζώων. Σκυλιά και θηλυκά γουρούνια είναι στην υπηρεσία των κυνηγών τρούφας και την ανακαλύπτουν από την μυρωδιά που μοιάζει με την μυρωδιά των ορμονών που εκρίνουν τα αρσενικά ζώα, ενώ οι άνθρωποι μερικές φορές τις ανακαλύπτουν μόνοι τους από την ύπαρξη της "μύγας της τρούφας" η οποία πετάει κοντά σε εδάφη που αναπτύσσονται οι τρούφες. Είναι γνωστά περίπου 70 είδη τρούφας σε όλον τον κόσμο από τα οποία τα 30 τουλάχιστον βρίσκονται αποκλειστικά στην Ευρώπη. Στην Γαλλία και στην Ιταλία οι περιοχές στις οποίες βρίσκονται οι τρούφες είναι συνεταιριστικές και χρειάζεται ειδική άδεια για την συγκομιδή τους. Από τις πιο εκλεκτές θεωρείται η μαύρη τρούφα του Περιγκόρντ στην Γαλλία που ωριμάζει μετά τις πρώτες παγωνιές του χειμώνα και έχει πολύ δυνατό άρωμα. Στην Γαλλία τις μαγειρεύουν με κυνήγι, πουλερικά, φουαγκρά αλλά και αστακό και μοσχαρίσιο φιλέτο (ένα γνωστό πιάτο είναι το τουρνεντό Ροσσίνι). Ιδιαίτερα αρωματικές είναι η τρούφες από το Μαρόκο και το Ιράκ. Στην Β. Αμερική οι πολιτείες Τέξας και Όρεγκον φημίζονται για τις τρούφες τους. Ονομαστή είναι και η λευκή τρούφα από την επαρχία Άλμπα της Ιταλίας. Κυρίως την μαγειρεύουν σ' αυτή την περιοχή με πουλερικά και μοσχάρι. Σε άλλες περιοχές στην Ιταλία την σερβίρουν με παρμεζάνα και βινεγκρέτ λεμονιού ενώ γίνεται και υπέροχη σάλτσα για ζυμαρικά με βούτυρο, κρέμα, σκόρδο και αντζούγιες.
Ο καλύτερος τρόπος για να τις γευτούμε είναι κοντά στον τόπο παραγωγής τους όταν είναι πολύ φρέσκιες γιατί μέρα με την μέρα χάνουν το άρωμα και την γεύση τους. Όταν είναι φρέσκιες τις συντηρούμε τυλιγμένες σε απορροφητικό χαρτί ή ύφασμα ή ακόμη και σε βαζάκια με ρύζι για να απορροφά την υγρασία και να μη χαλάσουν. Λίγο πρίν τις χρησιμοποιήσουμε απλά τις σκουπίζουμε από τα χώματα, τις ξεπλένουμε καλά και τις σκουπίζουμε απαλά για να στεγνώσουν.
Ωμές μπαίνουν στο τέλος του μαγειρέματος κομμένες σε πολύ λεπτές φέτες ή τριμμένες ψιλά και συνοδεύουν ριζότο, πάστες, αβγά, τυριά, κρέμα, ψητά κρέατα και λαχανικά όπως σέλερυ, αγγινάρες, κρεμμυδάκια. Μαγειρεμένες ταιριάζουν πολύ σε σάλτσες με βάση τη κρέμα, το λευκό κρασί και τη σαμπάνια. Η παρουσία ελάχιστης ποσότητας τρούφας είναι αρκετή να αναβαθμίσει και να εκτοξεύσει γευστικά και το πιο απλό πιάτο.
Αν αφήσετε τρούφα δίπλα σε αβγά στο ψυγείο, η μυρωδιά της θα διαπεράσει το κέλυφος τους και θα αποκτήσουν την χαρακτηριστική γεύση και το άρωμά της όταν μαγειρευτούν. Βάλτε ακόμη τρούφα στο δοχείο με το ρύζι για ένα πολύ νόστιμο ριζότο. Απλώστε μερικές φέτες τρούφας κάτω από το δέρμα ενός κοτόπουλου και αφήστε το όλο το βράδυ στο ψυγείο πριν το μαγειρέψετε. Συνοδέψτε ξύσματα τρούφας με φρεσκοβρασμένες πατάτες, χοντρό αλάτι και ελαιόλαδο. Δοκιμάστε τις ακόμη σε σάλτσα με μανιτάρια, κρέμα και παρμεζάνα για ζυμαρικά.
Στην αγορά θα βρείτε τρούφες ολόκληρες ή τριμμένες (συσκευασμένες σε βαζάκια με ελαιόλαδο), πολτό τρούφας ή ελαιόλαδο αρωματισμένο με τρούφα.

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

Η ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΤΗΣ ΤΡΟΥΦΑΣ Στέφανος Διαμαντής - Δρ.Δασολόγος - ΕΘΙΑΓΕ - Ινστιτούτο Δασικών Ερευνών


Η συλλογή άγριων μανιταριών πρέπει να άρχισε από τους προϊστορικούς χρόνους, τότε που ο άνθρωπος ήταν κυνηγός και συλλέκτης άγριας τροφής. Οι πρώτες γραπτές πληροφορίες για την συλλογή και την βρώση μανιταριών ανάγονται στους Κλασικούς χρόνους. Οι αρχαίοι Έλληνες και οι Ρωμαίοι ήσαν ιδιαίτερα ενθουσιώδεις συλλέκτες όπως αναφέρει ο Ευρυπίδης (480-406 π.Χ.). Αλλά και οι σύγχρονοι Έλληνες και ιδιαίτερα οι αγρότες ασχολούνται ερασιτεχνικά με τη συλλογή μανιταριών η οποία αποτελεί δημοφιλές σπορ που εξασφαλίζει οχι μόνο φθηνή, εκλεκτή, νόστιμη και θρεπτική τροφή, αλλά καλλιεργεί και νοοτροπία αγάπης, σεβασμού και προστασίας για το φυσικό περιβάλλον και παρέχει ψυχική ηρεμία και σωματική άθληση. Την τελευταία 10ετία η εμπορική συλλογή εδώδιμων μανιταριών που εκδηλώνεται σε πολλές χώρες της Ευρώπης συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας και της Β.Αμερικής έχει προβληματίσει επιστήμονες, διεθνείς οργανισμούς και Κυβερνήσεις στο θέμα της προστασίας των μυκητικών πόρων και της μυκητικής βιοποικιλότητας.
Η καλλιέργεια των μανιταριών άρχισε στη Γαλλία και Ιταλία κατά τον 17ο αιώνα, ενώ στην Απω Ανατολή και ΝΑ Ασία μανιτάρια καλλιεργούνται χιλιάδες χρόνια. Μεταξύ των πιο γνωστών καλλιεργημένων μανιταριών στη χώρα μας είναι το Αγαρικό το δίσπορο και ο Πλευρωτός ο οστρεώδης. Στην Απω Ανατολή αλλά και στην Ευρώπη και στην Β.Αμερική καλλιεργούνται και μερικά άλλα είδη, επίσης εξαιρετικά σε γεύση και θρεπτική αξία, όπως ο Λεντίνος ο εδώδιμος, Αουρικουλάρια η ωτιόμορφη, Βολβαριέλλα η κολεοφόρος κ.α. Μεταξύ των καλλιεργημένων όμως μανιταριών στην κορυφή βρίσκονται οι τρούφες.
Τι είναι οι τρούφες
Κυνηγοί τρούφας Τρούφες ονομάζονται οι καρποφορίες μιας ομάδας Ασκομυκήτων που συμβιώνουν με τις ρίζες ανώτερων φυτών. Οι τρούφες επομένως είναι υπόγεια μανιτάρια, σχήματος κονδύλου και μεγέθους από 2-7 συνήθως εκ., γκριζόμαυρα έως ωχρόλευκα, που παράγονται μέσα στο έδαφος σε βάθος από 8-15 εκ. περίπου. Οι μύκητες που συμβιώνουν με τις ρίζες των φυτών ονομάζονται μυκορριζικοί. Οι μυκηλιακές υφές περιβάλλουν τα λεπτά ριζικά τριχίδια των φυτών και απομυζούν από αυτά κυρίως υδατάνθρακες, ενώ οι ρίζες των φυτών ευεργετούνται ως προς την αύξηση της ικανότητάς τους να προσφέρουν νερό από το έδαφος, αζωτούχες ουσίες και στοιχείαόπως το κάλιο, φωσφόρο, σίδηρο καθώς και ιχνοστοιχεία. Οι καρποφορίες των μυκορριζικών μυκήτων, επομένως και οι τρούφες, εμφανίζονται τριγύρω από δέντρα.
Κυνηγοί τρούφας Οι τρούφες για πολλά χρόνια εθεωρούντο το "δώρο" των Γάλλων χοιροβοσκών όταν αυτοί έβγαζαν τους χοίρους σε δρυοδάση της περιοχής Perigord το φθινόπωρο για να φάνε βαλανίδια. Καθώς οι χοίροι εντόπιζαν με την όσφρησή τους τα σημεία που υπήρχαν τρούφες και άρχισαν να σκάβουν, οι χοιροβοσκοί επενέβεναν και τις μάζευαν. Σήμερα στη Γαλλία και την Ιταλία η συλλογή τρουφών γίνεται με ειδικά εκπαιδευμένα σκυλιά.
Οι τρούφες αποτελούν την κορωνίδα της γεύσης. Φημισμένα εστιατόρια στην Ευρώπη και Β.Αμερική αλλά και σε άλλες περιοχές του πλανήτη μας, προσφέρουν καταπληκτικά εδέσματα σε αστρονομικές τιμές. Οι τρούφες, ακόμη και σε μικρή ποσότητα, με το θεσπέσιο άρωμά τους, μετατρέπουν κοινές συνταγές σε μοναδικές απολαύσεις. Η τιμή της τρούφας στην Ευρωπαϊκή αγορά κυμαίνεται από 900 - 1300 € (300 - 450.000 δρχ) το κιλό!! Στην Αμερικανική δε είναι ακόμη υψηλότερη. Έτσι η παραγωγή τρούφας από καλλιέργειες αποτέλεσε θέμα πολυετούς έρευνας. Σήμερα, αν και η καλλιέργεια τρούφας κυρίως στη Γαλλία και στην Ιταλία και λιγότερο στην Β.Αμερική και Ν.Ζηλανδία αποτελεί αναπτυσσόμενη, δυναμική και αποδοτική δραστηριότητα, εν τούτοις οι τιμές δεν φαίνεται να έχουν μειωθεί.
Η καλλιέργεια της τρούφας
Η καλλιέργεια αρχίζει με την προμήθεια δενδρυλλίων των οποίων το ριζικό σύστημα έχει μολυνθεί με το μυκήλιο μυκήτων του γένους Tuber.
Τα σημαντικότερα είδη είναι:
Tuber magnatum
Tuber magnatum
(λευκή τρούφα)
 Tuber aestivum
Tuber aestivum subsp. uncinatum
(Θερινή μαύρη τρούφα)
Tuber melanosporum
Tuber melanosporum
(Μαύρη τρούφα)
Tuber  brumale
Tuber brumale
(Χειμωνιάτικη τρούφα)

Οι τρούφες συμβιώνουν με δενδρώδη είδη όπως είναι η χνουδωτή δρύς, η πλατύφυλλη δρύς, η αριά, η φλαμουριά, η φουντουκιά, η λεύκη, ο γαύρος, ο κέδρος αλλά και διάφορα πεύκα. Η εισαγωγή των δενδρυλλίων γίνεται προς το παρόν από την Ιταλία, εισάγονται δε είδη τα οποία προτιμούν υψομετρική ζώνη από 300-700 μ. περίπου και αποτελούν είδη της Ελληνικής χλωρίδας. Σημαντικό στάδιο για την καλλιέργεια της τρούφας αποτελεί η σωστή επιλογή του χωραφιού. Ιδανικά εδάφη είναι τα ελαφρά κεκλιμένα και αμμοαργιλώδη τα οποία στραγγίζουν καλά. Τα διάφορα είδη τρούφας έχουν και διαφορετικές εδαφικές απαιτήσεις.
Έτσι, οι μαύρες τρούφες προτιμούν φτωχά, αλκαλικά, ασβεστολιθικά εδάφη με οξύτητα (pH) 7,2 - 8,2. Η οργανική οσία είναι΄λίγη έως μέτρια όπως και η παρουσία καλίου, αζώτου και φωσφόρου. Οι μαύρες τρούφες μπορούν να αναπτύσσονται σε υψόμετρα από 300-1000μ σε ξηρές περιοχές όπου άλλου είδους γεωργική εκμετάλευση είναι αδύνατη.
Οι λευκές τρούφες είναι πιο απαιτητικές. Προτιμούν κοιλάδες όπου το έδαφος είναι γονιμότερο, οξύτητα (pH) 7,2 - 8 υψόμετρο μέχρι 600 μ. και ετήσια βροχόπτωση που να ξεπερνά τα 1000 χιλ.
Το χωράφι πρέπει να οργωθεί βαθιά την άνοιξη και να φρεζαριστεί το φθινόπωρο. Η φύτευση των δενδρυλλίων δρυός, φλαμουριάς και φουντουκιάς γίνεται σε φυτευτικό σύνδεσμο 4 Χ 4 έως 5 Χ 5μ. δηλαδή 50 έως 60 φυτά/στρ. Ενδείκνυται να χρησιμοποιηθούν περισσότερα του ενός δενδρώδη είδη μολυσμένα με περισσότερα από ένα είδη τρούφας και με διαφορετικό παραγωγικό κύκλο. Η χρήση φυσικών ή αζωτούχων λιπασμάτων δεν επιτρέπεται όπως δεν επιτρέπεται και η χρήση φυτοφαρμάκων. Κατά τα πρώτα 3 χρόνια της φυτείας επιτρέπεται το βοτάνισμα γύρω από τα δέντρα με σκάλισμα μέχρι βάθους 5-8 εκ. ενώ επιβάλλεται το πότισμα με σύστημα σταγονιδίων. Μετά τον 3ο χρόνο επιτρέπεται το κλάδεμα των χαμηλότερων κλαδιών.
Απαραίτητη είναι η περίφραξη της φυτείας με δικτυωτό σύρμα για την προφύλαξη των δέντρων και των τρουφών από τα ζώα τα οποία πρέπει να σημειωθεί ότι τρελλαίνονται γι'αυτές.
Η απόδοση της καλλιέργειας
Είναι δύσκολη η πρόβλεψη πότε ακριβώς θα αρχίσει η παραγωγή τρουφών καθόσον αυτή επηρεάζεται από διάφορους παράγοντες. Οι δρύες π.χ. που είναι βραδυαυξή δέντρα αρχίζουν να παράγουν τρούφες σε 8-12 χρόνια ενώ η φουντουκιά και η φλαμουριά που είναι πιο ταχιαυξή σε 5-6 χρόνια.
Η απόδοση μιας σωστά εγκατεστημένης και καλλιεργημένης φυτείας μπορεί να είναι εντυπωσιακή. Έτσι φυτεία χνουδωτής δρυός σε ηλικία 15 ετών περίπου μπορεί να παράγει 2 - 3 χλγ. τρούφας ανά δέντρο. Η λευκή τρούφα επιτυγχάνει την υψηλότερη τιμή στην αγορά χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι μαύρες τρούφες είναι φθηνές. Οι τρούφες έρχονται στην αγορά ως νωπό προϊόν, σε βαζάκια συντηρημένες σε άλμη, σε τρουφοπάστα ή ως τρουφόλαδο.
Ο Κοινοτικός Κανονισμός 1257/99 που τώρα εφαρμόζεται στη χώρα μας επιδοτεί την εγκατάσταση φυτειών με τα δασικά είδη που αναφέρονται παραπάνω καθώς και την κατασκευή μικρού αρδευτικού έργου και την περίφραξη. Βέβαια θα χρειαστεί ο παραγωγός να καταβάλει κάποιο συμπληρωματικό ποσό. Τι είναι όμως ένα σχετικά μικρό ποσό μπροστά στα εκατομμύρια που μπορεί να αποδώσει η καλλιέργεια τρούφας.
Για πληροφορίες οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να απευθύνονται στο ΕΘΙΑΓΕ - Ινστιτούτο Δασικών Ερευνών Θεσσαλονίκης, τηλ.: 2310-461172-3