Επιμέλεια: Αντώνης Λιάνος http://www.elassona-city.gr/arthrografies/koinonika/item/7207.html
# Τα πλοκάμια του συστήματος είναι τέτοια που όσο και να προσπαθείς να ενημερώσεις, να πεις την γνώμη σου, να γράψεις και να εκτεθείς δημόσια, έχει τον τρόπο του να σε χτυπά ανελέητα...
# Το θέμα είναι πόσο μπορείς αντισταθείς στο ίδιο το σύστημα. Πόσο μπορείς να αντέξεις τα χτυπήματα και να συνεχίσεις.
# Από την μία σκέφτεσαι για ποιον να συνεχίσεις. Για τον γείτονα της διπλανής πόρτας που πριν διαβάσει οτιδήποτε, το μυαλό του έχει ήδη σηκώσει “μπαιράκι”, έχει βαφτίσει “μόδα” την επανάσταση και πολιτισμό τις παγωμένες αίθουσες των συνεδριάσεων και των ημερίδων; Και όμως...
# Το θέμα μας σήμερα δεν είναι τόσο πολιτικό. Είναι βαθιά πνευματικό. Και δεν σημαίνει πνεύμα η έκδοση ενός ανθρωπάκου με κοστούμι και γραβάτα που με σοβαροφάνεια διαμηνύει πως θα σώσει για άλλη μια φορά την χώρα και τους συμπολίτες του. Ούτε ο σοβαροφανής καθηγητής που με ύφος χιλιών καρδιναλίων μιλά για παιδεία πίσω από ένα έδρανο. Το πνεύμα για να γαλουγηθεί σε δυσκολίες, πρέπει να φύγει από την ίδια την έννοια των γραμμάτων, των τεχνών και των χρηματικών υλικών ανούσιων καταστάσεων.
# Πρέπει ο άνθρωπος να έρθει πιο κοντά με την φύση του, για να καταλάβει την απλότητά του. Αυτό τουλάχιστον πιστεύει ο γραφών. Στην συνέχεια να μπορεί να συνειδητοποιήσει και να πράξει, να αποφασίσει, να μιλήσει, να υποστηρίξει. Αν η σειρά είναι διαφορετική το πιο πιθανό είναι να ακούς από το στόμα του ανθρωπάκου μπούρδες. Και οι μπούρδες να γίνονται μέσω του πολιτικού συστήματος που υπηρετεί και τον εκφράζει, πολιτικός λόγος. Πολιτική κριτική. Εκεί αρχίζει και χαλάει το πράγμα...
# Έρχονται εκλογές. Και όπως κάθε φορά στις εκλογές οι αλληλοκατηγορίες διαδέχονται η μία την άλλη. Οτιδήποτε μπορεί να φταίει σε αυτήν την χώρα εκτός από αυτό που θα υποστηρίξουμε και θα ψηφίσουμε εμείς. Γιατί εμείς έχουμε πάντα δίκιο.
# Ο ρόλος των δημοσιογράφων ήταν να είναι αμερόληπτοι. Με τα χρόνια άλλαξε. Έγιναν καθοδηγούμενοι μέχρι αηδίας από τα πολιτικά κόμματα και τους ιδιώτες που είχαν συμφέροντα με τα ίδια τα κόμματα, την εξουσία και την προβολή.
# Μιλάμε απλά σήμερα γιατί κάποιοι “λένε” πως δεν καταλαβαίνουν την γλώσσα μας. Λες και μιλούσαμε ποτέ περίπλοκα όταν ήταν για κριτική, δημοσιογραφία, ρεπορτάζ ή ανάλυση. Υπάρχει κόσμος που δεν αντιλαμβάνεται πόσο σοβαρό είναι να γράφεις, να εκτίθεσαι όχι για το σήμερα ή για το αύριο αλλά για να μπορείς να επαληθευθείς σε βάθος χρόνου. Νομίζουν μερικοί πως είναι εύκολο να κάτσεις σε ένα πληκτρολόγιο και όχι όσα πιστεύεις μόνο αλλά και όσα αντιλαμβάνεσαι ως υποκείμενο σε αντικειμενική πάντα βάση (τουλάχιστον για μας) να τα περάσεις στον κόσμο.
# Έχει γαλουγηθεί και εκπαιδευτεί επικίνδυνα η κοινωνία μας να κυνηγά φαντάσματα. Φαντάσματα από τον Εμφύλιο, από την Χούντα, από την Μεταπολίτευση μέχρι και σήμερα με την ξεφτίλα του Δ.Ν.Τ..
# Και όμως τα πράγματα είναι πολύ απλά. Το πολιτικό σκηνικό αλλάζει. Τα κόμματα αρχίζουν να καταλαβαίνουν πως πέθανε το απόλυτο για εκείνα. Αυτοί που δεν αντιλαμβάνονται το ίδιο είναι οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί τους. Όχι μόνο εκείνοι που κουνούσαν την σημαίες των κομμάτων αλλά και εκείνοι που αδιαφορούν και θεωρούν ασήμαντη μια μικρή λεπτομέρεια. Ότι πια τους ψηφοφόρους δεν τους ενώνει τίποτα. Kαι όμως... Τους ενώνει πια μία λέξη. Η πείνα.
# Όταν όμως την έχεις την καβάτζα σου, δεν σου φαίνεται τίποτα παράξενο. Όταν είσαι ο τελευταίος που θα πεινάσει τότε “δεν βαριέσαι, εμείς να μαστε καλά”¨.
# Κάποιοι έδωσαν την μάχη τους για τον Σοσιαλισμό, για το Κομμουνιστικό ιδεώδες, για την Δημοκρατία, για...για...για... Μια ερώτηση... Μια φορά θα υπάρξει πολιτικός σχηματισμός και δεν είναι καρφωτή για τον Καμμένο και τον Κουρουμπλή, που να ενδιαφερθεί πραγματικά για την πατρίδα; Για τον τόπο μας; Για το χωριό και την πόλη μας; Για την γειτονιά μας; Αν δεν είναι αυτό πατρίδα τότε τι είναι;
# Λυπάμαι που θα δούμε και πάλι το ίδιο εκλογικό αποτέλεσμα. Αυτό το αποτέλεσμα που αντικατοπτρίζει πλήρως την συμπεριφορά μας και στην κοινωνία και απέναντι στους άλλους. Και μετά μας φαίνεται λογικό να έρχεται ο κάθε Γερμαναράς και να μας επιβάλλει τους νόμους του. Και μας φαίνεται και λογικό να παθαίνουμε Παγκαλίτιδα...
# “Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ” είπε ο Χατζιδάκις. Αντί να κάτσουμε να δούμε τι είπε, κυνηγήσαμε το φάντασμά του. Η λογική μας “Ποιος είναι αυτός που το είπε και τι είναι για να το πει;”
# Αυτές είναι οι αντιστάσεις απέναντι στο σύστημα. Στο σύστημα του δικού μας προσωπικού εαυτού και μετά του γενικότερου συνόλου που έχει κληθεί πάρα πολλές φορές να λύσει προβλήματα με μια ψήφο, που την σταυρώσαν από το σπίτι, την βάλανε στο φακελάκι και την ρίξανε στη κάλπη κλείνοντας το μάτι στον πατέρα, που “γεμάτος αγωνία έχτιζε μαζί με το κόμμα του μια νέα Ελλάδα”...
# Άξιοι της μοίρας μας... Άξιοι χωρίς ίχνος παιδείας να αντιληφθούμε πως ζούμε μεν στο 2012 αλλά η ζωή μας έχει ανάγκες μηδενικής έναρξης από...καταβολής του κόσμου, που έλεγε και ένας γείτονάς φίλος μου...
# “Ας δώσουμε την μάχη λοιπόν για τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο, την Παπαρήγα και τον Καμμένο και όλα τα υπόλοιπα παιδιά”... Αφού είναι τόσο κωλοδουλειά ας αφήσουμε για ακόμη μια φορά τους εκπροσώπους μας, να μας λύσουν τα προβλήματα. Τόσες φορές το πέτυχαν, μάλλον κάτι ξέρουμε και τους ψηφίζουμε ξανά και ξανά...
# Από την μία σκέφτεσαι για ποιον να συνεχίσεις. Για τον γείτονα της διπλανής πόρτας που πριν διαβάσει οτιδήποτε, το μυαλό του έχει ήδη σηκώσει “μπαιράκι”, έχει βαφτίσει “μόδα” την επανάσταση και πολιτισμό τις παγωμένες αίθουσες των συνεδριάσεων και των ημερίδων; Και όμως...
# Το θέμα μας σήμερα δεν είναι τόσο πολιτικό. Είναι βαθιά πνευματικό. Και δεν σημαίνει πνεύμα η έκδοση ενός ανθρωπάκου με κοστούμι και γραβάτα που με σοβαροφάνεια διαμηνύει πως θα σώσει για άλλη μια φορά την χώρα και τους συμπολίτες του. Ούτε ο σοβαροφανής καθηγητής που με ύφος χιλιών καρδιναλίων μιλά για παιδεία πίσω από ένα έδρανο. Το πνεύμα για να γαλουγηθεί σε δυσκολίες, πρέπει να φύγει από την ίδια την έννοια των γραμμάτων, των τεχνών και των χρηματικών υλικών ανούσιων καταστάσεων.
# Πρέπει ο άνθρωπος να έρθει πιο κοντά με την φύση του, για να καταλάβει την απλότητά του. Αυτό τουλάχιστον πιστεύει ο γραφών. Στην συνέχεια να μπορεί να συνειδητοποιήσει και να πράξει, να αποφασίσει, να μιλήσει, να υποστηρίξει. Αν η σειρά είναι διαφορετική το πιο πιθανό είναι να ακούς από το στόμα του ανθρωπάκου μπούρδες. Και οι μπούρδες να γίνονται μέσω του πολιτικού συστήματος που υπηρετεί και τον εκφράζει, πολιτικός λόγος. Πολιτική κριτική. Εκεί αρχίζει και χαλάει το πράγμα...
# Έρχονται εκλογές. Και όπως κάθε φορά στις εκλογές οι αλληλοκατηγορίες διαδέχονται η μία την άλλη. Οτιδήποτε μπορεί να φταίει σε αυτήν την χώρα εκτός από αυτό που θα υποστηρίξουμε και θα ψηφίσουμε εμείς. Γιατί εμείς έχουμε πάντα δίκιο.
# Ο ρόλος των δημοσιογράφων ήταν να είναι αμερόληπτοι. Με τα χρόνια άλλαξε. Έγιναν καθοδηγούμενοι μέχρι αηδίας από τα πολιτικά κόμματα και τους ιδιώτες που είχαν συμφέροντα με τα ίδια τα κόμματα, την εξουσία και την προβολή.
# Μιλάμε απλά σήμερα γιατί κάποιοι “λένε” πως δεν καταλαβαίνουν την γλώσσα μας. Λες και μιλούσαμε ποτέ περίπλοκα όταν ήταν για κριτική, δημοσιογραφία, ρεπορτάζ ή ανάλυση. Υπάρχει κόσμος που δεν αντιλαμβάνεται πόσο σοβαρό είναι να γράφεις, να εκτίθεσαι όχι για το σήμερα ή για το αύριο αλλά για να μπορείς να επαληθευθείς σε βάθος χρόνου. Νομίζουν μερικοί πως είναι εύκολο να κάτσεις σε ένα πληκτρολόγιο και όχι όσα πιστεύεις μόνο αλλά και όσα αντιλαμβάνεσαι ως υποκείμενο σε αντικειμενική πάντα βάση (τουλάχιστον για μας) να τα περάσεις στον κόσμο.
# Έχει γαλουγηθεί και εκπαιδευτεί επικίνδυνα η κοινωνία μας να κυνηγά φαντάσματα. Φαντάσματα από τον Εμφύλιο, από την Χούντα, από την Μεταπολίτευση μέχρι και σήμερα με την ξεφτίλα του Δ.Ν.Τ..
# Και όμως τα πράγματα είναι πολύ απλά. Το πολιτικό σκηνικό αλλάζει. Τα κόμματα αρχίζουν να καταλαβαίνουν πως πέθανε το απόλυτο για εκείνα. Αυτοί που δεν αντιλαμβάνονται το ίδιο είναι οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί τους. Όχι μόνο εκείνοι που κουνούσαν την σημαίες των κομμάτων αλλά και εκείνοι που αδιαφορούν και θεωρούν ασήμαντη μια μικρή λεπτομέρεια. Ότι πια τους ψηφοφόρους δεν τους ενώνει τίποτα. Kαι όμως... Τους ενώνει πια μία λέξη. Η πείνα.
# Όταν όμως την έχεις την καβάτζα σου, δεν σου φαίνεται τίποτα παράξενο. Όταν είσαι ο τελευταίος που θα πεινάσει τότε “δεν βαριέσαι, εμείς να μαστε καλά”¨.
# Κάποιοι έδωσαν την μάχη τους για τον Σοσιαλισμό, για το Κομμουνιστικό ιδεώδες, για την Δημοκρατία, για...για...για... Μια ερώτηση... Μια φορά θα υπάρξει πολιτικός σχηματισμός και δεν είναι καρφωτή για τον Καμμένο και τον Κουρουμπλή, που να ενδιαφερθεί πραγματικά για την πατρίδα; Για τον τόπο μας; Για το χωριό και την πόλη μας; Για την γειτονιά μας; Αν δεν είναι αυτό πατρίδα τότε τι είναι;
# Λυπάμαι που θα δούμε και πάλι το ίδιο εκλογικό αποτέλεσμα. Αυτό το αποτέλεσμα που αντικατοπτρίζει πλήρως την συμπεριφορά μας και στην κοινωνία και απέναντι στους άλλους. Και μετά μας φαίνεται λογικό να έρχεται ο κάθε Γερμαναράς και να μας επιβάλλει τους νόμους του. Και μας φαίνεται και λογικό να παθαίνουμε Παγκαλίτιδα...
# “Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ” είπε ο Χατζιδάκις. Αντί να κάτσουμε να δούμε τι είπε, κυνηγήσαμε το φάντασμά του. Η λογική μας “Ποιος είναι αυτός που το είπε και τι είναι για να το πει;”
# Αυτές είναι οι αντιστάσεις απέναντι στο σύστημα. Στο σύστημα του δικού μας προσωπικού εαυτού και μετά του γενικότερου συνόλου που έχει κληθεί πάρα πολλές φορές να λύσει προβλήματα με μια ψήφο, που την σταυρώσαν από το σπίτι, την βάλανε στο φακελάκι και την ρίξανε στη κάλπη κλείνοντας το μάτι στον πατέρα, που “γεμάτος αγωνία έχτιζε μαζί με το κόμμα του μια νέα Ελλάδα”...
# Άξιοι της μοίρας μας... Άξιοι χωρίς ίχνος παιδείας να αντιληφθούμε πως ζούμε μεν στο 2012 αλλά η ζωή μας έχει ανάγκες μηδενικής έναρξης από...καταβολής του κόσμου, που έλεγε και ένας γείτονάς φίλος μου...
# “Ας δώσουμε την μάχη λοιπόν για τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο, την Παπαρήγα και τον Καμμένο και όλα τα υπόλοιπα παιδιά”... Αφού είναι τόσο κωλοδουλειά ας αφήσουμε για ακόμη μια φορά τους εκπροσώπους μας, να μας λύσουν τα προβλήματα. Τόσες φορές το πέτυχαν, μάλλον κάτι ξέρουμε και τους ψηφίζουμε ξανά και ξανά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου