Maclura pomifera και κουμαριες

Maclura pomifera και κουμαριες

βολτα στην παρνηθα στα πρωην βασιλικα κτηματα  με κουμαριες και ωριμα φρουτα

 κατι λιγα μανιταρια μη φαγωσιμα Amanita ovoidea

 και στην συνεχεια σε ενα αμερικανικο δεντρο που τα κλαδια τουκανουν τα πιο καλα τοξα

                             Τα δέντρα κυμαίνονται 40 έως 60 πόδια (12-18 μ) υψηλά με κοντό κορμό και στρογγυλή-ξεπέρασαν το κεφάλι. Ο χυμός είναι γαλακτώδες και καυστική. Οι ρίζες είναι παχιά, σαρκώδη, που καλύπτεται με φωτεινά πορτοκαλί φλοιό.
Τα φύλλα τοποθετούνται εναλλάξ σε ένα λεπτό σουτ αυξανόμενη 3-4 πόδια (0,91 έως 1,2 m), που κυμαίνονται από σκούρο σε ανοιχτό πράσινο διαγωνισμού. Στη μορφή που είναι πολύ απλό, ένα μακρύ ωοειδές καταλήγει σε ένα λεπτό σημείο. Στην axil της κάθε καλλιέργειας φύλλου βρίσκεται μια αυξανόμενη σπονδυλική στήλη η οποία όταν ωριμάσουν είναι περίπου 1 ίντσα (2,5 cm), και μάλλον τρομερή. Τα θηλυκά άνθη και staminate βρίσκονται σε διαφορετικά δέντρα? Και οι δύο είναι δυσδιάκριτα? Αλλά τα φρούτα είναι πολύ εμφανής. Αυτό το μέγεθος και τη γενική εμφάνιση μοιάζει με ένα μεγάλο, κίτρινο πράσινο πορτοκαλί? ​​Μόνο στην επιφάνεια της είναι τραχύ και tuberculated. Είναι, πράγματι, ένα φρούτο ένωση όπως βοτανολόγοι αποκαλούν syncarp , στην οποία οι carpels (δηλαδή, οι ωοθήκες) έχουν αυξηθεί μαζί? Έτσι, η μεγάλη πορτοκαλί σαν μπάλα δεν είναι ένα φρούτο, αλλά πολλές. Είναι σε μεγάλο βαθμό χρεώνονται με γαλακτώδη χυμό που διαρρέει το παραμικρό τραυματισμό της επιφάνειας. Αν και η ανθοφορία είναι δίοικο, το δέντρο θηλυκά, ακόμη και όταν απομονωμένο θα φέρει μεγάλα πορτοκάλια, ιδανικό για το θέαμα, αλλά στερούνται των σπόρων.

• Φλοιός: Dark, βαθιά αυλάκια, φολιδωτό. Branchlets σε πρώτη φωτεινό πράσινο, εφηβικά, κατά τη διάρκεια του πρώτου χειμώνα γίνονται ανοικτό καφέ απόχρωση με πορτοκαλί, που αργότερα θα γίνει ένα ανοιχτόχρωμο πορτοκαλί-καφέ. Υποκαταστήματα με κίτρινη ψίχα, και οπλισμένοι με stout, ευθεία, μασχαλιαία αγκάθια.
• Ξύλο: φωτεινό πορτοκαλί κίτρινο, σομφό ανοιχτόχρωμο κίτρινο? Βαρύ, σκληρό, ισχυρό, ευέλικτο, ικανό να λαμβάνει πρόστιμο νυχιών, πολύ ανθεκτικό σε επαφή με το έδαφος. Έχει ειδικό βάρος 0,7736 και 1 κυβικό πόδι (0.028 m ³⁾ του ξύλου έχει ένα βάρος από £ 48.21 (21.87 kg).
• Μπουμπούκια χειμώνα: Όλα τα μπουμπούκια πλάγια. Καταθλιπτική-σφαιρικό, εν μέρει βυθισμένο στο φλοιό, ανοιχτό καστανό.
• Φύλλα: Alternate, απλό, 3-5 ίντσες (7,6 έως 13 cm), 2-3 ίντσες (5.1 - 7.6 cm), με επιμήκη ωοειδή-λογχοειδή, ολόκληρο, acuminate, ο οξύς ή οξύς στρογγυλεμένες,, σφηνοειδή ή subcordate στη βάση. Feather-ροκφόρ, midrib εμφανή. Έρχονται από τον οφθαλμό εξελιγμένη, απαλό φωτεινό πράσινο, εφηβικά και χνοώδης, όταν πλήρες καλλιεργούνται είναι παχιά, σταθερή, σκούρο πράσινο, λάμπει πάνω, ανοιχτόχρωμο πράσινο παρακάτω. Το φθινόπωρο γυρίζουν μια σαφή φωτεινό κίτρινο. Μίσχοι λεπτό, εφηβικά, ελαφρώς αυλάκια. Παράφυλλα μικρό, caducous.
• Λουλούδια: τον Ιούνιο, όταν τα φύλλα είναι γεμάτα καλλιεργούνται? Δίοικος. Staminate λουλούδια σε τσαμπιά, που εμφανίζονται πάνω σε μακρύ, λεπτό, γέρνοντας μίσχους αναπτύχθηκαν από τις μασχάλες των φύλλων συνωστισμό στο κέντρισμα-όπως branchlets του προηγούμενου έτους. Τσαμπιά είναι μικρό ή μεγάλο. Λουλούδια απαλό πράσινο, μικρό. Κάλυκας τριχωτός, τέσσερις λοβούς. Στήμονες τέσσερις, εισάγεται απέναντι λοβούς του κάλυκα, στο περιθώριο της λεπτό δίσκο? Ίνες πεπλατυσμένο, ασκείται? Ανθήρες επίμηκες, introrse, δύο μονοκύτταρο? Κύτταρα άνοιγμα κατά μήκος? Ωοθηκών θέλουν. Θηλυκά άνθη ληφθεί ένα πυκνό στρογγυλός πολλά άνθη κεφαλή, η οποία εμφανίζεται σε μια μικρή stout μίσχο, μασχαλιαία σε βλαστούς του έτους. Κάλυκας, τριχωτό, τέσσερις λοβούς? Λοβούς παχύ, κοίλο, την επένδυση των ωοθηκών, και εγκλείουν τα φρούτα. Ωοθηκών ανώτερη, ωοειδή, συμπιεσμένο, πράσινο, στέφεται από ένα μακρύ λεπτό στυλ που καλύπτεται με λευκά στιγματική τρίχες. Ωαρίου μοναχική.
• Φρούτα: Απαλό πράσινο πλανήτη, 4-5 ίντσες (10-13 cm) σε διάμετρο, που αποτελείται από πολλές μικρές πυρηνόκαρπων φρούτων , γεμάτο και μεγαλώσει μαζί. Αυτές οι μικρές δρύπες είναι επιμήκη, συμπιεσμένο, στρογγυλεμένο, συχνά με εγκοπές στην κορυφή. Είναι γεμάτη με γαλακτώδες, λατέξ με βάση το χυμό. Οι σπόροι είναι επιμήκη. Ο καρπός είναι συχνά χωρίς κουκούτσια, και επιπλέει

 Maclura pomifera, κοινώς ονομάζεται Osage πορτοκαλί, hedge μήλο, άλογο μήλο, bois d'Arc, bodark ή bodock είναι ένα μικρό φυλλοβόλο δέντρο ή μεγάλος θάμνος , συνήθως αυξάνεται σε 8-15 μέτρα (26-49 πόδια ) ψηλά. Είναι δίοικο , με αρσενικά και θηλυκά άνθη σε διαφορετικά φυτά. Το φρούτο , ένα φρούτο πολλαπλή , είναι περίπου σφαιρικά, αλλά ανώμαλο, και 7,6 έως 15 εκατοστά (3-6 in) σε διάμετρο. Είναι γεμάτο με ένα κολλώδες λευκό λάτεξ . Το φθινόπωρο, το χρώμα του γίνεται ένα φωτεινό κίτρινο-πράσινο. Δεν είναι στενά συνδεδεμένη με την πορτοκαλί: Maclura ανήκει στην οικογένεια μούρων, μορεϊδών , ενώ τα πορτοκάλια ανήκουν στην οικογένεια Rutaceae .

Τα δέντρα απέκτησε το όνομα bois d'Arc, ή «τόξο-ξύλο", από νωρίς το γαλλικό εποίκων που παρατηρήθηκε το ξύλο που χρησιμοποιείται για τις λέσχες του πολέμου και το τόξο λήψης αποφάσεων από τους Ιθαγενείς Αμερικανούς .  Meriwether Lewis είπαν ότι οι άνθρωποι της Osage Nation "αυτοεκτίμηση το ξύλο του δέντρου για την κατασκευή τόξα τους, που ταξιδεύουν πολλές εκατοντάδες μίλια σε αναζήτηση της." Πολλές σύγχρονες Bowyers διεκδικούν το ξύλο του Osage πορτοκαλί είναι ανώτερη ακόμα και στα αγγλικά Yew για το σκοπό αυτό, αν και αυτή η άποψη δεν είναι καθόλου ομόφωνη. Τα δέντρα επίσης γνωστή ως "bodark" ή "bodarc" δέντρα, πιθανότατα προέρχεται από παραφθορά του "τόξου bois d'." Οι Comanches χρησιμοποίησαν επίσης αυτό το ξύλο για τα τόξα τους. ^[Ήταν δημοφιλής με τους επειδή είναι ισχυρό, ευέλικτο και ανθεκτικό. Αυτό το δέντρο ήταν κοινά μαζί πυθμένα του ποταμού του Comanchería .

 κάποτε πίστευαν ότι η τοποθέτηση ενός πορτοκαλιού Osage κάτω από το κρεβάτι θα αποκρούουν τις αράχνες και τα έντομα. Η πρακτική αυτή έχει μειωθεί με την αύξηση των συνθετικών εντομοκτόνων. Ωστόσο, οι επιστημονικές μελέτες έχουν δείξει ότι τα εκχυλίσματα από Osage πορτοκαλί δεν απωθούν αρκετά είδη εντόμων, σε ορισμένες μελέτες εξίσου καλά όπως το ευρέως χρησιμοποιούμενο συνθετικό εντομοαπωθητικό Ο καρπός δεν είναι δηλητηριώδες και οι άνθρωποι μπορούν να φάνε, γενικώς, χωρίς αρνητικές συνέπειες, αλλά θεωρείται μη βρώσιμο λόγω της υφή και γεύση, που έχει χαρακτηριστεί ως χημική ουσία-όπως. Η έκθεση σε παγετό βελτιώνει τη γεύση, η οποία γίνεται αγγούρι-όπως. Οι σπόροι του καρπού είναι βρώσιμα και είναι μερικές φορές σπαράσσεται από σκίουρους για να πάρει τους σπόρους, αλλά και μερικά άλλα αυτόχθονα ζώα κάνουν χρήση του ως πηγή τροφής. Αυτό είναι ασυνήθιστο, καθώς τα περισσότερα μεγάλα σαρκώδη φρούτα εξυπηρετεί τη λειτουργία της διασποράς σπόρων μέσω της κατανάλωσης του από μεγάλα ζώα.

Αμανίτης Μυγοκτόνος (Amanita Muscaria)

Το μόριο της μουσκιμόλης που περιέχεται στην μουσκάρια

Η

Amanita muscaria, γνωστή στα ελληνικά ως “Αμανίτης ο μυγοκτόνος” είναι ένα μανιτάρι που κάνει ό,τι λέει το όνομά του! Προσελκύει τις μύγες, πιθανότατα διότι αυτός ο διάολος περιέχει την ουσία “1,3-διολεΐνη” και τις σκοτώνει όταν αυτές αρχίσουν να το ροκανίζουν. Και οι δύο μας όμως γνωρίζουμε πως δεν ρωτάς για να μάθεις για μύγες, περισσότερο σε ενδιαφέρουν οι ιστορίες για αγρίους που σου έλεγα πιο πάνω και σε έκαναν να αναρωτιέσαι αν έχω μπουκώσει κάμποσο από αυτό το μανιτάρι καθώς γράφω.
Πάμε για μια μεγάλη μπουκίτσα: οι δυο κύριες ουσίες στις οποίες αποδίδονται όλα τα παλαβά που σου συμβαίνουν όταν καταναλώσεις την αμανίτα μουσκάρια είναι το ιβοτενικό οξύ και η μουσκιμόλη, δυο κυκλικά ανάλογα -έστω- των νευροδιαβιβαστών γλουταμικό οξύ και γ-αμινοβουτυρικό οξύ (GABA) αντίστοιχα. Το ιβοτενικό οξύ μετατρέπεται σε μουσκιμόλη μέσω αποκαρβοξυλίωσης (χάσιμο ενός… COOH!), υποτίθεται μέσω ξήρανσης, βρασίματος/έκθεσης σε θερμότητα ή σε ακτίνες UV του μανιταριού. Εδώ αξίζει να αναφερθεί πως η μουσκιμόλη θεωρείται κυρίως “ψυχοενεργή” και πολύ φολκλόρ έχει εμφανιστεί για τ’ ότι το “ψημένο μανιτάρι” είναι πιο επιθυμητό στους κύκλους “αυτών που γνωρίζουν” σε σχέση με το χλωρό.
Η “σωστότητα” της παραπάνω δήλωσης εξαρτάται από την οπτική από την οποία το βλέπεις: και το ιβοτενικό οξύ και η μουσκιμόλη είναι ψυχοενεργά, απλά η μουσκιμόλη είναι πιο ενεργή, πιο δυνατή. Για παράδειγμα, μια δόση 10 mg μουσκιμόλης θα “ισοδυναμούσε” με μια δόση 100 mg ιβοτενικό οξύ, οπότε αν προτιμάς τις χονδροειδείς υπεραπλουστεύσεις η μουσκιμόλη είναι “10 φορές πιο ενεργή από το ιβοτενικό οξύ“.
Δεν θέλουμε όμως να το απλουστεύσουμε τόσο! Οι δυο ουσίες δεν είναι ισοδύναμες, άπαξ και υπάρχουν πολλές αναφορές και από άποψη φαρμακολογίας αλλά και από άποψης εμπειρικής προσέγγισης πως δεν έχουν ίδια επίδραση ποιοτικώς: το ιβοτενικό οξύ θεωρείται πιο “σωματικό” σε χαρακτήρα, πιο “δυσφορικό” και κατα συνέπεια ανεπιθύμητο σε σχέση με την μουσκιμόλη!
Κατάπιες; Υπέροχα, πάμε για την επόμενη μπουκίτσα! Αυτές οι δυο ουσίες μιμούνται τις ενδογενείς αντίστοιχες τους και έτσι ασκούν την δράση τους! Αν έχεις όρεξη για παιχνίδι με τις λέξεις μπορούμε να τις χαρακτηρίσουμε “ψευδείς νευροδιαβιβαστές“, κλείνοντας έτσι το μάτι στο πρόστυχο μανιταράκι και στους φαρμακολόγους συνάμα. Το ιβοτενικό οξύ επιδρά αγωνιστικά κυρίως σε NMDA υποδοχείς (χμ… να το καταστρέψω εντελώς χαρακτηρίζοντάς τους “volume up” υποδοχείς του νευρικού σήματος;) ενώ η μουσκιμόλη, που τόσα της αποδίδονται, επιδρά σε άλλο σύστημα υποδοχέων με -προσοχή! υπεραπλούστευση!- αντίθετο ρόλο: τους υποδοχεις GABA-A στους οποίους δρα αγωνιστικά και τους οποίους ίσως γνωρίζεις ως υποδοχείς που δένουν πάνω τους πολλά “ηρεμιστικά” (βενζοδιαζεπίνες, αν και αυτές δένουν με άλλον τρόπο από την μουσκιμόλη που δεν σε ενδιαφέρει πιθανότατα να μάθεις).
Αν “ενοχοποιήσουμε” κυρίως την μουσκιμόλη για την επίδραση του μανιταριού -πράγμα που είναι η κυρίαρχη θεωρία για την δράση του- τότε δεν βγάζει ιδιαίτερο νόημα το μανιτάρι αυτό να το λένε “ζουρλομανίταρο“! Θα έπρεπε να το λέγαν “υπνομανίταρο” ή “λεξοτανιλομανίταρο“. Εδώ όντως είναι εύλογη η απορία του μικρού σου μυαλού και το μόνο που μπορώ να απαντήσω χωρίς να σε ζαλίσω παραπάνω είναι πως η δράση της μουσκιμόλης είναι “άτυπη” — δηλαδή δεν είναι πλήρως χαρακτηριστική των “GABA-A αγωνιστών“.
Ίσως επίσης σου έκανε εντύπωση η αναφορά περι ούρων και ουρολαγνείας όταν σου ψυθίριζα κάτι περι σαμάνων: η μουσκιμόλη δεν μεταβολίζεται εύκολα και μεγάλο μέρος της βγαίνει αμετάβλητη και πλήρως ενεργή στα ούρα αυτού που έχει φάει το μανιτάρι! Γι’ αυτό τον λόγο ο γνώστης φιλαράκος σου κοιτάει με προσμονή το πιπί σου κρατώντας στα δυο χεράκια του -όχι τον λύχνο του Αλλαδίνου- αλλά το μπωλάκι που θα συλλέξει τα ούρα σου για να τα πιεί. Ναι, θα καταπιεί και αυτός όπως και εσύ, και θα βάλει ένα τέλος μια για πάντα στο ερώτημα “πες μας τι πίνεις και δεν μας δίνεις“!
Χμ, ξανακατάπιες; Ωραία, πάμε να ξεπλύνουμε με κάτι πραγματικά ενδιαφέρον και να ξεφλωρέψουμε λίγο, να δούμε τι συμβαίνει όταν κάποιος φάει αυτό το μανιτάρι, εστιάζοντας στα συμπτώματά του στην ψυχική σφαίρα! Εδώ αρχίζει το ενδιαφέρον! Οι εμπειρίες που προέρχονται από ηθελημένη ή κατά λάθος κατανάλωση αυτού του μανιταριού είναι δύσκολο να κατηγοριοποιηθούν, οπότε κάπου εδώ οι λάτρεις εννοιών όπως “ψυχεδελικό“, “ηρεμιστικό“, “διασπαστικό αναισθητικό“, “διεγερτικό” θα μείνουν με τους ορισμούς στο χέρι, διότι είναι ένας κυκεώνας αυτών. Σε μικρές δόσεις η δράση θα άρεσε στον μέσο μπυράκια! Θυμίζει αρκετά μέθη, με το ίδιο ασταθές βάδισμα, παίζει να αρχίσουν να τρέχουν τα σάλια σαν τον Νιαγάρα, κατά ”παράξενο τρόπο” καθαρό κεφάλι, διέγερση και ορισμένες φορές θηριώδης πείνα! Η γλωσσούλα θα πήγαινε ροδάνι.
Σε μεγαλύτερες δόσεις η διέγερση εναλλάσεται με την χαλάρωση, τα πράγματα αποκτούν πιο ονειρικό χαρακτήρα και παίζει ο χρήστης να κόψει και καμιά τούφα. Προς το παρόν δεν βλέπεις κάτι το ιδιαίτερο σε αυτό το μανιτάρι — η όλη τρέλα έρχεται αν καποιος το “παρακάνει” ή αν πάρει όπως λένε άλλοι “υψηλή δόση“. Σε αυτή την περίπτωση τα συμπτώματα που εμφανίζονται είναι τα προηγούμενα μεγενθυμένα (π.χ. ο χρήστης νιώθει υπεράνθρωπη δύναμη ή πολυ βαθιά χαλάρωση), οι εναλλαγές διέγερσης/χαλάρωσης είναι πιο έντονες ενώ πολλές φορές ο χρήστης μπορεί να πέσει σε έναν πολύ βαρύ ύπνο γεμάτο ρεαλιστικότατα όνειρα που θυμίζει lucid dreaming. Το μεγάλο πανυγήρι ουσιαστικά έρχεται όταν ξυπνήσει από αυτόν τον ύπνο όπου τότε μπορεί να βιώσει συναισθήματα που θα δικαιολογούσαν όλο το παράξενο καταπιάσιμο με “αθανασίες“, σύνδεση με ιπτάμενους τάρανδους και ένα κάρο παράξενες απόκοσμες εμπειρίες.
Εδώ οι παραισθήσεις που θα έχει δεν θα θυμίζουν αυτές των “κλασικών παραισθησιογόνων” (π.χ. μεσκαλίνη, μανιτάρια ψιλοκυβίνης, LSD), δεν είναι “γεωμετρικές” ούτε δομημένες αλλά έχουν χαρακτήρα “Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων” (πράγμα που κάνει ορισμένους να αναφωνούν “βρώμα η δουλειά” όσον αφορά το τι περιγράφει αυτό το βιβλίο). Μακροψίες και μικροψίες είναι πολύ συνηθισμένες, δηλαδή το θύμα… εεε… χρήστης βλέπει τον εαυτό του δυσανάλογα μεγάλο ή μικρό σε σχέση με τα πράγματα γύρω του. Σύνηθης είναι επίσης η αναφορά πως νιώθει πως έχει υπεράνθρωπη δύναμη ή -για εναν εξωτερικό παρατηρητή- πως στις κινήσεις του βάζει δυσανάλογα μεγάλη δύναμη με αποτέλεσμα π.χ. το σήκωμα της καρέκλας να είναι σχεδόν πέταμα της καρέκλας. Άλλα φαινόμενα που αναφέρονται είναι η αίσθηση πως ο χρήστης “ζει αιώνες” ή της τόσο ανάλαφρης βάδισης που είναι σαν πτήση. Πολύ μεγάλο ενδιαφέρον έχουν και τα καθαρά “εγκεφαλικά” φαινόμενα: χρήστες έχουν αναφέρει πως έχουν βιώσει “παύση του εσωτερικού διαλόγου“, κάτι σαν εκείνα τα πολύ zen που ακούς από βουδιστοτέτοιους που βυθίζονται στην “απόλυτη γαλήνη“.
Πιθανότατα η παραπάνω “βιαστική” περιγραφή μου αδικεί κατα πολύ την φαινομενολογία που θα βρείς γραμμένη στο διαδύκτιο (πχ δες Erowid Effects ή εμπειρίες που περιγράφονται στο σχετικό vault), κάτι που θα περίμενες από ένα μανιτάρι με τόσο μύθο από πίσω του και τόση φαγωμάρα για την εμπλοκή του σε διάφορες θρησκείες. Προτού όμως τρέξεις στα δάση και αρχίσεις να μπουκώνεις μανιτάρια ή ακόμα χειρότερα στραφείς στα λιγδιάρικα ολλανδικά smartshop έχε κατα νου πως αυτό το μανιτάρι αν και νόμιμο δεν είναι ακίνδυνο. Ναι, μπορείς να πάρεις υπερδοσολογία και ναι υπό τις κατάλληλες συνθήκες δοσολόγησης θα μπορούσε να σε σκοτώσει ή να σε στείλει στο νοσοκομείο. Χμ, πώς σου φαίνεται αυτό για χριστουγεννιάτικο disclaimer;

 

Christmas Party Facts

Ambrosia Society: Υποτίθεται πως καλλιεργούν μυκήλιο Amanita muscaria μέσα σε κρασί και αυτό το μετατρέψει σε ψυχοενεργό ποτό- Θεία Κοινωνία!

Να λοιπόν και μερικά υπέροχα facts που μπορείς να αναφέρεις στο τραπέζι καθώς όλοι έχουν σταματήσει να μασάνε την γαλοπούλα τους και κοιτάνε εσένα που μέσα στην τσίτα έχεις γλασάρει την μερίδα σου με το σάλιο σου -όχι δεν θα χρειαστείς gravy αυτη την χρονιά- και ανά πέντε λεπτά σηκώνεσαι από την καρέκλα σου χεσμένος στην χαρά μόνο και μόνο για να ξανακάτσεις και να πέσεις σε υποτονία!
- Η Amanita muscaria υπό συγκεκριμένες συνθήκες έχει χαρακτηριστεί εδώδιμη, μάλιστα λένε πως η γεύση της θυμίζει κοτόσουπα! Σε ορισμένες περιοχές τρώγεται αφότου βραστεί καλά και πεταχτεί το πρώτο ζουμί που περιέχει τα ψυχοενεργά συστατικά (είναι τρομερά υδατοδιαλυτά οπότε πάνε όλα στο νερό). Κυκλοφορεί επίσης η “βρώμα” πως ορισμένοι σεφ χρησιμοποιούν μικροποσότητες muscaria για να “ζωντανέψουν” τα πιάτα τους. Το ιβοτενικό οξύ κυρίως που περιέχει δρα στους γευστικούς κάλυκες της γλώσσας σαν ενισχυτικό γεύσης, όπως το umami!
-Αν και η muscaria χαρακτηρίζεται στα βιβλία μανιταρογνωσίας ως “τοξική” , το “αδερφάκι” της, η Amanita pantherina που είναι καφετιά με άσπρες βούλες χαρακτηρίζεται “θανατηφόρος“. Αυτό διότι μπορεί να περιέχει δεκαπλάσιες, ίσως και παραπάνω, συγκεντρώσεις ιβοτενικού οξέως και μουσκιμόλης από την μουσκάρια κάνοντάς την αρκετά επικίνδυνη. Εδώ αξίζει να γνωρίζεις πως η περιεκτικότητα και της μουσκάρια και της πανθερίνας σε ψυχοτρόπες ουσίες διαφέρουν από εποχή σε εποχή, τόσο πολύ που μια “μικρή δόση” ένος μανιταριού μαζεμένου τον Νοέμβρη ίσως να είναι μια “μεγάλη δόση” ενός μανιταριού μαζεμένου τον Αύγουστο!
- Στο διαδύκτιο θα διαβάσεις πολλές εμπειρίες με αυτά τα μανιτάρια και πολλές περιγράφουν πως “δεν έγινε τίποτε” όταν το έφαγαν ή πως είχε πολύ διαφορετικά αποτελέσματα από τα αναμενόμενα. Εδώ η ιστορία περιπλέκεται πολύ! Ακούγεται πως η περιεκτικότητα της μουσκάρια σε ψυχοενεργές ουσίες διαφέρει αναλόγως το μέρος που φύεται. Μοριακές μελέτες επίσης λένε πως ίσως π.χ. οι αμερικάνικες μουσκάρια με τις ευρωπαΐκές να μην είναι ακριβώς το ίδιο είδος αλλα να μοιράζονται τα ίδια εξωτερικά χαρακτηριστικά, ένα φαινόμενο που ονομάζεται “κρυπτικό σύμπλοκο ειδών” — ίσως το είδος “Amanita muscaria” πλέον να είναι “πολλά είδη μαζί“. Ω ναι, η εξέλιξη λαμβάνει χώρα μπροστά στα έκπληκτά σου μάτια, αν και “αργή“, για τα 80 χρόνια το πολύ που ζεις δεν έχει πατήσει το pause!
-Η μουσκάρια ΔΕΝ μπορεί να καλλιεργηθεί — τουλάχιστον όχι προς το παρόν! Αυτό διότι πάντα δημιουργεί συμβιωτικές σχέσεις με συγκεκριμένα δέντρα  και δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτά, το μυκήλιό της “δένει” στην ρίζα του φυτού σε μια αμοιβαία συμφέρουσα σχέση (εκτομυκόρριζα)! Τέτοια δέντρα είναι διάφορα κωνοφόρα, το έλατο (σ’ αρέσει πως σ’ αρέσει!), η σημύδα και κέδροι.
-Πιο πάνω είπαμε πως η δράση της μουσκιμόλης είναι άτυπη, δηλαδή αν και φαρμακολογικά δρα σαν ηρεμιστικό, δεν έχει μόνο ηρεμιστική δράση. Παρόμοια δράση, με παρόμοιες παραισθήσεις παρουσιάζει και ένα φάρμακο υπνωτικό, η ζολπιδέμη. Η ζολπιδέμη , που χορηγείται με το όνομα Stilnox έχει και αυτή παράδοξη δράση αν κάποιος λάβει την δόση αλλά παραμείνει ξύπνιος. Ακόμα πιο παράδοξο είναι πως η ζολπιδέμη έχει… βγάλει από κώμα ανθρώπους που θεωρούντουσαν φυτά και μελετάται πλέον για αυτή την χρήση και τον ακριβή μηχανισμό δράσης της!
-Αν στην εισαγωγή σου έκανε εντύπωση η θρησκευτική διασύνδεση του μανιταριού αυτού, μην θεωρείς πως τέτοιες προσπάθειες σύνδεσης μανιταριών με θρησκεία έχουν πεθάνει! Οι πιστοί έρχονται σε διάφορες μορφές και συνήθως ως χαρακτηριστικά έχουν πως βλέπουν διασυνδέσεις ανάμεσα στην αγαπημένη τους θεωρία και τα πάντα γύρω τους, ακόμα και εκεί που δεν υπάρχουν, και πως… γράφουν κανονικά οποιαδήποτε επιχειρηματολογία -ασχέτως του πόσο δυνατή είναι- αν αυτή δεν συμφωνεί με την κοσμοθέασή τους. Αν θες να δεις ένα τέτοιο ντοκυμαντέρ που αποδίδει την θρησκεία αρκετά ευφάνταστα στα μανιτάρια (psilocybe και muscaria) ψάξε το ντοκυμαντέρ “Pharmacratic Inquisition“. Κάποιος φιλαράκος θα τους έλεγε άνετα “ψυχεδελικούς Θεΐστές“, αξίζει όμως ένα βλέφαρο — ίσως σε σοκάρει, θετικά αν είσαι θιασώτης τέτοιων θεωριών, αρνητικά αν δεν σου αρέσουν τα λογικά άλματα και η απόλυτη αναγωγή του “μοιάζει” σε “είναι” (ειρωνικότατο για μυκόφιλούς άπαξ και αυτό κατά το κυνήγι μανιταριών θα μπορούσε να αποτελέσει θανάσιμο λάθος).
- Είσαι έτοιμος να κουφαθείς ή να τυφλωθείς; Ambrosia Society λοιπόν! Οι τύποι ισχυρίζονται πως η Amanita muscaria είναι η θεία κοινωνία και έχουν αναπτύξει ένα χριστιανικό (!) θρησκευτικό σύστημα με βάση αυτό το μανιτάρι (εννοείται πως όλα τα ερμηνεύουν μέσα από αυτό). Τρομερά highlights είναι πως ισχυρίζονται (και έχουν φωτογραφικό υλικό) πως έφτιαξαν “άγιο δισκοπότηρο” που μετατρέπει το κρασί στην πραγματική “Θεία Κοινωνία”! Ο τρόπος; Μεγαλώνουν μέσα σε χυμό σταφύλι αυτό που λένε πως είναι “μυκήλιο amanita muscaria” και μετά αυτό το υλικό το βάζουν σε ξύλινα δισκοπότηρα όπου ότι-και-να-είναι-αυτός-ο-οργανισμός τα αποικίζει! Δίνουν μάλιστα και E-book για να μάθεις πώς να το κάνεις και εσύ. Ισχυρίζονται -φυσικά- πως το υγρό που προκύπτει έχει ψυχοενεργή δράση… Αξίζει να μπεις μόνο και μόνο για να δείς φωτογραφίες. Από όσο γνωρίζω οι αναλύσεις της “μουσκάρια” που φυτρώνει μέσα στα σκεύη τους έδωσαν μπερδεμένα αποτελέσματα: ανιχνεύτηκαν πολλά είδη μυκήτων και κανείς δεν είναι σίγουρος τι ακριβώς φυτρώνει μέσα στα κύπελά τους!

Είναι το πιο γνωστό μανιτάρι στον πλανήτη, μοσχάρια! Αυτό το μανιτάρι είναι που σχεδόν αρχετυπικά θα σκεφτείς αν κάποιος σου πει “μανιτάρι“! Κόκκινο καπέλο (πίλος) με άσπρες βούλες! Πολλά παιδάκια θα το ζωγραφίσουν αυθόρμητα όταν ζωγραφίζουν μύκητες, υπάρχει σε πολλά παιδικά καρτούν, τα στρουμφάκια το τιμούσαν ιδιαιτέρως και γενικά, είναι το μανιτάρι το οποίο γνωρίζεις πολύ καλά χωρίς να γνωρίζεις τίποτα για αυτό! Τα χρώματά του ταιριάζουν πολύ όμορφα με τα χριστουγεννιάτικα χρώματα και όπως είπαμε πιο πάνω θα το δεις συχνά-πυκνά σε εποχιακά δώρα και στολίδια.
Η Amanita muscaria συνδέεται με τα χριστούγεννα μάλλον αυθαίρετα λόγω χρώματος και “αναγνωρισιμότητας” (όποιος αναγνώστης γνωρίζει παραπάνω εδώ με διορθώνει). Στην περίπτωση που αυτό δεν σου αρκεί και θες κάποια πιο τσερβελάτη θεωρία, κούνα ζωηρά τον μεγάλο μου σάκο και αυτός ίσως φτύσει κανένα δωράκι και για σένα!  Αναφορές σε αυτό και την σχέση του με τον Santa Claus (τον δικό μας Αϊμπατζίλη) φαίνεται να γίνονται σχετικά δημοφιλείς το 1980 και το 1986 μέσω άρθρων του Sunday Times και του New Scientist αντίστοιχα, που μας κλείνουν πρόστυχα το μάτι για… πονηρά τραβήγματα του εν λόγω “Δαναού” με αυτό το μανιτάρι.
Πριν όμως αυτών των σχετικά σύγχρονων αναφορών είχε σκάσει μούρη και ο εθνοβοτανολόγος Jonathan Ott, το 1976, όπου στο βιβλίο του “Παραισθησιογόνα Φυτά της Βόρειας Αμερικής” (Hallucinogenic Plants of North America), λέρωνε την στολή του Αί-Βασίλη με εμετό τίγκα στο muscaria, πιθανότατα και πιτσιλιές ούρων ταράνδου! Αν εσύ είσαι “Χ.Ο.” -όχι χρυσός οδηγός, χριστιανός ορθόδοξος, έστω ελληνορθόδοξος μπρε σαφρακιασμένε- και δεν μασάς από τέτοια χαζά, θα σε ενδιέφεραν πολύ οι θεωρίες του μελετητή των Βιβλικών Γραφών John Marco Allegro όπου το μανιτάρι Amanita muscaria δένει πιο βαθιά με την εβραϊκή σου πατροπαράδοτη θρησκεία. Το βιβλίο του “Το Ιερό μανιτάρι και ο Σταυρός” (The Sacred Mushroom and the Cross, 1970) είναι ένα βιβλίο όπου βάζει το κόκκινο μανιτάρι με τις άσπρες βούλες στον επουράνιο θρόνο της χριστιανικής θρησκείας. Προς ανακούφισή σου, αξίζει να αναφερθεί πως και οι γραφές του Ott αλλά και του Allegro επί του θέματος, γενικά δεν θεωρούνται αλέγκρες και αποδεκτές από την “ακαδημαϊκή κοινότητα” διότι έχουν πολλές “τρύπες“  που σηκώνουν μπόλικο μπάλωμα.

 

Και κάπως έτσι η αμανίτα μπαίνει σπίτι σου! Με το χριστουγεννιάτικο στολίδι!

Αν

παρόλαυτα, δεν γουστάρεις “την θρησκεία της κουτσοδόντας γιαγιάς σου“, είσαι από τα “πολύ προχώ” ατομάκια και “ψάχνεσαι” τότε και για σένα έχει δώράκι το σακούλι μου. Και τι δεν έχει! Μου θέλεις Βίκινγκς και οργή; Να το μανιτάρι, πάλι κάποιος παλαβιάρης παλιότερα είπε πως το έτρωγαν τούτοι οι βάρβαροι για να κάνουν ντου!
Μήπως δεν την βρίσκεις έτσι και τα ματάκια σου έχουν γίνει σχισμές από την ανατολοφιλία που σε δέρνει; Κατέβασε τα βρακιά σου και προσκύνα -ή έστω κάτσε πάνω στον ευμεγέθη κόκκινο πιτσιλωτό φαλλό στην στάση του Λωτού- διότι ο Robert Gordon Wasson βρήκε σε αυτό το “Σόμα” των Rig Veda, ένα πολλά υποσχόμενο ποτό-σχέδον-αμβροσία των αρχαίων ιερών ινδουϊστικών κειμένων που χαρίζει αθανασία, θεΐκή δύναμη και άλλα παλαβούτσικα.
Μήπως μου γουστάρεις πιο new age φάσεις και ψήνεσαι για “σαμανιές“; Πάλι και εδώ το μανιτάρι σκάει μούρη κάπου κατά Σιβηρία με σαμάνους που το τρώγαν με τις χούφτες και μετά αυτοί και τα φιλαράκια τους βαρούσαν ουρολαγνίες καταναλώνοντας τα -πλέον- ψυχοενεργά ούρα του σαμάνου που είχε φάει αρχικά το μανιτάρι.

 

And a Happy Mushroomy Year! Να την ξανά σκάει μούρη η Amanita muscaria!

Δεν

χρειάζεται όμως να ξέρεις για όλα αυτά, είσαι από χουριό και αυτό μας βολεύει πάραυτα! Στα χωριά και στην ντόπια παράδοση θα δεις τον αμανίτη να αναφέρεται ως “ζουρλομάνταρο” ή “ζουρλομανίταρο“, πράγμα που παραπέμπει γραφικότατα στις ψυχοτρόπες ιδιότητές του. Αν έχεις ανοιχτά αυτάκια θα ακούσεις πολλές χωριάτικες ιστορίες για τούτο που περιγράφουν συμπτώματα από την κατανάλωσή του τα οποία άλλες φορές θα στα περιγράψουν ως τρέλα, άλλες φορές ως μέθη σαν αυτή του αλκοόλ — θα ακούσεις επίσης και για άτομα που έπεσαν σε βαρύ ύπνο με έντονα όνειρα.
Μέσα στο όλο μπατιρντί θα ακούσεις πλέον και για άτομα που το νόμισαν εδώδιμο και διακομίστηκαν στο νοσοκομείο οικογενειακώς με δηλητηρίαση. Στην περίπτωση που θα μιλήσεις με “τσακαλάκια” φιλαράκια θα σου χαμογελάσουν συνωμοτικά, θα σου ψιθυρίσουν κάτι για “μαγικά μανιτάρια” και πολύ πιθανόν είναι να έχουν μπερδέψει την πούτσα με την βούρτσα μέσα στο κεφαλάκι τους συγχέοντας τα με τα “Ολλανδικά” μαγικά μανιτάρια (γένος Psilocybe) που οι ενεργές ουσίες τους και τα ψυχοενεργά τους αποτελέσματα ουδεμία σχέση δεν έχουν με αυτά της “μουσκάρια“.
Τέλος στην περίπτωση που θα μιλήσεις με σοβαρό μυκόφιλο και μανιταρογνώστη πιθανότατα θα στο αναφέρει ως “τοξικό” ή “δηλητηριώδες” — αυτό για να προστατεύσει εσένα από πιθανά παραστρατήματα που θα σε οδηγήσουν νοσοκομείο/αστυνομικό τμήμα ή χειρότερα και για να προστατεύσει φυσικά τον εαυτό του από την ευθύνη που φέρει να παρέχεις πληροφορία σε κάποιον που δεν γνωρίζεις αν είναι ικανός να την διαχειριστεί.
Ναι, τώρα έχεις αρκετά keywords στα χεράκια σου για να σε βάλει ο Γούγλης σε πιο βαθιά νερά για τούτο το μανιτάρι!

http://fridge.gr/41976/stiles/amanita-muscaria-christmas/

Γαϊδουράγκαθο

Γαϊδουράγκαθο, ο άγγελος της υγείας μας!

Γαϊδουράγκαθα (Silybum marianum και ηπατικές παθήσεις) Το Silybum Marianum ανήκει στην οικογένεια Asteraceae (Compositae), ή αλλιώς στα σύνθετα φυτά. Είναι μια πόα, γνωστή από την αρχαιότητα για τη δράση της σε ηπατικές παθήσεις, παθήσεις στη χολή, καθώς και ως ηπατοπροστατευτικό σε δηλητηριάσεις από χημικές και περιβαλλοντολογικές τοξίνες, δαγκώματα φιδιών, τσιμπήματα εντόμων, δηλητηριώδη μανιτάρια και λήψη υπερβολικής ποσότητας οινοπνεύματος. Σήμερα είναι το πιο μελετημένο φυτό για τη θεραπεία ηπατοπαθειών με πάνω από 450 δημοσιεύσεις παγκοσμίως.
Το φυτό αναφέρεται και ως Carduus marianus αλλά και ως Mariana lacteal. Κάποιες από τις πιό κοινές ονομασίες του σε παγκόσμιο επίπεδο είναι, Milk Thistle, Mary’s thistle, blessed milk thistle, holy thistle, lady’s thistle, Silybe de Marie, και ChardonMarie. Στην Ελλάδα είναι γνωστό με το όνομα γαιδουράγκαθο αλλά και ως κουφάγκαθο, αγκάθι και αγκάβατος. Επίσης από την αρχαιότητα ακόμα έχει επικρατήσει η ονομασία «Σίλυβο». Μια από τις πιο γνωστές ονομασίες του φυτού η ονομασία Milk Thistle οφείλεται στην ύπαρξη χαρακτηριστικών άσπρων λωρίδων κατά μήκος των νευρών των φύλλων του φυτού, ενώ η πλειοψηφία των υπολοίπων ονομασιών συσχετίζεται με το όνομα της Παναγίας. Το φυτό είναι μονοετής ή διετής αγκαθωτή πόα, ύψους έως 1,5 μέτρα. Τα φύλλα είναι εναλλασσόμενα, με παρυφές οδοντωτές, ανοιχτοπράσινα με άσπρα νεύρα, ενώ οι κεφαλές των ανθέων είναι μεγάλες και περιβάλλονται από πολυάριθμα βράκτια, με αγκαθωτές παρυφές, που καταλήγουν σε μακρύ, βελονοειδές εξάρτημα. Τα σωληνοειδή ανθίδια έχουν χαρακτηριστικό κόκκινο-ιώδες χρώμα και οι καρποί οι οποίοι αποτελούν τη δρόγη του φυτού, είναι μαύροι με σκληρό περίβλημα. Η συλλογή τους γίνεται κατά το τέλος του καλοκαιριού μετά την ωρίμανσή τους. Το Silybum Marianum είναι αυτοφυές κυρίως στη λεκάνη της Μεσογείου, ενώ καλλιεργείται στην υπόλοιπη Ευρώπη και στη Νότια Αμερική. Γενικά απαντάται συχνότερα στις άκρες των δρόμων σε μέρη ακαλλιέργητα, αλλά και σε καλλιεργούμενο έδαφος.
Στη χώρα μας είναι ένα ιδιαίτερα κοινό φυτό σε εδάφη με χαμηλό υψόμετρο. Οι πρώτες αναφορές στο φυτό έγιναν από τον Θεόφραστο κατά τον 4ο αι. π.χ όπου αναφέρεται με το όνομα «Πτέρνιξ». Στη συνέχεια ο Διοσκουρίδης συνιστά το «Μέγα Κενταύριον», ή «Σίλυβον» για την επούλωση των πληγών. Ακολουθεί αναφορά από τον Πλίνιο τον Πρεσβύτερο, ενώ κατά τον Μεσαίωνα πλήθος βοτανολόγων συνιστούν το φυτό για διάφορες χρήσεις. Ο Άγγλος βοτανολόγος Nicholas Culperer το προτείνει ως εξαιρετικό φάρμακο για τη χολή και το σπλήνα, ενώ στις αρχές του 20ου αι. μιά σχολή βοτανολόγων θεραπευτών, οι επονομαζόμενοι «Εκλεκτικοί» χρησιμοποιούν το εκχύλισμα του Silybum Marianum για την «Ηπατική συμφόρηση». Τέλος μετά το 1960 η χρήση του φυτού εξαπλώθηκε ευρέως, ξεκινώντας από τη Γερμανία, όπου ταυτόχρονα με τη χρήση άρχισε και η ερευνητική μελέτη του. Σύμφωνα με την παράδοση το Silybum Marianum έχει χρησιμοποιηθεί σε παθήσεις του ήπατος και της χολής ως διεγερτικό της παραγωγής γάλακτος, ως αντικαταθλιπτικό, ως αντίδοτο σε δηλητηριάσεις από μύκητες του γένους Amanita καθώς και από άλλες τοξίνες του περιβάλλοντος. Άλλες περιπτώσεις στις οποίες έχει χρησιμοποιηθεί είναι διαταραχές της εμμήνου ρύσης, ανωμαλίες του σπλήνα και των νεφρών. Οι βλαστοί, τα φύλλα, τα άνθη, η ρίζα και ο μίσχος του φυτού είναι βρώσιμα ενώ οι ψημένοι καρποί του αποτελούν υποκατάστατο του καφέ.
Η δρόγη του φυτού (καρποί) οφείλει τις ιδιότητές της στη «σιλυμαρίνη», η οποία είναι το τυποποιημένο εκχύλισμα των σπερμάτων του Silybum Marianum με περιεκτικότητα 70-80% σε φλαβονολιγνάνες. Η κύρια φλαβονολιγνάνη της σιλυμαρίνης είναι η «συλυβίνη» ή «σιλυβινίνη», η οποία αποτελείται από μίγμα δύο διαστερεοισομερών Α και Β και παρουσιάζει τη σημαντικότερη δράση σε σχέση με τις υπόλοιπες ουσίες. Αλλες φλαβονολιγνάνες που περιέχονται στο εκχύλισμα είναι η ισοσιλυβίνη, η δευδροσιλυβίνη, η σιλυχριστίνη και η σιλυδιανίνη, ενώ ένα από τα υπόλοιπα φλαβονοειδή του φυτού είναι η «ταξιφολίνη» Οσον αφορά την φαρμακοκινητική της σιλυμαρίνης, η τελευταία δεν είναι ευδιάλυτη στο νερό και γι” αυτό το λόγο δεν χορηγείται σαν αφέψημα. Τις περισσότερες φορές χορηγείται σαν τυποποιημένο εκχύλισμα σε κάψουλες. Περίπου το 20-50% της σιλυμαρίνης απορροφάται μετά τη χορήγηση per os (από το στόμα). από το οποίο το μεγαλύτερο ποσοστό απεκκρίνεται από τη χολή. Τέλος ο χρόνος ημιζωής της είναι 6-8 ώρες, ενώ σήμερα γίνονται προσπάθειες για αύξηση της εντερικής απορρόφησης της μέσω της σύζευξής της με άλλες ουσίες όπως η φωσφατιδυλοχολίνη. Η πιό σημαντική φαρμακολογική δράση της σιλυμαρίνης είναι η ηπατοπροστατευτική δράση που παρουσιάζει απέναντι σε πλήθος τοξινών, όπως η ακεταμινοφαίνη και η αιθανόλη (οινόπνευμα). Το εκχύλισμα παρουσιάζει σημαντική αντιοξειδωτική δράση, ενώ παράλληλα αυξάνει την πρωτεϊνοσύνθεση των ηπατικών κυττάρων. Πρόσφατα ανακαλύφθηκε η αντικαρκινική δράση του φυτού, αλλά και η μείωση της χοληστερόλης που προκαλεί, η καρδιοπροστατευτική και η νευροπροστατευτική του δράση. Σήμερα γίνονται μελέτες για τη δράση του Silybum Marianum και σε άλλα όργανα όπως το πάγκρεας, οι πνεύμονες και τα νεφρά.
Σχετικά με το μηχανισμό δράσης της σιλυμαρίνης στο ήπαρ, η αντιτοξική της δράση σε περίπτωση δηλητηρίασης από τον μύκητα Amanita phalloides (τοξικό μανιτάρι) οφείλεται στη διακοπή της εντεροηπατικής κυκλοφορίας των τοξινών του μύκητα, στην παρεμπόδιση της σύνδεσής τους με τις μεμβράνες των ηπατικών κυττάρων, όπως και στην αποτροπή της εισόδου τους στο κύτταρο. Η αντιτοξική της δράση σε άλλες περιπτώσεις, όπως η παρακεταμόλη, έχει διαφορετικό μηχανισμό. η αναγεννητική δράση της στο ήπαρ σχετίζεται με τη σύνδεση της σιλυβίνης σε υπομονάδα της RNA πολυμεράσης, που έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση της πρωτεϊνοσύνθεσης, ενώ η αντιινιδιακή της δράση στο ήπαρ, η οποία την καθιστά σημαντικό θεραπευτικό συμπλήρωμα σε περίπτωση κίρρωσης, σχετίζεται με εμπλοκή της στο σχηματισμό λευκοτριενίων.
Σήμερα, σύμφωνα με τις μονογραφίες της Γερμανικής Comission E (1986), οι ώριμοι καρποί του Silybum Marianum, οι οποίοι αποτελούν την δρόγη του φυτού, χορηγούνται σε περιπτώσεις προβλημάτων δυσπεψίας, ενώ το τυποποιημένο εκχύλισμα της δρόγης έχει σαν ένδειξη το ήπαρ που έχει υποστεί βλάβη λόγω τοξινών, αλλά και ως συμπληρωματική θεραπεία σε περιπτώσεις χρόνιας φλεγμονώδους ηπατικής ασθένειας και σε ηπατική κίρρωση. Είναι πολύ σημαντικό να αναφερθεί ότι σε περιπτώσεις δηλητηρίασης από μύκητες του γένους Amanita, η θεραπεία που συστήνεται είναι η ενδοφλέβια έγχυση ενός παραγώγου της συλιβίνης (εμπορική ονομασία Legalon SIL).
Άλλες περιπτώσεις στις οποίες χρησιμοποιείται σήμερα είναι σε χοληστερίνη, ηπατίτιδα, πέτρα στη χολή, καρκίνο, αλλά και ως πρώτη ύλη για τη δημιουργία ομοιοπαθητικού φαρμάκου. Ένα πολύ θετικό στοιχείο του Silybum Marianum είναι το γεγονός ότι είναι ένα ιδιαίτερα ασφαλές φυτό. Παρ” όλο που είναι ένα από τα πιο μελετημένα φυτά που χρησιμοποιούνται, έχουν σημειωθεί ελάχιστες ανεπιθύμητες ενέργειες από τη χρήση του φυτού, χωρίς καμία από αυτές να είναι ιδιαίτερα σοβαρή. Έχει διαπιστωθεί ήπια καθαρτική δράση, κυρίως σε περιπτώσεις χορήγησης μεγάλης δόσης σιλυμαρίνης, ενώ δεν έχουν αναφερθεί αλληλεπιδράσεις του φυτού με άλλα φάρμακα. Η σιλυμαρίνη έχει φανεί ότι αναστέλλει την καταλυτική δράση κάποιων ισοενζύμων του κυτοχρώματος P450, αλλά σε συγκεντρώσεις τις οποίες δεν φθάνει ουσιαστικά in vivo. Τέλος, απαιτείται συστηματικότερη έρευνα για να ανακαλυφθούν πιθανές αλληλεπιδράσεις με άλλα φάρμακα.
Τα τελευταία χρόνια έχει δημοσιευτεί ένας μεγάλος αριθμός μελετών, αλλά και κλινικών μελετών που αφορούν το Silybum Marianum. Η συνήθης δόση που χορηγείται στις κλινικές μελέτες είναι 420 mg ημερησίως. Θετικότερα αποτελέσματα έχουν φανεί σε περιπτώσεις παιδικής κίρρωσης τύπου Α και σε αλκοολική κίρρωση ενώ υπάρχουν έρευνες που δίνουν αντιφατικά αποτελέσματα ή που δεν είχαν επαρκή αριθμό δείγματος για να εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα. Σήμερα ερευνάται κυρίως η δράση του φυτού σε ηπατίτιδα C, στην ογκολογία καθώς και η στερεοχημεία της σιλυβίνης και παράγωγα της σιλυβίνης με καλύτερη φαρμακοκινητική, όπως το Legalon SIL που αναφέρθηκε παραπάνω.
Συμπερασματικά, το Silybum Marianum είναι ένα ευρέως χρησιμοποιούμενο φυτό σε ηπατικές παθήσεις, το οποίο έχει πολλά πλεονεκτήματα, όπως αποτελεσματικότητα μετά από per os χορήγηση, ασφαλή χρήση, αποδεδειγμένη αποτελεσματικότητα, χαμηλό κόστος και εύκολη τυποποίηση του εκχυλίσματός του. Είναι πολύ πιθανόν στο μέλλον να χρησιμοποιηθεί και για τη δράση του σε άλλα όργανα, εκτός από το ήπαρ και τη χολή, ενώ προς το παρόν παραμένει, όπως φαίνεται από έρευνα που διεξήχθη στις ΗΠΑ, το πιο διαδεδομένο φαρμακευτικό φυτό σε ασθενείς με ηπατικές παθήσεις.
ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΡΘΡΟ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΚΕ ΣΤΗΝ Ε[ΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΔΙΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΕΘΝΟΦΑΡΜΑΚΟΛΟΓΙΑΣ ΣΕ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟ Φ.Σ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ, ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΣΤΙΣ 24-25 ΜΑΙΟΥ 2008 ΣΤΟ ΒΟΛΟ ΜΕ ΘΕΜΑ «ΠΑΘΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΗΠΑΤΟΣ ΚΑΙ ΦΥΤΟΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥΣ» ΥΠΟ ΤΗΝ ΑΙΓΙΔΑ ΤΟΥ Π.Φ.Σ
Το είδα: enallaktikidrasi.com

καλέ μου βλάκα:

Φαντάσου αυτό:
Ένα δωμάτιο τεσσάρων τετραγωνικών μέτρων. Τελείως άσπρο. Χωρίς παράθυρα. Φωτεινό όμως. Για να βλέπεις ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Να μην μπορείς να φανταστείς ότι στο σκοτάδι μπορεί να κρύβεται κάτι καλό.
Εσύ, στο κέντρο του. Γύρω από το κεφάλι σου είναι τυλιγμένοι τέσσερις ελαστικοί ιμάντες, που ξεκινούν από τις τέσσερις γωνίες του δωματίου. Το κεφάλι σου, πέτρα στριμωγμένη σε τέσσερις σφεντόνες.
Στην αρχή νομίζεις πως δεν μπορείς να κινηθείς. Φοβάσαι πως αν το κάνεις θα  προκαλέσεις κακό στον εαυτό σου… Περνάνε οι ώρες, περνάνε τα λεπτά… Δεν μπορείς να καθίσεις, δεν σου το επιτρέπουν οι ιμάντες. Τι θα κάνεις τώρα; Δεν μπορείς να μείνεις έτσι για πάντα. Πρέπει να κάνεις κάτι. Δεν αντέχεις. Και δεν έρχεται κανένας. Ο παραμικρός ήχος. Τίποτα. Κάτι τρίζει; Μια σκιά; Όχι. Ψευδαισθήσεις. Αρχίζεις να τρελαίνεσαι; Κάνε κάτι! Κάνε κάτι! Ελευθερώσου!! Τρέχα!!!
Κάπως έτσι, καλέ μου βλάκα, βάζεις σε κίνηση τους ιμάντες. Τους έδωσες την ενέργεια να σε πετάνε από τοίχο σε τοίχο. Κάθε φορά που στηλώνεις τα πόδια για να τρενάρεις τον ένα ιμάντα, σε παραλαμβάνει ο επόμενος. Το κεφάλι σου σκάει από τοίχο σε τοίχο, τα πόδια σου δεν πατάνε στο έδαφος πια. Πετάς. Πονάς. Αλλά δεν ματώνεις; Γιατί δεν ματώνεις; Το κεφάλι σου είναι βαρύ.
Οι τοίχοι δεν είναι πια λευκοί. Έχουν χρώματα και γραμμές. Το πρόσωπο της μάνας σου στον ένα. Του πατέρα σου στον άλλο. Μίλα τους, μπορεί να σε σώσουν. Δεν σε ακούνε; Τσακώνονται, μωρό μου. Δεν έχουν χρόνο για σένα. Στον απέναντι τοίχο, εσύ παιδάκι τους κοιτάζεις. Στον επόμενο τοίχο εσύ τους μαχαιρώνεις. Στον επόμενο τοίχο εσύ γαμάς μια γυναίκα. Την πατάς κάτω και τη γαμάς. Στον επόμενο τοίχο σε γαμάει ένας άντρας, έχεις το πιο γαλήνιο πρόσωπο της ζωής σου. Στον επόμενο τοίχο είσαι επιτυχημένος. Στον επόμενο τοίχο οι γονείς σου, σου ζητάνε συγγνώμη. Τους διώχνεις. Στον επόμενο τοίχο είσαι αποτυχημένος. Τους ζητάς βοήθεια. Σε διώχνουν. Στον επόμενο τοίχο είσαι κακός. Κακός. Κακός.
Υπάρχουν εκατομμύρια τρόποι να είσαι κακός. Είσαι με όσους μπορείς να σκεφτείς.Δεν πονάς. Το απολαμβάνεις. Το σώμα σου αντιδρά μόνο, τα μάτια σου κοιτάνε κάθε τοίχο με χαρά και λύσσα και ανυπομονησία. Ευχαριστούν κάθε τοίχο για το θέαμα. Είσαι πια ο κακός ήρωας διεστραμμένων κόμικς. Είσαι πια ο Νέρωνας. Σαρώνεις τα πάντα. Πετάς πάνω από την πόλη και αναζητάς θύματα. Λυσσάς για τον επόμενο τοίχο.
Σε αυτό το σημείο, καλέ μου βλάκα, διενεργούν οι δυνάμεις της τριβής. Οι τοίχοι έρχονται προς το μέρος σου με λιγότερη ορμή. Προλαβαίνεις να δεις περισσότερες λεπτομέρειες. Τώρα δεν σε αγγίζουν καν. Μόνο τους βλέπεις, θολοί, όλες οι εικόνες μαζεμένες. Η μία πάνω από την άλλη. Σταμάτησες. Πατάς στα πόδια σου, αλλά δεν σε κρατάνε. Πρέπει να σε κρατήσουν, αλλιώς θα σε πνίξουν οι ιμάντες. Πίεσέ τα. Βάλ’τα να σε κρατήσουν. Οι τοίχοι ένας ένας ξαναγίνονται λευκοί. Όχι! Όχι. Τρέξε πριν φύγουν όλα τα χρώματα. Τρέχα να τα προλάβεις. Τρέχα να τα φτάσεις!
Ένα δωμάτιο. Τέσσερις ιμάντες που ξεκινάνε από τις τέσσερις γωνίες και σε ένα περίεργο παιχνίδι ισορροπίας συγκρατούν στον αέρα μία ολοστρόγγυλη, ολόχρυση σφαίρα. Ακριβώς από κάτω, ένα μελανιασμένο, καταξεσκισμένο, ακέφαλο σώμα. Οι τοίχοι; Ω ,όχι. Οι τοίχοι είναι λευκοί!
Ξέρεις τι δεν είδες, καλέ μου βλάκα; Οι τοίχοι είχαν πόρτες. Αν κοίταζες καλύτερα, θα έβλεπες τις χαραμάδες. Κακός σύμβουλος ο πανικός. Κάποιος μπαίνει από τη μία και παίρνει τη χρυσή σου μπάλα. Από μια άλλη μπαίνει η μάνα σου και παίρνει κλαίγοντας αγκαλιά το σώμα σου.
Κάτι δεν σκέφτηκες, καλέ μου βλάκα: Να χρησιμοποιήσεις τα χέρια σου για να ελευθερώσεις το κεφάλι σου.
Δεν σε λυπάμαι. Κρίμα το χρυσάφι.http://www.absurdum.gr/dihgimata/kefali-gemato-xrisafi/

Φθινοπωριάζει

Φθινοπωριάζει στην Μονόπολη (αναδημοσίευση)

του Γιάννη Μακριδάκη (http://yiannismakridakis.gr/)

Όσο περισσότερο συμβιώνει κάποιος με τη γη και το οικοσύστημα, τόσο πιο ευδιάκριτη γίνεται στα μάτια του και στην ψυχή του η άθλια πραγματικότητα της Μονόπολης που παίζουν με πιόνια τους εαυτούς τους όσοι “ζούνε” μέσα στο χρηματοοικονομικό σύστημα.

Παιχνίδι ύβρης ανούσιο, μάταιο, ανθυγιεινό, καταστροφικό εν τέλει για όλους, και για τους παίκτες και για τους μη μετέχοντες σ’ αυτό, οι οποίοι δέχονται τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο της κατανάλωσης στις ζωές και στους βιοτόπους τους....

Με την προσδοκία μιας υποτιθέμενης προόδου και εξέλιξης έφτιαξε ο σύγχρονος άνθρωπος αυτό το σύστημα κι εντάχθηκε εντός του, στρατός καταναλωτών που απομυζεί και αφανίζει μέρα με τη μέρα τον πλανήτη και ταυτόχρονα, δίχως να του καίγεται καρφί γι αυτό, φέρνει στον κόσμο παιδιά, για το μέλλον των οποίων δήθεν νοιάζεται, λέει.

Όσο πιο κοντά στη γη είναι κανείς, όσο πιο κοντά στην διατροφική αυτάρκεια φτάνει με εργασίες καλλιέργειας και συλλογής τροφής, όσο πιο λιτός είναι, όσο πιο κοντά στη ζωή όπως ακριβώς την ορίζει η φύση ζει, τόσο πιο ευκρινώς νοιώθει την πλάνη που ζουν όσοι παίζουν Μονόπολη με τις ζωές τους. 

Όσοι δώσανε την υγεία τους και την ελευθερία τους ενέχυρο στο σύστημα που τους ταϊζει αρρώστιες και τους ασφαλίζει ταυτόχρονα. Όσοι απαξίωσαν τον πλούτο και τις αξίες και ανήγαγαν σε φυσικό πόρο τα κουπόνια που τους δίνουνε κάθε μήνα για να τα δίνουν με τη σειρά τους πάλι πίσω και να “ζουν”, παράγοντας απορρίμματα. Όσοι απαξίωσαν τις ζωές και το είναι τους κι εντάχθηκαν ως αριθμημένα γρανάζια στο σύστημα της μηχανής κυκλοφορίας του χρήματος, με την ελπίδα να προλάβουν κάποτε στα γεράματα να ζήσουν μερικά χρόνια ελεύθεροι, έστω και ασθενείς βαριά. Όσοι, δήθεν πετυχημένοι, κάνουνε ταξίδια και ψώνια, κάνουνε σόπινγκ θέραπυ, σπαταλούν φυσικούς πόρους δίχως να έχουν καν σκεφτεί ποτέ τι σημαίνει αυτό, ζουν μια ζωή ελαφρότητας, ματαιότητας και υποκρισίας, πεθαίνοντας μια μέρα έντρομοι και δίχως να χουν ζήσει.

Όσο πιο κοντά είναι κανείς στη γη, τόσο πιο όμορφο και ελπιδοφόρο τού φαίνεται το Φθινόπωρο που έρχεται να ρίξει τις βροχούλες του στο οικοσύστημα, να φυτρώσουνε οι σπόροι. Κι ακόμα πιο ελπιδοφόρο του φαίνεται, για τον ίδιο ακριβώς λόγο, για το φύτρωμα των σπόρων του λόγου και της σκέψης στους ανθρώπους, το διαρκές φθινόπωρο που βιώνει το χρηματοοικονομικό σύστημα και ο βαρύς πολυετής χειμώνας που θα ακολουθήσει.

ΥΓ

Σήμερα έκοψα γλυκό πεπόνι και το χώρισα στα τέσσερα. Η σάρκα του για τους ανθρώπους, τα υπολείμματα της σάρκας μέχρι τον φλοιό για τις κότες, τα τσόφλια για την γη και τους σπόρους για του χρόνου. τίποτε δεν περίσσεψε για τα απορρίμματα…

Καλό χειμώνα!

Το καλοκαίρι τελειώνει -μαζί του τελειώνουν και οι διακοπές-, οπότε ετοιμαστείτε να πέσετε ξανά στην κατάθλιψη και να το ρίξετε στα χάπια.
Το καλοκαίρι το σώμα μας ξυπνάει επειδή το βλέπει ο ήλιος και επειδή κολυμπάμε.
Είναι παρατηρημένο πως τους Έλληνες τους πιάνει ξαφνικά μια διάθεση για αθλητισμό το καλοκαίρι, με αποτέλεσμα να παίζουν ρακέτες και βόλεϊ στην παραλία, και να σου σπάνε τα αρχίδια.
Παράλληλα, υπάρχει ένας ερωτισμός στην ατμόσφαιρα επειδή όλοι είναι ξεβράκωτοι και θέλεις να τους γαμήσεις.
Το καλοκαίρι, βελτιώνεται η ερωτική μας ζωή, αφού ο ήλιος χαϊδεύει το πράγμα των γυναικών και αυτές πυρώνουν και θέλουν να φιστικωθούν πάνω στην καυτή άμμο, με αποτέλεσμα να μην ξέρεις πού να το πρωτοχώσεις και να το χώνεις στην άμμο όπως στην Αμμόχωστον.
Το θετικό για εσάς είναι πως δεν πήγατε διακοπές, ή αν πήγατε λίγες μέρες διακοπές μετρούσατε τα ευρώ σαν τσιφούτηδες, οπότε δεν καταλάβατε το καλοκαίρι και δεν θα σας κακοφανεί ιδιαίτερα η έλευση του φθινοπώρου.
Για να αποφύγετε την κατάθλιψη του φθινοπώρου, μπορείτε να κάνετε μικρές αποδράσεις, αλλά το πιθανότερο είναι πως είστε εντελώς άφραγκοι, οπότε δεν έχετε να πάτε πουθενά και καθίστε στ’ αυγά σας, που μου θέλετε και αποδράσεις.
Από την άλλη, είναι πολύ θετικό πως έχετε κατάθλιψη εδώ και τρία χρόνια, οπότε δεν θα σας επηρεάσει ιδιαίτερα ο ερχομός του φθινοπώρου, αφού είχατε και πριν τάσεις αυτοκτονίας.
Τον Σεπτέμβριο, οι περισσότεροι άνθρωποι κάνουν σχέδια για το μέλλον και βάζουν στόχους. Κάντε το κι εσείς, αν και είναι βέβαιο πως δεν θα πραγματοποιήσετε τίποτα από αυτά που σχεδιάζετε γιατί είστε άχρηστοι και τεμπελχανάδες.
Πολλοί άνθρωποι ξεκινούν δίαιτα τον Σεπτέμβριο επειδή έτρωγαν σαν ζώα όλο το καλοκαίρι αλλά δεν υπάρχει λόγος να κάνετε εσείς δίαιτα, αφού το επόμενο καλοκαίρι είναι σε εννιά μήνες και έχετε όλο τον χρόνο να γίνετε σαν βόδια και να κατεβαίνετε στην παραλία με το σεντόνι.
Το καλοκαίρι, συνηθίζουμε να το περνάμε μαζί με τους ανθρώπους που αγαπάμε αλλά τον χειμώνα τους χάνουμε γιατί, κατά βάθος, είναι εντελώς μαλάκες και δεν μπορείς να τους τρως στη μάπα όλο τον χρόνο.
Αυτό τον χειμώνα ξεχάστε τους ανθρώπους που αγαπάτε και κοιτάξτε να πιάσετε φιλίες με τίποτα πλούσιους που έχουν εξοχικά και κότερα, γιατί, αν δεν το κάνετε, σας βλέπω το επόμενο καλοκαίρι να το περνάτε με τους ανθρώπους που αγαπάτε στη μαγευτική Κυψέλη.
Ο φετινός χειμώνας προβλέπεται εξαιρετικά δύσκολος -σε αντίθεση με τους τρεις προηγούμενους που ήταν ένα ατελείωτο πάρτι-, οπότε ο μόνος στόχος σας πρέπει να είναι να επιζήσετε μέχρι το επόμενο καλοκαίρι.
Καλό χειμώνα!/pitsirikos